(Ποδοσφαιρικός)Παναθηναϊκός 2000-2004:Ιστορική αποτίμηση

[wooded glade]

Καλή ομάδα.
Πήρε ένα πρωτάθλημα, άλλο ένα έκλεψε ο θείος και επίσης ο αγώνας της Ριζούπολης κάτω από μπαράζ πυροβολικού.
Πήγε στους τέσσερεις του γιουρόπα.
Αν είχε έναν Βαζέχα ή ένα Ντέμη κάτι θα έκανε παραπάνω.

Η ΑΕΚ την ίδια εποχή επίσης καλή, έπεσε στη Μπαρτσελόνα του Ρίμπο αλλά και ήταν και το θέμα Ψωμιάδη που έπεσε έξω.

Ο θρύλος είχε κι αυτός καλή ομάδα, ήταν η ομάδα του 6-2.
Αλλά είχε το πρόβλημα στα Ευρωπαϊκά εκτός έδρας, δεν έβλεπαν Καζναφέρη οι παίκτες και κομπλάριζαν.

[Παλαιοελλαδίτης]

Αλλά είχε το πρόβλημα στα Ευρωπαϊκά εκτός έδρας, δεν έβλεπαν Καζναφέρη οι παίκτες και κομπλάριζαν.

Αυτό μου άρεσε.

[ΟΥΤΙΣ]

Κλάπηκαν τουλάχιστον 4 πρωταθλήματα από εκείνη την ομάδα.

Βάλε τρία τέσσερα ακόμα. Μιλάς για μια ομάδα που παρ'ολη την καλή της πορεία εκτός, υπολειποταν πααααρα πολύ σε απόδοση στο εγχώριο.

Μια ομάδα γεμάτη μετριότητες ήταν, που της έκατσαν κάποια ματς και εμφανίστηκε καλύτερη απ’ ότι ήταν. Στα μεγάλα ματς απλά δεν μπορούσε.

το να περιμένεις μια γαμημένη αντικειμενική κουβέντα από έναν γαύρο είναι σαν να περιμένεις από έναν σκύλο να χέσει στη τουαλέτα και να τραβήξει μετά και το καζανάκι

Ενώ το να πιστεύεις ότι επειδή υπήρχε μια ομάδα που έπαιρνε αποτελέσματα με καλή διαχείριση στην Ευρώπη, ήταν άδικο να μην της χαρίζουν και το Ελ πρωτάθλημα όταν έκανε μαζί με τις υπόλοιπες ομάδες της Α' Εθνικης τις ίδιες τελικές με το Θρύλο είναι νορμάλ.
Αυτό που δεν μπορείτε να καταλάβετε (βαζελοι γαρ) και δεν παιρνετε χαμπάρι ότι στα' 00s δεν υπήρχε άλλη ομάδα στην Ελλάδα με την επιθετικότητα του Ολυμπιακού. Μια επιθετικότητα που λογικό κι επόμενο ήταν να μην μπορεί να του βγει στας ευρωπας εκτός έδρας γι' αυτό και έχανε πανηγυρικά ενώ τα εντός έδρας παιχνίδια του θρύλου ούτε στα πιο τρελά σας όνειρα δεν θα μπορούσατε να δείτε.
Γι' αυτό και η πλήρης κυριαρχία του στην Ελλάδα.

Το στυλ παιχνιδιού του τότε βαζελου, ήταν ιδανικό για ευρωπαϊκά παιχνίδια ενώ για την Ελλάδα ήταν απλά αστείο. Όταν έχεις φτιάξει μια ομάδα που ειδικεύεται στο στυλ "παιχνίδι διαχείρισης ενάντια σε ισχυρότερα κλαμπ" σημαίνει απλά ότι μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα από ομάδες τύπου Ιντερ και όχι εργοτελη.

Κλέψατε ένα πρωτάθλημα από τον Κυράστα και δύο από τον Μαρκαριάν.

[Εκτωρ]

Αν ήταν μόνο το ντέρμπι της Ριζούπολης, θα έλεγα ότι τους αδικήσαν. Αλλά όταν τρως τρία γκολ -- έστω και από την Μπαρτσελόνα -- σε ένα ημίχρονο, όταν κερδίζεις την Πόρτο του Μουρίνιο εκτός και μετά χάνεις την πρόκριση μέσα, τότε δεν έχεις πνεύμα νικητή. Εκείνη η ομάδα φοβόταν να πάρει τίτλους.

[Παλαιοελλαδίτης]

Μάλιστα, η Μπαναθαμας έχασε το πρωτάθλημα του 2002 λόγω της ισοπαλίας στη Λεωφόρο ενώ τερμάτισε 3 βαθμούς πίσω από την ΑΕΚ.

[Eθνικοκοινωνιστης]

Μια ομάδα γεμάτη μετριότητες ήταν, που της έκατσαν κάποια ματς και εμφανίστηκε καλύτερη απ’ ότι ήταν. Στα μεγάλα ματς απλά δεν μπορούσε.

το να περιμένεις μια γαμημένη αντικειμενική κουβέντα από έναν γαύρο είναι σαν να περιμένεις από έναν σκύλο να χέσει στη τουαλέτα και να τραβήξει μετά και το καζανάκι

[Jimmy81]

Ο Παναθηναϊκός του 2003-2004 ήταν διαφορετική ομάδα από τις προηγούμενες μέχρι το 2000. Το 2003-2004 υπήρχαν σημαντικές διαφορές στο βασικό ρόστερ (Γκονζάλες, Μινχ, Παπαδόπουλος, Μόρις, Ζουτάουτας, Μάριτς, Σανμαρτεάν) και αλλαγή φιλοσοφίας (πιο επιθετικό ποδόσφαιρο σε σχέση με το τσούκου-τσούκου του Μαρκαριάν). Σε κάθε περίπτωση όλες αυτές οι ομάδες άξιζαν εγχώριους τίτλους. Τους έχανε από κάποιες λεπτομέρειες. Π.χ. ήταν δύσκολο να μην κάνει κάποιες γκέλες μετά από δύσκολα ευρωπαϊκά παιχνίδια τις χρονιές που η βαλίτσα των ευρωπαϊκών του υποχρεώσεων πήγαινε μακριά. Δεν μπορούσε η ομάδα να συντονιστεί εύκολα στις αλλαγές που απαιτούσε το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά από ένα δύσκολο ευρωπαϊκό μάτς. Δηλαδή η σκληρή άμυνα, το ασφυκτικό πρέσινγκ και οι αντεπιθέσεις που ήταν συνταγή της ευρωπαϊκής επιτυχίας (την οποία αντέγραψε και η Εθνική του Euro) δεν δούλευαν όταν ο ΠΑΟ έπρεπε να παίξει πιο δημιουργικά και να διασπάσει τις άμυνες κάποιων μικρότερων αλλά σκληροτράχηλων ομάδων του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ορισμένες διαιτησίες σε κρίσιμα ματς για την πορεία του πρωταθλήματος σαφώς έπαιξαν ρόλο με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον θρασύδειλο Ευθυμιάδη ο οποίος έπρεπε να τρώει ξύλο μέχρι σήμερα. Και η τύχη σε κρίσιμα ματς παίζει τον ρόλο της. Φανταστείτε π.χ. στο ματς της Ριζούπολης να γινόταν το 2-1 σε εκείνη την κεφαλιά του αφύλακτου Φύσσα στο πρώτο ημίχρονο που πολλοί έχουν ξεχάσει. Ομοίως θα μπορούσε να είχε χαθεί το πρωτάθλημα του 2003-2004 αν ο Ολιζαντέμπε σούταρε λίγο πιο δεξιά στην τελική φάση της Τούμπας (μην ακούσω την μαλακία περί Βόκολου που τάχα μου τον άφησε να σουτάρει). Τέτοιες λεπτομέρειες της τύχης παίζουν τον ρόλο τους και μπορούν να καθορίσουν ολόκληρο πρωτάθλημα.

Στο Champions League δεν μπορούσαμε να πάμε παραπάνω από τους 4 το 2002. Εάν περνούσαμε την Μπαρτσελόνα δεν υπήρχε καμία τύχη με τη Ρεάλ μετά. Η διαφορά κλάσης είχε φανεί όταν φάγαμε την τριάρα στον όμιλο νωρίτερα στο Μπερναμπέου. Στο Ουέφα όμως με την Πόρτο του Μουρίνιο χάθηκε πραγματικά η μεγάλη ευκαιρία για ευρωπαική κούπα. Διότι τότε η Πόρτο ήταν η καλύτερη ομάδα του θεσμού και από τις καλύτερες της Ευρώπης. Κάτι Σέλτικ και Λάτσιο που θα συναντούσαμε μετά ήταν στα μέτρα μας ίσως και υποδεέστερες εκείνη την περίοδο. Η Λάτσιο μετά είχε φάει τεσσάρα από την Πόρτο. Μεγάλη η απώλεια του Μπασινά στη ρεβάνς με την Πόρτο. Φάνηκε το κενό στο κέντρο αφού ο νευρικός σβούρας Κωνσταντινίδης δεν μπορούσε να καλύψει την απώλεια και έγινε αλλαγή από το πρώτο ημίχρονο αν θυμάμαι καλά. Ο βαθμός πίκρας του αποκλεισμού από την Πόρτο ήταν λίγο κατώτερος από αυτόν με τον Άγιαξ στο CL. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν πολύ πιθανό να το σηκώναμε...

[Λεγεών]

Παραλίγο...