Εγγυήσεις ως και για τον Καλταβερίδη!
Βρισκόμαστε στα ταραχώδη τέλη τής δεκαετίας τού '80. Η χώρα προσπαθεί να συνέλθει, πνιγμένη στα απόνερα του περίφημου "σκανδάλου Κοσκωτά", η τρικυμία των οποίων έσπρωξε τον Μητσοτάκη στην εξουσία. Λες και όλα τα άλλα προβλήματά μας ήσαν λυμένα, ο τότε υπουργός οικονομικών Γιάννης Παλαιοκρασσάς εκδίδει την υπ' αριθ. 2077684/18014/0025/14-12-1990 απόφασή του "Παροχή της εγγύησης του Δημοσίου προς την Τράπεζα Κρήτης υπέρ των παρακάτω ΠΑΕ και Αθλητικών Σωματείων για τα ακόλουθα ποσά οφειλών τους σ' αυτή" (ΦΕΚ 796, τ. Β', 19-12-1990). Με την απόφαση αυτή, το δημόσιο εγγυάται υπέρ του Πανιωνίου 110.000.000 δρχ., υπέρ της Καστοριάς 90.000.000 δρχ., υπέρ της Βέροιας 70.000.000 δρχ, υπέρ της Αναγέννησης Καρδίτσας 50.000.000 δρχ., υπέρ του Μεσσηνιακού 20.000.000 δρχ. και υπέρ του Ολυμπιακού Πειραιώς 2.600.000.000 δρχ. Δηλαδή, από συνολικές εγγυήσεις 2,94 δισ., τα 2,6 πάνε υπέρ του θρύλου.
Λεπτομέρεια πρώτη: Η απόφαση αναφέρει επί λέξει ότι "το Δημόσιο εγγυάται την προς την Τράπεζα Κρήτης καταβολή των ρηθέντων ποσών, εφόσον αυτά ήθελαν επιδικασθεί με τελεσίδικες ή αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις υπέρ αυτής, κατόπιν αγωγών ήδη ασκηθεισών υπ' αυτής κατά των εν λόγω ΠΑΕ και Αθλητικών Σωματείων". Δηλαδή, η εγγύηση δεν δινόταν γενικά κι αόριστα αλλά μόνο για χρέη από αγωγές που είχαν ήδη ασκηθεί κατά την έκδοση της υπουργικής απόφασης.
Λεπτομέρεια δεύτερη: Η απόφαση ορίζει ρητά ότι, για την εξασφάλιση του δημοσίου, θα υπογραφούν συμβάσεις με τις οποίες οι παραπάνω ΠΑΕ και Αθλητικά Σωματεία θα εκχωρούν αμέσως στο κράτος το 20% από κάθε ακαθάριστο έσοδό τους (εισιτήρια, διαφημίσεις δικαιώματα, επιχορηγήσεις κλπ) ενώ μετά την τελεσιδικία των αποφάσεων θα εκχωρούν το 60%. Όσο κι αν έψαξα, τέτοιες συμβάσεις δεν βρήκα να έχουν υπογραφεί ποτέ αλλά, επειδή εγώ δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν αποκλείεται να υπάρχουν και θα χαρώ αν βρεθεί κάποιος να με ενημερώσει σχετικά.
Τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στο 1993. Λίγο πριν χάσει την εξουσία η κυβέρνηση Μητσοτάκη, φροντίζει να κάνει τα πράγματα πιο εύκολα για τις δύσμοιρες ΠΑΕ και τα κακόμοιρα Αθλητικά Σωματεία. Στο υπουργείο εθνικής οικονομίας και οικονομικών βρίσκεται πια ο νεοφιλελεύθερος Στέφανος Μάνος, ο οποίος προσυπογράφει τον Νόμο 2166/1993 "Κίνητρα ανάπτυξης επιχειρήσεων, διαρρυθμίσεις στην έμμεση και άμεση φορολογία και άλλες διατάξεις". Μέσα στα "κίνητρα", βολεύεται και μια πονηρή διαταξούλα: "Οφειλές των Π.Α.Ε. υφιστάμενες κατά τη δημοσίευση του παρόντος προς τράπεζες οι οποίες θα επιδικαστούν ύστερα από αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, καταβάλλονται από το Δημόσιο μέχρι του ποσού για το οποίο έχει παρασχεθεί εγγύηση εκ μέρους αυτού, για τις οφειλές αυτές σύμφωνα με την Απόφαση του Υπουργού Οικονομικών 2077684/18014/0025/1990 (ΦΕΚ 796 Β) χωρίς δικαίωμα αναγωγής του σε βάρος της Π.Α.Ε.." (Ν. 2166/1993, άρθρο 22, παράγραφος 37).
Αν δεν καταλάβατε τι ακριβώς διαβάσατε μόλις τώρα, να σας το εξηγήσω: το κράτος νομοθετεί εις βάρος του! Ενώ η απόφαση Παλαιοκρασσά όριζε το πώς το δημόσιο θα έπαιρνε πίσω τις εγγυήσεις του αν τελικά πλήρωνε, ο Ν.2166/1993 στερεί από το κράτος την δυνατότητα να διεκδικήσει τα λεφτά του από τις ΠΑΕ! Ωραίο, έτσι; Λέτε η Αναγέννηση Καρδίτσας ή η Βέροια να είχαν τέτοιες άκρες ώστε να ψήσουν τον Μάνο να νομοθετήσει υπέρ τους;
Ας αφήσουμε, όμως, την Καρδίτσα και την Καλαμάτα κι ας πάμε στον Πειραιά γιατί εκεί είναι το ζουμί. Στις 19/12/1989, η Τράπεζα Κρήτης (υπό εκκαθάριση) ασκεί αγωγή κατά του Ολυμπιακού, ζητώντας 608.000.000 δρχ, 8.125.000 γερμανικά μάρκα και 1.050.000 ελβετικά φράγκα. Με βάση τις ισοτιμίες της εποχής, η συνολική απαίτηση φτάνει λίγο πάνω από 1,5 δισ. δραχμές αλλά, επειδή η απαίτηση είναι έντοκη και το δικαιοπρακτικό επιτόκιο έφτανε μέχρι και 42%, ο Παλαιοκρασσάς φρόντισε να δώσει εγγύηση για 2,6 δισ. Στοιχειώδες, αγαπητέ Γουώτσον!
Και τώρα, πάμε να γελάσουμε (ή να κλάψουμε, αν προτιμάτε):
Αγάπιος Καλταβερίδης. Στην μεταγραφή του
από την ελβετική Ξαμάξ, αντιστοιχούν τα
1,05 εκατ. φράγκα που ζητάει η Τράπεζα Κρήτης(*).
- Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Πειραιά εξετάζει την αγωγή τής Τράπεζας Κρήτης και στις 5 Μαρτίου 2010 την κάνει δεκτή με την απόφασή του υπ' αριθ. 1446/2010 (Προσέξτε την χρονολογία τής απόφασης: 2010! Είκοσι ένα χρόνια μετά την κατάθεση της αγωγής!).
- Ο Ολυμπιακός προσφεύγει στο Εφετείο, το οποίο επικυρώνει την πρωτόδικη απόφαση με την απόφασή του 567/2011.
- Στις 28 Νοεμβρίου 2011, η πειραϊκή ΠΑΕ καταθέτει αίτηση στον Άρειο Πάγο, ζητώντας την αναίρεση της απόφασης του Εφετείου και, για να στηρίξει την αίτησή της, υποβάλλει συμπληρωματικά στοιχεία στις 29 Οκτωβρίου 2012.
- Στις 15 Οκτωβρίου 2013, ο Άρειος Πάγος δημοσιεύει την υπ' αριθ. 1903/2013 απόφασή του, με την οποία κάνει δεκτή εν μέρει την αίτηση του Ολυμπιακού. Επικυρώνει τις οφειλές των 608 εκατ. δραχμών και 8,125 εκατ. μάρκων αλλά ξαναστέλνει την υπόθεση στο Εφετείο για να εξεταστεί από άλλους δικαστές η οφειλή των 1,05 εκατ. ελβετικών φράγκων..
Κι ενώ η υπόθεση εξακολουθεί να σέρνεται στα δικαστήρια είκοσι έξι χρόνια μετά, οι τόκοι συνεχίζουν να τρέχουν. Με βάση τα κατά καιρούς ισχύοντα δικαιοπρακτικά επιτόκια, η οφειλή πρέπει να έχει σκαρφαλώσει κοντά στα 20 εκατ. ευρώ, αν δεν τα έχει ξεπεράσει. Μέχρι να τελεσιδικήσει, βλέπουμε. Ελπίζω να ζούμε ως τότε.
Και τώρα, το κερασάκι. Σύμφωνα με ενημερωτικό δελτίο τής ΠΑΕ Ολυμπιακός, υπάρχει και δεύτερη αγωγή τής Τράπεζας Κρήτης από 8/7/1992, για "2.973.017 δολ. ΗΠΑ, 3.221.391 Γερµανικά Μάρκα, 150.000 Ολλανδικά φιορίνια και 2.210 Ελβετικά Φράγκα εντόκως". Σε δραχμές, μιλάμε για άλλο ένα δισ. αλλά με τους τόκους ως σήμερα μαζεύεται άλλο ένα εικοσάρικο σε ευρώ. Το όλον, σαράντα εκατομμύρια ευρώ. Ο Ολυμπιακός έχει ασκήσει προσεπίκληση και αγωγή κατά του δημοσίου, ζητώντας του να καταβάλει τα 2,6 δισ. δραχμές (ήτοι 7,63 εκατ. ευρώ) για τα οποία είχε εγγυηθεί. Το ότι η εγγύηση είχε δοθεί "για χρέη από αγωγές που είχαν ήδη ασκηθεί κατά την έκδοση της υπουργικής απόφασης" (λεπτομέρεια πρώτη, πιο πάνω), δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία.
Φόρτσα, θρύλε!
