Το μυστήριο τριήμερο της ζωής μου.
Δημοσιεύτηκε: 08 Νοέμ 2023, 19:17
Στο τελευταίο νήμα που άνοιξα προσφάτως στον τομέα "Σχέσεις, Έρωτας, και Σεξουαλικότητα," και το οποίο μου σβήσανε για κάποιο λόγο, αν και ήταν ένα υπέροχο νήμα, κάποιος αναρρωτήθηκε τι μπορεί να έχω περάσει για να είμαι έτσι. Λοιπόν, η μητέρα μου έχει μια θεωρία, η οποία έχει να κάνει με τις τρεις μέρες που πέρασα στο σπίτι των πεθερικών της όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Σας την έχω ξαναναφέρει αυτή την ιστορία, σήμερα όμως θα σας την πω με περισσότερες λεπτομέρειες. (Όλες οι λεπτομέρειες είναι από αυτά που έχω ακούσει, διότι εγώ προσωπικά δε θυμάμαι τίποτα απ'αυτά.)
Που λέτε, όταν ήμουν τεσσάρων και η μάνα μου έπρεπε να μπει στο μαιευτήριο να γεννήσει τον αδελφό μου, εγώ έμεινα στο σπίτι των γονιών του πατέρα μου. Σε γενικές γραμμές, το τι έγινε τις τρεις μέρες που έμεινα εκεί το καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου. Η ουσία είναι ότι, κατά τα λεγόμενα της μάνας μου, ενώ πριν από το εν λόγω τριήμερο ήμουν ένα φυσιολογικό, πρόσχαρο παιδί, όταν πήγε να με πάρει ήμουν σε μια μόνιμη κατάσταση υστερίας. Ή, κατά τα ακριβή της λόγια, "άλλο παιδί άφησε, και άλλο παιδί βρήκε."
Την πρώτη μέρα, η άλλη μου γιαγιά, η μητέρα της μητέρας μου, πέρασε απ'το σπίτι των συμπεθέρων της (τα σπίτια τους είναι γειτονικά -- μάλλον έτσι γνωριστήκαν και οι γονείς μου, αφού ήταν γείτονες) και με είδε να παίζω στην αυλή. Όταν όμως πήγε να με χαιρετήσει, οι γονείς του πατέρα μου όχι μόνο δεν την άφησαν, αλλά για κάποιο λόγο αμέσως με άρπαξαν και με κλειδαμπαρώσαν στο σπίτι. Για όλη την υπόλοιπη μέρα, αλλά και για ολόκληρη την επόμενη, δε με βγάλαν καθόλου έξω, ούτε καν στην αυλή (η γιαγιά μου απ'την πλευρά της μητέρας μου κοίταζε απ'το παράθυρο του σπιτιού της, και δεν τους έβλεπε να με βγάζουν καθόλου).
Η ίδια ησυχία και την τρίτη μέρα, ώσπου κατά το βραδάκι η γιαγιά μου απ'την πλευρά της μητέρας μου, μην αντέχοντας άλλο, τους χτυπάει την πόρτα και τους βάζει τις φωνές: "Το παιδί θα το πάρω σπίτι μου αυτή τη στιγμή, και δε σηκώνω κουβέντα." Με τα πολλά, τους έπεισε.
Όταν φτάσαμε σπίτι της, εγώ αμέσως άρχισα να παίζω με τα παιχνίδια που είχε εκεί. Οι γονείς του πατέρα μου προσπαθούσαν να μου τραβήξουν την προσοχή: "Εμείς φεύγουμε τώρα, εντάξει; Άκουσες; Εμείς φεύγουμε." Εγώ όμως δεν απάνταγα, δεν έδινα σημασία σε κανέναν, σα να μην υπήρχε το υπόλοιπο σύμπαν γύρω μου.
Όταν τέλος πάντων γύρισα σπίτι των γονιών μου, δε μίλαγα σε κανέναν. Για ένα χρόνο περίπου (πάντα σύμφωνα με τη μάνα μου, διότι εγώ αυτή την περίοδο δεν τη θυμάμαι καθόλου), δε μιλούσα σχεδόν καθόλου -- μόνο στρίγγλιζα και έβγαζα άναρθρες κραυγές. Επίσης ήμουν αφύσικα επιθετικός προς τον νεογέννητο αδελφό μου, τον οποίο έστειλα δύο φορές στο νοσοκομείο: μια φορά τον τραυμάτισα με ψαλίδι, και μια άλλη τον έσπρωξα και τον έριξα πάνω στο καλοριφέρ (αυτές τις δύο φορές πάντως τις θυμάμαι σαν όνειρο).
Η μάνα μου υποψιαζόταν ότι κάτι είχε γίνει με τους παππούδες μου, αλλά αυτοί ισχυρίζονταν ότι δεν μου είχαν κάνει τίποτα και η αλλαγή στη συμπεριφορά μου ήταν απλώς μια δική μου ιδιοτροπία.
Κάποια στιγμή, κάνα χρόνο μετά τη γέννηση του αδελφού μου, η μάνα μου με κατάφερε να της μιλήσω, και της είπα το εξής: Τις τρεις μέρες που έμεινα με τους παππούδες μου, η γιαγιά μου (η μητέρα του πατέρα μου) μου είπε ότι όταν γεννιόταν ο αδελφός μου οι γονείς μου δε θα με θέλαν πια. Η μητέρα μου με διαβεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, κι εγώ από τότε ηρέμησα και άρχισα πάλι να μιλάω κανονικά.
Όταν η μητέρα μου ζήτησε το λόγο απ'την πεθερά της, εκείνη αρνήθηκε τα πάντα. Τώρα το τι ακριβώς παίχτηκε εκείνες τις τρεις μέρες δε θα το μάθουμε ποτέ. Οι γονείς του πατέρα μου το πήραν στον τάφο τους. Για την ιστορία πάντως, η γιαγιά μου απ'την πλευρά του πατέρα μου αποδεδειγμένα πλέον πάντα προσπαθούσε να δημιουργεί προβλήματα στους γύρω της, ειδικά στο γάμο των γονιών μου, για λόγους που μόνο εκείνη γνώριζε και επίσης πήρε στον τάφο της, αφού ποτέ στη ζωή της δεν παραδέχτηκε καμία απ'τις κατινιές της.
Όσο για μένα, πέρα από κάποιες αμυδρές αναμνήσεις των δύο επιθέσεων που έκανα στον αδελφό μου, δε θυμάμαι τίποτα από εκείνη την περίοδο. Η μητέρα μου ισχυρίζεται ότι λόγω του κλονισμού που είχα υποστεί η μνήμη μου τα έσβησε όλα, ως έναν αμυντικό μηχανισμό. Ποιος ξέρει, ίσως να μην έγινε τίποτα απ'όλα αυτά, ίσως όλα αυτά να έιναι στη φαντασία της μάνας μου, ή ίσως η γιαγιά μου να ήταν όντως τόσο καθίκι, ή ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Υποθέστε ότι θέλετε, η μαντεψιά σας είναι το ίδιο καλή με τη δική μου.
Που λέτε, όταν ήμουν τεσσάρων και η μάνα μου έπρεπε να μπει στο μαιευτήριο να γεννήσει τον αδελφό μου, εγώ έμεινα στο σπίτι των γονιών του πατέρα μου. Σε γενικές γραμμές, το τι έγινε τις τρεις μέρες που έμεινα εκεί το καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου. Η ουσία είναι ότι, κατά τα λεγόμενα της μάνας μου, ενώ πριν από το εν λόγω τριήμερο ήμουν ένα φυσιολογικό, πρόσχαρο παιδί, όταν πήγε να με πάρει ήμουν σε μια μόνιμη κατάσταση υστερίας. Ή, κατά τα ακριβή της λόγια, "άλλο παιδί άφησε, και άλλο παιδί βρήκε."
Την πρώτη μέρα, η άλλη μου γιαγιά, η μητέρα της μητέρας μου, πέρασε απ'το σπίτι των συμπεθέρων της (τα σπίτια τους είναι γειτονικά -- μάλλον έτσι γνωριστήκαν και οι γονείς μου, αφού ήταν γείτονες) και με είδε να παίζω στην αυλή. Όταν όμως πήγε να με χαιρετήσει, οι γονείς του πατέρα μου όχι μόνο δεν την άφησαν, αλλά για κάποιο λόγο αμέσως με άρπαξαν και με κλειδαμπαρώσαν στο σπίτι. Για όλη την υπόλοιπη μέρα, αλλά και για ολόκληρη την επόμενη, δε με βγάλαν καθόλου έξω, ούτε καν στην αυλή (η γιαγιά μου απ'την πλευρά της μητέρας μου κοίταζε απ'το παράθυρο του σπιτιού της, και δεν τους έβλεπε να με βγάζουν καθόλου).
Η ίδια ησυχία και την τρίτη μέρα, ώσπου κατά το βραδάκι η γιαγιά μου απ'την πλευρά της μητέρας μου, μην αντέχοντας άλλο, τους χτυπάει την πόρτα και τους βάζει τις φωνές: "Το παιδί θα το πάρω σπίτι μου αυτή τη στιγμή, και δε σηκώνω κουβέντα." Με τα πολλά, τους έπεισε.
Όταν φτάσαμε σπίτι της, εγώ αμέσως άρχισα να παίζω με τα παιχνίδια που είχε εκεί. Οι γονείς του πατέρα μου προσπαθούσαν να μου τραβήξουν την προσοχή: "Εμείς φεύγουμε τώρα, εντάξει; Άκουσες; Εμείς φεύγουμε." Εγώ όμως δεν απάνταγα, δεν έδινα σημασία σε κανέναν, σα να μην υπήρχε το υπόλοιπο σύμπαν γύρω μου.
Όταν τέλος πάντων γύρισα σπίτι των γονιών μου, δε μίλαγα σε κανέναν. Για ένα χρόνο περίπου (πάντα σύμφωνα με τη μάνα μου, διότι εγώ αυτή την περίοδο δεν τη θυμάμαι καθόλου), δε μιλούσα σχεδόν καθόλου -- μόνο στρίγγλιζα και έβγαζα άναρθρες κραυγές. Επίσης ήμουν αφύσικα επιθετικός προς τον νεογέννητο αδελφό μου, τον οποίο έστειλα δύο φορές στο νοσοκομείο: μια φορά τον τραυμάτισα με ψαλίδι, και μια άλλη τον έσπρωξα και τον έριξα πάνω στο καλοριφέρ (αυτές τις δύο φορές πάντως τις θυμάμαι σαν όνειρο).
Η μάνα μου υποψιαζόταν ότι κάτι είχε γίνει με τους παππούδες μου, αλλά αυτοί ισχυρίζονταν ότι δεν μου είχαν κάνει τίποτα και η αλλαγή στη συμπεριφορά μου ήταν απλώς μια δική μου ιδιοτροπία.
Κάποια στιγμή, κάνα χρόνο μετά τη γέννηση του αδελφού μου, η μάνα μου με κατάφερε να της μιλήσω, και της είπα το εξής: Τις τρεις μέρες που έμεινα με τους παππούδες μου, η γιαγιά μου (η μητέρα του πατέρα μου) μου είπε ότι όταν γεννιόταν ο αδελφός μου οι γονείς μου δε θα με θέλαν πια. Η μητέρα μου με διαβεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, κι εγώ από τότε ηρέμησα και άρχισα πάλι να μιλάω κανονικά.
Όταν η μητέρα μου ζήτησε το λόγο απ'την πεθερά της, εκείνη αρνήθηκε τα πάντα. Τώρα το τι ακριβώς παίχτηκε εκείνες τις τρεις μέρες δε θα το μάθουμε ποτέ. Οι γονείς του πατέρα μου το πήραν στον τάφο τους. Για την ιστορία πάντως, η γιαγιά μου απ'την πλευρά του πατέρα μου αποδεδειγμένα πλέον πάντα προσπαθούσε να δημιουργεί προβλήματα στους γύρω της, ειδικά στο γάμο των γονιών μου, για λόγους που μόνο εκείνη γνώριζε και επίσης πήρε στον τάφο της, αφού ποτέ στη ζωή της δεν παραδέχτηκε καμία απ'τις κατινιές της.
Όσο για μένα, πέρα από κάποιες αμυδρές αναμνήσεις των δύο επιθέσεων που έκανα στον αδελφό μου, δε θυμάμαι τίποτα από εκείνη την περίοδο. Η μητέρα μου ισχυρίζεται ότι λόγω του κλονισμού που είχα υποστεί η μνήμη μου τα έσβησε όλα, ως έναν αμυντικό μηχανισμό. Ποιος ξέρει, ίσως να μην έγινε τίποτα απ'όλα αυτά, ίσως όλα αυτά να έιναι στη φαντασία της μάνας μου, ή ίσως η γιαγιά μου να ήταν όντως τόσο καθίκι, ή ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Υποθέστε ότι θέλετε, η μαντεψιά σας είναι το ίδιο καλή με τη δική μου.
