Τι συγχαρητήρια, αφού δεν θέλουνε να παίζουν στο Μιλκο καπ όπως λέγανε.
«Μπράβο» και συγχαρίκια στο κτηνώδες κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα του Κόκκαλη και του Μαρινάκη;
Εγώ δεν έχω ξεχάσει ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε τους Παπουτσέληδες, τους Μάλαμες, Τεβεκέληδες, τους Παπαδάκους έχω ξεχάσει, ούτε το άγος της Ριζούπολης έχω ξεχάσει, ούτε τα Ευθυμιάδεια έχω ξεχάσει, ούτε τον Καλόπουλο και τον ξυλοδαρμό παικτών έχω ξεχάσει, ούτε τον Βανκέλη που δίδασκε ήθος έχω ξεχάσει, ούτε τα στημένα έχω ξεχάσει, ούτε τους μάρτυρες του Σαρωνικού έχω ξεχάσει, ούτε τους Ολυμπιακούς και τα Αιγάλεα να κερδανε έχω ξεχάσει, ούτε τις ντοπες(φυσουνες που τις έλεγε ο Σάββας) έχω ξεχάσει. Γιατί επιτυχίες σαν τη χθεσινή, οφείλονται εν μέρει ΚΑΙ στα παραπάνω, που γιγάντωσαν οικονομικά το φαινόμενο «Ολυμπιακός». Για δεκαετίες, η … «ψυχή του πρωταθλητή», λήστευε τον κόπο και τον ιδρώτα των αντιπάλων της (και όχι μονο του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ για να είμαι δίκαιος), κατακρεουργούσε κάθε έννοια ηθικής, νομιμότητας και μπέσας, έκλεβε τις Κυριακές μας και μας έβγαζε και ανερυθρίαστα τη γλώσσα, εμπαίζοντας μας και υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας.
Ένα δημιούργημα ψεύτικο που τσάκισε όλα τα ιδεώδη του αθλητισμού. Με τελευταία φάση του, στα μέσα της δεκαετίας του 90 όταν το lifestyle σύστημα της χώρας πούλαγε γαυριλα προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της αγελαιας μάζας του Πειραιά, που τότε έβλεπε στο βασικό άθλημα τους τίτλους με τα κυάλια, προκειμένου λοιπόν να τους κρατήσει την σχέση τους με την ομάδα τους ξεκίνησε η εκστρατεία προπαγάνδας για την... λαϊκή ομάδα του Πειραιά των φανατικών και άγριων γαύρων και για τους...φλώρους αστούς Παναθηναϊκούς.
Ιλουστρασιον περιοδικά σκουπίδια αλλά και συστημικά κανάλια που αποπνέουν την εποχή εκείνη γκλαμουρια, νεόπλουτια, κιτσαριο και αγραμματοσύνη δημιουργούν τον άξονα της ερυθρόλευκης παραχάραξης της πραγματικότητας με τις ευλογίες του Βαρδινογιαννισμου που μισουσε κάθε τι αληθινό αυθεντικό και λαϊκό είχε σχέση με τον Παναθηναϊκό μας.
Αναστασιάδηδες, Κωστόπουλοι και Παπουλιες μαζί με πιο σοφιστικέ τύπου Χαριτόπουλους και Τσιοκόπουλους επιδίδονται σε ενα άνευ όρων Ολυμπιακό μεγαλοϊδεατισμο και ψωροπερηφανια.
Μείωσαν, απαξιωσαν και χλεύασαν τον κόσμο του Παναθηναϊκού και τον ερμήνευσαν ως κάτι μίζερο.
Καραφλιασα και ακόμα ακούω για τις «επενδύσεις» που δεν κάνουν οι άλλοι, για την «καρδιά του πρωταθλητή» για το πόσο «μας πονάει ο Κόκκαλης/ο Πειραιάς/ο Βαγγέλας».
Θέλετε εσείς να συστοιχηθείτε με ένα θλιβερό, εθελόδουλο και κουτοπόνηρο αχταρμά που από χθες προσφέρει απλόχερα συΝΧαρητήρια, για να αυξήσουν την αλαζονεία τους, να οξύνουν τη μεγαλομανία τους, να συγκαλύψουν τα εγκλήματά τους και να εξαγνίσουν τις ανομίες τους; με γεια σας και με χαρά σας, αλλά εμένα αφήστε με απέξω, κωλοτούμπες και ξεφτιλίκια για να μου λεν πόσο αντικειμενικός φίλαθλος είμαι και για δέκα likes παραπάνω, δεν κάνω.
Αυτά από μένα, κακή επιτυχία στον ημιτελικό εύχομαι, από καρδιάς.
Παναθηναϊκός σημαίνει αντίσταση, όχι ανακωχή, όχι ενσωμάτωση. Τα βάλαμε με το παρακράτος του Κόκκαλη, του Βαρδινογιάννη και του Μαρινάκη και με ένα στρατό που καθορίζει συνειδήσεις και δεν περάσαμε απέναντι.
Παναθηναϊκός σημαίνει, να αντέχεις, να αγωνίζεσαι, να μάχεσαι, να είσαι μια ζωή απέναντι με όποιο κόστος.
Όσο μεγαλώνουμε , μαλακωνουμε το ξέρω. Το θέμα είναι πως διαβάζεται το μαλακώνουμε.
λινκ
Αυτό και να κλειδώσει το νήμα.