Δγιαουλιές που κάναμε όταν ήμασταν μικρά.

[Dwarven Blacksmith]

Απ' ότι κατάλαβα εγώ ήμουν αγγελούδι.

Το μόνο που θυμάμαι είναι που μου λέγανε να μη χτυπάει ο (μικρότερος) αδερφός μου στο κεφάλι γιατί θα χαζέψει.
Οπότε κάθε φορά που παίζαμε και χτύπαγε στο κεφάλι εγώ πανικοβαλλούμουν και τον ρωτούσα επίμονα να μου πει την προπαίδεια του 9 για να σιγουρευτώ ότι δε χάζεψε. Για κάποιο λόγο αντί να απαντήσει συνήθως προτιμούσε να κλαίει ή να κυνηγάει να χτυπήσει εμένα.

[enterprise-psi]

Οι πόρτες στο σπίτι μας, είχαν σε άκυρα σημεία, αυτοκόλλητα του Παναθηναϊκού, για να μην φαίνονται οι τρύπες από τα ξίφη ασκήσεων .

Μέχρι που μας έβαλε να τις φτιάξουμε μόνοι μας, και έτσι μάθαμε να στοκάρουμε

Το αμάξι το πήρα μια φορά 17 χρονών, αλλά έγινε μαλακία, αφού όταν γύρισα μετά από 5 λεπτά*, δεν υπήρχε η θέση και πάρκαρα αλλού. Το ψάχνε μετά, πήγαμε να τον βγάλουμε τρελό

* πήγα να εντυπωσιάσω τις γκόμενες, αλλά μετά σκέφτηκα μαλάκα με Lada θα τις εντυπωσιάσεις; και γύρισα πίσω

[Σουβλίτσα]

Νοιώθω άβολα, πού να συγκριθώ μαζί σας, δεν έχω κάτι σοβαρό να καταθέσω στο νήμα, το μοναδικό που θυμάμαι να λαχτάρησα τη μάνα μου ήταν μια φορά στο χωριό που έσκισα το φρύδι μου γιατί είχαμε μπλεχτεί σε κάτι βράχια σε έναν παρατημένο κήπο, μια φορά που πάτησα σφίγγα γιατί περπάταγα ξυπόλυτη, μια φορά που έχυσα κάτι μανό ολοτριγύρω, μια φορά που κατα λάθος έσπασα μια κούπα, μια φορά που αδίκως με έβαλε τιμωρία η δασκάλα-και ακόμα το κρατώ παράπονο και όποτε μαλλιοτραβιόμαστε με την αδελφή μου για παιδικές μλκιες, μόνο μια φορά στην εφηβεία που έκανα ομολογουμένως μεγάλη μαλακία λόγω εφηβικής μαλάκυνσης και μόνο κατα την γέννησή μου λαχτάρησαν για τα καλά, και όχι μόνο, αλλά γι αυτό δεν φταίω εγώ (εξετάζω όμως να έχει περάσει στο υποσυνείδητο διαφορετικά).

Το μόνο σοβαρό που μπορώ να καταθέσω είναι οτι δεν έτρωγα, την πρώτη φορά που είπα (πιο μεγάλο παιδί πια) μαμά πεινάω, η μάνα μου με έβαλε να το επαναλάβω πεντεξι φορές.
Τώρα της λέω, τί αγχωνόσουν καημένη?

Α, και οτι είχα κάνει όλους τους τοίχους του σπιτιού παλέτες του ζωγράφου. Αλλά τουλάχιστον, οκ, οι ζωγραφισμένοι τοίχοι δεν είναι επικίνδυνοι (εκτός αν πάει να βαρέσει κανείς το κεφάλι του επάνω )

Επίσης, ήμανε λίγο κτητικιά, δεν ήθελα να μου παίρνουν τα πράγματα, η αδελφή μου σε αυτό υπέφερε - υπέφερα κι εγώ μαζί γιατί μου χάλαγε τα παπουτσάκια της μπιμπιμπο και δεν ήταν καθόλου δίκαιο και σωστό να μου παίρνουν τα πράγματα και να μην με ρωτάνε κι όλας , άμα δείτε τον Φριζή σε κάτι βίντεο, του έφερνα λίγο σε κάτι τέτοιες καταστάσεις... , επίσης δεν ήταν καθόλου δίκαιο να χρειάζεται να συγχωρήσουμε την κακιά μάγισσα του παραμυθιού, αφού ήταν κακιά αφού αλλά εντάξει, ταυτόγχρονα αγαπούσα και τον Χριστούλη οπότε δεν χρειάστηκε να με μαζέψουν για παρακίνηση σε αδελφοκτονία/γεννοκτονία

[Naida]

Μια φορά είχα πάρει το μαχαίρι και χαράκωσα τον τοίχο. Στρατιωτάκι ήμουν. Ήσυχο ήμουν δε τολμούσα να κάνω διαφορετικά

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Οι πόρτες στο σπίτι μας, είχαν σε άκυρα σημεία, αυτοκόλλητα του Παναθηναϊκού, για να μην φαίνονται οι τρύπες από τα ξίφη ασκήσεων .

Μέχρι που μας έβαλε να τις φτιάξουμε μόνοι μας, και έτσι μάθαμε να στοκάρουμε

Το αμάξι το πήρα μια φορά 17 χρονών, αλλά έγινε μαλακία, αφού όταν γύρισα μετά από 5 λεπτά*, δεν υπήρχε η θέση και πάρκαρα αλλού. Το ψάχνε μετά, πήγαμε να τον βγάλουμε τρελό

* πήγα να εντυπωσιάσω τις γκόμενες, αλλά μετά σκέφτηκα μαλάκα με Lada θα τις εντυπωσιάσεις; και γύρισα πίσω

πόσο λίγα ξέρεις!!
είχαμε λαντα ταξί!!

[mec]

Οι δικές μου παιδικές κι εφηβικές διαολιές σχετίζονται με δύο κυρίως πράγματα, τις εξαφανίσεις και το εμπόριο. Δεν μου άρεσε να δίνω λογαριασμό στους γονείς μου και συχνά εξαφανιζόμουνα για μέρες και οι γονείς μου έψαχναν να με βρουν. Επίσης πούλαγα ό,τι έβρισκα.

Το δημοτικό μου συνέπεσε με τη δικτατορία η οποία ευνοούσε το σχολικό συνεταιρισμό. Στο σχολείο μου, οι μαθητές της Πέμπτης κι Έκτης τάξης είχαν οργανώσει χαρτοπωλείο, πουλώντας σχολικά είδη κι εγώ ήμουν συνέχεια εκεί και παρατηρούσα πώς βγαίνει το χρήμα. Από κει πήρα το μικρόβιο. Πούλαγα μεταχειρισμένα περιοδικά (μπλέκ, σεραφίνο κλπ), μάζευα κάπαρη στα χωράφια και την πουλαγα, αγόραζα καρτποστάλ και τις μεταπωλούσα, κλπ
Μιά ζωή οι γονείς μου έτρεχαν είτε για να με βρούν είτε για να βεβαιωθούν ότι δεν είχα κλέψει κάτι, γιατί ήμουν πάντα με πολλά λεφτά για την ηλικία μου.

[Athina__P]

Ήμουν καλό παιδί αλλά είχα τρόπο να κάνω τη ζωή δύσκολη στο μικρό μου αδερφό που τον είχαν σε ένα τύπου βάθρο χωρίς να έχει επιτεύγματα, απλά και μόνο επειδή ήταν αγόρι. Νομίζω του έκανα πολλή ζημιά, χωρίς να έχω κάνει κάτι πραγματικά σοβαρό ως περιστατικό. Τώρα το βλέπω και σε άλλες οικογένειες αυτό. Είναι λυπηρό.

Τι έφταιγε και αυτό; Οι γονείς φταίνε σε αυτές τις περιπτώσεις. Κυρίως.

[Αγις]

Ήμουν καλό παιδί αλλά είχα τρόπο να κάνω τη ζωή δύσκολη στο μικρό μου αδερφό που τον είχαν σε ένα τύπου βάθρο χωρίς να έχει επιτεύγματα, απλά και μόνο επειδή ήταν αγόρι. Νομίζω του έκανα πολλή ζημιά, χωρίς να έχω κάνει κάτι πραγματικά σοβαρό ως περιστατικό. Τώρα το βλέπω και σε άλλες οικογένειες αυτό. Είναι λυπηρό.

Τι έφταιγε και αυτό; Οι γονείς φταίνε σε αυτές τις περιπτώσεις. Κυρίως.

Ολες ( σχεδον ) οι μεγαλύτερες αδελφές το κάνουν - ουσιαστικά είναι μια προπόνηση για αργότερα - εντελως φυσιολογική .

[don't speak]

Εσένα δε βλέπω να λες...

- Σε ηλικία 6 μηνών: Βοσκή γρασιδιού μπουσουλώντας στο Πεδίο Άρεως, τα 5 δευτερόλεπτα που με αφήσαν από τα μάτια τους.
- Σε ηλικία 1 έτους: Επιτάχυνση περπατούρας κατά μήκος της βεράντας, σβάρνα γλάστρες και τα πάντα όλα.
- Σε ηλικία 1 έτους: Κατ' εξακολούθηση ρίψεις μανταλακίων από την προαναφερθείσα βεράντα (4ος όροφος) και όποιον πάρει o Χάρος.
- Σε ηλικία 2 ετών: Πρόσκρουση σε χαμηλό μαρμάρινο τραπέζι, ουλή και δύο ράμματα στο δεξί μάτι.
- Σε ηλικία 3 ετών: Παίζοντας με φτυάρι/κουβαδάκι στον κήπο του εξοχικού, στο σωρό με άμμο που είχαν αφήσει οι μάστορες, απόπειρα κατάποσης ασβέστη από τον διπλανό σωρό (με πρόλαβαν τελευταία στιγμή)
- Σε ηλικία 4 ετών: Απόπειρα κατάποσης ολόκληρης γεμιστής πιπεριάς και παρ'ολίγον πνιγμός.
- Σε ηλικία 5 ετών: Απόπειρα στραγγαλισμού μικρής αδερφής (μηνών) στην κούνια την ώρα που κοιμόταν, τελευταία στιγμή άρχισε να ουρλιάζει και χάλασε το σχέδιο.
- Σε ηλικία 5 ετών: Ξύρισμα φρυδιών (με ξερό ξυράφι, στην ψύχρα, χωρίς αφρούς και νερά), δύο τομές στα οφρυακά τόξα, αιμορραγία, κλείσιμο με λευκοπλάστ (χωρίς τίποτα άλλο πάνω στα ανοιχτά τραύματα).
- Σε ηλικία 6 ετών: Σπρίντ σε βρεγμένο πεζοδρόμιο, απογείωση, στουκάρισμα με το πρόσωπο κάτω, δύο ράμματα στο μέτωπο, ακόμα έχω το καρούμπαλο στο κρανίο κάτω από το δέρμα.
- Σε ηλικίες 7-10 ετών: Χρήση του εν λόγω καρούμπαλου ως όπλου σε φαινόμενα bullying στο σχολείο (ενισχυμένες κουτουλιές). Κατέληξε σε προειδοποίηση ότι αν το κάνω άλλη μια φορά θα μου αλλάξουν σχολείο. Δεν το ξανάκανα, αλλά δεν χρειάστηκε. Σε όλο το υπόλοιπο δημοτικό δεν με ξαναενόχλησε κανείς.
- Σε ηλικία 8 ετών: Ξεβίδωμα διχτακίου από την βρύση της κουζίνας, τοποθέτηση κομματιών σαπουνιού μέσα, επαναβίδωμα διχτακίου. Αποτέλεσμα: Πήγαν να φτιάξουν καφέ με το νερό αυτό και το μπρίκι άφριζε μανιασμένα. Ήπιαν κάμποσο κιόλας, με αποτέλεσμα να έρθουν στα όρια δηλητηρίασης.

Γύρω στα 5 η αγαπημένη τους μέθοδος συνετισμού ήταν να με βάζουν να παραμένω στην τουαλέτα "μέχρι να ηρεμήσω". Δύο φορές μουλάρωσα και κλείδωσα την πόρτα από μέσα και δεν ξεκλείδωνα. Σε βαθμό να με παρακαλάνε να τους ανοίξω για να μην χεστούν απάνω τους.

Μία φορά επίσης τους έκλεισα έξω στη βεράντα κλειδώνοντας την πόρτα της κουζίνας. Τους πήρε γύρω στις 2 ώρες να με πείσουν να την ξεκλειδώσω. Εκεί τις άρπαξα κανονικά.

Επίσης, όταν υπήρχαν στο ψυγείο γλυκά, πάστες, σοκολατάκια, καμμιά φορά τα έτρωγα όλα το μεσημέρι που κοιμόσαντε οι μεγάλοι και έβαζα το άδειο κουτί πίσω στο ψυγείο. Το βράδυ ερχόσαντε μουσαφίριδες και συνειδητοποιούσαν οι γονείς μου ότι δεν είχανε να τους κεράσουν.

Επίσης, ήμουν πυρομανής (ακόμα είμαι, απλά τώρα το ελέγχω). Πέρασα μία φάση (μακρόχρονη, από τα 11 μέχρι τα 14) που είχα πάντα αναπτήρα στην τσέπη και ό,τι καινούριο υλικό έβλεπα μπροστά μου ήθελα να το δοκιμάσω να δώ πως καίγεται. Και μου άρεσε να λιώνω λίγο τα στυλό τα μπικ και να τα κάνω καλλιτεχνικά ζικ-ζακ. Ειδικά άν τα τζούρνευα από τη μολυβοθήκη του γραφείου του πατέρα μου, ο οποίος τα ανακάλυπτε σε ύποπτο χρόνο και γινόταν έξαλλος. Ένα μεσημέρι που κοιμότανε όλοι τους, μπήκα στο αμάξι και χάζευα και βρήκα στο ντουλαπάκι λίγο καναβόσχοινο από αυτό που βάζανε στις ενώσεις σωλήνων οι υδραυλικοί πριν το τεφλόν. Το δοκίμασα με τον αναπτήρα (ναι, μέσα στο αμάξι) και διαπίστωσα αμέσως ότι είναι ΠΟΛΥ εύφλεκτο, πήρε φωτιά όλο το ντουλαπάκι και παραλίγο να καεί όλο το όχημα, αλλά ευτυχώς έσβησα τη φωτιά ρίχνοντας νερό με το λάστιχο στο εσωτερικό του αυτόκινήτου. Τη γλίτωσε, κάηκε μόνο η άδεια, τα χαρτιά της ασφάλειας, και κάτι παλιές φωτογραφίες που φύλαγε μέσα στο ντουλαπάκι ο πατέρας μου (που, εννοείται φυσικά έγινε Τούρκος).

Ξέχασα να πώ ότι από τη μέρα που γεννήθηκα πέρασαν περίπου τέσσερα χρόνια μέχρι να τους αφήσω να κοιμηθούν. Ούρλιαζα όλη τη νύχτα, κάθε νύχτα, τέσσερα χρόνια συνέχεια. Και δεν έτρωγα. Όχι επιλεκτικά, απλά δεν ήθελα να φάω τίποτα, και αν κάποτε κατάφερναν να με κάνουν να φάω λίγο, το ξέρναγα επί τόπου. Γύρω στα 4 ψυλλιάστηκα ότι την έτρεμαν τη φάση, το χρησιμοποιούσα ως απειλή/εκβιασμό όταν με στρίμωχναν ("άσε με αλλιώς θα κάνω εμετό"). Μια φορά την πραγματοποίησα την απειλή, και όπως τα μάζευε η μάνα μου έμαθα νέες λέξεις ("μπαμπά, τι σημαίνει αυτό το 'γαμώ την πουτάνα την τύχη μου' που λέει η μαμά;"). Η επόμενη φορά που απείλησα έτσι ήταν η τελευταία, έφαγα μπούφλα.

Τέλος, πέρασα τις πρώτες 24 ώρες της ζωής μου προσπαθώντας να γδάρω τα μούτρα μου που τα έξυνα ακατάπαυστα, μέχρι που αναγκάστηκαν στο μαιευτήριο να μου σκεπάσουν με πάνινα σακκουλάκια τα χέρια.

Αυτό που λέμε σκατόπαιδο

[Χαοτικός]

Εγώ όταν ήμουν 3 χρονών ένα απόγευμα που οι μεγάλοι ήταν κάγκελο και δεν με πήρανε χαμπάρι, από το ναργιλέ που πίνανε, πήγα και κατάπια το λουλά.

[Saliveros]

ένα άλλο είναι -μέχρι 6 με 7 το έκανα αν και ακόμα το νοσταλγώ-να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου άσχετα αν περνάνε αυτοκίνητα,ή ήθελα να περάσω τον δρόμο όταν περνούσε αυτοκίνητο.

Σε ηλικία 11 ετών, αποφάσισα ένα απόγευμα να διασχίσω τη Σόλωνος έξω από τον Άγιο Διονύσιο, χωρίς να κοιτάξω, για να δω τι θα γίνει,
Αυτό που έγινε ήταν ότι ένα αυτοκίνητο με χτύπησε, με πέταξε στον αέρα και έσκασα στην άσφαλτο.
Αριστερός καρπός βγαλμένος, και κάτι μώλωπες. Με πήγαν στο νοσοκομείο και μου τον βάλαν στη θέση του χωρίς αναισθησία (ο μπαμπάς ήταν της φυσικής υγιεινής).

Από τότε, έγινα πολύ προσεχτικός.

[Otto Weininger]

ένα άλλο είναι -μέχρι 6 με 7 το έκανα αν και ακόμα το νοσταλγώ-να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου άσχετα αν περνάνε αυτοκίνητα,ή ήθελα να περάσω τον δρόμο όταν περνούσε αυτοκίνητο.

Σε ηλικία 11 ετών, αποφάσισα ένα απόγευμα να διασχίσω τη Σόλωνος έξω από τον Άγιο Διονύσιο, χωρίς να κοιτάξω, για να δω τι θα γίνει,
Αυτό που έγινε ήταν ότι ένα αυτοκίνητο με χτύπησε, με πέταξε στον αέρα και έσκασα στην άσφαλτο.
Αριστερός καρπός βγαλμένος, και κάτι μώλωπες. Με πήγαν στο νοσοκομείο και μου τον βάλαν στη θέση του χωρίς αναισθησία (ο μπαμπάς ήταν της φυσικής υγιεινής).

Από τότε, έγινα πολύ προσεχτικός.

πες και για τότε που τράβηξες την ουρά του βελοσιράπτορα και σε κυνηγούσε σε όλο το κτήμα

[shrike]

ένα άλλο είναι -μέχρι 6 με 7 το έκανα αν και ακόμα το νοσταλγώ-να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου άσχετα αν περνάνε αυτοκίνητα,ή ήθελα να περάσω τον δρόμο όταν περνούσε αυτοκίνητο.

Σε ηλικία 11 ετών, αποφάσισα ένα απόγευμα να διασχίσω τη Σόλωνος έξω από τον Άγιο Διονύσιο, χωρίς να κοιτάξω, για να δω τι θα γίνει,
Αυτό που έγινε ήταν ότι ένα αυτοκίνητο με χτύπησε, με πέταξε στον αέρα και έσκασα στην άσφαλτο.
Αριστερός καρπός βγαλμένος, και κάτι μώλωπες. Με πήγαν στο νοσοκομείο και μου τον βάλαν στη θέση του χωρίς αναισθησία (ο μπαμπάς ήταν της φυσικής υγιεινής).

Από τότε, έγινα πολύ προσεχτικός.

Όταν ήσουν 11 ετών, είπες;

[Yochanan]

E καλά λέει. Που να φανταστεί ο κόσμος τότες.

[Custom_F]

ένα άλλο είναι -μέχρι 6 με 7 το έκανα αν και ακόμα το νοσταλγώ-να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου άσχετα αν περνάνε αυτοκίνητα,ή ήθελα να περάσω τον δρόμο όταν περνούσε αυτοκίνητο.

Σε ηλικία 11 ετών, αποφάσισα ένα απόγευμα να διασχίσω τη Σόλωνος έξω από τον Άγιο Διονύσιο, χωρίς να κοιτάξω, για να δω τι θα γίνει,
Αυτό που έγινε ήταν ότι ένα αυτοκίνητο με χτύπησε, με πέταξε στον αέρα και έσκασα στην άσφαλτο.
Αριστερός καρπός βγαλμένος, και κάτι μώλωπες. Με πήγαν στο νοσοκομείο και μου τον βάλαν στη θέση του χωρίς αναισθησία (ο μπαμπάς ήταν της φυσικής υγιεινής).

Από τότε, έγινα πολύ προσεχτικός.

πες και για τότε που τράβηξες την ουρά του βελοσιράπτορα και σε κυνηγούσε σε όλο το κτήμα

ένα άλλο είναι -μέχρι 6 με 7 το έκανα αν και ακόμα το νοσταλγώ-να ξαπλώνω στη μέση του δρόμου άσχετα αν περνάνε αυτοκίνητα,ή ήθελα να περάσω τον δρόμο όταν περνούσε αυτοκίνητο.

Σε ηλικία 11 ετών, αποφάσισα ένα απόγευμα να διασχίσω τη Σόλωνος έξω από τον Άγιο Διονύσιο, χωρίς να κοιτάξω, για να δω τι θα γίνει,
Αυτό που έγινε ήταν ότι ένα αυτοκίνητο με χτύπησε, με πέταξε στον αέρα και έσκασα στην άσφαλτο.
Αριστερός καρπός βγαλμένος, και κάτι μώλωπες. Με πήγαν στο νοσοκομείο και μου τον βάλαν στη θέση του χωρίς αναισθησία (ο μπαμπάς ήταν της φυσικής υγιεινής).

Από τότε, έγινα πολύ προσεχτικός.

Όταν ήσουν 11 ετών, είπες;

Μερικα εξακολουθουν να ειναι παλιοπαιδα!