Διάλογοι με την οικογένειά μου (γράψτε και δικούς σας αν θέλετε)

[Εκτωρ]

Οι παρακάτω συζητήσεις είναι από διάφορες χρονικές περιόδους. Για να δείτε που έχω μπλέξει από γεννησιμιού μου.

Σκηνικό: Η μάνα μου και μια φίλη της βλέπουν ένα ζουζούνι στη βεράντα και ορμάν να το σκοτώσουν. Προσπαθώ να τις εμποδίσω, αλλά δεν τα καταφέρνω. Ακολουθεί ο εξής διάλογος.
-Βρε αγόρι μου, τι στεναχωριέσαι; Αυτά πολλαπλασιάζονται πολύ γρήγορα.
-Αυτουνού όμως που σκότωσες δεν του κάνει διαφορά αν αυτά που έμειναν ζωντανά θα πολλαπλασιαστούν, γιατί αυτό την έχασε τη ζωή του, είτε πολλαπλασιαστούν τα υπόλοιπα έιτε όχι.
-(Η φίλη της μάνας μου επαναλαμβάνει τα λόγια της πρώτης) Βρε αγόρι μου γλυκό, αυτά πολλαπλασιάζονται πολύ γρήγορα.

Σκηνικό: Γκρινιάζω για κάτι στη μάνα μου. Ο πατέρας μου μας βλέπει και ρωτάει τι τρέχει. Του εξηγώ παρακάτω. (Σημείωση: Καθόλη τη διάρκεια της παρακάτω εξήγησης, ο πατέρας μου με παρακολουθεί με ένα βλέμμα σα να είναι όλη η προσοχή του πάνω μου, σα να ακούει κάθε λέξη μου.)
-Δεν έπρεπε όταν το χτίζαμε αυτό το σπίτι να βάλουμε την κουζίνα κολλητά με το μπάνιο. Τώρα όποτε είμαι στην κουζίνα και τρώω ή ετοιμάζω να φάω, ακούω τις κλανιές αυτουνού που είναι στο μπάνιο εκείνη την ώρα, ή άλλους ήχους που δε θέλω ν'ακούω όταν τρώω.
-Τι... τι δεν έπρεπε... τι είπες, δεν κατάλαβα, δεν άκουσα.
(Φεύγω χωρίς να το επαναλάβω.)

Σκηνικό: Έχω λόξυγγα. Η μάνα μου μου λέει να πιω νερό. Αφού μου το έχει πει καμιά 50ρια φορές...
-Αν το ξαναπείς θα φας μπουνιά.
-(αθώο, αποβλακωμένο ύφος) Γιατί καλέ;

Σκηνικό: Αυτό είναι σχετικά πρόσφατο. Η μάνα μου με ρωτάει γιατί δεν εμβολιάζομαι κατά του κόβιντ.
-Αυτό είναι δική μου απόφαση.
-Εντάξει, αλλά εξήγησέ μου να καταλάβω. Φοβάσαι;
-Ναι.
-Τι φοβάσαι; Tη βελόνα;
-Μου φαίνεται ύποπτη αυτή η ιστορία.
-Γιατί; Ολοι εμείς που το κάναμε δεν πάθαμε τίποτα.
-Δεν είναι σίγουρο ότι θα πάθεις.
-Ε, τότε τι φοβάσαι;
-.... (Δεν άξιζε ν'απαντήσω.)

Και παρακάτω δύο πιο παλιοί, από την παιδική μου ηλικία.

Σκηνικό: Βλέπω τον πατέρα μου να ξυπνάει στον καναπέ.
-Γιατί δεν κοιμάσαι πια στο κρεβάτι σας με τη μαμά;
-Σε τρώει ο κώλος σου για ξύλο; Αντε φύγε.
(Η μητέρα μου, που ήταν μπροστά στο σκηνικό, γέλαγε. Δεν ξέρω τι σχέση έχουν μεταξύ τους οι γονείς μου, αλλά από τότε δεν ξαναρώτησα τίποτα σχετικό. Ο πατέρας μου ακόμα στον καναπέ τους κοιμάται.)

Σκηνικό: Αυτός είναι ο παλιότερος διάλογος που θυμάμαι. Ήμουν 5-6 ετών και περπατούσα με τη μάνα μου στο δρόμο. Ως τότε, για κάποιο λόγο, πίστευα ότι θα ζούσα για πάντα. Ήξερα την έννοια του θανάτου, αλλά θεωρούσα ότι μπορείς να πεθάνεις μόνο από ατύχημα ή αρρώστια, οπότε αν ήμουν τυχερός δε θα πέθαινα ποτέ. Κάπως το φέρνει η συζήτηση, και η μητέρα μου μου εξηγεί ότι θα πεθάνουμε όλοι όπως και να'χει.
-Όχι, λες ψέματα.
-Δε λέω ψέματα.
-Ε τότε, δεν προχωράω άλλο. Θα κάτσω εδώ.
-Εντάξει, κάτσε εδώ. Εγώ φεύγω. Γεια.

[ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΟΠΟΥΛΟΣ]

Αν ακόμα μένεις με τη μαμά και το μπαμπά άλλαξε το. Θα σου τύχουν και χειρότερα.