Χριστιανική ανατολική ανθρωπογνωσία

[A0ANACIVC]

Σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός, ὑψωθήσομαι ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὑψωθήσομαι ἐν τῇ γῇ...

Ας ψάλλουμε ξανά και πάλι...

Τοῦ ποταμοῦ τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουσι τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ· ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ ¨Υψιστος. 6 ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ αὐτῆς καὶ οὐ σαλευθήσεται. 12 Κύριος τῶν δυνάμεων μεθ᾿ ἡμῶν...

Και ξανά ας υμνήσουμε Κύριον Παντοκράτορα
ώρες και μέρες και νύχτες και έτη...

[A0ANACIVC]

Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης ἀθανάτου Πατρός,
οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ,
ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν,
ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν.
Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις,
Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς· διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει.

+++

[jey_pap]

Είναι πρέπον να αντιληφθούμε πως η ανθρώπινη φύση είναι διφυής. Απαρτίζεται δηλαδή από υλική και από ψυχική ουσία., έχει δε διπλές τις πέντε; ισθήσεις, και διπλής φύσεως αρετές. Οι ψυχικές «αισθήσεις» είναι: η νοητική, η διάνοια, η θέληση, η φαντασία και η αισθαντικότητα, και πέντε σωματικές2 είναι: όραση, όσφρηση, ακοή, γε]ύση και αφή. Εκ τούτου είναι διπλής φύσης στον άνθρωπο και οι αρετές και οι διαστροφές τους.
Ως ψυχικές αρετές ονομάζουμε κατά κύριο λόγο τις τέσσερις γενικότατες αρετές, που είναι: Ανδρεία, Φρόνηση, Σωφροσύνη και Δικαιοσύνη. Από δαύτες (κατά το μέτρο τους) προέρχονται όλες οι υπόλοιπες (ψυχικές) αρετές ανεξικακία, πραότητα, μακροθυμία, αοργησία, χρηστότητα, ευθυμία(ευφροσύνη), απλότητα, ευδιαλλαξία,, νουνέχεια, ευμένεια, αταραξία, γηραιοφροσύνη, φιλαιδημοσύνη, ανυποκρισία, α-φθονία (απαλλαγή από φθόνο), τιμιότητα, αυτάρκεια (αφιλαργυρία), ευσυμπάθητον, συμπόνια, γενναιοδωρία, αφοβία, αλυπία, σεμνοπρέπεια, έλξη για ουράνιες καταστάσεις και θεωρίες (και αμέτρητες άλλες χάρες αναλόγως του τριμερούς ανωτέρας ελλόγου εν δυνάμει ψυχικής ουσίας:Λογιστικού, ) .
...
ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ «ΛΟΓΟΣ ΨΥΧΩΦΕΛΗΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΠΕΡΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ»

[bluerose]

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Ας έχουμε πίστη στον Θεό




Αν δεν έχουμε αισιοδοξία, δεν έχουμε πίστη. Χωρίς πίστη είμαστε σαν τα ζώα που σήμερα το πρωί σφαγιάστηκαν στο σφαγείο. Χωρίς την αισιοδοξία, όλοι μας είμαστε ανάπηροι. Μεγαλύτερη αναπηρία έχει ο άνθρωπος χωρίς αισιοδοξία παρά ο άνθρωπος χωρίς πόδια. Ο Θεός εν σοφία τα πάντα έκτισε.

Στο πρόσωπο του αισιόδοξου καθημερινά πέφτουν οι ακτίνες του ηλίου, του ζεσταίνουν και του φωτίζουν την ψυχή, ενώ το πρόσωπο του απαισιόδοξου μένει χωρίς τον ήλιο, με αποτέλεσμα η ψυχή του να είναι κρύα και σκοτεινή. Ο πρώτος καθημερινά βλέπει τα λουλούδια, ενώ ο δεύτερος τον σκουπιδότοπο. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμιά δημιουργία χωρίς αισιοδοξία.


Αδελφοί μου, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας ατενίσουμε τον κόσμο μας την ημέρα, ας δούμε ψηλά στον ουρανό τη νύχτα και ας εχουμε πίστη στον Θεό. Υπάρχει ο Δημιουργός, ο Πλάστης του κόσμου και Πατέρας μας. Η σκέψη αυτή, ας είναι η βάση της αισιοδοξίας μας.

[bluerose]

Πολλοί αναρωτιούνται εάν όσα τους συμβαίνουν είναι εκ Θεού ή από τον πειρασμό

Πώς λοιπόν, ένας κοσμικός μπορεί να πληροφορηθεί, εάν οι θλίψεις και οι πειρασμοί του είναι παιδεία του Κυρίου και όχι πρόγευση κολάσεως, και πώς δίδεται η πληροφορία μετά από προσευχή (τριήμερο συνιστούν οι πατέρες) για τρέχοντα αλλά σοβαρά θέματα της καθημερινότητας;

Ο Κύριός μας μας πληροφορεί στο Ευαγγέλιο : «εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον». Μετά την πτώση των προπατόρων μας, οι θλίψεις είναι ο διαρκής σύντροφος του ανθρώπου, είναι συνέπεια της αποστασίας του από την αγάπη του Θεού.

Ο Κύριος μας όμως όλες τις θλίψεις και τους πειρασμούς τους αξιοποιεί προς όφελός μας. Πολλές φορές τις επιτρέπει ο Κύριος λόγω των αμαρτιών μας, όπως ορθά λέτε, για παιδεία, ώστε να επιτύχουμε τη συγχώρηση και την κάθαρσή μας από τα πάθη. Εξ αιτίας των θλίψεων, αν έχουμε καλή προαίρεση, στρεφόμεθα με την προσευχή στο Θεό και ενούμεθα μαζί Του.

Εγκαταλείπουμε τα ψεύτικα όνειρα και τους μάταιους στόχους και καταλαβαίνουμε ότι το νόημα της ζωής μας είναι η κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό, η κοινωνία με τους αδελφούς μας, ο Παράδεισος.

Οι θλίψεις πάλι που συμβαίνουν στους Αγίους έχουν σκοπό να τους αναδείξουν τελειότερους και πιστότερους στο Θεό. Τέτοιες ήταν οι θλίψεις του Ιώβ, των Αγίων μαρτύρων και ασκητών και άλλων αγνώστων αγίων μέσα στον κόσμο.

Ο Απ. Παύλος εξηγεί με συντομία πως ενεργούν οι θλίψεις στο πιστό άνθρωπο : «Καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει ότι η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταίς καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν» (Ρωμ. ε´,3-5).

Δηλαδή η θλίψις εργάζεται μέσα στην ψυχή μας και σιγά – σιγά φέρει σαν αποτέλεσμα την υπομονή, η υπομονή δοκιμάζει και τελειοποιεί τον άνθρωπο. Έχοντας έτσι αποκτήσει τις αρετές έχει όλη του την ελπίδα στο Θεό.

Και ο καλός Θεός θα δώσει άφθονη την αγάπη Του, θα γίνει ενεργός η Χάρις του Αγίου Πνεύματος που μας έχει δοθεί στο Άγιο Βάπτισμα. Θα επέλθει δηλαδή ο αγιασμός μας.

[bluerose]

Πότε οι θλίψεις είναι πρόγευση της κολάσεως; Όταν αφήσουμε έξω από τη ζωή μας τον Θεό· όταν φαντασθούμε ότι είμαστε μόνοι μας, ότι όλα όσα μας συμβαίνουν είναι τυχαία, ότι λόγω μιάς μεγάλης, κατά τη γνώμη μας, θλίψεως η ζωή μας δεν έχει νόημα.

Στη περίπτωση αυτή ποτέ δεν φέρουμε στο νού μας πιθανές ευθύνες μας, αμαρτίες μας και λάθη μας. Επί πλέον ο Σατανάς, αφού εγκαταλείπουμε το Θεό, εξογκώνει στο νού μας τη θλίψη και μας κάνει δυστυχισμένους.



Κάπου εκεί βρίσκεται και η λεγόμενη κατάθλιψη. Μετά από κάποιες θλίψεις και πειρασμούς κλείνεται κάποιος εγωιστικά στον εαυτό του και σκέφτεται και σκέφτεται και κουβεντιάζει με τους λογισμούς του. Δεν βρίσκει απάντηση σε ο,τι του συμβαίνει και βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερη θλίψη. Και βέβαια μερίδιο σ’ αυτή τη ψυχική κατάπτωση έχει το ακάθαρτο πνεύμα

Η απομάκρυνση από αυτή την «πρόγευση της κολάσεως», η μετατροπή της προγεύσεως της κολάσεως σε πρόγευση του Παραδείσου εξαρτάται από την θέση του Χριστού μέσα στη ζωή μας.

Όταν με την προσευχή μας, την ειλικρινή, χωρίς κρατούμενα και δικαιολογίες μετάνοια και εξαγόρευσή μας και με τον εκκλησιασμό μας φέρουμε το Χριστό στην καρδιά μας τότε προγευόμεθα τον Παράδεισο γιατί όπως έλεγε ο γέροντας Πορφύριος : « ο Χριστός είναι ο Παράδεισος».

Όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο πληροφορούμεθα το θέλημα του Θεού στην καθημερινή μας ζωή, πράγματι με την προσευχή γνωρίζουμε το θέλημά Του.

Πρέπει να βαδίζουμε πάντα σύμφωνα με τις εντολές Του και μέσω της προσευχής και της εναποθέσεως της υπάρξεώς μας στα χέρια Του ειδικά κατά τη Θεία Λειτουργία να γνωρίζουμε τι πότε και πως να ενεργήσουμε σε κάθε δίλημμα που μας παρουσιάζεται.

Κι εδώ πρέπει με έμφαση να τονίσουμε ότι στην συνολική μας πορεία πρέπει να έχουμε συμπαραστάτη τον πνευματικό μας, τον οποίο οφείλουμε να επιλέγουμε με φόβο Θεού εκ των ιερέων που σέβονται την πίστη, τους ιερούς Κανόνες και σύνολη την παράδοση της Εκκλησίας μας.

Αυτόν και πρέπει να συμβουλευόμεθα ακόμη και στα καθημερινά σοβαρά μας προβλήματα και να τον υπακούουμε, όχι σαν ψυχολογικό σύμβουλο αλλά ως πατέρα πνευματικό που δέχεται τον φωτισμό του Θεού.

[bluerose]

Οι δύο λύπες...η μία της ζωής καί η άλλη τού θανάτου...
∽ Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)

Μου γράφεις, ότι μια ανεξήγητη και ανυπέρβλητη θλίψη σε τυραννάει. Έχεις υγεία. Το σπίτι σου είναι γεμάτο. Η ψυχή σου όμως είναι άδεια, είναι γεμάτη από ΜΑΥΡΗ ΘΛΙΨΗ.
Πήγες σε παραθαλάσσια μέρη. Σε διασκεδάσεις και χαρές. Όλα αυτά όμως χειροτέρεψαν την κατάσταση. Η θλίψη σου έγινε μεγαλύτερη.Πρόσεξε! Αυτή η θλίψη είναι επικίνδυνη αρρώστια της ψυχής.


Ο Απόστολος Παύλος μιλάει για την λύπη κατά Θεόν, που οδηγεί στην μετάνοια. και για την λύπη κατά κόσμον, που κρύβει μέσα της τον θάνατο. Εσύ -είναι φανερό- έχεις την δεύτερη.


*Η κατά Θεόν λύπη λυτρώνει τον άνθρωπο. Αιτία αυτής της λύπης είναι η ενθύμηση των αμαρτιών μας. Ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του και ζητά­ει το έλεος και την βοήθεια του Θεού. Και εξ αιτίας της αγάπης του για τον Θεό λυπάται όταν βλέπει, ότι κάποιος ξέφυγε από τον δρόμο του Θεού.
Όμως αυτή η λύπη οδηγεί στην χαρά. Ο Απόστολος Παύλος λέει, ότι οι πραγματικοί δούλοι του Χριστού είναι «λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες».

Αυτή η χαρά τους μέσα στη θλίψη προέρχεται από το ότι αισθάνονται κοντά τους τον Θεό. Έτσι παίρνουν παρηγοριά από Αυτόν. Λέει και ο Ψαλμωδός Δαβίδ: «Εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην».


*Η κοσμική λύπη μοιάζει με τα σύννεφα που εμποδίζουν τον ήλιο να λάμπη και να θερμαίνη. Το ίδιο και η δική σου λύπη. Μαύρο σύννεφο είναι, που σου κρύβει το φως. και σου στερεί την ζεστασιά της παρουσίας του Θεού.
Γι' αυτό πρέπει να κάνεις μια λεπτομερή και ακριβή εξομολόγηση. Να τα ειπείς όλα. Ακόμη και αυτά που τα θεωρείς μικρές αμαρτίες. Να μετανοήσεις και να κλάψεις, γι' αυτές. Γιατί αυτές είναι που σαν αράχνες σου κατατρώγουν την καρδιά. Αυτός είναι ο λόγος που σε εξουσιάζουν δαιμονικές δυνάμεις. Δαιμονικοί λογισμοί....
Στήριξε την ελπίδα σου μόνο στον Χριστό. Και ο Χριστός βλέποντας την πίστη σου θα σου χαρίσει γρήγορα την χαρά. Θα σου δώσει τέτοια χαρά, που καμμιά δύναμη, ούτε ανθρώπινη, ούτε δαιμονική, δεν θα μπορέσει να στην αφαιρέσει.Για την ΜΕΤΑΝΟΙΑ, την μοναδική λύση στα αδιέξοδά μας

[jey_pap]

ΤΡΙΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΨΥΧΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΟΓΩΝ (ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ) ΟΝΤΩΝ

(συνέχεια)
... λογιστικού, του θυμικού και επιθυμητικού..
διαστροφές του λογιστικού:
απιστία, αίρεση, αφροσύνη, αχαριστία, αθυροστομία, γεφυρισμοί ( αναιδείς λοιδορίες) ... και οι συγκαταθέσεις σε διαστροφές που προέρχονται εκ του παθητικού μέρους.

Διαστροφές του θυμικού:
ασπλαχνία, ασυμπάθεια, μνησικακία, φθόνος, αιμοβορία, μίσος, φονικές διαθέσεις, και οι συνεχείς ασχολίες περί αυτών.

, Διαστροφές του επιθυμητικού:
Γαστρημαργία, λαιμαργία, ακαθαρσία, φιλοδοξία(υπέρμετρη), κενοδοξία, ασελγή νοήματα, φαυλότητες, πορνικές διαθέσεις, οινοποσία, φιλονικεία, οιστροπληγεία, σαρκικές φιλίες...

Οι λογισμοί υγιαίνουν λοιπόν και σωφρονούν και διαλάμπουν, τότε, όταν το λογιστικό έχει ελέγξει χαμερπή πάθη και θεάται πνευματικά τα ουράνια ανυψούμενο προς τη «σφαίρα» της αγίας Τριάδας. Τότε και πάλι ο θυμός κινείται κατά φύσιν, όταν αγκαλιάζει (αδιάκριτα) όλους τους ανθρώπους και δεν έχει λύπη ή μνησικακία εναντίον κανενός.
Τότε το επιθυμητικό κι αυτό κινείται κατά φύσιν, όταν με την εγκράτεια, ακτημοσύνη και την σμικρότητα του εαυτού τηρεί δυηνεκή άρνηση κατά των χαμαιζήλων παθών, και στραφεί προς το αξιέραστο θείο και αθάνατο.

ΙΩ. ΔΑΜ/ΝΟΥ «ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΘΩΝ»

[bluerose]

«…Καθώς η αρχή και το τέλος των αγαθών είναι η ταπεινοφροσύνη, ούτως η αρχή και το τέλος των κακών είναι η υψηλοφροσύνη. Πανούργο δε και πολύμορφο είναι το ακάθαρτο αυτό πνεύμα της υπερηφάνειας· γι’ αυτό αγωνίζεται να υποδουλώσει τους πάντες και σε καθένα στήνει ιδιαίτερη παγίδα· το σοφό ζητεί να τον παγιδεύσει με τη σοφία· τον ισχυρό με την ισχύ· …τον όμορφο με την ομορφιά· τον εύγλωττο με την ευγλωττία, τον καλλίφωνο με την καλλιφωνία.

Ομοίως δεν σταματά από το να πειράζει και αυτούς που καταγίνονται με τα πνευματικά· αυτόν που αποτάσσεται τον κόσμο με την αποταγή· τον εγκρατή με την εγκράτεια, …τον ακτήμονα με την ακτημοσύνη· τον πολυμαθή με την πολυμάθεια· τον ευλαβή με την ευλάβεια…

Γι’ αυτό και ο Κύριος επειδή γνωρίζει το δεινό αυτό πάθος, …έδωσε σε μας την ταπεινοφροσύνη σαν τρόπαιο κατ’ αυτού, όταν είπε· «Όταν κάνετε όλα όσα έχουν διαταχθεί σε σας, να λέτε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι»…».


http://ic-xc-nk.blogspot.com/2013/01/bl ... 6.html?m=1

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

[ksk]

Μπλου σύνελθε...τι αχρείοι δούλοι !!!
Για αυτο το λόγο και ακολουθώντας το αγαπα τον πλησίον σου ως εαυτον καταντήσαμε όπως καταντήσαμε...
Διαβαζοντας κατι τέτοια πως να αγαπήσεις τον εαυτό σου;

[tanipteros]

ωραία εικόνα έχετε για τον εαυτό σας... αχρείοι δούλοι... και θέλετε να σας ακολουθήσουν άλλες ψυχές...
εγώ αντιπροτείνω να μάθει ο κάθε ένας τι πραγματικά είναι.... ΠΑΣ ΘΕΟΣ ΑΓΑΘΟΣ και να τιμήσει αυτήν την γνώση όπως της πρέπει και όχι να εξευτελίζεται σαν αχρείος ποταπός υπάνθρωπος....

Αντί λοιπόν να μαγαρίζουμε το Θείο που κατοικεί μέσα μας του οφείλουμε να το σεβαστούμε και να συμπεριφερόμαστε στον πλησίον μας ως ΘΕΟΣ προς ΘΕΟ...αυτή είναι η αλήθεια του γνώθι σαυτόν.

Τι είμαστε; Αθάνατες Ψυχές σε θνητά σώματα… Πως λέγεται το ον που την ίδια στιγμή είναι και θνητό και αθάνατο;

Μετά τον θάνατο θα μείνει μονάχη της η αθάνατη ψυχή μας… θα ανασκοπήσει τις παλιές της πράξεις και θα κληθεί να πάρει μια απόφαση. Με βάση την γνώση που κατέχει έως τώρα πώς θέλει από εδώ και πέρα να εξελιχθεί; Άραγε θα διαλέξει ακόμη μία θνητή ζωή … ίσως για να αντισταθμίσει τις κακές της πράξεις με νέες καλύτερες; Άραγε έχει την γνώση για την ύπαρξη άλλων παδίων του κόσμου; Θα θελήσει ίσως να μείνει αθάνατη στην κατάσταση που είναι τώρα δίχως θνητό σώμα;

Όλα αυτά θα πρέπει να τα αποφασίσει μετά τον θανατο. Θα είναι μια ώρα κρίσης για την ίδια…αρκεί να έχει την γνώση και τις επιλογές … αρκεί να ξέρει τι δύναται να κάνει.

ΠΑΣ ΘΕΟΣ ΑΓΑΘΟΣ … αυτή είναι η γνώση που πρέπει να έχει για να απεμπλακεί από ακόμη μια θνητή ζωή. Ας επιλέξει να μείνει αθάνατο Ον και Αγαθό ανάμεσα σε άλλους Θεούς. Αρκεί να έχει μάθει να συμπεριφέρεται σαν Θεός προς Θεό με αγάπη και όλες τις άλλες αρετές.

Πώς γίνεται να συμπεριφέρεσαι σαν Θεός προς Θεό; Όταν συμπεριφέρεσαι δίχως υπεροψία με αγάπη για τον άλλο να μάθει και κείνος ότι είναι ίσος με σένα. Και όταν σέβεσαι και αναγνωρίζεις το Θείο εντός του πλησίον σου όπως στον ίδιο σου τον εαυτό.

[jey_pap]

Μπλου σύνελθε...τι αχρείοι δούλοι !!!
Για αυτο το λόγο και ακολουθώντας το αγαπα τον πλησίον σου ως εαυτον καταντήσαμε όπως καταντήσαμε...
Διαβαζοντας κατι τέτοια πως να αγαπήσεις τον εαυτό σου;

Η στάση του "αχρείου δούλου".
Πρέπει κανείς να εντρυφήσει, προκειμένου να εμβαθύνει, στη μελέτη του Σταυρού. Στην απόλυτη εξουθένωση που εκούσια υπέμεινε ο νέος "Αδάμ". Διάλεξε την απόλυτη εξουθένωση για πολύ σοβαρό λόγο. Για κάποιο λόγο που αν κατανοηθεί, θα οδηγήσει καθέναν από μας σε κατά το δυνατόν μίμηση.

(συνέχεια)
στάση "αχρείου δούλου"
...είναι μάχη στα ίδια τα γονίδιά μας!. Μάχη στα ένστικτά μας! Μάχη στις ροπές μας! Μάχη στις χαμαίζηλες συνήθειές μας, Μάχη στα φυλόϋλα πάθη μας. Είναι κατάσταση μάχης λοιπόν. Είναι η στάση πολεμιστή τελικά.

[tanipteros]

Μπλου σύνελθε...τι αχρείοι δούλοι !!!
Για αυτο το λόγο και ακολουθώντας το αγαπα τον πλησίον σου ως εαυτον καταντήσαμε όπως καταντήσαμε...
Διαβαζοντας κατι τέτοια πως να αγαπήσεις τον εαυτό σου;

Η στάση του "αχρείου δούλου".
Πρέπει κανείς να εντρυφήσει, προκειμένου να εμβαθύνει, στη μελέτη του Σταυρού. Στην απόλυτη εξουθένωση που εκούσια υπέμεινε ο νέος Αδάμ.

έχετε μαζοχιστικές τάσεις στην διδασκαλία σας...δυστυχώς...

[tanipteros]

Ο Αδάμ πλάστηκε άφθαρτος χωρίς ζωικές εκκρίσεις ή"κινήσεις” (που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο σήμερα ως βιολογική ύπαρξη), κι έτσι και θα αναστηθεί. Δεν δημιουργήθηκε όμως ως "άτρεπτος" (χωρίς δυνατότητα μεταβολών), μα ούτε και πάλι "τρεπτός". Είχε την δυνατότητα στην αντικατάσταση της θελήσεως του (από τη γνωμική, κι όχι φυσική, προαίρεση) να τραπεί ή όχι. Και η θέληση (για όσους εργάστηκαν για την διατήρηση της κλήσης και εκλογής τους) δεν επιφέρει στην φύση της ύπαρξης την απόλυτη ατρεπτότητα, που θα δοθεί στην μέλλουσα άτρεπτη θέωση
Η γένεσςσάρκας συνδέεται (από
. την αρχή) με τη φθορά. Η λήψη τροφής, η αποβολή ουσιών άχρηστων από το σώμα, η ανησυχία-ανασφάλεια και ο ύπνος, είναι φυσικές ιδιότητες των αλόγων ζώων.. .

Η Ελληνική μυθολογία αποτελείται από μικρές ιστορίες με παραμυθικά και φανταστικά στοιχεία που όμως υποκρύβουν αληθινά γεγονότα.
Ο Αδάμ που πλάστηκε άφθαρτος χωρίς ζωικές εκκρίσεις που είναι Χριστιανική μυθολογία έχει φανταστικά στοιχεία που δεν αντιστοιχούν σε πραγματικά αλλά είναι παρά φύσιν...

πώς μπορείτε και λέτε τέτοιες χοντράδες, παραμύθια για πραγματικότητα και να χρίζεται ολόκληρη διδασκαλία σε ψέματα και φαντασίες αφύσικες και τρομερές για τον άνθρωπο...

...ακόμη και η θέωση που προτείνετε είναι μια διαστραμένη ανθρώπινη φύση...πως μπορείτε και μας πλασάρετε όλη αυτη την φρίκη;

[jey_pap]

συνέχεια...

Η Nancy Mc Williams αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η συμπεριφορά που διέπεται από ηθικό μαζοχισμό δεν είναι απαραίτητα παθολογική, ακόμη και στην περίπτωση που, με τη στενότερη έννοια, είναι μια συμπεριφορά αυταπάρνησης. Μερικές φορές η ηθική επιβάλλει να υποφέρουμε για κάτι που έχει μεγαλύτερη αξία από την πρόσκαιρη προσωπική μας ανακούφιση. Σύμφωνα με αυτό το πνεύμα, η Helena Deutch (1944) υποστήριξε ότι η μητρότητα είναι έμφυτα μαζοχιστική. Στην πραγματικότητα τα περισσότερα θηλαστικά θέτουν το καλό των απογόνων τους πάνω από την προσωπική τους επιβίωση. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να είναι «αυτοηττώμενη» για το ζώο που την εφαρμόζει, όχι όμως και για τα νεογνά του και για την επιβίωση του είδους. Τα πιο αξιέπαινα παραδείγματα μαζοχισμού συναντώνται όταν τα άτομα διακινδυνεύουν τη ζωή, την υγεία και την ασφάλειά τους στην υπηρεσία ενός ανώτερου κοινωνικού αγαθού, όπως είναι η επιβίωση του πολιτισμού ή των αξιών τους.