Πρόκειται να ξαναγίνει ομάδα το ΑΕΚ ;
Δημοσιεύτηκε: 22 Ιαν 2022, 15:15
Από το 1922-23 το ΑΕΚ θα παίζει στο καινούριο γήπεδο.
Αν εξαιρέσει κανείς το ανοσιούργημα "opap arena", η Αγιά Σοφιά είναι ένα γήπεδο-κόσμημα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και παγκόσμιο μνημείο πολιτισμού.
Όμως αρκεί αυτό ; Σήμερα η ΑΕΚ παίζει σε γήπεδο 80,000 θέσεων, δεν παίζει σε χωράφι και δεν κάνει τίποτα.
Η εμφάνιση της σημερινής ΑΕΚ προκαλεί παναγουλίαση και επίσης δεν μπορεί να κερδίσει ούτε τους σκοπιανούς στα Ευρωπαϊκά.
Δεν θα κάνω μία σύγκριση με την πιό πρόσφατη μεγάλη ΑΕΚ των Ντέμη-μάγου-Νάβας ή με την μεγάλη ΑΕΚ των Τομ-Μπάγεβιτς-Νικολούδη, διότι προφανώς δεν ισχύει αλλά θα πάω πολύ παλιά, στην αρχή των sixties.
Τότε έγινε το 7-2 από την Μονακό αλλά και το 0-3 από την Γκόρνικ που μας έκανε και χρονογράφημα ο Φρέντυ Γερμανός. Το τόπι ήταν ερασιτεχνικό και η ομάδα των Σταματιάδη-Κρυστάλλη-Άμπου δεν ήταν για πολλά.
Ποιά ήταν όμως η διαφορά ; Η διαφορά ήταν ότι κυριαρχούσε ένα συναίσθημα αισιοδοξίας για το μέλλον. Λέγαμε "δεν πειράζει, σιγά-σιγά οι παίκται μας θα αποκτήσουν τον Ευρωπαϊκό αέρα" και πράγματι αυτό έγινε τα πρώτα χρόνια των seventies που αρχίσαμε να σημειώνουμε σημαντικάς Ευρωπαϊκάς επιτυχίας.
Θα πάω και σε άλλες παλιές εποχές όπως π.χ. μερικές από τις κακές χρονιές της προεδρίας Ζήτα. Π.χ. 1986-87 (Φαφιέ-Αλέφαντος) και 1987-88 που έπρεπε να πάρουμε το πρωτάθλημα λόγω Τσίγκωφ αλλά δεν είχαμε σοβαρή ομάδα, δεν ήταν καλή χρονιά.
Τι λέγαμε όμως τότε ; Λέγαμε "αν βάλει λίγο το χέρι της στην τσέπη η διοίκηση φτιάχνεται η ομάδα" - που έγινε κι αυτό λίγο αργότερα με Οκόνσκι, Σαβέφσκι, Σαμπανάτζεβιτς, Δημητριάδη και δημιουργήθηκε η μεγάλη Ευρωπαϊκή ΑΕΚ.
Αλλά και στον γενικώτερο χώρο υπήρχε τα παλιά χρόνια μιά αισιοδοξία.
Μετά το Γουέμπλεϋ του 1971 λέγαμε "οι κούπες είναι στο δρόμο, έρχονται, για τον ΠΑΟ, για την ΑΕΚ".
Δεν έγινε αλλά μερικές καλές εμφανίσεις τις είδαμε.
Μετά το 6-2 του θρύλου επίσης λέγαμε "οι κούπες είναι στο δρόμο, έρχονται" - έστω κι αν κράτησε μόνο δεκαπέντε μέρες αυτό μέχρι να παίξει ο θρύλος με τα Εβραιάκια.
Πήρε όμως το γιούρο η Εθνική.
Σήμερα δεν μπορούμε να αγοράσουμε ούτε βοηθό εξωφυλαρούχα από το εξωτερικό, ενώ αν ως διά μαγείας βγει ένας καλός Έλληνας παίκτης θα εξαφανιστεί σε χρόνο dt. Αν δεν πάει στη Ρεάλ, θα πάει στην Άϊντραχτ ή στην Φιορεντίνα.
Συνεπώς υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τόπι, ή τέλος ;
Το τέλος σημαίνει θα γίνουμε επί μονίμου βάσεως Δανία-Νορβηγία-Σουηδία που οι ομάδες τους είναι για γέλια.
Ισχύει ;
Αν εξαιρέσει κανείς το ανοσιούργημα "opap arena", η Αγιά Σοφιά είναι ένα γήπεδο-κόσμημα όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και παγκόσμιο μνημείο πολιτισμού.
Όμως αρκεί αυτό ; Σήμερα η ΑΕΚ παίζει σε γήπεδο 80,000 θέσεων, δεν παίζει σε χωράφι και δεν κάνει τίποτα.
Η εμφάνιση της σημερινής ΑΕΚ προκαλεί παναγουλίαση και επίσης δεν μπορεί να κερδίσει ούτε τους σκοπιανούς στα Ευρωπαϊκά.
Δεν θα κάνω μία σύγκριση με την πιό πρόσφατη μεγάλη ΑΕΚ των Ντέμη-μάγου-Νάβας ή με την μεγάλη ΑΕΚ των Τομ-Μπάγεβιτς-Νικολούδη, διότι προφανώς δεν ισχύει αλλά θα πάω πολύ παλιά, στην αρχή των sixties.
Τότε έγινε το 7-2 από την Μονακό αλλά και το 0-3 από την Γκόρνικ που μας έκανε και χρονογράφημα ο Φρέντυ Γερμανός. Το τόπι ήταν ερασιτεχνικό και η ομάδα των Σταματιάδη-Κρυστάλλη-Άμπου δεν ήταν για πολλά.
Ποιά ήταν όμως η διαφορά ; Η διαφορά ήταν ότι κυριαρχούσε ένα συναίσθημα αισιοδοξίας για το μέλλον. Λέγαμε "δεν πειράζει, σιγά-σιγά οι παίκται μας θα αποκτήσουν τον Ευρωπαϊκό αέρα" και πράγματι αυτό έγινε τα πρώτα χρόνια των seventies που αρχίσαμε να σημειώνουμε σημαντικάς Ευρωπαϊκάς επιτυχίας.
Θα πάω και σε άλλες παλιές εποχές όπως π.χ. μερικές από τις κακές χρονιές της προεδρίας Ζήτα. Π.χ. 1986-87 (Φαφιέ-Αλέφαντος) και 1987-88 που έπρεπε να πάρουμε το πρωτάθλημα λόγω Τσίγκωφ αλλά δεν είχαμε σοβαρή ομάδα, δεν ήταν καλή χρονιά.
Τι λέγαμε όμως τότε ; Λέγαμε "αν βάλει λίγο το χέρι της στην τσέπη η διοίκηση φτιάχνεται η ομάδα" - που έγινε κι αυτό λίγο αργότερα με Οκόνσκι, Σαβέφσκι, Σαμπανάτζεβιτς, Δημητριάδη και δημιουργήθηκε η μεγάλη Ευρωπαϊκή ΑΕΚ.
Αλλά και στον γενικώτερο χώρο υπήρχε τα παλιά χρόνια μιά αισιοδοξία.
Μετά το Γουέμπλεϋ του 1971 λέγαμε "οι κούπες είναι στο δρόμο, έρχονται, για τον ΠΑΟ, για την ΑΕΚ".
Δεν έγινε αλλά μερικές καλές εμφανίσεις τις είδαμε.
Μετά το 6-2 του θρύλου επίσης λέγαμε "οι κούπες είναι στο δρόμο, έρχονται" - έστω κι αν κράτησε μόνο δεκαπέντε μέρες αυτό μέχρι να παίξει ο θρύλος με τα Εβραιάκια.
Πήρε όμως το γιούρο η Εθνική.
Σήμερα δεν μπορούμε να αγοράσουμε ούτε βοηθό εξωφυλαρούχα από το εξωτερικό, ενώ αν ως διά μαγείας βγει ένας καλός Έλληνας παίκτης θα εξαφανιστεί σε χρόνο dt. Αν δεν πάει στη Ρεάλ, θα πάει στην Άϊντραχτ ή στην Φιορεντίνα.
Συνεπώς υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τόπι, ή τέλος ;
Το τέλος σημαίνει θα γίνουμε επί μονίμου βάσεως Δανία-Νορβηγία-Σουηδία που οι ομάδες τους είναι για γέλια.
Ισχύει ;
