Νιώθω τόσο εξαντλημένος

[Caspcasp]

Βασικά θέλω να πω τον πόνο μου (και να τον συζητήσω με κάποιον). Είμαι 30 χρονών, περίπου στην μέση της ειδικότητας (κάνω αναισθησιολογία). Συγκατοικώ με τον αδερφικό μου φίλο και επίσης ειδικευόμενο στο ίδιο νοσοκομείο με εμένα. Συγκατοικούμε περίπου 3 χρόνια. Έχουμε ψοφίσει και οι δύο στην δουλειά. Έχει τύχει να μην συναντηθούμε για μια ολόκληρη εβδομάδα ενώ μένουμε στο ίδιο σπίτι λόγω εφημεριών. Βλέπω κόσμο/φίλους να παντρεύονται να έχουν σταθερή δουλειά και εγώ ακόμα "εκπαιδεύομαι". Μην με παρεξηγήσετε δεν μετανοιώνω για κάτι, η ιατρική ήταν το όνειρο μου και ευχαριστώ τον θεό που το έζησα. Δεν μετανοιώνω. Απλά καταλαβαίνω πόσο διαφορετικό δρόμο έχω πάρει. Με τον κοβιντ ήμασταν σε ΜΕΘ. Χάσαμε το μέτρημα των ωρών στην δουλειά. Η καρδιά μου χτύπαγε περίεργα από την κούραση (αρυθμία που λέει και η γιαγιά μου). Τα πράγματα θεωρητικά βελτιώθηκαν, πρακτικά όχι και τόσο. Νιώθω πως δεν ζω μια φυσιολογική ζωή που θα ζούσε ένας τριαντάρης. Το πιο νορμαλ που κανω είναι που πηγαίνω κροσφιτ. Η ΔΕΗ μας ήρθε 700 ευρώ. Όλη μέρα σκοτώνομαι για να μείνουν άνθρωποι ζωντανοί και όταν γυρίζω σπίτι σκέφτομαι αν θα ανοίξω το a/c. Όσον αφορά τον φίλο μου και με αυτόν νιώθω περίεργα αλλά μάλλον για καλό. Έχω κάνει περιστασιακές σχέσεις το τελευταίο διάστημα, δεν έχω κουράγιο να δωθώ (είχα μια μεγάλη σχέση πριν από αυτό). Τώρα είμαστε εγώ και ο φίλος μου. Θεωρούσα την συγκατοίκηση πάντα ένα αναγκαίο κακό. Αλλά χωρίς αυτήν δε θα άντεχα. Όταν μπορούσε μου μαγείρευε, έβρισκα ένα πιάτο φαγητό. Όταν μπορούσα του μαγείρευα. Έχουμε κολλήσει 3 φορές κοβιντ και ο ένας φρόντιζε τον άλλον. Στην αρχή του κοβιντ γυρνάγαμε σπίτι και κοιμόμασταν στον καναπέ με τα ρούχα δεν είχαμε δυνάμεις να πάμε στα δωμάτια μας. Ορισμένες φορές νιώθω πως απλά υπάρχουμε δεν έχουμε χρόνο για τίποτα άλλο. Ελπίζω όταν τελειώσει η ειδικότητα να μαστε πιο χαλαρά.
Είναι λες και ζουμε σε έναν μικρόκοσμο, σε ένα σπίτι εγώ και αυτός και μετά απλά δουλεύουμε. Σαν να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με νοιάζεται και με αγαπά. Δεν ξέρω αν όλοι εσείς έχετε από 10 κολλητούς, εγώ στην παρούσα φάση έχω αυτόν. Θεωρούσα πως στην ηλικία μου θα είχα παντρευτεί αλλά ακόμα συγκατοικώ. Αλλά δεν έχω δυνάμεις για τίποτα τώρα.

[nick]

Μη δοκιμάσεις τίποτα με τον συγκάτοικο, μπορεί να παρεξηγηθεί και να χαλάσει η φιλία σας.

[Eθνικοκοινωνιστης]

εσκορτακια μονο

[nostromos]

καλο ειναι να περιορισεις λιγο τη δουλεια ... μην σε ενθουσιαζουνε οι μαλακιες περι ιατρικης -θεου κτλ ...

[Naida]

Μικρός είσαι ακόμα για γάμους και πανηγύρια. Τώρα είναι η περίοδος που εργασιακά στερεώνεσαι. Βέβαια οι υπερβολές δεν είναι καλό, αλλά υποθέτω σας έτυχε η περίοδος κοβιντ. Δεν θα είναι πάντα έτσι.

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Σε συγχαίρω για το work ethic αγαπητέ. Μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμά σας

[Feindflug]

Ποια θεωρείς ότι είναι η φυσιολογική ζωή ενός τριαντάρη, τύπε;

[kongrosian]

Βασικά θέλω να πω τον πόνο μου (και να τον συζητήσω με κάποιον). Είμαι 30 χρονών, περίπου στην μέση της ειδικότητας (κάνω αναισθησιολογία). Συγκατοικώ με τον αδερφικό μου φίλο και επίσης ειδικευόμενο στο ίδιο νοσοκομείο με εμένα. Συγκατοικούμε περίπου 3 χρόνια. Έχουμε ψοφίσει και οι δύο στην δουλειά. Έχει τύχει να μην συναντηθούμε για μια ολόκληρη εβδομάδα ενώ μένουμε στο ίδιο σπίτι λόγω εφημεριών. Βλέπω κόσμο/φίλους να παντρεύονται να έχουν σταθερή δουλειά και εγώ ακόμα "εκπαιδεύομαι". Μην με παρεξηγήσετε δεν μετανοιώνω για κάτι, η ιατρική ήταν το όνειρο μου και ευχαριστώ τον θεό που το έζησα. Δεν μετανοιώνω. Απλά καταλαβαίνω πόσο διαφορετικό δρόμο έχω πάρει. Με τον κοβιντ ήμασταν σε ΜΕΘ. Χάσαμε το μέτρημα των ωρών στην δουλειά. Η καρδιά μου χτύπαγε περίεργα από την κούραση (αρυθμία που λέει και η γιαγιά μου). Τα πράγματα θεωρητικά βελτιώθηκαν, πρακτικά όχι και τόσο. Νιώθω πως δεν ζω μια φυσιολογική ζωή που θα ζούσε ένας τριαντάρης. Το πιο νορμαλ που κανω είναι που πηγαίνω κροσφιτ. Η ΔΕΗ μας ήρθε 700 ευρώ. Όλη μέρα σκοτώνομαι για να μείνουν άνθρωποι ζωντανοί και όταν γυρίζω σπίτι σκέφτομαι αν θα ανοίξω το a/c. Όσον αφορά τον φίλο μου και με αυτόν νιώθω περίεργα αλλά μάλλον για καλό. Έχω κάνει περιστασιακές σχέσεις το τελευταίο διάστημα, δεν έχω κουράγιο να δωθώ (είχα μια μεγάλη σχέση πριν από αυτό). Τώρα είμαστε εγώ και ο φίλος μου. Θεωρούσα την συγκατοίκηση πάντα ένα αναγκαίο κακό. Αλλά χωρίς αυτήν δε θα άντεχα. Όταν μπορούσε μου μαγείρευε, έβρισκα ένα πιάτο φαγητό. Όταν μπορούσα του μαγείρευα. Έχουμε κολλήσει 3 φορές κοβιντ και ο ένας φρόντιζε τον άλλον. Στην αρχή του κοβιντ γυρνάγαμε σπίτι και κοιμόμασταν στον καναπέ με τα ρούχα δεν είχαμε δυνάμεις να πάμε στα δωμάτια μας. Ορισμένες φορές νιώθω πως απλά υπάρχουμε δεν έχουμε χρόνο για τίποτα άλλο. Ελπίζω όταν τελειώσει η ειδικότητα να μαστε πιο χαλαρά.
Είναι λες και ζουμε σε έναν μικρόκοσμο, σε ένα σπίτι εγώ και αυτός και μετά απλά δουλεύουμε. Σαν να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με νοιάζεται και με αγαπά. Δεν ξέρω αν όλοι εσείς έχετε από 10 κολλητούς, εγώ στην παρούσα φάση έχω αυτόν. Θεωρούσα πως στην ηλικία μου θα είχα παντρευτεί αλλά ακόμα συγκατοικώ. Αλλά δεν έχω δυνάμεις για τίποτα τώρα.

κασπερίνι εσύ;;;

[Bazoomba]

Βασικά θέλω να πω τον πόνο μου (και να τον συζητήσω με κάποιον). Είμαι 30 χρονών, περίπου στην μέση της ειδικότητας (κάνω αναισθησιολογία). Συγκατοικώ με τον αδερφικό μου φίλο και επίσης ειδικευόμενο στο ίδιο νοσοκομείο με εμένα. Συγκατοικούμε περίπου 3 χρόνια. Έχουμε ψοφίσει και οι δύο στην δουλειά. Έχει τύχει να μην συναντηθούμε για μια ολόκληρη εβδομάδα ενώ μένουμε στο ίδιο σπίτι λόγω εφημεριών. Βλέπω κόσμο/φίλους να παντρεύονται να έχουν σταθερή δουλειά και εγώ ακόμα "εκπαιδεύομαι". Μην με παρεξηγήσετε δεν μετανοιώνω για κάτι, η ιατρική ήταν το όνειρο μου και ευχαριστώ τον θεό που το έζησα. Δεν μετανοιώνω. Απλά καταλαβαίνω πόσο διαφορετικό δρόμο έχω πάρει. Με τον κοβιντ ήμασταν σε ΜΕΘ. Χάσαμε το μέτρημα των ωρών στην δουλειά. Η καρδιά μου χτύπαγε περίεργα από την κούραση (αρυθμία που λέει και η γιαγιά μου). Τα πράγματα θεωρητικά βελτιώθηκαν, πρακτικά όχι και τόσο. Νιώθω πως δεν ζω μια φυσιολογική ζωή που θα ζούσε ένας τριαντάρης. Το πιο νορμαλ που κανω είναι που πηγαίνω κροσφιτ. Η ΔΕΗ μας ήρθε 700 ευρώ. Όλη μέρα σκοτώνομαι για να μείνουν άνθρωποι ζωντανοί και όταν γυρίζω σπίτι σκέφτομαι αν θα ανοίξω το a/c. Όσον αφορά τον φίλο μου και με αυτόν νιώθω περίεργα αλλά μάλλον για καλό. Έχω κάνει περιστασιακές σχέσεις το τελευταίο διάστημα, δεν έχω κουράγιο να δωθώ (είχα μια μεγάλη σχέση πριν από αυτό). Τώρα είμαστε εγώ και ο φίλος μου. Θεωρούσα την συγκατοίκηση πάντα ένα αναγκαίο κακό. Αλλά χωρίς αυτήν δε θα άντεχα. Όταν μπορούσε μου μαγείρευε, έβρισκα ένα πιάτο φαγητό. Όταν μπορούσα του μαγείρευα. Έχουμε κολλήσει 3 φορές κοβιντ και ο ένας φρόντιζε τον άλλον. Στην αρχή του κοβιντ γυρνάγαμε σπίτι και κοιμόμασταν στον καναπέ με τα ρούχα δεν είχαμε δυνάμεις να πάμε στα δωμάτια μας. Ορισμένες φορές νιώθω πως απλά υπάρχουμε δεν έχουμε χρόνο για τίποτα άλλο. Ελπίζω όταν τελειώσει η ειδικότητα να μαστε πιο χαλαρά.
Είναι λες και ζουμε σε έναν μικρόκοσμο, σε ένα σπίτι εγώ και αυτός και μετά απλά δουλεύουμε. Σαν να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με νοιάζεται και με αγαπά. Δεν ξέρω αν όλοι εσείς έχετε από 10 κολλητούς, εγώ στην παρούσα φάση έχω αυτόν. Θεωρούσα πως στην ηλικία μου θα είχα παντρευτεί αλλά ακόμα συγκατοικώ. Αλλά δεν έχω δυνάμεις για τίποτα τώρα.

κασπερίνι εσύ;;;

Κάποιος κακόβουλος χρήστης , μάλλον. Η Κάσπερ, έγραψε χθες στο νήμα των επισκεπτών.

[Μαδουραίος]

Τόσο χρόνια σπουδές στην Ιατρική για να πάρεις την ειδικότητα του αναισθησιολογου το θεωρώ χάσιμο χρόνου τυπε.

[kongrosian]

Βασικά θέλω να πω τον πόνο μου (και να τον συζητήσω με κάποιον). Είμαι 30 χρονών, περίπου στην μέση της ειδικότητας (κάνω αναισθησιολογία). Συγκατοικώ με τον αδερφικό μου φίλο και επίσης ειδικευόμενο στο ίδιο νοσοκομείο με εμένα. Συγκατοικούμε περίπου 3 χρόνια. Έχουμε ψοφίσει και οι δύο στην δουλειά. Έχει τύχει να μην συναντηθούμε για μια ολόκληρη εβδομάδα ενώ μένουμε στο ίδιο σπίτι λόγω εφημεριών. Βλέπω κόσμο/φίλους να παντρεύονται να έχουν σταθερή δουλειά και εγώ ακόμα "εκπαιδεύομαι". Μην με παρεξηγήσετε δεν μετανοιώνω για κάτι, η ιατρική ήταν το όνειρο μου και ευχαριστώ τον θεό που το έζησα. Δεν μετανοιώνω. Απλά καταλαβαίνω πόσο διαφορετικό δρόμο έχω πάρει. Με τον κοβιντ ήμασταν σε ΜΕΘ. Χάσαμε το μέτρημα των ωρών στην δουλειά. Η καρδιά μου χτύπαγε περίεργα από την κούραση (αρυθμία που λέει και η γιαγιά μου). Τα πράγματα θεωρητικά βελτιώθηκαν, πρακτικά όχι και τόσο. Νιώθω πως δεν ζω μια φυσιολογική ζωή που θα ζούσε ένας τριαντάρης. Το πιο νορμαλ που κανω είναι που πηγαίνω κροσφιτ. Η ΔΕΗ μας ήρθε 700 ευρώ. Όλη μέρα σκοτώνομαι για να μείνουν άνθρωποι ζωντανοί και όταν γυρίζω σπίτι σκέφτομαι αν θα ανοίξω το a/c. Όσον αφορά τον φίλο μου και με αυτόν νιώθω περίεργα αλλά μάλλον για καλό. Έχω κάνει περιστασιακές σχέσεις το τελευταίο διάστημα, δεν έχω κουράγιο να δωθώ (είχα μια μεγάλη σχέση πριν από αυτό). Τώρα είμαστε εγώ και ο φίλος μου. Θεωρούσα την συγκατοίκηση πάντα ένα αναγκαίο κακό. Αλλά χωρίς αυτήν δε θα άντεχα. Όταν μπορούσε μου μαγείρευε, έβρισκα ένα πιάτο φαγητό. Όταν μπορούσα του μαγείρευα. Έχουμε κολλήσει 3 φορές κοβιντ και ο ένας φρόντιζε τον άλλον. Στην αρχή του κοβιντ γυρνάγαμε σπίτι και κοιμόμασταν στον καναπέ με τα ρούχα δεν είχαμε δυνάμεις να πάμε στα δωμάτια μας. Ορισμένες φορές νιώθω πως απλά υπάρχουμε δεν έχουμε χρόνο για τίποτα άλλο. Ελπίζω όταν τελειώσει η ειδικότητα να μαστε πιο χαλαρά.
Είναι λες και ζουμε σε έναν μικρόκοσμο, σε ένα σπίτι εγώ και αυτός και μετά απλά δουλεύουμε. Σαν να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με νοιάζεται και με αγαπά. Δεν ξέρω αν όλοι εσείς έχετε από 10 κολλητούς, εγώ στην παρούσα φάση έχω αυτόν. Θεωρούσα πως στην ηλικία μου θα είχα παντρευτεί αλλά ακόμα συγκατοικώ. Αλλά δεν έχω δυνάμεις για τίποτα τώρα.

κασπερίνι εσύ;;;

Κάποιος κακόβουλος χρήστης , μάλλον. Η Κάσπερ, έγραψε χθες στο νήμα των επισκεπτών.

[Bandit59]

Τόσο χρόνια σπουδές στην Ιατρική για να πάρεις την ειδικότητα του αναισθησιολογου το θεωρώ χάσιμο χρόνου τυπε.

Σωστός ο αρουραίος εδώ.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Τους κυρπαντεληδες πρόσεχε της πολυκατοικίας, θα βγαζουν φήμες πως είστε ζευγάρι.

[killzone]

Μη δοκιμάσεις τίποτα με τον συγκάτοικο, μπορεί να παρεξηγηθεί και να χαλάσει η φιλία σας.

το περιμενα καποιος θα το πει

[Caspcasp]

Ποια θεωρείς ότι είναι η φυσιολογική ζωή ενός τριαντάρη, τύπε;

Τύπου να σχόλαγα (γιατί τώρα δεν σχολάω απλά γυρνάω σπίτι και μιλάω με συναδέλφους και όλοι μαζί ψαχνόμαστε) και να γύριζα σπίτι να πήγαινα για καναν καφέ, να είχα μια σχέση (ή να ήμουν παντρεμένος), να είχα χρόνο για μενα (οδοντίατρο για εναν ρημαδοκαθαρισμό κόντεψα να πάω μεταμεσονύκτια).

Τους κυρπαντεληδες πρόσεχε της πολυκατοικίας, θα βγαζουν φήμες πως είστε ζευγάρι.

Γραμμένους τους έχω. Επίσης όλη μέρα λείπω δεν τους ξέρω καν.

Τόσο χρόνια σπουδές στην Ιατρική για να πάρεις την ειδικότητα του αναισθησιολογου το θεωρώ χάσιμο χρόνου τυπε.

Πολλοί έχουν την αναισθησιολογία σε δεύτερη μοίρα. Μια μελέτη έδειξε ότι η πλειοψηία των ανθρώπων στον κόσμο δεν γνωρίζουν ότι ο αναισθησιολόγος είναι γιατρός (https://www.frontiersin.org/articles/10 ... 52888/full).
Κάπως έτσι ήμουν και εγώ σαν φοιτητής μέχρι που μπήκα σε χειρουργείο. Στην ουσία ο ρόλος σου είναι να κοιμηθεί ο ασθενής με ασφάλεια και να ξυπνήσει με μια σχετική περι-εγχειρητική αμνησία. Οτιδήποτε συμβεί (ανακοπεί, ανάγκη για μετάγγιση, χορήγηση φαρμάκων) είναι ευθύνηση του αναισθησιολόγου. Όλα αυτά που ακούγατε για COVID και ΜΕΘ αφορούσαν αναισθησιολόγους και πνευμονολόγους. Η διασωλήνωση και η υποστήριξη είναι έργο του αναισθησιολόγου. Οι τραχειοστομίες επίσης. Επίσης για ανακούφιση πόνου σε κακοήθειες και σε χρόνο πόνο πάλι ο αναισθησιολόγος χρειάζεται. Στην Ελλάδα έχουμε τρομερή έλλειψη (ακυρώνονται χειρουργεία λόγω έλλειψης). Στον αντίποδα είναι μια ειδικότητα με μεγάλο στρες (πρώτοι σε αυτοκτονίες μεταξύ όλων των ιατρικών ειδικοτήτων) και με άστατα ωράρια (αλλά εμείς με τον κοβιντ δεν είχαμε ωράρια απλά δουλεύαμε μέχρι να πέσουμε κάτω).

Κάποιος κακόβουλος χρήστης , μάλλον. Η Κάσπερ, έγραψε χθες στο νήμα των επισκεπτών.

Δεν το κατάλαβα όλο αυτό. To username caspcasp το σκέφτηκα από την caspase, μια πρωτεινη που επαγει την αποπτωση. Μετά ήθελε και όνομα χρήστη και σκέφτηκα το φαντασματάκι.