Ζευγαρι Ελλήνων κανει το γυρο του κοσμου σε 6 χρονια μαζι με 8χρονη κορη τους που θα βγαλει το δημοτικο με τηλεκπαίδευση

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

εγωιστές
αν θέλανε τέτοια ταξίδια, ας μην έκαναν παιδί
τώρα περνάει το θέλω τους σε βάρος του παιδιού που δεν θα περάσει φυσιολογική παιδική ηλικία, δεν θα αποκτήσει σταθερούς φίλους, δεν θα αναπτύξει αδελφικές φιλίες, δεν θα πάει σε κανονικό σχολείο, δεν θα λάβει ορθή εκπαίδευση σε αυτό το βασικότατο στάδιο, και θα βρίσκεται διαρκώς σε ένα μεταφορικό μέσο. αν συμπεριλάβουμε και στη συνάρτηση την πανδημία, τα ρίσκα για το παιδί αυξάνουν, αφού οι γονείς του μπορεί να νοσήσουν σε έναν ξένο τόπο.

Nαι, θα έχει δει όλον τον Κόσμο, και θα του κοστίσει η φιλία με τον γιο του Μπάμπη του κλαρίνου Θρύλε θεέ μου.

εγώ πάντως έχω μερικές φιλίες από τη παιδική μου ηλικία
αδελφικές,τα παιδιά αυτά είναι σαν αδέλφια μου
και προτιμώ να έχω αυτές τις φιλίες παρά να είχα δει τον κόσμο στα 12 μου
γιατί τον κόσμο μπορώ να τον δω μέχρι να πεθάνω, φιλίες όμως τέτοιου είδους, (να μεγαλώσεις δηλαδή με τους φίλους σου) μια φορά έχεις την ευκαιρία να αναπτύξεις
και δεν είναι μόνο οι φιλίες, είναι γενικότερα η κοινωνικοποίηση, η παιδική ηλικία, οι αλητείες, οι εμπειρίες που αποκομίζεις, οι περιπέτειες που ζεις με τα παιδιά, η γειτονιά
ειδικά εσύ Καβαλιέρε θα έπρεπε να συμφωνήσεις, που τα έζησες
είναι επίσης οι καλύτερες βάσεις που λαμβάνεις από το σχολείο απ'ότι τις παπαριές της τηλεκπαίδευσης
για μένα, το παιδί δεν θα κερδίσει κάτι το ιδιαίτερο άμα περάσει όλα του τα παιδικά χρόνια σε ένα τροχόσπιτο και λίγες μέρες τη φορά σε διαφορετική πόλη
η περιπέτεια αυτή αξίζει όταν είσαι μεγαλύτερος
τέλος πάντων, δικαίωμά τους είναι, εγώ απλά εξέφρασα την άποψή μου
αν είχα παιδί δεν θα το έκανα, μάλλον θα περίμενα να μεγαλώσει
6-7 χρόνια υπομονής

[sharp]

Κατά τα άλλα, αγορίνες μου, τα πράγματα είναι απλά.

Όσοι γουστάρουν την αυτοκινούμενη οικογένεια, καλό είναι να την επιχειρήσουν.

Όσοι την γουστάρουν αλλά δεν την εφάρμοσαν, καλό είναι να εξηγήσουν το γιατί.

έλα λίγο να συζητήσουμε τον εγωκεντρισμό μας που είναι πιο μπερδεμένο.

Το πήγες 2-3 χρόνια ταξίδια με τροχόσπιτο πριν το βάλεις στο διαμέρισμα ώστε να έχει την δυνατότητα να επιλέξει, ή δεν του έδωσες επιλογή λόγο εγωκεντρισμού;

Τι να συζητήσουμε μωρέ, που μαζευτήκανε όλοι οι μπάκουρες και οι τεθλιμμένοι οικογενειάρχες και το παίζουν επαναστάτες;

Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.

[sharp]

Εγώ πάντως πάω στοίχημα ότι οι περισσότεροι υποστηρικτές του πρότζεκτ δεν έχουν κάνει ούτε ένα οικογενειακό ή συντροφικό διήμερο σε βουνό.

μα δεν υπάρχει κανείς υποστηρικτής Γαλή, διάβασε ξανά το νήμα πιο ήρεμα. Δεν γίνεται να το κάνουμε αυτό και να θέλαμε, θέλει πηγή χρημάτων, θάρρος, αφέλεια ίσως, ικανότητες, και την προϋπόθεση οτι θα είσαι όλη μέρα, κάθε μέρα, αγκαλίτσα με την σύζυγο και το παιδί. Φρίκη δηλαδή, χίλιες φορές εγωκεντρικός και το παιδί στο διαμέρισμα.

Καλέ μου enaon, ξέρω πολύ καλά τη νοοτροπία των Ελλήνων αναφορικά με τον παράγοντα φύση.

Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το φυσικό περιβάλλον ως κάτι εχθρικό ή ως διακοσμητική λεπτομέρεια που έχει κατιτίς το ποιητικόν και αντισυμβατικόν.

Τα αναφορικά με τη σύζυγο και το παιδί ή το σύζυγο και το παιδί, όπως είναι στο διαμέρισμα θα είναι και στο αυτοκινούμενο. Αν θεωρούνται πρόβλημα, δεν υπάρχει επίγεια σωτηρία.

Την τρίτη μέρα έχουν βαρεθεί, στο λέω γω.

[hellegennes]

έλα λίγο να συζητήσουμε τον εγωκεντρισμό μας που είναι πιο μπερδεμένο.

Το πήγες 2-3 χρόνια ταξίδια με τροχόσπιτο πριν το βάλεις στο διαμέρισμα ώστε να έχει την δυνατότητα να επιλέξει, ή δεν του έδωσες επιλογή λόγο εγωκεντρισμού;

Γιατί μένεις στα φλώρικα; Εσύ τού έδωσες του παιδιού σου να δοκιμάσει ηρωίνη για να έχει την δυνατότητα να επιλέξει αν θέλει να γίνει ναρκομανής ή δεν του έδωσες επιλογή λόγω εγωκεντρισμού;

[sharp]

Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθείτε ότι το ζητούμενο των παιδιών δεν είναι τα απωθημένα των γονιών τους.

Όταν αυτό γίνει αντιληπτό, θα είναι ένα ουσιαστικό βήμα.

αυτό συμβαίνει κατά κόρον με τα μπαλέτα, τις ζωγραφικές, τις ξένες γλώσσες,
την καποέιρα, τις νομικές κτλ κτλ κτλ

καποέιρα;

[νύχτα]

καποέιρα;

παράδειγμα ρε παιδίμου

[ΓΑΛΗ]

κατι δεν εχω πιασει νομιζω. γιατι κολλατε μονο στη φυση; λενε πουθενα οτι δεν θα πλησιαζουν σε πολιτισμο, σε πολεις κλπ;
δεν ειναι οτι το παιδι θα μαθει να ειναι ταρζαν. ειναι οτι θα μαθει απ ολα. και διαφορετικους πολιτισμους θα δει, και φτωχια, και πλουτη, και τεχνη, και οτι αλλο μπορει να δει κανεις γυριζοντας τον κοσμο.
οχι μονο φυση, δε θα πανε να ζησουν σε καμμια σπηλια.

Και πόσο καλό θεωρείς ότι μπορεί να προσφέρει σε ένα παιδί η οπτική του τουρίστα που συλλέγει "εμπειρίες";

Πόσο βάρος έχει η κρίση ενός παρατηρητή που απλώς βλέπει και δεν βιώνει το φαινόμενο;

Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι μία έκφραση ψευδοελιτισμού και τίποτα παραπάνω.

Όσο καλό θα το κάνει μία οικογένεια με αδιάφορο πατέρα και αυτιστικόμορφη μητέρα που κοιτάει το πως θα φαίνεται στους άλλους και τραβάει το παιδί σε όλες τις μαλακισμένες εκδηλώσεις επειδή πρέπει. Εντάξει;

Καθόλου εντάξει, αυτό δεν είναι απάντηση στο ερώτημα αλλά χαζοτσαχπινιά. Και το ξέρεις.

Δοκίμασε πάλι.

[ΓΑΛΗ]

Κάποια στιγμή πρέπει να αντιληφθείτε ότι το ζητούμενο των παιδιών δεν είναι τα απωθημένα των γονιών τους.

Όταν αυτό γίνει αντιληπτό, θα είναι ένα ουσιαστικό βήμα.

αυτό συμβαίνει κατά κόρον με τα μπαλέτα, τις ζωγραφικές, τις ξένες γλώσσες,
την καποέιρα, τις νομικές κτλ κτλ κτλ

Συμφωνώ απολύτως αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση. Υπάρχουν γονείς που φορτώνουν το πρόγραμμα των παιδιών με "δραστηριότητες" που γουστάρουν αυτοί και όχι τα παιδιά τους, τα βάζουν σε επαγγελματικό πρόγραμμα κλπ κλπ κλπ αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα ισχύει και όταν η οικογένεια με το αυτοκινούμενο επιστρέψει για μόνιμη διαμονή στην πόλη.

Από που προκύπτει λοιπόν ότι η ζωή σε ένα αυτοκινούμενο δεν είναι μία ακόμη επιθυμία/απωθημένο των γονιών; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να εκφράσει το παιδί τη δυσφορία του από τη στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δραστηριοτήτων; Είναι ή δεν απομόνωση του παιδιού από το περιβάλλον; Θα είναι ή δεν θα είναι μια επίσης "βίαιη" αλλαγή του τρόπου ζωής του παιδιού όταν επιστρέψουν στο πλαίσιο που δεν γούσταραν και θα πρέπει να παραμείνουν; Θα νοιώθει ή δεν θα νοιώθει ως ξένο σώμα, ανεξαρτήτως αν γουστάρει ή όχι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα του μιλήσουν για τις κοινωνικές σχέσεις; Αυτοί που το απομάκρυναν από πιτσιρίκι από τη ζωή σε κατοικημένο χώρο;

Σοβαρολογούμε τώρα;

[νύχτα]

Συμφωνώ απολύτως αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση. Υπάρχουν γονείς που φορτώνουν το πρόγραμμα των παιδιών με "δραστηριότητες" που γουστάρουν αυτοί και όχι τα παιδιά τους, τα βάζουν σε επαγγελματικό πρόγραμμα κλπ κλπ κλπ αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα ισχύει και όταν η οικογένεια με το αυτοκινούμενο επιστρέψει για μόνιμη διαμονή στην πόλη.

Από που προκύπτει λοιπόν ότι η ζωή σε ένα αυτοκινούμενο δεν είναι μία ακόμη επιθυμία/απωθημένο των γονιών; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να εκφράσει το παιδί τη δυσφορία του από τη στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δραστηριοτήτων; Είναι ή δεν απομόνωση του παιδιού από το περιβάλλον; Θα είναι ή δεν θα είναι μια επίσης "βίαιη" αλλαγή του τρόπου ζωής του παιδιού όταν επιστρέψουν στο πλαίσιο που δεν γούσταραν και θα πρέπει να παραμείνουν; Θα νοιώθει ή δεν θα νοιώθει ως ξένο σώμα, ανεξαρτήτως αν γουστάρει ή όχι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα του μιλήσουν για τις κοινωνικές σχέσεις; Αυτοί που το απομάκρυναν από πιτσιρίκι από τη ζωή σε κατοικημένο χώρο;

Σοβαρολογούμε τώρα;

ε πώς δεν έχει σχέση

τα παιδιά ακολουθούν τις επιλογές των γονέων και στις δύο περιπτώσεις



κάποιος ανέφερε τα παιδιά των στρατιωτικών που υφίστανται μετακινήσεις
ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, συνήθως

δεν βρίσκω ότι υπάρχει τεράστια διαφορά στον τρόπο ζωής, μη σου πω ότι
η μετακίνηση ανά δυό χρόνια πχ μου φαίνεται ακόμη δυσκολότερο πρότζεκτ αφού
το παιδί έχει τον χρόνο να προσαρμοστεί/να δεθεί με τον τόπο ίσως/να κάνει φίλους κτλ
και αποκόπτεται κάπως βίαια από το εκάστοτε περιβάλλον του

θέλω να φαντάζομαι πως οι τύποι αφουγκράζονται το παιδί τους και τις ανάγκες
του και πως αν δουν πως δεν είναι χαρούμενο και πως αν γενικά αυτός ο τρόπος ζωής
του κάνει ζημιά, θα επιστρέψουν νωρίτερα και θα επανέλθουν στην "κανονική ζωή"

[ΓΑΛΗ]

Συμφωνώ απολύτως αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση. Υπάρχουν γονείς που φορτώνουν το πρόγραμμα των παιδιών με "δραστηριότητες" που γουστάρουν αυτοί και όχι τα παιδιά τους, τα βάζουν σε επαγγελματικό πρόγραμμα κλπ κλπ κλπ αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα ισχύει και όταν η οικογένεια με το αυτοκινούμενο επιστρέψει για μόνιμη διαμονή στην πόλη.

Από που προκύπτει λοιπόν ότι η ζωή σε ένα αυτοκινούμενο δεν είναι μία ακόμη επιθυμία/απωθημένο των γονιών; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να εκφράσει το παιδί τη δυσφορία του από τη στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δραστηριοτήτων; Είναι ή δεν απομόνωση του παιδιού από το περιβάλλον; Θα είναι ή δεν θα είναι μια επίσης "βίαιη" αλλαγή του τρόπου ζωής του παιδιού όταν επιστρέψουν στο πλαίσιο που δεν γούσταραν και θα πρέπει να παραμείνουν; Θα νοιώθει ή δεν θα νοιώθει ως ξένο σώμα, ανεξαρτήτως αν γουστάρει ή όχι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα του μιλήσουν για τις κοινωνικές σχέσεις; Αυτοί που το απομάκρυναν από πιτσιρίκι από τη ζωή σε κατοικημένο χώρο;

Σοβαρολογούμε τώρα;

ε πώς δεν έχει σχέση

τα παιδιά ακολουθούν τις επιλογές των γονέων και στις δύο περιπτώσεις

κάποιος ανέφερε τα παιδιά των στρατιωτικών που υφίστανται μετακινήσεις
ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, συνήθως

δεν βρίσκω ότι υπάρχει τεράστια διαφορά στον τρόπο ζωής, μη σου πω ότι
η μετακίνηση ανά δυό χρόνια πχ μου φαίνεται ακόμη δυσκολότερο πρότζεκτ αφού
το παιδί έχει τον χρόνο να προσαρμοστεί/να δεθεί με τον τόπο ίσως/να κάνει φίλους κτλ
και αποκόπτεται κάπως βίαια από το εκάστοτε περιβάλλον του

θέλω να φαντάζομαι πως οι τύποι αφουγκράζονται το παιδί τους και τις ανάγκες
του και πως αν δουν πως δεν είναι χαρούμενο και πως αν γενικά αυτός ο τρόπος ζωής
του κάνει ζημιά, θα επιστρέψουν νωρίτερα και θα επανέλθουν στην "κανονική ζωή"

Η διαφορά υπάρχει στο ότι το πιτσιρίκι δεν έχει παρέα. Οι γονείς δεν είναι παρέα για το παιδί, όσο καταπληκτικοί και να είναι. Είναι λύση ανάγκης.

Οι επαγγελματικές μετακινήσεις των γονιών, που δεν ισχύουν μόνον για τους στρατιωτικούς, είναι τελείως άλλο πράγμα. Και κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, αυτό ναι, μπορεί να είναι όντως θετική εμπειρία γιατί συνήθως τα παιδιά είναι δεκτικά στη δημιουργία σχέσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορούν καν να δημιουργηθούν σχέσεις, γιατί βρίσκονται σε συνεχή μετακίνηση.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι βλέπουν το θέμα με την οπτική των διακοπών, όπου για ένα χ διάστημα αλλάζουν παραστάσεις και περιβάλλον. Αυτό ναι, φαίνεται και για κάποιους είναι ελκυστικό. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Και σίγουρα, δεν είναι ασφαλές.

Αν το έκαναν δυο τρεις οικογένειες μαζί, θα ήταν διαφορετικό. Και για τα παιδιά και για την ασφάλεια και για το οτιδήποτε.


Σε κάθε περίπτωση, μου φαίνεται κάπως αστείο το να υπάρχει τόσο θετική υποστήριξη σε τέτοιες απόπειρες γιατί έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις για το ελεύθερο κάμπινγκ ή έστω για μόνιμη μετακίνηση σε απόμερα μέρη της επαρχίας και δεν βλέπω ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Ούτε θεωρώ ότι οι συλλέκτες εμπειριών, έχουν επιχειρήσει ταξίδια διερεύνησης της Ελλάδας, στον ελεύθερο χρόνο τους με ή χωρίς τα παιδιά τους. Και είναι μια πολύ μικρή χώρα, με εκπληκτικά μέρη.

[Αγις]

Συμφωνώ απολύτως αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση. Υπάρχουν γονείς που φορτώνουν το πρόγραμμα των παιδιών με "δραστηριότητες" που γουστάρουν αυτοί και όχι τα παιδιά τους, τα βάζουν σε επαγγελματικό πρόγραμμα κλπ κλπ κλπ αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα ισχύει και όταν η οικογένεια με το αυτοκινούμενο επιστρέψει για μόνιμη διαμονή στην πόλη.

Από που προκύπτει λοιπόν ότι η ζωή σε ένα αυτοκινούμενο δεν είναι μία ακόμη επιθυμία/απωθημένο των γονιών; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να εκφράσει το παιδί τη δυσφορία του από τη στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δραστηριοτήτων; Είναι ή δεν απομόνωση του παιδιού από το περιβάλλον; Θα είναι ή δεν θα είναι μια επίσης "βίαιη" αλλαγή του τρόπου ζωής του παιδιού όταν επιστρέψουν στο πλαίσιο που δεν γούσταραν και θα πρέπει να παραμείνουν; Θα νοιώθει ή δεν θα νοιώθει ως ξένο σώμα, ανεξαρτήτως αν γουστάρει ή όχι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα του μιλήσουν για τις κοινωνικές σχέσεις; Αυτοί που το απομάκρυναν από πιτσιρίκι από τη ζωή σε κατοικημένο χώρο;

Σοβαρολογούμε τώρα;

ε πώς δεν έχει σχέση

τα παιδιά ακολουθούν τις επιλογές των γονέων και στις δύο περιπτώσεις

κάποιος ανέφερε τα παιδιά των στρατιωτικών που υφίστανται μετακινήσεις
ανά τακτά χρονικά διαστήματα μέχρι να τελειώσουν το σχολείο, συνήθως

δεν βρίσκω ότι υπάρχει τεράστια διαφορά στον τρόπο ζωής, μη σου πω ότι
η μετακίνηση ανά δυό χρόνια πχ μου φαίνεται ακόμη δυσκολότερο πρότζεκτ αφού
το παιδί έχει τον χρόνο να προσαρμοστεί/να δεθεί με τον τόπο ίσως/να κάνει φίλους κτλ
και αποκόπτεται κάπως βίαια από το εκάστοτε περιβάλλον του

θέλω να φαντάζομαι πως οι τύποι αφουγκράζονται το παιδί τους και τις ανάγκες
του και πως αν δουν πως δεν είναι χαρούμενο και πως αν γενικά αυτός ο τρόπος ζωής
του κάνει ζημιά, θα επιστρέψουν νωρίτερα και θα επανέλθουν στην "κανονική ζωή"

Η διαφορά υπάρχει στο ότι το πιτσιρίκι δεν έχει παρέα. Οι γονείς δεν είναι παρέα για το παιδί, όσο καταπληκτικοί και να είναι. Είναι λύση ανάγκης.

Οι επαγγελματικές μετακινήσεις των γονιών, που δεν ισχύουν μόνον για τους στρατιωτικούς, είναι τελείως άλλο πράγμα. Και κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, αυτό ναι, μπορεί να είναι όντως θετική εμπειρία γιατί συνήθως τα παιδιά είναι δεκτικά στη δημιουργία σχέσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορούν καν να δημιουργηθούν σχέσεις, γιατί βρίσκονται σε συνεχή μετακίνηση.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι βλέπουν το θέμα με την οπτική των διακοπών, όπου για ένα χ διάστημα αλλάζουν παραστάσεις και περιβάλλον. Αυτό ναι, φαίνεται και για κάποιους είναι ελκυστικό. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Και σίγουρα, δεν είναι ασφαλές.

Αν το έκαναν δυο τρεις οικογένειες μαζί, θα ήταν διαφορετικό. Και για τα παιδιά και για την ασφάλεια και για το οτιδήποτε.


Σε κάθε περίπτωση, μου φαίνεται κάπως αστείο το να υπάρχει τόσο θετική υποστήριξη σε τέτοιες απόπειρες γιατί έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις για το ελεύθερο κάμπινγκ ή έστω για μόνιμη μετακίνηση σε απόμερα μέρη της επαρχίας και δεν βλέπω ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Ούτε θεωρώ ότι οι συλλέκτες εμπειριών, έχουν επιχειρήσει ταξίδια διερεύνησης της Ελλάδας, στον ελεύθερο χρόνο τους με ή χωρίς τα παιδιά τους. Και είναι μια πολύ μικρή χώρα, με εκπληκτικά μέρη.

[Ασέβαστος]

Συμφωνώ απολύτως αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση. Υπάρχουν γονείς που φορτώνουν το πρόγραμμα των παιδιών με "δραστηριότητες" που γουστάρουν αυτοί και όχι τα παιδιά τους, τα βάζουν σε επαγγελματικό πρόγραμμα κλπ κλπ κλπ αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα ισχύει και όταν η οικογένεια με το αυτοκινούμενο επιστρέψει για μόνιμη διαμονή στην πόλη.

Από που προκύπτει λοιπόν ότι η ζωή σε ένα αυτοκινούμενο δεν είναι μία ακόμη επιθυμία/απωθημένο των γονιών; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να εκφράσει το παιδί τη δυσφορία του από τη στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δραστηριοτήτων; Είναι ή δεν απομόνωση του παιδιού από το περιβάλλον; Θα είναι ή δεν θα είναι μια επίσης "βίαιη" αλλαγή του τρόπου ζωής του παιδιού όταν επιστρέψουν στο πλαίσιο που δεν γούσταραν και θα πρέπει να παραμείνουν; Θα νοιώθει ή δεν θα νοιώθει ως ξένο σώμα, ανεξαρτήτως αν γουστάρει ή όχι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα του μιλήσουν για τις κοινωνικές σχέσεις; Αυτοί που το απομάκρυναν από πιτσιρίκι από τη ζωή σε κατοικημένο χώρο;

Σοβαρολογούμε τώρα;

δεν ειναι βρεφος. μια χαρα μπορει να εκφρασει τις αντιρρησεις του, αν εχει, ακριβως οπως και καθε αλλο παιδι που δε θελει ξερογω να μαθει κιθαρα.
και οπως καθε αλλο παιδι, μπορει και να πετυχει να μη μαθει κιθαρα, η στην περιπτωση μας να ακυρωθει το οικογενειακο ταξιδι.

[ΓΑΛΗ]

Συμφωνώ απολύτως αλλά αυτό δεν έχει κάποια σχέση. Υπάρχουν γονείς που φορτώνουν το πρόγραμμα των παιδιών με "δραστηριότητες" που γουστάρουν αυτοί και όχι τα παιδιά τους, τα βάζουν σε επαγγελματικό πρόγραμμα κλπ κλπ κλπ αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα ισχύει και όταν η οικογένεια με το αυτοκινούμενο επιστρέψει για μόνιμη διαμονή στην πόλη.

Από που προκύπτει λοιπόν ότι η ζωή σε ένα αυτοκινούμενο δεν είναι μία ακόμη επιθυμία/απωθημένο των γονιών; Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να εκφράσει το παιδί τη δυσφορία του από τη στιγμή που δεν έχει καν τη δυνατότητα επιλογής μεταξύ δραστηριοτήτων; Είναι ή δεν απομόνωση του παιδιού από το περιβάλλον; Θα είναι ή δεν θα είναι μια επίσης "βίαιη" αλλαγή του τρόπου ζωής του παιδιού όταν επιστρέψουν στο πλαίσιο που δεν γούσταραν και θα πρέπει να παραμείνουν; Θα νοιώθει ή δεν θα νοιώθει ως ξένο σώμα, ανεξαρτήτως αν γουστάρει ή όχι; Και ποιοι είναι αυτοί που θα του μιλήσουν για τις κοινωνικές σχέσεις; Αυτοί που το απομάκρυναν από πιτσιρίκι από τη ζωή σε κατοικημένο χώρο;

Σοβαρολογούμε τώρα;

δεν ειναι βρεφος. μια χαρα μπορει να εκφρασει τις αντιρρησεις του, αν εχει, ακριβως οπως και καθε αλλο παιδι που δε θελει ξερογω να μαθει κιθαρα.
και οπως καθε αλλο παιδι, μπορει και να πετυχει να μη μαθει κιθαρα, η στην περιπτωση μας να ακυρωθει το οικογενειακο ταξιδι.

Εννοείς ότι κάθε φορά που κάθε πιτσιρίκι λέει "εγώ βαριέμαι εδώ" όταν είναι σε διακοπές, η οικογένεια τα μαζεύει και γυρίζει στο σπίτι ή ψάχνει μέρος που να μη βαριέται το μικρό;

Τα παιδιά συμβιβάζονται θέλουν δεν θέλουν με το σταθερό τους περιβάλλον. Και το συγκεκριμένο περιβάλλον είναι ένας χώρος λίγων τετραγωνικών μέτρων, όπου πρέπει να συμβιώνουν για πολλές ώρες κάθε μέρα τρεις άνθρωποι. Δεν το βρίσκω και ΤΟΣΟ διασκεδαστικό ή ενδιαφέρον.

[sharp]

καποέιρα;

παράδειγμα ρε παιδίμου

Τι είναι ρωτάω. Άσε, το γκούγκλισα... τι χρειάζονται τα φόρα;

[sharp]

Κατ' αρχάς, ο τύπος είναι επαγγελματίας. Αν δείτε το σάιτ που έχει φτιάξει για αυτό το ...ηβέντ, λέει ότι είναι φωτογράφος που έτσι κι αλλιώς ταξιδεύει στον κόσμο. Ύστερα έχει μια σελίδα από ένα σωρό σπόνσορες από τους οποίους προφανώς χρηματοδοτείται για αυτό που κάνει. Επομένως δεν είναι μόνο κάβλα η ιστορία, αλλά δουλειά.

Όσον αφορά το παιδάκι, θα εχει τήν τύχη αυτών που μεγαλώνουν σε τσίρκο. Με τη διαφορά ότι εκείνα μεγαλώνουν ανάμεσα σε περισσότερους, σε μια ιδιαίτερη κοινωνία, ενώ εδώ θα έχει μόνο τους γονείς του. Εάν πήγαινε για 1 με 2 χρόνια έχει καλώς, τα 6 μού φαίνονται πάρα πολλά, λογικά θα πρέπει να δημιουργηθούν προβλήματα, ιδιαίτερα μπαίνοντας στην εφηβία.