Ποια ηλεκτρονικά παιχνίδια σας σημάδεψαν;
Δημοσιεύτηκε: 04 Αύγ 2022, 03:55
Ιδού τα δικά μου...
-Fury of the Furries (PC): Ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιξα ποτέ. Ήμουν πρώτη ή δευτέρα δημοτικού όταν ο πατέρας μου μου το έδειξε στον υπολογιστή. Αμέσως λάτρεψα αυτά τα τριχωτά πλάσματα που αλλάζαν μορφές και δυνάμεις. Ήταν το πρώτο παιχνίδι που τερμάτισα. Ο πατέρας μου μου είπε ότι ήμουν το μοναδικό άτομο στον πλανήτη που το είχε τερματίσει. Τότε τον ψιλοπίστευα -- τώρα ξέρω ότι μάλλον έλεγε ψέμματα.
-Final Fantasy 7 (Playstation): Όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου, με τα λεφτά που μάζεψα απ'τα κάλαντα πήρα Game Boy Color, και την ίδια περίοδο πήραμε οικογενειακώς Playstation. Εγώ διαφωνούσα με αυτή την αγορά, γιατί ήμουν οπαδός των ηρώων της Νιντέντο και ήθελα Nintendo 64, αλλά νίκησε η πλειοψηφία. Στη συνέχεια όμως πορώθηκα με το πασίγνωστο Final Fantasy 7. Συχνά, στις σκηνές μάχης, το πάγωνα για να τον παίξω με την Tifa. Και στο θάνατο της Aeris, παραλίγο να κλάψω.
-Sonic Adventure (Dreamcast): Στη δευτέρα γυμνασίου πήρα Dreamcast. Παραδόξως, ήμουν ο μοναδικός στην τάξη που είχε αυτή την κονσόλα, και κάτι μου έλεγε ότι ήμουν ο μοναδικός στην Ελλάδα που το είχε αγοράσει -- μαζί με άλλους 5-10 σε όλο τον κόσμο. Αυτό εξηγεί γιατί η Sega το απέσυρε μετά από λίγο καιρό. Κρίμα όμως. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν έπιασε. Όπως και να'χει, το Sonic Adventure ηταν μαγεία. Τα πάντα πάνω του ήταν άφθαστα: γραφικά καύλα, μουσική μαστούρα, δράση καταιγιστική, πλοκή έπος -- αν και δεν είχα ξαναπαίξει ποτέ παιχνίδι της σειράς Sonic, οπότε δεν πολυκαταλάβαινα κάποια πράγματα στην ιστορία. Υπάρχει όμως ένα παιχνίδι που θεωρώ ακόμα καλύτερο και από το διαμάντι του Dreamcast. Και αυτό είναι το παρακάτω...
-Pokemon Red (Game Boy): Ένα από τα δύο παιχνίδια που ξεκίνησαν την τρέλα με τα Πόκεμον. Σε μια φορητή κονσόλα των 8 μπιτ έπαιξα το καλύτερο παιχνίδι της ζωής μου. Ένας κόσμος απείρων πλασμάτων και δυνατοτήτων. Ποιος νοιάζεται για τα πρωτόγονα γραφικά, τον ελεεινό ήχο και τα προγραμματιστικά λάθη; Ο κόσμος των Πόκεμον, ο αρχικός κόσμος τους, πριν από την εμπορευματοποίηση και τις εξελιγμένες συνέχειες, πάντα θα έχει κάτι που σε μαγεύει όσο τίποτα άλλο.
Η τραγωδία της ζωής μου: Σήμερα δεν μπορώ πια να παίξω κανένα από τα παραπάνω. Το Playstation και το Dreamcast εξαφανίστηκαν κάποια στιγμή όταν ήμουν νεαρός ενήλικας υπό αδιευκρίνηστες συνθήκες (ο αδελφός μου λέει ότι μάλλον τα πέταξε η μάνα μου, η μάνα μου λέει ότι μάλλον κάπου τα έδωσε ο αδελφός μου -- άντε βρες άκρη). Το Gameboy το χάλασε η αδελφή μου μια μέρα που έχυσε κατά λάθος make up πάνω του. Όσο για τον υπολογιστή που είχε ο πατέρας μου στην παιδική μου ηλικία, αυτό έλειπε, να δούλευε ακόμα μετά από σχεδόν 30 χρόνια.
Όπως και να'χει, τώρα πια είμαι πολύ απασχολημένος για να παίξω ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ίσως μια μέρα, αν λύσω το οικονομικό μου πρόβλημα, ή ίσως σε κάποιον άλλο κόσμο, σε κάποιο παράδεισο, μαζί με ένα στρατό από παρθένες, να ξαναβρω και τα βιντεοπαιχνίδια της καρδιάς μου.
-Fury of the Furries (PC): Ένα από τα πρώτα παιχνίδια που έπαιξα ποτέ. Ήμουν πρώτη ή δευτέρα δημοτικού όταν ο πατέρας μου μου το έδειξε στον υπολογιστή. Αμέσως λάτρεψα αυτά τα τριχωτά πλάσματα που αλλάζαν μορφές και δυνάμεις. Ήταν το πρώτο παιχνίδι που τερμάτισα. Ο πατέρας μου μου είπε ότι ήμουν το μοναδικό άτομο στον πλανήτη που το είχε τερματίσει. Τότε τον ψιλοπίστευα -- τώρα ξέρω ότι μάλλον έλεγε ψέμματα.
-Final Fantasy 7 (Playstation): Όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου, με τα λεφτά που μάζεψα απ'τα κάλαντα πήρα Game Boy Color, και την ίδια περίοδο πήραμε οικογενειακώς Playstation. Εγώ διαφωνούσα με αυτή την αγορά, γιατί ήμουν οπαδός των ηρώων της Νιντέντο και ήθελα Nintendo 64, αλλά νίκησε η πλειοψηφία. Στη συνέχεια όμως πορώθηκα με το πασίγνωστο Final Fantasy 7. Συχνά, στις σκηνές μάχης, το πάγωνα για να τον παίξω με την Tifa. Και στο θάνατο της Aeris, παραλίγο να κλάψω.
-Sonic Adventure (Dreamcast): Στη δευτέρα γυμνασίου πήρα Dreamcast. Παραδόξως, ήμουν ο μοναδικός στην τάξη που είχε αυτή την κονσόλα, και κάτι μου έλεγε ότι ήμουν ο μοναδικός στην Ελλάδα που το είχε αγοράσει -- μαζί με άλλους 5-10 σε όλο τον κόσμο. Αυτό εξηγεί γιατί η Sega το απέσυρε μετά από λίγο καιρό. Κρίμα όμως. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί δεν έπιασε. Όπως και να'χει, το Sonic Adventure ηταν μαγεία. Τα πάντα πάνω του ήταν άφθαστα: γραφικά καύλα, μουσική μαστούρα, δράση καταιγιστική, πλοκή έπος -- αν και δεν είχα ξαναπαίξει ποτέ παιχνίδι της σειράς Sonic, οπότε δεν πολυκαταλάβαινα κάποια πράγματα στην ιστορία. Υπάρχει όμως ένα παιχνίδι που θεωρώ ακόμα καλύτερο και από το διαμάντι του Dreamcast. Και αυτό είναι το παρακάτω...
-Pokemon Red (Game Boy): Ένα από τα δύο παιχνίδια που ξεκίνησαν την τρέλα με τα Πόκεμον. Σε μια φορητή κονσόλα των 8 μπιτ έπαιξα το καλύτερο παιχνίδι της ζωής μου. Ένας κόσμος απείρων πλασμάτων και δυνατοτήτων. Ποιος νοιάζεται για τα πρωτόγονα γραφικά, τον ελεεινό ήχο και τα προγραμματιστικά λάθη; Ο κόσμος των Πόκεμον, ο αρχικός κόσμος τους, πριν από την εμπορευματοποίηση και τις εξελιγμένες συνέχειες, πάντα θα έχει κάτι που σε μαγεύει όσο τίποτα άλλο.
Η τραγωδία της ζωής μου: Σήμερα δεν μπορώ πια να παίξω κανένα από τα παραπάνω. Το Playstation και το Dreamcast εξαφανίστηκαν κάποια στιγμή όταν ήμουν νεαρός ενήλικας υπό αδιευκρίνηστες συνθήκες (ο αδελφός μου λέει ότι μάλλον τα πέταξε η μάνα μου, η μάνα μου λέει ότι μάλλον κάπου τα έδωσε ο αδελφός μου -- άντε βρες άκρη). Το Gameboy το χάλασε η αδελφή μου μια μέρα που έχυσε κατά λάθος make up πάνω του. Όσο για τον υπολογιστή που είχε ο πατέρας μου στην παιδική μου ηλικία, αυτό έλειπε, να δούλευε ακόμα μετά από σχεδόν 30 χρόνια.
Όπως και να'χει, τώρα πια είμαι πολύ απασχολημένος για να παίξω ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ίσως μια μέρα, αν λύσω το οικονομικό μου πρόβλημα, ή ίσως σε κάποιον άλλο κόσμο, σε κάποιο παράδεισο, μαζί με ένα στρατό από παρθένες, να ξαναβρω και τα βιντεοπαιχνίδια της καρδιάς μου.
