Σχόλια στο YouTube

[sys3x]

Φυσικά, για τα κριτήρια των λευκών αντρών είναι οι σπουδαιότεροι, υπάρχουν και άλλα κριτήρια όμως φυσικά και δεν είναι εξίσου μετρήσιμα, για να απαντήσω και στον ST48410.

Θα δω και το άλλο video και θα γράψω συνολικά. Εγώ έχω ξεκαθαρίσει καμιά εκατοστή φορές ότι αναφέρομαι στην σοβαρή τέχνη στα πλαίσια αυτού που ονομάζουμε χοντρικά Δυτικός Πολιτισμός που θεωρώ αν θέλεις ότι με ενδιαφέρει περισσότερο και ως Έλληνα αφού διεργασίες που συντελέστηκαν σε αυτά εδώ τα χώματα έγιναν το θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίστηκε.

Για την εμπορική ή την στρατευμένη τέχνη ισχύουν άλλα πράγματα και είναι άλλες οι προτεραιότητες. Για την παραδοσιακή επίσης άλλα και πολύ διαφορετικά. Εγώ μιλάω για προσωπική/ατομική δημιουργία στο παραπάνω πλαίσιο, στον παραπάνω χώρο.

Το γνωρίζω Στάθη μου, και σε αυτό το πλαίσιο μιλάς και κινείσαι άψογα.

[ST48410]

Το γνωρίζω Στάθη μου, και σε αυτό το πλαίσιο μιλάς και κινείσαι άψογα.

Δεν πρόλαβα να δω όλο το άλλο video αλλά έχεις το λόγο μου, θα γίνει. Ότι έχεις βάλει άξιζε προσεκτικής παρακολούθησης.

[sys3x]

Ενδιαφέρον, γιατί όμως φίλε μου στο ένα αναγνωρίζεις τέχνη και στο άλλο όχι τέχνη; είναι το ψώνιο που αφαιρεί την τέχνη;

Μπορώ να σου πω εγώ γιατί θεωρώ ότι δεν είναι τέχνη. Δεν είναι τέχνη γιατί έχει φιλοδοξία να είναι τέχνη και δεν είναι γνήσια έκφραση συναισθημάτων και ψυχικού κόσμου, που είναι ο καθρέφτης της τέχνης. Με λίγα λόγια, προσπαθεί. Η τέχνη δεν θέλει προσπάθεια, θέλει πηγαία έκφραση. Ή, για να χρησιμοποιήσω μια πιο συγκεκριμένη λέξη: είναι επιτηδευμένο.

Σχεδόν το σύνολο του έργου του Μπετόβεν είναι "επιτηδευμένο", δεν νομίζω ότι βοηθάει αυτό που λες, τουλάχιστον όχι ως προς τον ορισμό της τέχνης, βασικά τίποτα δεν βοηθάει καθώς αυτό που ονομάζουμε τέχνη δεν ορίζεται, για εμένα προσωπικά δεν υπάρχει καν τέτοιο πράμα, υπάρχει όμως αυτό που έγραψες, η γνήσια έκφραση των συναισθημάτων, η μουσική συγκεκριμένα λόγω της εννοιολογικής της ασάφειας σε σχέση με τον λόγο μπορεί να εξυπηρετήσει πολύ αποτελεσματικά αυτόν τον σκοπό, είναι στο ίδιο επίπεδο με την ποίηση, κατά την μη ταπεινή μου γνώμη πάντα.

[Prepon]

Σχόλιο στην παρακάτω περφορμανς της κυρίας καθηγήτριας

[sys3x]

Και η ανάγκη για την οποία σας ομιλώ μπορώ πολύ εύκολα να την ορίσω

Θα ειχε ενδιαφερον να το κανεις.

δεν υπάρχει φυσικά διότι έχω αυτήν την δυνατότητα του ορισμού της

μην παιρνεις ορκο

Την δεύτερη πρόταση ίσως να μην έπιασες σωστά επειδής μάλλον την αφαίρεσες από το πλαισιάκι που την πλάσαρα αλλά πάμε παρακάτω, στην αρχή.
Είναι όπως το χέσιμο φίλε νομίζω, κάποια στιγμή πρέπει να το βγάλεις από μέσα σου θέλεις δε θέλεις, αυτό συνιστά την ανάγκη και βρίσκεται παντού, η ανάγκη είναι αυτό που κρατάει τις ισορροπίες ή τις καταστρέφει, ακόμα και αυτά τα μεγάλα μπαλάκια που κατοικούμε πάνω τους, από ανάγκη στέκονται στην μέση του πουθενά, από ανάγκη δημιουργούνται και από ανάγκη καταστρέφονται, κάθε στιγμή, ασταμάτητα, το σταμάτημα, η απουσία της κίνησης είναι ο θάνατος. Όταν εκφράζεται αυτή η ανάγκη μαζί (συν) με την κίνηση δημιουργείται συγκίνηση, όπως ακριβώς αισθάνεσαι όταν βγάζεις τον σατανά από μέσα σου στην τουαλέτα. Γιάννης, πόσο γάμησα; πες μου, πόσο;

[sys3x]

Να τονίσω εδώ ότι δεν αστειεύομαι. Κυριολεκτώ. Το βλέπω αυτό σε μεγάλο μέρος του έργου του Μπαχ. Τεχνικά άρτιο, ως αριστουργηματικό, αλλά άψυχο. Νιώθω διαρκώς ότι ακούω ασκήσεις και πειραματισμούς και όχι έκφραση.

Σου ήρθε ποτέ η διάθεση να παίξεις ο ίδιος σε ένα πιάνο αυτό που ακούς;

[sys3x]

Τα μετρήσιμα καλλιτεχνικά κριτήρια που αναφέρει ο στάθης έχουν να κάνουν με το εξής. Έχεις ένα τηλέφωνο 130 γκιγκα. Έχεις μέσα όλους τους κλασικούς συνθέτες. Τρέχεις στο δάσος σε αυτόματο πιλότο με τυχαίο παίξιμο. Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, ακούγεται ένα κομμάτι από Μότσαρτ. Πρόσεξε. Δεν ξέρεις ότι είναι Μότσαρτ. Ένα κομμάτι τόσο φρέσκο, σα να γράφτηκε χθες. Τόσο γεμάτο επιθυμία. Τόσο ακαταμάχητο στην φαινομενική του απλότητα. Νιώθεις το μυαλό σου να παίρνει φωτιά. Λες στον εαυτό σου, δεν μπορεί ανθρώπινο χέρι να έγραψε τέτοια θεική μουσική. Αυτά είναι τα καλλιτεχνικά κριτήρια. Εκεί που από μια θάλασσα μουσικής κάτι ξεχωρίζει. Κάτι ανεξήγητο, που αφήνει πίσω όλα τα άλλα. Μα να, τα εργαλεία είναι τα ίδια. Γιατί κανείς άλλος πριν ή μετά από αυτόν δεν έγραψε κάτι παρόμοιο; Μοναδικότητα. Αυτό είναι το καλλιτεχνικό κριτήριο.

Ίσως μετά το θάνατο του Μπαχ η μουσική του να σταμάτησε να παίζεται αν και νομίζω ότι δεν ήταν και τόσο διάσημος ακόμα κι όταν ζούσε. Το ίδιο είχε συμβεί και στον ρέμπραντ. Μια ίσως αλλαγή στη μόδα της εποχής. Ένα μικρό διάλειμμα προτού γίνει το αναπόφευκτο. Προτού κάποιος σταθεί μπροστά στην ενάτη ή στη νυχτερινή περίπολο και πει: Μαλάκα, που ήμουν τόσο καιρό. Ο χρόνος έχει τον τρόπο να βάζει τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Και σε 50 χρόνια από τώρα, που ο κάθε Μπίμπερ δεν θα αποτελεί ούτε ανάμνηση, η μουσική των Μπετόβεν και Μότσαρτ θα συνεχίσει να παίζεται και να συναρπάζει όχι λόγω κάποιου φαύλου κύκλου. Επειδή είναι πραγματικά τόσο καλοί.

Ο Μότσαρτ έγραφε κάθετα ολόκληρη παρτιτούρα με τη μία χωρίς να διορθώνει ακόμη και πάνω στην άμαξα, είχε ξεφύγει το παλικάρι.

Τι άλλο να πούμε.

Ότι ήταν τεράστιος μουνάκιας;
Αυτό νομίζω είναι ακόμη σπουδαιότερο, χρησιμοποίησε το ταλέντο του για να γαμάει όσο το δυνατόν περισσότερο, αυτό κι δεν είναι δείγμα μεγαλοφυΐας. Αλλά σκέψου εδώ και τον πνευματικό του Δάσκαλο και Πατέρα όλων μας, τον Ιωάννη Σεβαστιανό, το χειρίστηκε πιο ψύχραιμα και γαμούσε και περισσότερο και για περισσότερα χρόνια.

[hellegennes]

Να τονίσω εδώ ότι δεν αστειεύομαι. Κυριολεκτώ. Το βλέπω αυτό σε μεγάλο μέρος του έργου του Μπαχ. Τεχνικά άρτιο, ως αριστουργηματικό, αλλά άψυχο. Νιώθω διαρκώς ότι ακούω ασκήσεις και πειραματισμούς και όχι έκφραση.

Αισθάνομαι ότι σου χρωστάω μια αναλυτικότερη απάντηση. Δεν τα ακούω αυτά πρώτη φορά όπως μπορείς να υποθέσεις. Υπάρχει μία πεποίθηση (εσφαλμένη κατά την ταπεινή μου γνώμη) ότι το έργο τέχνης οφείλει να "αγγίζει την ψυχή σου" και αν δεν το κάνει αυτό δεν είναι καλό.

Σόρι που το κόβω σ' αυτό το σημείο, πάντα διαβάζω ολόκληρα τα ποστ σου, αλλά το κόβω εδώ γιατί συνεχίζεις λάθος. Δεν οφείλει να αγγίζει την δική μου ψυχή, οφείλει να αποτελεί δική του γνήσια έκφραση. Η τέχνη είναι πρωτίστως έκφραση. Γι' αυτό ξεκίνησε, αυτή είναι η ουσία της. Θέλει να εκφράσει κάτι, έναν προβληματισμό, μια εικόνα, ένα συναίσθημα. Μπορεί να μην αγγίζει κανέναν άλλον από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, αλλά πάλι τέχνη είναι. Τέχνη δεν είναι όταν το έργο δεν είναι αποτέλεσμα έκφρασης αλλά άσκησης. Αλλιώς και οι κάμψεις τέχνη είναι.

Μπορεί να μην σ' αρέσει αυτός ο ορισμός της τέχνης, αλλά είναι ο πιο παγκόσμιος ορισμός της.

Δες τι λέω μ' αυτό το κλιπ της Μαχάλια Τζάκσον, να τραγουδάει με όλην της την ψυχή και ταυτόχρονα με άριστη τεχνική χιλίων καρδιναλίων, κάνοντάς το να φαίνεται αστείο (ενώ δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο):



Ε, αυτό είναι γνήσια έκφραση, δεν είναι ούτε διεκπεραίωση ούτε τεχνικά άρτια άσκηση χωρίς ψυχή. Αυτή η εκτέλεση είναι τέχνη. Η φούγκα που έβαλες δίνει την εντύπωση ότι ο Μπαχ βαριόταν την ώρα που την έγραφε και έκανε απλώς εξάσκηση. Είμαι βέβαιος ότι αγγίζει την ψυχή πολλών ανθρώπων στην γη. Αλλά ξαναλέω ότι το κριτήριό μου δεν ήταν ποιους, πόσους και πόσο αγγίζει αλλά αν ο καλλιτέχνης εκφραζόταν στ' αλήθεια όταν έγραφε το έργο του.

[ST48410]

Αλλά ξαναλέω ότι το κριτήριό μου δεν ήταν ποιους, πόσους και πόσο αγγίζει αλλά αν ο καλλιτέχνης εκφραζόταν στ' αλήθεια όταν έγραφε το έργο του.

Πως το κρίνεις αυτό; Πως μετράς ποιος εκφραζόταν γνήσια; Ξέρεις ότι δεν συμφωνώ με αυτή τη συλλογιστική αλλά προσπαθώ κάπως να μπω στο τρόπο σκέψης σας.

[ST48410]

sys3x κοίτα τι γίνεται. Βάλαμε στο παιχνίδι και τη γνησιότητα της έκφρασης. Και από όσο μπορώ να προβλέψω ο hellegennes δεν θα μπορέσει να ακούσει το πρώτο και δεύτερο WTC και κατά πάσα πιθανότητα τις δίφωνες και τρίφωνες inventions. Καταλαβαίνεις που οδηγούν τέτοιες θεωρήσεις; Θα αποκλείσει τον εαυτό του από μία σειρά εξαιρετικών αριστουργημάτων λόγω μιας παρεξήγησης. Και αναφέρομαι στον hellegennes γιατί τον θεωρώ φίλο και ελπίζω ότι δεν θα με παρεξηγήσει αλλά κυρίως επειδή ασχολείται ενεργά ο ίδιος με την ποίηση.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Ο Μότσαρτ έγραφε κάθετα ολόκληρη παρτιτούρα με τη μία χωρίς να διορθώνει ακόμη και πάνω στην άμαξα, είχε ξεφύγει το παλικάρι.

Τι άλλο να πούμε.

Ότι ήταν τεράστιος μουνάκιας;
Αυτό νομίζω είναι ακόμη σπουδαιότερο, χρησιμοποίησε το ταλέντο του για να γαμάει όσο το δυνατόν περισσότερο, αυτό κι δεν είναι δείγμα μεγαλοφυΐας. Αλλά σκέψου εδώ και τον πνευματικό του Δάσκαλο και Πατέρα όλων μας, τον Ιωάννη Σεβαστιανό, το χειρίστηκε πιο ψύχραιμα και γαμούσε και περισσότερο και για περισσότερα χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση το γαμησι είναι ωραίο.

[Bazoomba]

Την δεύτερη πρόταση ίσως να μην έπιασες σωστά επειδής μάλλον την αφαίρεσες από το πλαισιάκι που την πλάσαρα αλλά πάμε παρακάτω, στην αρχή.
Είναι όπως το χέσιμο φίλε νομίζω, κάποια στιγμή πρέπει να το βγάλεις από μέσα σου θέλεις δε θέλεις, αυτό συνιστά την ανάγκη και βρίσκεται παντού, η ανάγκη είναι αυτό που κρατάει τις ισορροπίες ή τις καταστρέφει, ακόμα και αυτά τα μεγάλα μπαλάκια που κατοικούμε πάνω τους, από ανάγκη στέκονται στην μέση του πουθενά, από ανάγκη δημιουργούνται και από ανάγκη καταστρέφονται, κάθε στιγμή, ασταμάτητα, το σταμάτημα, η απουσία της κίνησης είναι ο θάνατος. Όταν εκφράζεται αυτή η ανάγκη μαζί (συν) με την κίνηση δημιουργείται συγκίνηση, όπως ακριβώς αισθάνεσαι όταν βγάζεις τον σατανά από μέσα σου στην τουαλέτα. Γιάννης, πόσο γάμησα; πες μου, πόσο;

Σωστα ολα οσα λες ομως αναγωγη των παντων στην πρωταρχικη Αναγκη τι μας λεει για τα ιδια τα πραγματα;
Υστερα, η αναγκη υπαρξης λεξης για αυτο,του οποιου την υπαρξη δεν αναγνωριζεις(τεχνη), τι υποδηλωνει για το ιδιο το ενεργημα; Σημασιολογικη αντιστοιχηση σε κατι μη καθορισιμο;


Πως διαφοροποιειται η αναγκη για χεσιμο απο την αναγκη για πνευματικη δημιουργια;
Αλλα ερωτηματα ανακυπτουν: η Τραπ ειναι η περιπλεξη των δυο αναγκων;

[sys3x]

Μήτσο, πολλά, παρά πάρα πάρα πολλά έργα ΗΤΑΝ κάποιας μορφής ασκήσεως, είτε μιλάμε για etudes, είτε για το καλοσυγκερασμένο κλειδοκύμβαλο είτε για τις συμφωνίες του Μπετόβεν. Εγώ νομίζω άσκοπα ψάχνετε για κανόνες και ορισμούς, στα θέματα της σοβαρής μουσικής αλλά καλό είναι να προσπαθήσεις να κατανοήσεις λίγο καλλίτερα (γιατί είσαι πραγματικά αυτό που λέμε έξυπνος αλλά δυστυχώς δεν φτάνει μόνον αυτό) αυτά που σου γράφει ο Στάθης καθώς στο ιστορικό - ακαδημαϊκό πλαίσιο που μιλάει τα λέει πολύ καλά, βέβαια (μιά μικρή παρατήρηση εδώ Στάθη αν μου επιτρέπεις) αυτά απαιτούν και μιά μεγαλύτερη τριβή με το αντικείμενο που δεν την έχεις και αυτό νομίζω προκαλεί και τα περισσότερα ας τα πούμε προβλήματα στην συζήτηση.

[hellegennes]

Αλλά ξαναλέω ότι το κριτήριό μου δεν ήταν ποιους, πόσους και πόσο αγγίζει αλλά αν ο καλλιτέχνης εκφραζόταν στ' αλήθεια όταν έγραφε το έργο του.

Πως το κρίνεις αυτό; Πως μετράς ποιος εκφραζόταν γνήσια; Ξέρεις ότι δεν συμφωνώ με αυτή τη συλλογιστική αλλά προσπαθώ κάπως να μπω στο τρόπο σκέψης σας.

Ένστικτο. Διαβάζω τις ρυτίδες στο έργο. Btw, αυτό διάβασαν κοινό και κριτικοί στην Μαρία Κάλλας και θεωρείται Η ντίβα, ενώ αντικειμενικά έχουν υπάρξει πολύ μα πολύ καλύτερες σοπράνο.

[ST48410]

Αλλά ξαναλέω ότι το κριτήριό μου δεν ήταν ποιους, πόσους και πόσο αγγίζει αλλά αν ο καλλιτέχνης εκφραζόταν στ' αλήθεια όταν έγραφε το έργο του.

Πως το κρίνεις αυτό; Πως μετράς ποιος εκφραζόταν γνήσια; Ξέρεις ότι δεν συμφωνώ με αυτή τη συλλογιστική αλλά προσπαθώ κάπως να μπω στο τρόπο σκέψης σας.

Ένστικτο. Διαβάζω τις ρυτίδες στο έργο.

Περίμενα κάτι καλύτερο. Με τρολάρεις τόση ώρα και γράφω σεντόνια;