Τότε που όλοι γεμάτοι θυμό είχανε μαζευτεί έξω από τα δικαστήρια εμείς επιλέξαμε να πάμε στο νοσοκομείο κουβαλώντας θετική ενέργεια και αγάπη που τόσο έλειψε σε αυτήν την ψυχούλα.
Απέξω περίμενα να δω κόσμο με λουλούδια αντί για αυτό υπήρχαν στην άκρη δημοσιογράφοι σαν τα κοράκια περιμένοντας να μάθουν το κακό και να το μεταδώσουνε πρώτοι έπιναν καφέ και κάπνιζαν.
Μας επέτρεψαν με μασκούλες να ανέβουμε πάνω και να αφήσουμε τα λουλούδια τα μπαλόνια και τα γλυκά στην προϊστάμενη αδελφή μαζί με την αγάπη μας και την θετική μας ενέργεια.
Περιμένοντας στον χώρο για να μας επιτραπεί η είσοδος σήκωσα τον μικρό και του έδειξα ένα χώρο πρασίνου στο κέντρο του νοσοκομείου.
Τον είδα προβληματισμένο.
Τον ρώτησα τι σκέφτεται και μου λέει.
Βλέπεις αυτό το δέντρο το μεγάλο;
Ναι του λέω είναι έλατο.
Αυτό το δέντρο προσπαθεί να περάσει σε ύψος όλο το κτίριο για να φωνάξει βοήθεια στα άλλα δέντρα γιατί είναι φυλακισμένα όλα τα φυτά εδώ.
Πώς ένοιωσα εκείνη την ώρα;
Πολύ όμορφα για το παιδάκι μου και του έδωσα ένα φιλάκι.
Μετά κατεβήκαμε στο κυλικείο και πήρα δύο κουλουράκια Θεσσαλονίκης και νεράκι.
Βγήκαμε έξω και γύρω μας ήρθανε τα περιστέρια και μας ζητούσαν φαγητό.
Αρχίσαμε να τα ταΐζουμε τότε ο γιος μου μου έδειξε δύο σπουργίτες που ακολουθούσαν τα περιστέρια.
Μαμά κοίτα κοίτα τα μικρά.
Δεν ξέρουν ότι είναι σπουργίτες νομίζουν ότι είναι περιστέρια.
Χαμογέλασα μαζί του.
Σε ευχαριστώ θεέ μου που δίνεις τέτοιες στιγμές.
Που μπορώ να βρω καταφύγιο από την τόση βρωμιά γύρω μου.
