Υπερκουλτουριάρης έγραψε: ↑22 Φεβ 2019, 09:29
κουλούρι Θεσσαλονίκης έγραψε: ↑21 Φεβ 2019, 21:02
νωρίς;
για να μην κάτσεις πολύ;
σουπιά!
(πλάκα πλάκα να 'χαμε καμιά σουπιά κρασάτη)
Ναι. Μου αρέσει να βγαίνω κάθε μέρα, με εξαίρεση αυτές που βγαίνουν όλοι. Δεν την μπορώ την πολυκοσμία, υποφέρω.
Εδώ όμως την πάτησα λόγο της υποστηρικτικής μου διάθεσης.
Περνάω προχθές να δω τι μαγαζί άνοιξαν οι γνωστοί μου, βλέπω κάτι παρδαλά χίπικα χρώματα, μπαρ, Θανάσης Παπακωσταντίνου τέρμα και από πίσω να ψήνουν σουβλάκια και να κόβουν γύρο
Wtf ρε πούστη, λέω από μέσα μου, αλλά φυσικά όταν με ρωτούν πως μου φαίνεται, υπερθεματίζω την ιδέα σε σημείο που πείθω στα σοβαρά και τον εαυτό μου και το προχωράω παραπάνω: Γιατί να μην εκτεθούν και έργα αγνώστων ζωγράφων στους τοίχους και αν αργότερα γίνουν γνωστοί, η μυρωδιά που θα έχουν ποτίσει οι πίνακες, θα είναι μια κάποια είδους υπογραφή που θα κατοχυρώνει την ιστορικότητα του χώρου; Γιατί να μην έρχονται τα βράδια τύποι που θα διαβάζουν τα ποιήματα τους ή θα παίζουν μουσική στους θαμώνες; Αυτή ήταν η φράση- κλειδί. Τα παλικάρια θυμούνται πως στο παλιό τους μαγαζί, τους είχα στείλει ένα φίλο μου, που έπαιζε μέχρι το πρωί, χωρίς να νοιάζεται αν θα πληρωθεί, αρκεί να τον ποτίζουν και να τον χειροκροτούν. Πάρτον μου λένε τηλέφωνο τώρα, να τον φέρουμε Τσικνοπέμπτη. Ο φίλος μου παντρεύτηκε και κάνει φιλότιμες προσπάθειες να σοβαρευτεί, αλλά δέχεται κατευθείαν, αφήνοντας μια μικρή χαραμάδα ελπίδας ,για εμένα, να πατήσει πόδι η γυναίκα του και να τον κλείσει σπίτι. Σημειώνω εδώ πως από φωνή είναι αξιοπρεπής, αλλά το όλο σόου είναι η παράφορη καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία, Δίδυμος
, που τροφοδοτείται από την αγάπη του λαού του. Αν δει πως δεν γουστάρουν να τον ακούν οι φίλοι του, ξενερώνει,πληγώνεται και δεν βγάζει κιχ. Και είναι και έξυπνος ο μπαγάσας, ψυχολόγος. Εμένα με μια ματιά, αντιλαμβάνεται την διάθεση μου.
Ανακεφαλαιώνω. Υποσχέθηκα πως θα πάω και τέλος. Δεν θέλω να κάτσω με τίποτα, παραπάνω από μια ώρα, αλλά πρέπει να σκάσω ένα ειλικρινές χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Άλλη λύση από το να γίνω κομμάτια με την μια, δεν βρίσκω.
Ούφ, δράματα ζω πάλι.