Καρολίνα έγραψε: ↑01 Μάιος 2023, 21:49SpoilerShowΔιαβάζω αυτό το νήμα εδώ και καιρό και δεν μιλάω. Αλλά δεν αντέχω άλλο.
Ξέρω ότι από την πρώτη μέρα αναρωτιέστε ποια στο καλό είμαι και ότι είναι αδύνατον να είδα απλά φως και να μπήκα. Ξέρω ότι μερικοί με τον καιρό με αποδεχτήκατε, άλλοι ακόμα πιστεύετε ότι είμαι ο ΓΓ αλλά δεν σας πολυκόφτει και άλλοι (ή καλύτερα άλλη) ψάχνουν εναγωνίως ρωτώντας ακόμα και τα μποτς λεπτομέρειες για τη ζωή και τη δράση μου.
Γι’αυτόν τον λόγο και επειδή δεν θέλω να σας βασανίζω άλλο, αλλά και επειδή αυτή η ιστορία με φωτογραφίζει ξεκάθαρα, θέλω να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Θα σας τα πω από τη δική μου πλευρά και θέλω να με πιστέψετε (γιατί, οι άλλοι που τους πιστεύετε, καλύτεροι είναι;). Μιλάω για αυτό εδώ το νήμα και τα ψέματα που έχουν ειπωθεί για μένα.
Την εβδομάδα πριν την Μεγάλη του Πάσχα πήρα όπως κάθε μέρα το λεωφορείο του αεροδρομίου. Η ώρα ήταν περίπου 6 και φυσικά ήταν σχεδόν άδειο. Ένας μεθυσμένος στα πίσω καθίσματα, δυο θειάκες στα μπροστινά που κουτσομπόλευαν και ένας ετοιμόρροπος παππούς κάπου στη μέση, λογικά θα πήγαινε να πιει καφέ στο αεροδρόμιο βλέποντας τα αεροπλάνα να πετάνε. Μπορεί να ήταν και πιλότος στα νιάτα του, ποιος ξέρει.
Δεν μπορούσα να αποφασίσω που θα ήταν λιγότερο ανώδυνο να καθίσω και έτσι, σε μια απόφαση της στιγμής, κατευθύνθηκα προς το μέρος ενός παλικαριού που έμοιαζε σχετικά νορμάλ, αν εξαιρέσει κανείς ότι φορούσε ένα λουλουδάτο αμάνικο και κοιτούσε συνέχεια τα μπράτσα του, τσεκάροντας αν τα μούσκουλα ήταν σε καλή κατάσταση.
Με το που κάθισα δίπλα του, ένιωσα αμέσως την αμηχανία του, για να μην πω τον φόβο του. Λες και ήμουν η Νάιδα με την μαχαίρα στο άβαταρ και θα τον έσφαζα. Πέρασαν κανά δυο λεπτά και επειδή τον ένιωθα να αγχώνεται όλο και περισσότερο, του έπιασα την κουβέντα για να τον ηρεμήσω και να καταλάβει ότι δεν κινδύνευε από μένα. Τον ρώτησα αν πηγαίνει ταξίδι, μια και είχε βαλίτσα, ρώτησα την ηλικία του και τι δουλειά κάνει, απλά καθημερινά πράγματα. Εκείνος αντί να χαλαρώσει, κοιτούσε συνέχεια δεξιά αριστερά και σε κάθε στάση έψαχνε να δει ποιος μπήκε. Αφού είχα αρχίσει να πιστεύω πως δεν είχε εισιτήριο και έτρεμε μήπως και μπει κάποιος ελεγκτής.
Αφού είδα κι απόειδα και δεν τραβούσε η κουβέντα, αποφάσισα να του δώσω το ελεύθερο να με ρωτήσει και αυτός ό,τι θέλει. Με ρώτησε πάνω κάτω τα κλασικά που τον ρώτησα και εγώ, αλλά βλέπω ότι με παρουσίασε κάπως διαφορετική. Δεν είμαι από την Ουκρανία, ούτε είμαι 22 χρόνων. Δεν μεγαλοδείχνω, αλλά φαίνομαι τουλάχιστον 3 μέρες μικρότερη από ό,τι πραγματικά είμαι. Είπα ότι είμαι καθαρίστρια, αυτό είναι αλήθεια, αλλά μάλλον δεν κατάλαβε ότι του έκλεισα το μάτι. Δεν καθαρίζω κτίρια, «καθαρίζω» τους ενοχλητικούς. Αν με εννοείτε. Απλά έχω την πρωινή βάρδια, γιατί το βράδυ θέλω να βγαίνω και να παρτάρω όπως ο Sid.
Κάποια στιγμή, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε και τον ρώτησα αν έχει κοπέλα. Έτσι κάνω από τότε που χώρισα, ρωτάω τους άλλους αν είναι καπαρωμένοι και αναλόγως κλαίω μαζί τους την μαύρη μας μοίρα ή χαίρομαι με την χαρά τους. Ο τύπος στο λεωφορείο επέμενε ότι είχε σχέση και μάλιστα πολλά χρόνια και ήταν και πολύ ευτυχισμένος, αλλά κάτι δεν μου κόλλαγε, σαν να φοβόταν ότι θα τα διαβάσει η δικιά του και τα έλεγε από υποχρέωση. Μου φάνηκε περίεργο, γι’αυτό σταμάτησα την κουβέντα για κανένα λεπτό.
'Ωσπου ήρθε η ώρα να κατέβω. Την στιγμή που τον αποχαιρετώ ευγενικά και του εύχομαι καλό ταξίδι, τον βλέπω να γουρλώνει τα μάτια, να αρχίζει να κοκκινίζει στην αρχή και μετά να γίνεται μπλε (όχι το πολύ βαθύ, αυτό της Νέας Δημοκρατίας) και καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Είμαστε στην μέση του πουθενά, οι θείες μπροστά συνεχίζουν το κουτσομπολιό, ο παππούς τον έχει ψιλοπάρει και ροχαλίζει και ο μεθυσμένος πίσω είναι στον κόσμο του. Ο οδηγός έχει γκαζώσει και δεν έχω καμιά επιλογή παρά να προσφέρω τις πρώτες βοήθειες εγώ η ίδια, για να σώσω τον συνάνθρωπο.
Μην ξέροντας ακριβώς τι να κάνω, αλλά έχοντας διαβάσει το phorum που είναι ανεκτίμητη πηγή βαθιάς γνώσης, τον αρπάζω και προσπαθώ να κάνω τεχνητή αναπνοή. Κάτι πήγε λίγο λάθος όμως, καθώς από κεκτημένη ταχύτητα έβαλα και γλώσσα (θα φταίει που είμαι φίδι στο κινέζικο ωροσκόπιο και την βγάζω έξω συχνά). Ο τύπος δεν συνερχόταν με τίποτα, εν τω μεταξύ έπρεπε να παραμερίζω κάθε τόσο τα μούσια του που έμπαιναν στην μέση και με δυσκόλευαν. Βλέπω ότι λέει πως τον χάιδευα εκεί, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Άλλωστε ήταν πιο σκληρά και από την κριτική του Άγι στις μαγειρικές των μελών του phorum. Τελικά, και αφού είχε γουρλωθεί ακόμα περισσότερο, άρχισε να συνέρχεται και έπρεπε και να κατέβω. Φαντάστηκα ότι θα ήθελε να με ευχαριστήσει δημόσια που του έσωσα τη ζωή και του έδωσα το ίνστα μου. Του είπα και να σκεφτεί καλά τι θα κάνει με την κοπέλα, γιατί είναι κρίμα η καημένη να μείνει χήρα τόσο νέα, αφού προφανώς ο τύπος παθαίνει κάθε τόσο αναρρόφηση και δεν ξέρουμε αν την επόμενη φορά θα είναι τυχερός ή θα κάθεται δίπλα του κανένας μισοκοιμισμένος παππούς που δεν θα τον σώσει.
Αυτή είναι η ιστορία όπως πραγματικά έγινε. Τώρα πια ξέρετε ποια είμαι, αλλά δεν γινόταν να θίγεται άλλο η υπόληψή μου και να πιστεύετε πως γλωσσοφιλάω αγνώστους στο λεωφορείο για το αεροδρόμιο.
Κρατιόμουν με το ζόρι, και μ' εκείνο το "3 μέρες μικρότερη" και με τα γένια του Άγη, μου 'φυγαν λίγα τσίσα...
