Μαραδονα, Πελέ, Μέσι κλπ, μια "αντικειμενική" αποψη

[Ερμής]

Όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω πως τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα στα μάτια μου.
Παιδί του 80 μεγάλωσα οταν ο Αργεντίνος μεσουρανούσε, βέβαια όταν άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο τον πέτυχα στο σώσμα γιαυτό και ίσως η άποψη για χρόνια ήταν κάπως μυθική. Θυμάμαι βέβαια τον τελικό του 90 αλλά περισσότερο ώς εικόνες παρά ώς παιγνίδι. Κάποιοι λένε πως εκείνο το μουντιάλ το άξιζε η αργεντινή αλλά όχι, η αρμάδα του μεγάλου Λόταρ τότε ήταν υπερομάδα έχοντας σχεδόν υπεροπλία σε κάθε θέση. Ένας δολοφόνος Κλίνσμαν μπροστά, βράχοι Ρόιτερ Μπρέμε Αουγκεντάλερ Μπουχβαλντ πίσω και στη μέση ο μαέστρος Ματέους με τον Λιτμπάρσκι να κάνουν παιγνίδι. Το πέναλντι μπορεί να ήταν αμφισβητούμενο αλλά το μουντιάλ το άξιζαν οι Γερμανοί.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω.
Κάπου στα μέσα του 70 αποσύρεται ο μεγάλος Εντσο Αράντες ντο Νασιμεντο, κατα κοσμο Πελέ, αδιαφιλονίκητος ώς καλύτερος όλων έως τότε. Αποσύρθηκε, δεν έχρισε διαδόχους, είπε πως είμαι εγώ και κανείς άλλος, κοιτάξτε να φτιάξετε ο καθένας τον δικό του μύθο. Μετά απο αυτόν και αν έβγαλε παίκτες η Βραζιλία, απο που να πιάσουμε, απο Ζίκο, αποΣοκρατες, απο Καρέκα, απο Έντερ και πιο μετά το φαινόμενο Ρονάντο, τον υποτιμημένο Λεονάρντο, τον επαγγελματία παικταρά Ριβάντο, τον τσαρλατανάκο αλλά τεχνιταρά Ροναλντίνιο, τον αρχοντικό Κακά.
Απο την άλλη πλευρά έχουμε τον Αργεντινο Ντιέγκο Μαραντόνα(ή Μαραδόνα πιο σωστά στα λατινοισπανικά). O Μενότι το 78 τον απέκλεισε απο το Μουντιάλ του 78 το οποίο και κατέκτησαν οι Αργεντίνοι. Το 1982 ήταν στην αποστολή αλλα η ομάδα τότε δεν έκανε κάτι το σπουδαίο και έρχεται το 1986 που το κατέκτησε μόνος του, έχοντας μόνο ώς βοήθεια έναν Βαλντάνο στα 33 και έναν Μπουρουσάγκα που μπροστά στους υπόλοιπους φαντάζουν ώς υπερπαίκτες. Σε εκείνο το μουντιάλ έκανε πράγματα και θάματα, απο το μυθικό γκολ που περνάει όλη την ομάδα μέχρι το χέρι του Θεού, το οποίο αν και αντικανονικό γκολ ενισχύει τον μύθο του ίσως περισσότερο απο οποιοδηποτε άλλο, για τον λόγο που έχει μεγάλη σχέση με τη συνέχεια της ιστορίας.
Και κάπου εδώ ας αρχίσουμε λίγο την ανάλυση περι Μαραδόνα, Προσωπικά χαρακτηρίζω τις κινήσεις του ώς πανέξυπνες ή τυχερές ή συνδυασμό και των δύο. Αγωνίστηκε σε δύο Ευρωπαϊκούς συλλόγους, τη Μπαρτσελόνα και τη Νάπολι (η Σεβίλη δε πιάνεται διότι ήταν ήδη σε περίοδο εξοχως δύσκολη για την καριέρα του). Κρατάμε λοιπον τη Βαρκελώνη και τη Νάπολι. Μόνο σε τρείς πόλεις στην Ευρώπη θα μπορούσε να λατρευτεί όπως λατρεύτηκε και αγωνίστηκε στις δύο, η τρίτη θα μπορούσε να είναι η Θεσσαλονίκη και ο ΠΑΟΚ. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο ομάδες και πόλεις. Μόνιμη σχεδόν εμμονική άποψη για το κατεστημένο, μόνιμη κλάψα, μόνιμα ψάχνουν αυτόν που θα τα βάλει με την κεντρική εξουσία για να τον χρίσουν θεό. Στη Βαρκελώνη ήταν μικρός, η Νάπολι βρήκε όμως αυτόν που έψαχνε, κάποιον που θα τα βάλει με το κατεστημένο αυτών που κρατούν την πόλη φτωχή, κάποιον που θα τα αγκαλιάσει και θα αναδείξει τα προβλήματα της πόλης, κάποιον ακόμη που θα τολμήσει να τα βάλει με τον Πάπα. Αγαπημένο παιδί της πόλης αλλά και της Καμόρα, πιάνει απο το χεράκι τη Νάπολι(όπως έκανε και με την Εθνικη του το 86), της δίνει ένα ευρωπαϊκό τίτλο απο το πουθενά καθώς και δύο πρωταθλήματα ανάμεσα στα τότε θηρία του Βορρά. Ο θεός που έψαχνε αυτή η πόλη ήταν εδώ. Τα εξωαγωνιστικά σκάνδαλα όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν αλλά ενισχύουν τον μύθο, άλλωστε κάθε μεγάλος επαναστάτης/ηγέτης έχει πολλά και μελανά σημεία στην ιστορία της προσωπικής του ζωής. Η Νάπολι θα τον λατρεύει για πάντα και τα γκράφιτι που υπάρχουν στην Ισπανική συνοικία της πόλης είναι ισχυρότερα απο τα εικονίσματα της Παναγίας.
Μετά την πτώση του απο τα αγωνιστικά και την παρακμή που ήρθε στην προσωπική του ζωή, θέλοντας και ο ίδιος αλλά και τα μίντια να τον έχουν στη δημοσιότητα, κάθε τόσο χρήζει διαδόχους, απο κάτι απίθανους τύπους όπως ο Ορτέγα και ο Ρικέλμε, μέχρι πολλά υποσχόμενα ταλέντα όπως ο Πάμπλο Αϊμαρ. Όλοι τους κάηκαν με το βάρος του "Θεού" στις πλάτες τους. Απο αυτούς ξέφυγε μόνο ένας. Ο Λίο ο Μέσσι και θα εξηγήσουμε το γιατί.
Γεννημένος στην Αργεντινή με ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας αλλά και εξωπραγματικό ταλέντο, τον παίρνει σε πολύ μικρή ηλικία η Μπαρτσελόνα στις ακαδημίες. Στην ουσία γεννιέται αργεντινός αλλα μεγαλώνει ώς Ισπανός. Ο Μαραδόνα φυσικά τρέχει να τον χαρακτηρίσει διάδοχο ΑΛΛΑ ο μικρός Λίο δεν έχει μεγαλώσει στην Αργεντινή, δεν έχει την αργεντινική νοοτροπία, είναι επαγγελματίας ποδοσφαριστής και άλλωστε έτσι μεγάλωσε, άρα αυτή η ευχή/κατάρα του μέγιστου Ντιέγκο δε τον αγγίζει όπως άγγιξε άλλους, σε ηλικία 18-19 χρονών ήδη στη Βαρκελώνη αρχίζουν να τον χειροκροτάνε περισσότερο απο τον τότε σταρ της ομάδος Ροναλντίνιο. Δε τον πτοεί, συνεχίζει να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο, υπάρχει βέβαια το δίπολο με τον Πορτογάλο Κριστιάνο, αλλά μη γελιόμαστε, ο αργεντινος που μεγάλωσε ως ισπανός είναι ο νο1 παικταράς. Ένας τίτλος του λείπει και αυτός ειναι η κατάκτηση του Μουντιάλ με την Αργεντινή. Εδώ όμως υπάρχει κάτι που δε κολλάει στην ιστορία. Ο μικρος Λίο που πλέον μεγάλωσε δε μπορεί να νιώσει τη φανέλα τον μπιανκοτσελέστε δική του, δε μπορεί να τη νιώσει ένα με αυτόν, δε μπορεί(δε τον ενδιαφέρει τόσο ίσως) να τραβήξει αυτή την ομάδα στην κορυφή όπως είχε κάνει και ο Θεός με το χέρι του κάποιες δεκαετίες πριν.
Όμως μόνο αυτός ο τίτλος θα τον βάλει στο πολύ κλειστό κλάμπ των μεγάλων όπως ο Πελέ, Μαραντόνα, Ζιντάν και το Φαινόμενο, στο οποίο δικαιωματικά ανήκει βάση αριθμών. Θέλει αυτο τον τίτλο και τον θέλει πολύ. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει περισσότερο αργεντίνος. Είτε το κατάλαβε ο ίδιος είτε του το σφύριξε ο μάνατζερ αλλά το ζουμι είναι πως πρέπει να γίνει Αργεντινος απο Ισπανός που μέχρι τώρα ήταν, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να βγάλει λίγο προς τα έξω την εγωπάθεια, την αλαζονία, την "αλητεία" που έχει και προς χάρη του καλού προφίλ έκρυβε τόσο καλά(προσωπικά δε πιστεύω πως ειναι φτιαχτό αυτό το προφιλ). Τότε ναι θα μπορούσε να χωρέσει πιο ευκολα στη γαλανόλευκη φανέλα της αργεντινής και να μοιάσει περισσότερο στο είδωλο όλων που περιμένουν την Αργεντινή ως πρωταθλήτρια κόσμου για το 2022.
Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο Μέσι σε καθαρά αγωνιστικά πλαίσια έχει ξεπεράσει τον Μαραντόνα. Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

[Scouser]

Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Εγώ αντιθέτως θεωρώ πως το γεγονός ότι μετά το Μουντιάλ του 1986 δεν πετάχτηκε αυτός ο αλητάμπουρας, αυτός ο πρώιμος γάβρος, στον ποδοσφαιρικό σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας για το αίσχος του Αγγλία-Αργεντινή (για το οποίο σημειωτέον όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά αργότερα κοκορευόταν κιόλας) είναι μια εξαίρετη απόδειξη ότι όσοι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη φύση με απαισιοδοξία και δυσπιστία, έχουν απόλυτο δίκιο.

[Exodus]

Φίλε, ωραιότατο άρθρο, θα το ξαναδιαβάσω το βράδυ με την μπίρα μου. Απόλαυση. Chapeau.

[stergiosbik]

Βαριεμαι να απαντησω.
Αλλωστε πολλοι εποφθαλμιουν τον θρονο του Θεου αλλα δυστυχως γι αυτους στεκει πολυ ψηλα και επειδη δεν μπορουν να τον φτασουν αγωνιστικα,κοιτανε να τον μειωσουν μπας και καταφερουν να παρουν εστω και λιγη απο την λαμψη του.

[Maspoli]

Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Εγώ αντιθέτως θεωρώ πως το γεγονός ότι μετά το Μουντιάλ του 1986 δεν πετάχτηκε αυτός ο αλητάμπουρας, αυτός ο πρώιμος γάβρος, στον ποδοσφαιρικό σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας για το αίσχος του Αγγλία-Αργεντινή (για το οποίο σημειωτέον όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά αργότερα κοκορευόταν κιόλας) είναι μια εξαίρετη απόδειξη ότι όσοι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη φύση με απαισιοδοξία και δυσπιστία, έχουν απόλυτο δίκιο.

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

[Exodus]

Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Εγώ αντιθέτως θεωρώ πως το γεγονός ότι μετά το Μουντιάλ του 1986 δεν πετάχτηκε αυτός ο αλητάμπουρας, αυτός ο πρώιμος γάβρος, στον ποδοσφαιρικό σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας για το αίσχος του Αγγλία-Αργεντινή (για το οποίο σημειωτέον όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά αργότερα κοκορευόταν κιόλας) είναι μια εξαίρετη απόδειξη ότι όσοι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη φύση με απαισιοδοξία και δυσπιστία, έχουν απόλυτο δίκιο.

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

Μουνόπανο, το ξέρει ο Φιλοκτήτης και ο Αίας.

[Scouser]

Ο Μαραντόνα πάνω απο υπερπαίκτης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα για τον 20ο αιώνα, περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό είδωλο και μάλιστα όπως είπαμε παραπάνω τον βοήθησε το μυαλό του και η τύχη ώστε να βρεθεί την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Το ποδόσφαιρο όμως δεν ειναι ένα άθλημα, είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο και ώς έτσι πρέπει να κρίνουμε και το ποδόσφαιρο αλλά και τους θρύλους του. Γιαυτό και μονο το λόγο το φτωχόπαιδο απο το Μπουένος Άιρες με την τόσο πολυτάραχη ζωή ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς.

Εγώ αντιθέτως θεωρώ πως το γεγονός ότι μετά το Μουντιάλ του 1986 δεν πετάχτηκε αυτός ο αλητάμπουρας, αυτός ο πρώιμος γάβρος, στον ποδοσφαιρικό σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας για το αίσχος του Αγγλία-Αργεντινή (για το οποίο σημειωτέον όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά αργότερα κοκορευόταν κιόλας) είναι μια εξαίρετη απόδειξη ότι όσοι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη φύση με απαισιοδοξία και δυσπιστία, έχουν απόλυτο δίκιο.

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

Ξέρω γω; Την ίδια που έχω και για το Στρατάρχη Παπάγο ή τον Έλον Μασκ, καλό παλικάρι. Τι σχέση έχει με τη συζήτησή μας εδώ;

[Scouser]

Γάβροι be like:

Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις; Εγώ παίζω για να κερδίσω. Είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου. Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μ@λ@κίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες.

I never spoke of forgiveness. I said only that the story could not be changed, that I do not have to apologize to anyone, because it was a football game in which there were 100,000 people in the Azteca stadium, twenty-two players, that there were two linesmen, that there was one referee, that Shilton (the goalkeeper) speaks up now and he hadn't noticed, the defenders had to tell him. So the story is already written, nothing can change it. And that was what I said. I never apologized to anyone. Besides, I don't have to apologize by making a statement to England. For what? To please whom? What pisses me off the most is that they repeat this in Argentina and talk to people who know me. They talk about contradictions. At forty-seven I think that apologizing to the English is stupid.

[Maspoli]

Εγώ αντιθέτως θεωρώ πως το γεγονός ότι μετά το Μουντιάλ του 1986 δεν πετάχτηκε αυτός ο αλητάμπουρας, αυτός ο πρώιμος γάβρος, στον ποδοσφαιρικό σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας για το αίσχος του Αγγλία-Αργεντινή (για το οποίο σημειωτέον όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά αργότερα κοκορευόταν κιόλας) είναι μια εξαίρετη απόδειξη ότι όσοι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη φύση με απαισιοδοξία και δυσπιστία, έχουν απόλυτο δίκιο.

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

Μουνόπανο, το ξέρει ο Φιλοκτήτης και ο Αίας.

Μην ξεχνάς τον Παλαμήδη

[Maspoli]

Εγώ αντιθέτως θεωρώ πως το γεγονός ότι μετά το Μουντιάλ του 1986 δεν πετάχτηκε αυτός ο αλητάμπουρας, αυτός ο πρώιμος γάβρος, στον ποδοσφαιρικό σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας για το αίσχος του Αγγλία-Αργεντινή (για το οποίο σημειωτέον όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά αργότερα κοκορευόταν κιόλας) είναι μια εξαίρετη απόδειξη ότι όσοι αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη φύση με απαισιοδοξία και δυσπιστία, έχουν απόλυτο δίκιο.

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

Ξέρω γω; Την ίδια που έχω και για το Στρατάρχη Παπάγο ή τον Έλον Μασκ, καλό παλικάρι. Τι σχέση έχει με τη συζήτησή μας εδώ;

Έλεγα μήπως θεωρείς τον Δούρειο Ίππο λίγο πουστιά

[Scouser]

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

Ξέρω γω; Την ίδια που έχω και για το Στρατάρχη Παπάγο ή τον Έλον Μασκ, καλό παλικάρι. Τι σχέση έχει με τη συζήτησή μας εδώ;

Έλεγα μήπως θεωρείς τον Δούρειο Ίππο λίγο πουστιά

Όχι. Δεν παραβίασε κάποιο κανόνα.

[Σκαρταδος 4]

Από το ρητό
Στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται,φτάσαμε να συμπληρώνουμε και το ποδόσφαιρο

[Exodus]

Τι γνώμη έχεις για τον Οδυσσέα;

Ξέρω γω; Την ίδια που έχω και για το Στρατάρχη Παπάγο ή τον Έλον Μασκ, καλό παλικάρι. Τι σχέση έχει με τη συζήτησή μας εδώ;

Έλεγα μήπως θεωρείς τον Δούρειο Ίππο λίγο πουστιά

Καραπουστιά, επειδή καταχραστήκανε το όνομα των θεών και επικαλεστήκανε τους θεούς. Οι Αχαιοί ήταν μουνόπανα, πούστηδες, ψεύτες και υβριστές.

[Σκαρταδος 4]

Λένε κάποιοι νεώτεροι,για εμάς που προλάβαμε τον Μαραντόνα
Η αλήθεια είναι οτι
τον είδαμε σε είκοσι παιχνίδια,άντε σε 22
Τρία ματς του Μουντιάλ του 82 που δεν έκανε τίποτα,εφτά ματς το 86,άλλα τόσα το 90,τα δύο ματς ΠΑΟΚ Νάπολι τον ευρωπαϊκό τελικό με μια γερμανική ομάδα και ένα στο Μουντιάλ του 94 με την Ελλάδα

[Scouser]

Λένε κάποιοι νεώτεροι,για εμάς που προλάβαμε τον Μαραντόνα
Η αλήθεια είναι οτι
τον είδαμε σε είκοσι παιχνίδια,άντε σε 22
Τρία ματς του Μουντιάλ του 82 που δεν έκανε τίποτα,εφτά ματς το 86,άλλα τόσα το 90,τα δύο ματς ΠΑΟΚ Νάπολι τον ευρωπαϊκό τελικό με μια γερμανική ομάδα και ένα στο Μουντιάλ του 94 με την Ελλάδα

Έλα ντε. Δεν απέχει πολύ από τον άλλο ''θρύλο'', τον Πελέ, που στο 95% της καριέρας του φόρτωνε με τέρματα βραζιλιάνικα χωριά που στα σοβαρά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα πάλευαν για την παραμονή στη Β΄Εθνική.