Λεγεών έγραψε: ↑22 Ιαν 2021, 22:21
Πολύ επιφανειακή ανάλυση, αλλά καλό φλέημ, διότι οι περισσότεροι που ασχολούνται με 40Κ είναι εντελώς χαζοί και το βλέπουν επιφανειακά. Λατρεύω το Warhammer (και το Fantasy και το 40Κ, έχω πάνω από 100 βιβλία) και ειδικά το 40Κ είναι κατά τη γνώμη μου η καλύτερη σειρά επιστημονικής φαντασίας, που γράφεται εδώ και 30+ χρόνια, και γίνεται καλύτερη με κάθε βιβλίο που βγαίνει.
Υπάρχει πολύ, πολύ, πάρα πολύ ψωμί σε κάθε ιστορία του 40Κ, και μία απλή λεπτομέρεια μπορεί να ξεκινήσει συζητήσεις για το οτιδήποτε καθώς αγγίζει κάθε πτυχή του κόσμου και της πραγματικότητας μας - provided ότι κόβει λίγο στους συνομιλητές και δεν είναι στρατευμένα καγκούρια που σκέφτονται πόσο γαμάτα θα είναι να πυροβολάς εξωγήινους προσευχόμενος σε έναν ημιθανή τύπο που θα σιχαινόταν και την ίδια σου την ύπαρξη.
Η αγαπημένη μου λογοτεχνική ειρωνία στο 40Κ είναι ότι ο Αυτοκράτορας, γνωρίζοντας τι είναι οι θεοί του Χάους, προσπαθεί να προστατέψει την ανθρωπότητα τραβώντας την μακριά από την θρησκεία και τις δεισιδαιμονίες και βασίζει την πρόοδο της στην επιστήμη, και δημιουργεί την Αυτοκρατορική Αλήθεια, ένα σύστημα ιδεών και αξιών βασισμένο στην λογική. Αυτό δεν αρέσει σε μερικούς από τους πεζοναύτες του, τους οποίους μαλώνει επειδή τον λατρεύουν σαν θεό, και τα τυπάκια που πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω πάνε και ανακαλύπτουν αρχαίες ανθρώπινες παγανιστικές θρησκείες που βασίζονται στους θεούς του Χάους, τους οποίους καταφέρνουν και συναντάνε. Οι δε θεοί αυτοί είναι δαίμονες που τρέφονται από ανθρώπινα συναισθήματα, κατακτούν πνευματικά τους πεζοναύτες, παίρνουν με το μέρος τους τον Χόρους που είναι ο αγαπημένος γιος του Αυτοκράτορα και κάτι σαν υπέρτατος στρατηγός, και ξεκινούν μία σιωπηλή απόσχιση που κορυφώνεται σε εμφύλιο πόλεμο με τεράστιες μάχες και προδοσίες μετά από περίπου 100 χρόνια, στην οποία ο Χόρους πεθαίνει δια παντός αλλά καταφέρνει να τραυματίσει θανάσιμα τον Αυτοκράτορα, τον οποίο οι πεζοναύτες του εντοιχίσουν σε έναν θρόνο σαν ζόμπι.
Οι πεζοναύτες του χάους χάνουν κάθε σπιθαμή λογικής και ανθρωπιάς που είχαν, και περνάνε τα επόμενα 10 χιλιάδες χρόνια σαν πειρατές και κουρσάροι, κάνοντας επιθέσεις στην ανθρωπότητα. Η δε ανθρωπότητα μετά από 10 χιλιάδες χρόνια και αναρίθμητους εμφυλίους πολέμους, έχει φτάσει στο σημείο να έχει τον Αυτοκράτορα για θεό (τον τύπο που είχε πει ότι η ανθρωπότητα θα φτάσει στο απόγειο της όταν ο τελευταίος ιερέας σκοτωθιεί από την τελευταία κοτρώνα εκκλησίας), έχει καταντήσει ένα θεοκρατικό συντηρητικό μπουρδέλο όπου τίποτα δεν δημιουργείται, τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν εφευρίσκεται, όλα λογοκρίνονται από μία ατέλειωτη γραφειοκρατία, και η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει τίποτα γιατί είναι άθλια, είναι δουλειά 20 ώρες την ημέρα και άθλιες συνθήκες με αθλιότερο φαγητό (ένας πολτός που μάλλον περιέχει και ανθρώπινο matter).
Όταν, στα πλαίσια της ιστορίας, ο Γκίλιμαν, γιος του Αυτοκράτορα, αφυπνίζεται 10 χιλιάδες χρόνια μετά και βλέπει την κατάσταση αυτή, ενώ υποτίθεται έχει ζήσει τα χρυσά χρόνια του Αυτοκράτορα, η ατάκα του τα λέει όλα.
"Why do I still live? What more do you want from me? I gave everything I had to you, to them. Look what they've made of our dream. This bloated, rotting carcass of an empire is driven not by reason and hope but by fear, hate and ignorance. Better that we had all burned in the fires of Horus' ambition than live to see this."
) τελικά δίκιο. Και σε κάθε περίπτωση, είναι ακριβώς η πίστη των ανθρώπων στην θεότητα του αυτοκράτορα που κρατάει την ανθρωπότητα ενωμένη και την προστατεύει από τους χιλιάδες κινδύνους που απειλούν να την κατασπαράξουν (ιδίως το Χάος). Την ίδια στιγμή, είναι ακριβώς αυτή που έχει μετατρέψει το Imperium σε αυτή την δυστοπία σκοταδισμού, προκατάληψης, μισαλλοδοξίας και τεχνολογικής στασιμότητας που είναι στην 41η Χιλιετία. Πραγματικά, μιλάμε για αξεπέραστο βάθος lore, μετά το 40K είναι δύσκολο να ψηθείς για οποιοδήποτε άλλο sci-fi.
