https://www.liberal.gr/k-galanoy/poios-pianei-timoni
Μια από τις πιο ουσιαστικές και σοβαρές συζητήσεις στο γιορτινό τραπέζι, ξεκίνησε από τη σοκαριστική, εν ψυχρώ εκτέλεση, στη Νέα Σμύρνη και κατά πόσο η παρουσία της αστυνομίας θα ήταν αποτρεπτική. Καταλήξαμε στη διαπίστωση ότι είναι τραγικότερη η έλλειψη αστυνόμευσης στους δρόμους για τις τροχαίες παραβάσεις.
Καθένας από τους συνδαιτημόνες ανεξαρτήτως ηλικίας, είχε να περιγράψει τουλάχιστον μια ιστορία οδηγικής παρανομίας και αυθαιρεσίας με πρωταγωνιστή είτε τον ίδιο, είτε γνωστό του, που εξελίχθηκε παρουσία των οργάνων της τάξης, τα οποία, είτε αγνόησαν το συμβάν, είτε το υποβοήθησαν. Αν και με μαθηματική βεβαιότητααυτή ακριβώς η παρανομία ,θα μπορούσε στην επόμενη γωνία, να είναι η αιτία ενός τροχαίου δυστυχήματος με θάνατο ή πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης.
Ο πατέρας περιέγραφε πως στη Βασιλίσσης Σοφίας βράδυ Σαββάτου μια ομάδα της ΔΙΑΣ, κινείτο παράλληλα με διθέσιο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν δυο νεαρά αγόρια και μια νεαρή δεσποινίς η οποία καθόταν στα πόδια του συνοδηγού με το κεφάλι της στο παρμπρίζ χωρίς να φορά ζώνη.
Εννοείται πως οι αστυνομικοί δεν χάλασαν τη γιορτινή διάθεση των τριών νεαρών παιδιών, που προφανώς κάπως έτσι έφτασαν και κάπως έτσι έφυγαν από το χώρο διασκέδασης τους με ενδιάμεσο στάδιο την ανεξέλεγκτη επίσης κατανάλωση αλκοόλ.
Η 24χρονη κόρη, εξιστορούσε πως με μια παρέα έφυγαν από ένα πάρτι στην Αθήνα για να πάνε στην Πάτρα και το όργανο της Τροχαίας που τους σταμάτησε κάπου στην Εθνική Πατρών, καθώς το αλκοτέστ δεν επέτρεπε στον οδηγού ούτε καν να αγγίζει το τιμόνι, θεώρησε ως επιλογή να προτείνει στον λιγότερο μεθυσμένο επιβάτη να οδηγήσει στη διαδρομή που απέμενε μέχρι την αχαϊκή πρωτεύουσα. Θεώρησε δε αυτονόητο ότι όλοι οι πιτσιρικάδες είχαν δίπλωμα και δεν ζήτησε επίδειξη του.
Υπήρξε μια περίοδος στη χώρα από το 1994 έως χοντρικά μέχρι το 2001, όπου κάθε χρόνο οι νεκροί από τα τροχαία τα οποία ανέρχονταν σε 25.000 κατ' έτος, ανέρχονταν σε 2.200 - 2.300. Χώρια οι βαριά τραυματίες που αντιστοιχούσαν με απολογισμό κανονικού πολέμου. Εκείνη την περίοδο κυκλοφόρησαν διάφορα τρομακτικά σποτ ενώ στην Κηφισίας και τη Μεσογείων είχαν τοποθετηθεί σμπαραλιασμένα αυτοκίνητα από τα οποία προφανώς όχι άνθρωπος αλλά ούτε κουνούπι δεν μπορούσε να βγει ζωντανό.
Στους δρόμους που οδηγούσαν από και προς τα νυχτερινά κέντρα, αυστηρά μπλόκα για αλκοτέστ, ζώνες, κράνη και διπλώματα.
Νομίζω ότι έχουν περάσει 20 με 25 χρόνια από την τελευταία φορά που με σταμάτησαν σε έλεγχο της τροχαίας!
Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας υπάρχει και προβλέπει αυστηρές ποινές, μόνο που η επιβολή τους είναι σπάνια ώστε ο παραβάτης να είναι σχεδόν βέβαιος ότι ούτε μια στο εκατομμύριο θα την πληρώσει.
Φυσικά το πρόβλημα ούτε περιορίζεται ούτε εντοπίζεται αποκλειστικά στην ελλιπή αστυνόμευση. Είναι μια αλυσίδα που ξεκινάει από την ώρα που ένα παιδί μπαίνει στο πίσω κάθισμα του οικογενειακού αυτοκινήτου και «μαθαίνει» πως οδηγεί ο γονιός, φτάνει στην ανύπαρκτη εκπαίδευση στο σχολείο, στις «διεκπεραιωτικές» σχολές οδηγών και στα διπλώματα οδήγησης που «αγοράζονται» με τις γνωστές σε όλους διαδικασίες. Οι μισοί φίλοι των παιδιών που βρίσκονταν στο γιορτινό τραπέζι, οδηγούν χωρίς να έχουν βγάλει καν δίπλωμα. Δεν ανησυχούν ούτε ότι θα τους πιάσουν ούτε τι θα συμβεί εφόσον τους πιάσουν χωρίς δίπλωμα.
Τα ξημερώματα του Σαββάτου συνέβη ένα ακόμη τραγικό δυστύχημα. Ένας 52χρονος εργαζόμενος στο Δήμο Σαρωνικού πατέρας δυο παιδιών χτυπήθηκε από αυτοκίνητο ενώ επιχειρούσε να βάλει τον κάδο απορριμμάτων στο απορριμματοφόρο. Δίνει μάχη για τη ζωή του.
Μετά από κάθε σοκαριστικό τροχαίο, μαθαίνουμε για τα θύματα αλλά ποτέ – με τραγικές εξαιρέσεις εάν πρόκειται για επώνυμους – δεν μαθαίνουμε τις συνέπειες και την τιμωρία, εκείνου που προκάλεσε το δυστύχημα. Είναι κι αυτό μια τρομερή έλλειψη, στην προσπάθεια δημιουργίας συνείδησης στους νέους οδηγούς. Το λάθος έχει συνέπειες.
Από τη ζωηρή συζήτηση στο γιορτινό τραπέζι το τελικό συμπέρασμα που εξήχθη είναι πως σχεδόν όλα γίνονται λάθος στην εκπαίδευση και επιτήρηση των χειρότερων οδηγών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Δεν είναι η λύση ένα ακόμη εθνικό σχέδιο αλλά μια βαθιά και αυστηρή μεταρρύθμιση σε όλα τα στάδια που οδηγούν στο να πιάσει κάποιος το τιμόνι.
I would have lived in peace. But my enemies brought me war.
