Phorum.com.gr

vantono έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 12:27

Για πρωτο τελικο σαν να θυμαμαι ιταλικές ομάδες. Ή τουλαχιστον η μία ηταν ιταλική, ή και οι δύο. Απ οτι γκουγκλαρα τωρα, μαλλον ηταν το Μιλαν-Γιουβε του 2003. Απο 'κει και πέρα αρχιζει να καθαρίζει εντελώς η μνημη και να θυμαμαι ξεκάθαρα το Λιβερπουλ-Μιλαν με το επικο 3-3.

Daje έγραψε: ↑

31 Μαρ 2024, 23:02

1983 Αμβουργο-Πουτανογρια
Ημουν μεσα.

«Ο Ντι Στέφανο γκρέμισε τα όνειρα και τις ελπίδες της Ρεμς και των Γάλλων φιλάθλων και η Ρεάλ κέρδισε το πρώτο κύπελλο των πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Ούτε ο εξαιρετικός Άγγλος διαιτητής εσφύριξε τη λήξιν του αγώνος και ενώ το ταμπλώ έδειχνε Ρεάλ 4-Ρεμς 3.

Περί τους 1.000 Ισπανούς φιλάθλους από τους 5.000 που είχαν περάσει τα Πυρηναία και είχαν κατακλύσει με λάβαρα, σημαίες και βαρελότα το «Παρκ ντε Πρενς» όρμησαν μέσα εις το γήπεδο και τότε επηκολούθησε ένα καταπληκτικό θέαμα.
Ήτο ένα θέαμα πρωτοφανές και θύμιζε αγώνας εις την Νότιον Αμερικήν και ταυρομαχίας εις την Ανδαλουσίαν…» έγραφε μεταξύ άλλων αυτός ο φοιτητής, ο οποίος ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης...

Ίακχος έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:57

Νοτιγχαμ Φόρεστ - Mάλμε 1979 1-0 με γκολ του Τζών Ρόμπερτσον

Πρετεντέρης έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:53

1986 Πόρτο- Μπάγερν 2-1 με ανατροπή , τα γκολ Ζουαρι, Μάτζερ με τακουνακι και Πάουλο Φουτρε πρωταγωνιστή.

vantono έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:59

Ίακχος έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:57

Νοτιγχαμ Φόρεστ - Mάλμε 1979 1-0 με γκολ του Τζών Ρόμπερτσον

Κοίτα ομάδες που έπαιζαν τότε cl, και μάλιστα τελικούς.
Από ατύχημα δεν επαιζε και κανένας Παναιτωλικός ξέρω 'γω.

vantono έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:59

Ίακχος έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:57

Νοτιγχαμ Φόρεστ - Mάλμε 1979 1-0 με γκολ του Τζών Ρόμπερτσον

Κοίτα ομάδες που έπαιζαν τότε cl, και μάλιστα τελικούς.
Από ατύχημα δεν επαιζε και κανένας Παναιτωλικός ξέρω 'γω.

Το απόγευμα της Κυριακής 2 Μαΐου ο πιτσιρικάς -τότε- Εουσέμπιο και η παρέα του σταματούσαν την πρώτη αυτοκρατορία της Ρεάλ Μαδρίτης οριστικά, διαλύοντάς τη 5-3

vantono έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:59

Ίακχος έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:57

Νοτιγχαμ Φόρεστ - Mάλμε 1979 1-0 με γκολ του Τζών Ρόμπερτσον

Κοίτα ομάδες που έπαιζαν τότε cl, και μάλιστα τελικούς.
Από ατύχημα δεν επαιζε και κανένας Παναιτωλικός ξέρω 'γω.

Αν έγραφε ιστορίες, θα ήταν ο Μπουκόφσκι: Ο Μπράιαν Κλαφ, ο πιο εκκεντρικός χαρακτήρας στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Εγωιστής, αυταρχικός, αλαζόνας, αυτοκαταστροφικός, αμετανόητος πότης. Τα μίντια τον λάτρεψαν. Δεν του άρεσε να κινείται σύμφωνα με το ρεύμα. Δεν κρατούσε τη γλώσσα του και απέφευγε τα κλισέ, σε μια εποχή όπου ποδοσφαιριστές και προπονητές μιλούσαν με κλισέ. Τολμούσε πράγματα που άλλοι θεωρούσαν πως ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Δεν κολάκευε ποδοσφαιριστές.
Ήταν εκπρόσωπος μίας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και στην οποία ο προπονητής καθόριζε την πορεία του ποδοσφαιριστή και όχι ο πολυεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής τη μοίρα του προπονητή. Του άρεσε να προγραμματίζει όσο και να αυτοσχεδιάζει. Η ευφυΐα του συνοψιζόταν στο ότι μπορούσε να πάρει μέτριους ποδοσφαιριστές και, μπολιάζοντάς τους με ένα δύο μεγάλους παίκτες, να τους μεταμορφώνει σε πρωταθλητές.
Όταν το ποδόσφαιρο πέρασε στην εποχή της οικονομικής πόλωσης με τα εκατομμύρια της Πρέμιερσιπ και του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μπράιαν Κλαφ πέθανε. Γιατί το νέο σύστημα δεν επέτρεπε τα θαύματα. Και ο Κλαφ ζούσε από τα θαύματα. Τα εμπορευόταν. Το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου περιέχει τόσες φορές το ταξίδι στην κόλαση, όσες και το πέταγμα στον παράδεισο, έτσι που στο τέλος να μένει ο ίδιος μόνος στο κέντρο της σκηνής. Τις περισσότερες φορές οργισμένος ή μεθυσμένος, αλλά πάντα αληθινός.
Αυτός υπήρξε ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι, πέρα από τη μυθική προσωπικότητα του ήρωά του, ο Ντέιβιντ Πις κατάφερε να δημιουργήσει μια σχεδόν βιβλικής ατμόσφαιρας λογοτεχνία, στην οποία, με αφορμή το ποδόσφαιρο, παρελαύνει μια ολόκληρη κοινωνία πολιτικών παραγόντων, διαφθοράς, παράνοιας, αγοράς συνειδήσεων, ύποπτων δοσοληψιών, προδοσίας, και ταξικών συγκρούσεων - εφόσον το θέατρο αυτού του δράματος, ενός δράματος που κόβει πραγματικά την ανάσα με τον άγριο ρυθμό του, είναι το υποβαθμισμένο Γιoρκσάιρ της δεκαετίας του εβδομήντα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ο Πις αφηγείται τα κατορθώματά του Κλαφ χωρίς συμβατικότητες αποδίδει ζωντανά τον ποδοσφαιρόκοσμο της περιφέρειας, τις άγριες σχέσεις μεταξύ ημετέρων και υμετέρων, τα πιοτά και τα τσιγάρα παικτών και παραγόντων (όλοι οι παίκτες πίνουν και καπνίζουν). Το βιβλίο αξίζει επειδή σιχαίνεται τη φιλολογία, το συναισθηματισμό, τις εύκολες γραφικότητες. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα το αγαπήσουν.

Beria έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 16:27

vantono έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:59

Ίακχος έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:57

Νοτιγχαμ Φόρεστ - Mάλμε 1979 1-0 με γκολ του Τζών Ρόμπερτσον

Κοίτα ομάδες που έπαιζαν τότε cl, και μάλιστα τελικούς.
Από ατύχημα δεν επαιζε και κανένας Παναιτωλικός ξέρω 'γω.

Η Νότιγχαμ Φόρεστ ήταν η ομαδάρα του Μπράιαν Κλάφ ρε
Του Τρεβορ Φράνσις, του Σίλτον και του Άρτσι Γκέμιλ!

Lugozzi έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 16:06

Πρετεντέρης έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 15:53

1986 Πόρτο- Μπάγερν 2-1 με ανατροπή , τα γκολ Ζουαρι, Μάτζερ με τακουνακι και Πάουλο Φουτρε πρωταγωνιστή.

87 ήταν αυτό
86 ήταν με Ντουκανταμ

Dr Socrates έγραψε: ↑

01 Απρ 2024, 16:32

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ
PEACE DAVID

Αν έγραφε ιστορίες, θα ήταν ο Μπουκόφσκι: Ο Μπράιαν Κλαφ, ο πιο εκκεντρικός χαρακτήρας στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Εγωιστής, αυταρχικός, αλαζόνας, αυτοκαταστροφικός, αμετανόητος πότης. Τα μίντια τον λάτρεψαν. Δεν του άρεσε να κινείται σύμφωνα με το ρεύμα. Δεν κρατούσε τη γλώσσα του και απέφευγε τα κλισέ, σε μια εποχή όπου ποδοσφαιριστές και προπονητές μιλούσαν με κλισέ. Τολμούσε πράγματα που άλλοι θεωρούσαν πως ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Δεν κολάκευε ποδοσφαιριστές.
Ήταν εκπρόσωπος μίας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και στην οποία ο προπονητής καθόριζε την πορεία του ποδοσφαιριστή και όχι ο πολυεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής τη μοίρα του προπονητή. Του άρεσε να προγραμματίζει όσο και να αυτοσχεδιάζει. Η ευφυΐα του συνοψιζόταν στο ότι μπορούσε να πάρει μέτριους ποδοσφαιριστές και, μπολιάζοντάς τους με ένα δύο μεγάλους παίκτες, να τους μεταμορφώνει σε πρωταθλητές.
Όταν το ποδόσφαιρο πέρασε στην εποχή της οικονομικής πόλωσης με τα εκατομμύρια της Πρέμιερσιπ και του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μπράιαν Κλαφ πέθανε. Γιατί το νέο σύστημα δεν επέτρεπε τα θαύματα. Και ο Κλαφ ζούσε από τα θαύματα. Τα εμπορευόταν. Το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου περιέχει τόσες φορές το ταξίδι στην κόλαση, όσες και το πέταγμα στον παράδεισο, έτσι που στο τέλος να μένει ο ίδιος μόνος στο κέντρο της σκηνής. Τις περισσότερες φορές οργισμένος ή μεθυσμένος, αλλά πάντα αληθινός.
Αυτός υπήρξε ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι, πέρα από τη μυθική προσωπικότητα του ήρωά του, ο Ντέιβιντ Πις κατάφερε να δημιουργήσει μια σχεδόν βιβλικής ατμόσφαιρας λογοτεχνία, στην οποία, με αφορμή το ποδόσφαιρο, παρελαύνει μια ολόκληρη κοινωνία πολιτικών παραγόντων, διαφθοράς, παράνοιας, αγοράς συνειδήσεων, ύποπτων δοσοληψιών, προδοσίας, και ταξικών συγκρούσεων - εφόσον το θέατρο αυτού του δράματος, ενός δράματος που κόβει πραγματικά την ανάσα με τον άγριο ρυθμό του, είναι το υποβαθμισμένο Γιoρκσάιρ της δεκαετίας του εβδομήντα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ο Πις αφηγείται τα κατορθώματά του Κλαφ χωρίς συμβατικότητες αποδίδει ζωντανά τον ποδοσφαιρόκοσμο της περιφέρειας, τις άγριες σχέσεις μεταξύ ημετέρων και υμετέρων, τα πιοτά και τα τσιγάρα παικτών και παραγόντων (όλοι οι παίκτες πίνουν και καπνίζουν). Το βιβλίο αξίζει επειδή σιχαίνεται τη φιλολογία, το συναισθηματισμό, τις εύκολες γραφικότητες. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θα το αγαπήσουν.

Πηγη https://www.politeianet.gr/books/978960 ... ada-155282