Η Προέλευση της θρησκείας. Σχόλιο Νο .33
Περιτμημένοι και απερίτμητοι
Οι ημερομηνίες είναι κατά προσέγγιση και σύμφωνα με υπολογισμό τον οποίο έκανε ο Rick Aschmann (
https://biblechronology.net/index.html)
— 30 Υποτιθέμενος θάνατος Ιησού.
— 35 Μεταστροφή του Παύλου στον Χριστιανισμό.
O Παύλος ήταν ένας θεολόγος παθιασμένος με τον άυλο επουράνιο Θεό ο οποίος είναι απαλλαγμένος από οτιδήποτε σαρκικό. Στράφηκε προς τον Χριστό των Χριστιανών του Πέτρου ελπίζοντας ότι θα τον μεταμόρφωνε σε έναν καθαρά θεολογικής προέλευσης Θεό (απογοητευμένος από τον Γιαχβέ που κάθε άλλο παρά θεολογικής προέλευσης θεός είναι).
Για τρία χρόνια δίδασκε την δική του θεολογία στην Αραβία και στην Δαμασκό και μετά πήγε στην Ιερουσαλήμ να γνωρίσει τον Πέτρο.
— 38 Ο Παύλος γνωρίζει τον Πέτρο. Έμεινε για λίγο μαζί του και μετά έφυγε για 14 χρόνια (υπολογίζονται από την μεταστροφή του) κατά τα οποία δίδασκε στην Ανατολή, μαζί με τον Βαρνάβα. Την δική του, προφανώς, και πάλι θεολογία.
— 49 Επίσκεψη στην Ιερουσαλήμ για να του εγκρίνουν όσα δίδασκε. Η συνάντηση δεν πήγε καλά. Δεν συμφώνησαν στην βασική τους θεολογία. Ο Πέτρος επέμεινε στην περιτομή (o περιτμημένος είναι
φυσικός γιος θεού) ενώ ο Παύλος την είχε καταργήσει (ο γιός θεού είναι
πνευματικό ον όπως και ο θεός).
— 49 Το ίδιο έτος συναντάται με τον Πέτρο στην Αντιόχεια.
11Ὅτε δὲ ἦλθεν ὁ Πέτρος εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, ἠναντιώθην εἰς αὐτὸν κατὰ πρόσωπον, διότι ἦτο ἀξιόμεμπτος.
12Ἐπειδή πρὶν ἔλθωσί τινες ἀπὸ τοῦ Ἰακώβου, συνέτρωγε μὲ τοὺς ἐθνικούς· ὅτε δὲ ἦλθον, συνεστέλλετο καὶ ἀπεχώριζεν ἑαυτόν, φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς.
13Καὶ μετ᾿ αὐτοῦ συνυπεκρίθησαν καὶ οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι, ὥστε καὶ ὁ Βαρνάβας συμπαρεσύρθη εἰς τὴν ὑπόκρισιν αὐτῶν.
Η διαφορά μεταξύ Ιουδαίων και Εθνικών, περιτμημένων και απερίτμητων, έγκειται στην σημασία της περιτομής όπως την παραδίδουν οι συγγραφείς της Βίβλου.
Από την μετάφραση του Βάμβα και πάλι (ο οποίος είναι ο πλέον αξιόπιστος μεταφραστής):
Έξοδος 4
24Ἐνῷ δὲ ὁ Μωϋσῆς ἦτο ἐν τῇ ὁδῷ, ἐν τῷ καταλύματι, συνήντησεν αὐτὸν ὁ Κύριος καὶ ἐζήτει νὰ θανατώσῃ αὐτόν.
25Καὶ λαβοῦσα ἡ Σεπφώρα λιθάριον κοπτερόν, περιέτεμε τὴν ἀκροβυστίαν τοῦ υἱοῦ αὑτῆς, καὶ ἔρριψεν εἰς τοὺς πόδας αὑτοῦ, λέγουσα, Βεβαίως νυμφίος αἱμάτων εἶσαι εἰς ἐμέ.
26Καὶ ἀπῆλθεν ἀπ᾿ αὐτοῦ· ἡ δὲ εἶπε, Νυμφίος αἱμάτων εἶσαι ἕνεκα τῆς περιτομῆς.
Ο Γιαχβέ επιτέθηκε στον Μωυσή να τον σκοτώσει διότι υποπτεύθηκε ότι ο γιός της Σεπφώρας δεν ήταν δικό του παιδί αλλά του Μωυσή. Η Σεπφώρα το κατάλαβε, έκανε αμέσως περιτομή στο γιό της, αποδεικνύοντας έτσι ότι ήταν γιός Θεού. Ο Γιαχβέ πείστηκε και ελευθέρωσε τον Μωυσή. Η Σεπφώρα όμως αγανακτισμένη πέταξε την πόσθη στα πόδια του Γιαχβέ και τον αποκάλεσε αιμοσταγή δολοφόνο.
Όπως βλέπετε παραπάνω, ο μεταφραστής της JPS παραφράζει το κείμενο πληροφορώντας τον αναγνώστη ότι η Σεπφώρα ακούμπησε με την πόσθη τα πόδια του γιού της, αλλά ταυτόχρονα λέει ότι δεν καταλαβαίνει το νόημα του αποσπάσματος.
Οι 70 γράφουν ότι η Σεπφώρα η ίδια έπεσε στα πόδια του Γιαχβέ:
καὶ λαβοῦσα Σεπφώρα ψῆφον περιέτεμε τὴν ἀκροβυστίαν τοῦ υἱοῦ αὐτῆς καὶ προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ εἶπεν· ἔστη τὸ αἷμα τῆς περιτομῆς τοῦ παιδίου μου.
Περιτμημένος σήμαινε (και σημαίνει) «Γιός του Γιαχβέ, παιδί της Asherah». Το σημάδεμα μέσω της περιτομής αποτελούσε την ταυτότητα για έναν που ήταν γιός Θεού.
Οι οπαδοί του Γιαχβέ αποκαλούσαν με περηφάνεια τον Γιαχβέ ‘Ταύρο’. Το κείμενο με τίτλο “The Aramaic Text in Demotic Script”, έχει ήδη αναφερθεί αλλά του αξίζει μια επανάληψη. “Το Αραμαϊκό Κείμενο σε Δημοτική (αιγυπτιακή) Γραφή” το υπαγόρευσαν Ισραηλίτες ιερείς σε έναν Αιγύπτιο γραφέα ο οποίος το κατέγραψε, με φωνητικά σύμβολα, στην αιγυπτιακή δημοτική γραφή. Χρονολογείται στον 4ο αιώνα π.χ.ε. και χρειάστηκαν 120 χρόνια για να μεταφραστεί.
Το κείμενο είναι μια συλλογή ύμνων, προσευχών, ποιημάτων, ψαλμών και ευλογιών. Γίνεται αναφορά στους εβραϊκούς θεούς Γιαχβέ, Ελ, και Αντονάι, στην Βαβυλωνιακή θεά Νανάι και διάφορους άλλους θεούς οι οποίοι προδίδουν τις θρησκευτικές αντιλήψεις μιας κοινότητας όπου Βαβυλώνιοι, Σύριοι, και Ιουδαίοι ζούσαν στην Αίγυπτο.
Στο παρακάτω απόσπασμα φαίνεται ότι όλους τους αρσενικούς θεούς τους θεωρούσαν και τους επικαλούνταν ως Ταύρους.
Η περιτομή (το σημάδεμα) είναι γνωστή από τους αρχαίους Αιγύπτιους.
Την κατάσταση αυτή την κάνει πιο κατανοητή ο Παύλος στην επιστολή του προς τους Γαλάτες.
Επειδή δεν υπάρχουν παιδιά που ο Γιαχβέ έκανε με μια ‘Γιαχβίνα’ (μια γυναίκα της τάξης-φυλής-φύσης του Γιαχβέ), ο Παύλος χρησιμοποιεί τον μύθο του Αβραάμ, της Σάρας, και της Αγάρ.
22 Διότι εἶναι γεγραμμένον ὅτι ὁ Ἀβραὰμ ἐγέννησε δύο υἱούς, ἕνα ἐκ τῆς δούλης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας.
23 Ἀλλ᾿ ὁ μὲν ἐκ τῆς δούλης ἐγεννήθη κατὰ σάρκα, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας·
[…]
28 Ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, καθὼς ὁ Ἰσαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα εἴμεθα.
29 Ἀλλὰ καθὼς τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὔτω καὶ τώρα.
30 Ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; Ἔκβαλε τὴν δούλην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· διότι δὲν θέλει κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς δούλης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας.
31 Λοιπόν, ἀδελφοί, δὲν εἴμεθα τῆς δούλης τέκνα, ἀλλὰ τῆς ἐλευθέρας.
Τα παιδιά του Γιαχβέ από την Asherah είναι
τα τέκνα της ελευθέρας (παιδιά Θεού).
Τα παιδιά της Asherah, ακόμα και από τον Γιαχβέ, είναι
τῆς δούλης τέκνα οι μιγάδες δούλοι (παιδιά γυναίκας).
Ο στίχος 29 παραδίδει μια διαχρονική αλήθεια. Οι μιγάδες, Λευκοί-Νεάντερταλ, που έδιωξαν τους αφεντάδες (τους υποτιθέμενα γνήσιους, αγνούς Λευκούς) από την Εγγύς Ανατολή πριν από 40,000 χρόνια, είναι οι προπάτορες των σημερινών χριστιανών Ελλήνων που θεωρούν ως την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού το δεκαπενταύγουστο, αναδεικνύοντας την Παναγία ως την σημαντικότερη θεότητα του Χριστιανισμού,
αντιμαχόμενοι τον κλήρο που δεν συμπαθεί την Παναγία.
Ο Παύλος, παρόλο που τα τσιράκια του έβαλαν την προσφιλή του φράση «είμαστε τέκνα της ελευθέρας» και στην επιστολή που υποτίθεται ότι έγραψε ο Πέτρος, απέτυχε παταγωδώς στην προσπάθειά του του να εξαφανίσει εντελώς την Asherah.
