Group B
Δημοσιεύτηκε: 13 Σεπ 2022, 13:02
Δε ξέρω αν υπάρχει αντίστοιχο νημα, αφορμή στάθηκε το Ακρόπολις που έγινε το περασμένο ΣΚ και πέρασα για λίγο απο το service Pack στη Λαμία, παρανομώντας πέρασα μεσημεριάτικα(κουστουμάτος γιατί είχα γάμο μετά)μέσα απο τα προστατευτικά και αγγίζοντας το Ford του τιτάνα Loeb ακούγοντας ολίγα καντήλια απο έναν καπότη της φορντ.
Τότε μου ήρθαν και κάποιες μνήμες απο ιστορίες σχετικά με τη χρυσή εποχή και την τρέλα.
Πάμε όμως να δούμε πότε το WRC ήταν που είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας του.
Ήταν στη θρυλική εποχή του Group B. Μόνο το όνομα Group B φτάνει για να προκαλέσει ανατριχίλα και δέος στους απανταχού φίλους του μηχανοκίνητου Αθλητισμού. Οι περισσότεροι απο εμάς δεν έχουμε ζήσει εκείνη την εποχή, δεν έχουμε φάει τη σκόνη απο τα τέρατα, δεν έχουμε μπει μπροστά στο χώμα βλέποντας το κτήνος να πλησιάζει απειλητικά, δεν έχουμε κλείσει τα αυτιά απο το ουρλιαχτό κινητήρων που φημολογείται πως είχαν φτάσει σε επίπεδα άνω των 600 ίππων, δεν έχουμε δει τους πραγματικά μεγάλους της εποχής.
Αυτός είναι ένας απο τους λόγους ίσως που στους νεότερους ειδικά το Group B, είναι και θα παραμείνει ένας μύθος, όλα να ακούγονται τόσο εξωπραγματικά, μια εποχή σα παραμύθι αλλα χωρίς όμορφο τέλος και με μικρή διάρκεια μόλις τεσσάρων ετών, απο το 1982 μέχρι το 1986.
Ιστορίες, βίντεο, περιοδικά. Ακόμη και τώρα ο πατέρας μου λέει για το 1982 και τα περάσματα της Μουτον στον Πάρνωνα.
Τι να πρωτοαναφέρεις. Μονο το άκουσμα των τοτε οδηγών αλλά και των αυτοκινήτων δίνει συνεχόμενους πόντους στο μύθο.
Παιγνίδι στο όριο και σε κάθε στιγμή.
Ο μέγιστος πρωταθλητής Ρερλ αναφέρει χαρακτηριστικά
πως σε δοκιμές εξέλιξης που γινονταν με το Quattro S1 σε χωμάτινες επιφάνειες, ανάμεσα σε δύο φουρκέτες με απόσταση 250 μέτρων, το Audi κατάφερνε να πιάσει 215 χλμ./ώρα., επίσης όταν δοκίμαζαν τη θηριώδη Delta S4 σε πίστα στην Πορτογαλία, ο χρονος που έγραψε με οδηγό τον αδικοχαμένο Τοϊβόνεν έδειξαν πως θα έπιανε την εκτη θέση στο grid της F1!!! Φανταστείτε λοιπόν αυτή την ισχύ στο χώμα. Και όχι μονο με αυτή την ισχύ αλλά και με τα μηδενικά βοηθήματα ασφαλείας της τότε εποχής.
Η ισχύς των θηρίων απο το 1982 ήταν σε συνεχή γεωμετρική πρόοδο και ακριβώς ανάλογη ήταν η αύξηση της δημοτικότητας που έφτασε να ξεπεράσει και αυτή της F1 στο απόγειο της και όταν μιλάμε για F1 το 82-86 στοχεύουμε ίσως στην πλέον ανταγωνιστική και εποχή.
Πολυνίκης της εποχής ο πρωταθλητής του 1985 Φινλανδός(τι άλλο) Τίμο Σάλονεν με το Πεζο 205. Εμφανισιακά δε παρέπεμπε με τίποτα σε έναν ταχύτατο οδηγό αγώνων, παραπανίσια κιλά, γυαλιά με χοντρό φακό και μανιώδης καπνιστής που πιο πολύ έμοιαζε για υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία του Τάμπερε, παρά στον πολυνίκη πρωταθλητή της εποχής των θηρίων. Με βάση τον συνοδηγό του σε μεγάλες ειδικές που είχαν και ευθείες, άναβε τσιγάρο εντος του αγωνιστικού.
Όπως όλα τα όνειρα κρατάνε λίγο έτσι κράτησε και αυτό.
Πρώτο ισχυρό σοκ ήταν ο παρολίγο θάνατος του αέρινου Αρι Βατάνεν, όταν το Πεζο 205 βγηκε εκτός πορείας το 1985 στο Ράλλυ της Αργεντινής, αφήνοντας τον 18 μήνες εκτός δράσης.
Αρχές του 1986 ο πανζουρλισμός του κόσμου είχε φτάσει σε επίπεδα "πανδημίας", η αύξηση της ιπποδύναμης το ίδιο. Αν δε κάνω λάθος ο Μπλομκβιστ αναφέρει πως πήγαινε κόσμος με σπασμένα χέρια και πόδια επιδεικνύοντας τα με καμάρι επειδή ήρθαν σε σύγκρουση με κάποιο αγωνιστικό ή λόγω της αναρρίχησης τους σε δύσβατα σημεία για να παρακολουθήσουν τον αγώνα.
Οι μαύρες σκέψεις άρχισαν να μπαίνουν οταν στη πορτογαλία ενα Ford RS200 στην προσπάθεια του να αποφύγει θεατή, έπεσε πάνω στο πλήθος με ολέθρια αποτελέσματα θανάτων και τραυματισμών, όμως και πάλι η δημοτικότητα ήταν τοσο μεγάλη που δεν αλλαξε τίποτα.
Έπρεπε να έρθει το ράλλυ Κορσικής του 86 για να έρθει το τέλος της εποχής του GroupB με βαρύ όμως τίμημα, παίρνοντας μαζί της ίσως τον ταχύτερο οδηγό που είδε ποτέ χώμα και άσφαλτος, το ταλέντο που όμοιο του δε θα περάσει ποτέ ξανά, τον μοναδικό Χένρι Τοϊβονεν.
Όπως ειχε αναφέρει επι λέξει ο ίδιος λίγες στιγμές πριν τη μοιραία έξοδο της S4
«Το μυαλό μου σε κάποια σημεία δεν μπορεί να ακολουθήσει το αυτοκίνητο.»
Και τελικά έμελε να είναι προφητικός.
Απο εκεί και πέρα με συνοπτικές διαδικασίες τελειώσε η εποχή του GroupB, Αουντι Φορντ και Πεζό(φήμες αναφέρουν πως χωρίς το GroupB θα είχε χρεοκοπήσει) τέλειωσαν άμεσα τη συνεργασία τους με το άθλημα.
Φαινοταν οτι θα γίνει η στραβή και τελικά έγινε και μάλιστα απο τον καλύτερο όλων. Βαλτεγκραντ και Ρερλ λένε πως ο Τοϊβόνεν ήταν τρελός, ο γρηγορότερος όλων, κανείς δε μπορούσε να τον συναγωνιστεί, ήταν ο μόνος που μπορούσε να χειριστεί αυτα τα θηρία.
Βέβαια το πρόβλημα ήταν περισσότερο η ασφάλεια παρά η ιπποδυναμη.
Ο Ρερλ πάλι αναφέρει
«Πραγματικά λάτρευα το Group B, και θύμωσα που καταργήθηκε. Σίγουρα, οι θάνατοι που προκλήθηκαν ήταν άτυχες στιγμές, αλλά δε χρειαζόταν να απαγορεύσουμε τα αυτοκίνητα. Θα μπορούσε να βελτιωθεί η ασφάλεια»
κανείς ποτέ δε θα μάθει αν εν τέλει με την βελτίωση της ασφάλειας θα μπορούσε να είχε μέλλον αυτη η κατηγορία. Ίσως όπως είπαμε και στην αρχή αυτό να είναι ένα μικρό συστατικό του μύθου.
Άλλωστε ο Δράκος του παραμυθιού δε σκοτώθηκε παρα πήρε τον καλύτερο μαζί του.
Τότε μου ήρθαν και κάποιες μνήμες απο ιστορίες σχετικά με τη χρυσή εποχή και την τρέλα.
Πάμε όμως να δούμε πότε το WRC ήταν που είχε φτάσει στο απόγειο της δόξας του.
Ήταν στη θρυλική εποχή του Group B. Μόνο το όνομα Group B φτάνει για να προκαλέσει ανατριχίλα και δέος στους απανταχού φίλους του μηχανοκίνητου Αθλητισμού. Οι περισσότεροι απο εμάς δεν έχουμε ζήσει εκείνη την εποχή, δεν έχουμε φάει τη σκόνη απο τα τέρατα, δεν έχουμε μπει μπροστά στο χώμα βλέποντας το κτήνος να πλησιάζει απειλητικά, δεν έχουμε κλείσει τα αυτιά απο το ουρλιαχτό κινητήρων που φημολογείται πως είχαν φτάσει σε επίπεδα άνω των 600 ίππων, δεν έχουμε δει τους πραγματικά μεγάλους της εποχής.
Αυτός είναι ένας απο τους λόγους ίσως που στους νεότερους ειδικά το Group B, είναι και θα παραμείνει ένας μύθος, όλα να ακούγονται τόσο εξωπραγματικά, μια εποχή σα παραμύθι αλλα χωρίς όμορφο τέλος και με μικρή διάρκεια μόλις τεσσάρων ετών, απο το 1982 μέχρι το 1986.
Ιστορίες, βίντεο, περιοδικά. Ακόμη και τώρα ο πατέρας μου λέει για το 1982 και τα περάσματα της Μουτον στον Πάρνωνα.
Τι να πρωτοαναφέρεις. Μονο το άκουσμα των τοτε οδηγών αλλά και των αυτοκινήτων δίνει συνεχόμενους πόντους στο μύθο.
Παιγνίδι στο όριο και σε κάθε στιγμή.
Ο μέγιστος πρωταθλητής Ρερλ αναφέρει χαρακτηριστικά
πως σε δοκιμές εξέλιξης που γινονταν με το Quattro S1 σε χωμάτινες επιφάνειες, ανάμεσα σε δύο φουρκέτες με απόσταση 250 μέτρων, το Audi κατάφερνε να πιάσει 215 χλμ./ώρα., επίσης όταν δοκίμαζαν τη θηριώδη Delta S4 σε πίστα στην Πορτογαλία, ο χρονος που έγραψε με οδηγό τον αδικοχαμένο Τοϊβόνεν έδειξαν πως θα έπιανε την εκτη θέση στο grid της F1!!! Φανταστείτε λοιπόν αυτή την ισχύ στο χώμα. Και όχι μονο με αυτή την ισχύ αλλά και με τα μηδενικά βοηθήματα ασφαλείας της τότε εποχής.
Η ισχύς των θηρίων απο το 1982 ήταν σε συνεχή γεωμετρική πρόοδο και ακριβώς ανάλογη ήταν η αύξηση της δημοτικότητας που έφτασε να ξεπεράσει και αυτή της F1 στο απόγειο της και όταν μιλάμε για F1 το 82-86 στοχεύουμε ίσως στην πλέον ανταγωνιστική και εποχή.
Πολυνίκης της εποχής ο πρωταθλητής του 1985 Φινλανδός(τι άλλο) Τίμο Σάλονεν με το Πεζο 205. Εμφανισιακά δε παρέπεμπε με τίποτα σε έναν ταχύτατο οδηγό αγώνων, παραπανίσια κιλά, γυαλιά με χοντρό φακό και μανιώδης καπνιστής που πιο πολύ έμοιαζε για υπάλληλος σε δημόσια υπηρεσία του Τάμπερε, παρά στον πολυνίκη πρωταθλητή της εποχής των θηρίων. Με βάση τον συνοδηγό του σε μεγάλες ειδικές που είχαν και ευθείες, άναβε τσιγάρο εντος του αγωνιστικού.
Όπως όλα τα όνειρα κρατάνε λίγο έτσι κράτησε και αυτό.
Πρώτο ισχυρό σοκ ήταν ο παρολίγο θάνατος του αέρινου Αρι Βατάνεν, όταν το Πεζο 205 βγηκε εκτός πορείας το 1985 στο Ράλλυ της Αργεντινής, αφήνοντας τον 18 μήνες εκτός δράσης.
Αρχές του 1986 ο πανζουρλισμός του κόσμου είχε φτάσει σε επίπεδα "πανδημίας", η αύξηση της ιπποδύναμης το ίδιο. Αν δε κάνω λάθος ο Μπλομκβιστ αναφέρει πως πήγαινε κόσμος με σπασμένα χέρια και πόδια επιδεικνύοντας τα με καμάρι επειδή ήρθαν σε σύγκρουση με κάποιο αγωνιστικό ή λόγω της αναρρίχησης τους σε δύσβατα σημεία για να παρακολουθήσουν τον αγώνα.
Οι μαύρες σκέψεις άρχισαν να μπαίνουν οταν στη πορτογαλία ενα Ford RS200 στην προσπάθεια του να αποφύγει θεατή, έπεσε πάνω στο πλήθος με ολέθρια αποτελέσματα θανάτων και τραυματισμών, όμως και πάλι η δημοτικότητα ήταν τοσο μεγάλη που δεν αλλαξε τίποτα.
Έπρεπε να έρθει το ράλλυ Κορσικής του 86 για να έρθει το τέλος της εποχής του GroupB με βαρύ όμως τίμημα, παίρνοντας μαζί της ίσως τον ταχύτερο οδηγό που είδε ποτέ χώμα και άσφαλτος, το ταλέντο που όμοιο του δε θα περάσει ποτέ ξανά, τον μοναδικό Χένρι Τοϊβονεν.
Όπως ειχε αναφέρει επι λέξει ο ίδιος λίγες στιγμές πριν τη μοιραία έξοδο της S4
«Το μυαλό μου σε κάποια σημεία δεν μπορεί να ακολουθήσει το αυτοκίνητο.»
Και τελικά έμελε να είναι προφητικός.
Απο εκεί και πέρα με συνοπτικές διαδικασίες τελειώσε η εποχή του GroupB, Αουντι Φορντ και Πεζό(φήμες αναφέρουν πως χωρίς το GroupB θα είχε χρεοκοπήσει) τέλειωσαν άμεσα τη συνεργασία τους με το άθλημα.
Φαινοταν οτι θα γίνει η στραβή και τελικά έγινε και μάλιστα απο τον καλύτερο όλων. Βαλτεγκραντ και Ρερλ λένε πως ο Τοϊβόνεν ήταν τρελός, ο γρηγορότερος όλων, κανείς δε μπορούσε να τον συναγωνιστεί, ήταν ο μόνος που μπορούσε να χειριστεί αυτα τα θηρία.
Βέβαια το πρόβλημα ήταν περισσότερο η ασφάλεια παρά η ιπποδυναμη.
Ο Ρερλ πάλι αναφέρει
«Πραγματικά λάτρευα το Group B, και θύμωσα που καταργήθηκε. Σίγουρα, οι θάνατοι που προκλήθηκαν ήταν άτυχες στιγμές, αλλά δε χρειαζόταν να απαγορεύσουμε τα αυτοκίνητα. Θα μπορούσε να βελτιωθεί η ασφάλεια»
κανείς ποτέ δε θα μάθει αν εν τέλει με την βελτίωση της ασφάλειας θα μπορούσε να είχε μέλλον αυτη η κατηγορία. Ίσως όπως είπαμε και στην αρχή αυτό να είναι ένα μικρό συστατικό του μύθου.
Άλλωστε ο Δράκος του παραμυθιού δε σκοτώθηκε παρα πήρε τον καλύτερο μαζί του.