Σχόλια στο YouTube

[hellegennes]

και από την άλλη άψυχα τα πρελούδια του Μπαχ, τα πρελούδια του Μπαχ ρε μαλάκα; θα πέσει φωτιά να μας κάψει!! 1

Έχει γράψει και ωραία κομματάκια ο Μπαχ. Που έχουν ψυχή.

Σόρι, αλλά όταν οι αγαπημένοι σου συνθέτες είναι ο Τσαϊκόφσκι, ο Ντβόρζακ, ο Μουσόργκσκι και ο Σοστακόβιτς, λίγο δύσκολο να μην σου ακούγεται άψυχη η πορσελάνη των δοκιμίων του Μπαχ.

Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί δεν θα υπήρχαν, αν δεν είχε υπάρξει ο Μπαχ.

Μπα, δεν το πιστεύω αυτό. Και χωρίς τον Μπαχ αυτές οι εξελίξεις θα είχαν έρθει. Ακόμη και να μην είχαν έρθει όμως, αυτοί οι άνθρωποι θα υπήρχαν. Ίσως η μουσική τους να ήταν τεχνικά πιο απλή, πιο πρωτόγονη, πιο μεσαιωνική, πάντως τα έργα τους και η έκφρασή τους θα υπήρχαν.

[sharp]

Το τι θα είχε γίνει μπορούμε μόνο να το υποθέσουμε. Εκείνο όμως που ξέρουμε είναι ότι όλη η μετέπειτα μουσική έχει επηρεαστεί από την τελειότητα της αντίστιξης του Μπαχ και ότι οι συνθέτες τον κουβαλάνε μέσα τους. Βοήθησε βέβαια και ο συγκερασμός που έγινε επί της εποχής του.

[sys3x]

Αμήν.

[hellegennes]

Συγγνώμη, δεν είμαι θρησκόληπτος. Μάλλον ιερόσυλος είμαι.

[ST48410]

Συγγνώμη, δεν είμαι θρησκόληπτος. Μάλλον ιερόσυλος είμαι.

Μπα. Πεπλανημένος, λιγάκι όμως. Μια σταλιά.

Αν μου εξηγούσες για την ενάτη, μπορεί να τα βρίσκαμε. Είναι αρκετά καλό έργο (στους κορυφαίους τα standards παραμένουν υψηλά σε ό,τι καταπιάνονται) αλλά όχι τόσο σημαντικό όσο άλλα έργα. Αρέσει πολύ, για άλλους λόγους βέβαια.

[hellegennes]

Κοίτα, η ενάτη με εκνευρίζει κυρίως για το πιασάρικο θέμα του φινάλε της, που κατά την γνώμη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από σουξεδάκι με πιασάρικο ρεφρέν ή μελωδία. Επίσης είναι pompous and pretentious, δηλαδή όχι απλώς πομπώδες, που είναι ας πούμε πολλά έργα των προαναφερόμενων συνθετών που λατρεύω.

[ST48410]

Αμήν.

Το τελείωσα. Είναι αρκετά έξω από τη συζήτηση του παρόντος νήματος που είναι ήδη έξω από το θέμα του νήματος. Εκεί στη μέση μοιάζει να συμφωνεί λίγο μαζί μου αλλά σε όλο το υπόλοιπο είναι προβλήματα ενός άλλου κόσμου (αμερικάνικα). Στο τέλος το γυρνάει και αρκετά στα δικά τους πολιτικά θέματα. Θα περίμενα να έβαζε κάτι τέτοιο ο νάνος ή έστω ο δημοκρατικός. Μου την έφερες!

Υπάρχουν και πράγματα που έχει δίκιο αλλά γενικά έχω πάρα πολλές ενστάσεις. Πες λίγο τι θέλεις να συζητήσουμε αλλιώς να ανοίξουμε νήμα να το κάνουμε φύλλο και φτερό.

[ST48410]

Κοίτα, η ενάτη με εκνευρίζει κυρίως για το πιασάρικο θέμα του φινάλε της, που κατά την γνώμη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από σουξεδάκι με πιασάρικο ρεφρέν ή μελωδία. Επίσης είναι pompous and pretentious, δηλαδή όχι απλώς πομπώδες, που είναι ας πούμε πολλά έργα των προαναφερόμενων συνθετών που λατρεύω.

Λογικό ακούγεται από την πλευρά που φαίνεται να βλέπεις τα πράγματα.

Απλά κράτησε σε σχέση με την προηγούμενη συζήτησή μας (και όχι για την ενάτη) ότι όσο μπορούν να συγκινήσουν με συναισθηματική φόρτιση/χαλάρωση τα διάφορα μουσικά μέσα, εξίσου (και για κάποιους λόγους περισσότερο) μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση (ίσως άλλου είδους) η αναγνώριση πνευματικού μόχθου, ευφυών λύσεων και ικανότητας.

[sys3x]

Αμήν.

Το τελείωσα. Είναι αρκετά έξω από τη συζήτηση του παρόντος νήματος που είναι ήδη έξω από το θέμα του νήματος. Εκεί στη μέση μοιάζει να συμφωνεί λίγο μαζί μου αλλά σε όλο το υπόλοιπο είναι προβλήματα ενός άλλου κόσμου (αμερικάνικα). Στο τέλος το γυρνάει και αρκετά στα δικά τους πολιτικά θέματα. Θα περίμενα να έβαζε κάτι τέτοιο ο νάνος ή έστω ο δημοκρατικός. Μου την έφερες!

Υπάρχουν και πράγματα που έχει δίκιο αλλά γενικά έχω πάρα πολλές ενστάσεις. Πες λίγο τι θέλεις να συζητήσουμε αλλιώς να ανοίξουμε νήμα να το κάνουμε φύλλο και φτερό.

ακριβώς την ίδια άποψη δημιούργησα κι εγώ για το βιντεάκι.

απλά πέρα από την πλάκα έδωσα λίγο περισσότερη προσοχή σε αυτά που έχει όντως απόλυτο δίκιο.
επίσης ποιος νάνος και ποιος δημοκρατικός, αυτοί είναι υπερσυντηρητικοί για μένα. νο τρόλλινγκ χίερ .

[sys3x]

Κοίτα, η ενάτη με εκνευρίζει κυρίως για το πιασάρικο θέμα του φινάλε της, που κατά την γνώμη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από σουξεδάκι με πιασάρικο ρεφρέν ή μελωδία. Επίσης είναι pompous and pretentious, δηλαδή όχι απλώς πομπώδες, που είναι ας πούμε πολλά έργα των προαναφερόμενων συνθετών που λατρεύω.

απλά σκέψου ότι όταν άρχισε να παίζεται η ενάτη ο μεγάλος δεν άκουγε χριστό, ίσως μόνο να έπιανε τις δονήσεις από τις κορυφές των τυμπάνων.

[Dwarven Blacksmith]

Ενάτη; More like Ode to Joy (Extended version).

[ST48410]

επίσης ποιος νάνος και ποιος δημοκρατικός, αυτοί είναι υπερσυντηρητικοί για μένα. νο τρόλλινγκ χίερ .

Έχετε συνεννοηθεί και μου κάνετε πλάκα όλοι μαζί. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Θέλει να διδάσκονται και άλλα ήδη μουσικής; Γιατί όχι; Κάθε πράγμα όμως στο χώρο του με τις σωστές εξηγήσεις, ωραία και τακτοποιημένα. Όχι να μπερδεύουμε το μαθητή και να του δίνουμε την εντύπωση ότι όλα είναι ένα. Αυτό είναι μεγάλη ζημιά και μετά η απόλαυση της τέχνης γίνεται με εντελώς προσωπικό γούστο χωρίς καμία σταθερά και τα αποτελέσματα τα είδες παραπάνω. Αποκλείουν κάποιοι τον εαυτό τους από κορυφαία δημιουργήματα του πνεύματος.

Κατά τα λοιπά. Ποιος του είπε αυτουνού ότι διδάσκεται η τονική αρμονία για να εξηγήσει τα πάντα; Έτσι κάνουν στο US; Η τονική αρμονία διδάσκεται για να καταλαβαίνουν οι εκτελεστές του βασικού δυτικού ρεπερτορίου τι διαβάζουν, να γράψει άντε ένας στους 1000 μουσική εποχής σε κάποια ταινία, να αποκτήσει κάποιες βάσεις κάποιος που θα ασχοληθεί με pop ή με μουσική διαφήμισης/κινηματογραφική αλλά μέχρι εκεί. Αν είναι να ασχοληθεί κάποιος με Jazz, φυσικά και μελετάει μαύρους συνθέτες. Ποιος έχει τέτοια κολλήματα; Και τι να κάνουμε τώρα; Να ψάξουμε μαύρο συνθέτη Μπαρόκ ή γυναίκα και να τους διδάξουμε με το στανιό; Εδώ μετά βίας προλαβαίνει να ασχοληθεί ένας μαθητής με 1-2 καλούς συνθέτες Μπαρόκ, πλην Μπαχ. Αυτά είναι βλακείες για να λύσουν τα δικά τους θέματα. Όπως επίσης και το άλλο που βλέπει την θεωρία της τονικής μουσικής ως προστάδιο για να περάσει κανείς στο Schenker και να μιλήσει για white supremacy με το στανιό. Και η αντίληψη που έχει για το γιατί διδάσκεται το μπάσο κοντίνουο είναι επίσης προβληματική. Όπως και η σαχλαμάρα ότι θα πιάσουμε να αναλύσουμε τα έργα των κλασικών με βάση μια θεωρία που ανέπτυξε ένας μαύρος jazz πιανίστας. Αυτό δεν το κάνουμε όχι γιατί είναι μαύρος αλλά γιατί η οπτική του δεν έχει καμία σχέση με το πως έβλεπαν τα πράγματα αυτοί που τα έφτιαξαν τότε που τα έφτιαξαν. Και μόνο δηλαδή που ασχολήθηκε με τις μπούρδες που είπε ο Σαπίρο, έπεσε πολύ στα μάτια μου, παρότι γενικά ήταν πολύ διαβασμένος. Ανοησίες που δεν είχα ιδέα ότι έχουν μολύνει και το χώρο της μουσικής. Αυτοί στην άλλη μεριά του Ατλαντικού έχουν κάψει πολλά κύτταρα τελικά.

Το θέμα που έχει ένα ενδιαφέρον είναι το εξής. Πως κρίνονται τα αριστουργήματα στην Ινδική ή στην Αφρικανική μουσική ή αλλού. Γιατί μπορώ να σου μιλήσω για αριστουργήματα στην σοβαρή ή στην ελαφρά ή στην παραδοσιακή δυτική μουσική αλλά στον κάθε χώρο μήλα με μήλα και πορτοκάλια με πορτοκάλια. Όταν πάρω ένα έργο ενός συνθέτη της Ινδίας και δεν ξέρω αν εκεί εκτιμάται η προσωπική/ατομική δημιουργία στο βαθμό που εκτιμάται εδώ σε μας, τι να κρίνω; Πως θα το αξιολογήσω; Εδώ άκουγα την κοπελιά να τραγουδάει και δεν μπορούσα με σιγουριά να πω τι είδους τραγούδι είναι (χαρούμενο, θλιμμένο, για τι περίσταση;), πως θα το κρίνω αυτό το πράγμα χωρίς τη γνώση των γύρω γύρω;

Την καλημέρα μου και ευχαριστώ για το video.

[hellegennes]

Κοίτα, η ενάτη με εκνευρίζει κυρίως για το πιασάρικο θέμα του φινάλε της, που κατά την γνώμη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από σουξεδάκι με πιασάρικο ρεφρέν ή μελωδία. Επίσης είναι pompous and pretentious, δηλαδή όχι απλώς πομπώδες, που είναι ας πούμε πολλά έργα των προαναφερόμενων συνθετών που λατρεύω.

Λογικό ακούγεται από την πλευρά που φαίνεται να βλέπεις τα πράγματα.

Απλά κράτησε σε σχέση με την προηγούμενη συζήτησή μας (και όχι για την ενάτη) ότι όσο μπορούν να συγκινήσουν με συναισθηματική φόρτιση/χαλάρωση τα διάφορα μουσικά μέσα, εξίσου (και για κάποιους λόγους περισσότερο) μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση (ίσως άλλου είδους) η αναγνώριση πνευματικού μόχθου, ευφυών λύσεων και ικανότητας.

Μα δεν διαφώνησα ποτέ σ' αυτά, από την αρχή σ' τα δίνω στον τρόπο που βλέπεις εσύ -και όχι μόνο- την τέχνη. Απλά εγώ είμαι πολύ μα πολύ πιο αυστηρός κριτής, ιδιότροπος και απαιτητικός και δεν μου αρκεί η ευφυΐα και ο κόπος ή η θέληση. Βασικά για την τέχνη συγκεκριμένα δεν τα θεωρώ ούτε απαραίτητα αλλά ούτε ικανά. Το πρώτο και μέγιστο κριτήριο είναι η έκφραση.

[hellegennes]

Κοίτα, η ενάτη με εκνευρίζει κυρίως για το πιασάρικο θέμα του φινάλε της, που κατά την γνώμη μου δεν διαφέρει σε τίποτα από σουξεδάκι με πιασάρικο ρεφρέν ή μελωδία. Επίσης είναι pompous and pretentious, δηλαδή όχι απλώς πομπώδες, που είναι ας πούμε πολλά έργα των προαναφερόμενων συνθετών που λατρεύω.

απλά σκέψου ότι όταν άρχισε να παίζεται η ενάτη ο μεγάλος δεν άκουγε χριστό, ίσως μόνο να έπιανε τις δονήσεις από τις κορυφές των τυμπάνων.

Δεν έχει κάποια σημασία αυτό στην συζήτησή μας.

[ST48410]

Μα δεν διαφώνησα ποτέ σ' αυτά, από την αρχή σ' τα δίνω στον τρόπο που βλέπεις εσύ -και όχι μόνο- την τέχνη. Απλά εγώ είμαι πολύ μα πολύ πιο αυστηρός κριτής, ιδιότροπος και απαιτητικός και δεν μου αρκεί η ευφυΐα και ο κόπος ή η θέληση. Βασικά για την τέχνη συγκεκριμένα δεν τα θεωρώ ούτε απαραίτητα αλλά ούτε ικανά. Το πρώτο και μέγιστο κριτήριο είναι η έκφραση.

Απλά να έχεις κατά νου ότι όλες οι εποχές δεν είναι ίδιες. Θα βρεις περισσότερο ή λιγότερο εκφραστικά έργα κοιτώντας σε διαφορετικές εποχές ή διαφορετικά ήδη. Υπάρχουν και κύκλοι με την έννοια ότι όταν κάτι είναι καινούριο περνάς από μια φάση πιο δομική μέχρι να μάθουν οι δημιουργοί να το χειρίζονται με πολύ μεγάλη άνεση οπότε υπάρχουν μεγαλύτερες εκφραστικές δυνατότητες. Ενδιάμεσα υπάρχει κάποια περίοδος ισορροπίας ανάμεσα στο δομικό και το εκφραστικό στοιχείο. Αυτό μπορείς να το δεις τόσο σε ολόκληρες περιόδους (κλασσική έναντι της επόμενες Ρομαντικής), όσο στη ζωή ενός δημιουργού, ιδίως αν καταπιαστεί με κάτι που είναι νέο.

Το να είναι κάτι πολύ εκφραστικό δεν ήταν πάντα το ζητούμενο. Από την άλλη δεν υπάρχει και τίποτα που να είναι τελείως ανέκφραστο. Ίσως όμως αξίζει να ορίσεις τι εννοείς με την έννοια αυτή γιατί μπορεί να μιλάμε για ελαφρώς διαφορετικό πράγμα.