Χριστιανική ανατολική ανθρωπογνωσία

[bluerose]

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς: Στην ειρήνη και την αφθονία οι άνθρωποι γίνονται ασεβείς κι εγωιστές, γι’ αυτό ο Θεός στέλνει τις δυστυχίες ώστε να τους αφυπνίσει

Για την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και των Εβραίων οι άγιοι προφήτες τα προφήτευσαν μέχρι λεπτομέρειας….

Γνωρίζει ο Θεός ότι η δυστυχία επιστρέφει τους αμαρτωλούς ανθρώπους στην Αλήθεια, γι’ αυτό και στέλνει δυστυχίες. Στην ειρήνη και την αφθονία οι άνθρωποι γίνονται ασεβείς κι εγωιστές, γι’ αυτό ο Θεός στέλνει τις δυστυχίες ώστε να τους αφυπνίσει.

Εξ ου και η Σέρβικη παροιμία: χωρίς δυστυχία δεν υπάρχει φιλοθεΐα. Επειδή ο ναός μου είναι ερειπωμένος, κι εσείς ασχολείσθε ο καθένας με το δικό του σπίτι. Γι` αυτό οι ουρανοί δεν έβρεξαν κι η γη αρνήθηκε να δώσει τούς καρπούς της (Άγγ. 1, 9-10). Κι όταν δε βοηθούν οι μικρές δυστυχίες, ο Θεός επιτρέπει τις μεγαλύτερες δυστυχίες, τη δυστυχία των δυστυχιών, δηλαδή τον πόλεμο. Όλοι οι αμαρτωλοί μέσα στο λαό μου, αυτοί πού λένε με αυτοπεποίθηση ο Θεός δε θα αφήσει να μας βρει κανένα κακό, όλοι από των εχθρών θα σκοτωθούν τα ξίφη (Άμ. 9, 10). Κατά τον ίδιο τρόπο μιλούν σήμερα η Ευρώπη και η Αμερική: δεν πρόκειται να μας συμβεί κανένα κακό! Εν τω μεταξύ, το κακό γίνεται ο επίτιμος επισκέπτης πού του ετοιμάζουν γιορτή αξίας εκατομμυρίων και εκατομμυρίων χρυσού, με τα οποία αγοράζει τον πόλεμο.

Παντού βρυχώνται οι προετοιμασίες για τον πόλεμο, αφού παντού πολεμούν ενάντια στο Χριστό. Με τί είδους αμαρτίες επιβαρύνει τον εαυτό του ο Ισραήλ και ολισθαίνει στην πτώση; Συγκεντρωθείτε στα βουνά της Σαμάρειας, λέει ο Κύριος, μαζεύουν χρυσάφι με βία και αρπαγή. Γι’ αυτό έτσι τους λέγει ο Κύριος: ο εχθρός θα πολιορκήσει τη χώρα σας, θα καταστρέψει τα άχυρά σας και θα λεηλατήσει τα παλάτια σας (Άμ. 3, 9-11). Αναταραχή, βία και αρπαγή! Δείτε σήμερα την Ευρώπη, πού προσφέρει θυσίες στο μέγα είδωλο τον πολιτισμό, και πείτε, ότι δεν επέστρεψε άραγε η εποχή της Σαμάρειας; Η κύρια αιτία των πολέμων και της καταστροφής βρισκόταν στους επικεφαλείς και τους ηγέτες των λαών: ακούστε άρχοντες τού Ιακώβ και πρίγκιπες τού οίκου τού Ισραήλ, είναι δικό σας έργο να γνωρίζετε το δίκαιο … μισείτε το καλό και αγαπάτε το κακό … τρώτε τις σάρκες του λαού μου ξεκολλώντας το κρέας του από τα κόκαλά του … φωνάζουν για ειρήνη, αλλά απειλούν με πόλεμο αυτούς πού τίποτε δεν τούς προσφέρουν – ακούστε αυτό: γι’ αυτό εξαιτίας σας η Σιών θα οργωθεί σα χωράφι, η Ιερουσαλήμ θα γίνει σωρός από λιθάρια (Μιχ. 3). Θα προξενήσω τέτοιες συμφορές σ’ αυτόν τον τόπο, ώστε όποιος τ’ ακούει να του έρχεται ζάλη, επειδή με εγκατέλειψαν (Ίερ. 19, 3-4).

Στους κάμπους μάχες στο σπίτι πείνα και θανατικό θα καταβροχθίζει: όποιος είναι στον κάμπο θα σκοτωθεί στη μάχη κι όποιος είναι στο σπίτι θα υποκύψει από την πείνα και τις αρρώστιες. Όσοι επιζήσουν θα καταφύγουν στα βουνά (Ίεζ. 7). Δεν είναι άραγε αυτή πιστή απεικόνιση του επόμενου πολέμου; Εγώ θα τους τιμωρήσω, οι νέοι θα σκοτωθούν στον πόλεμο, οι γιοί και οι κόρες τους θα πεθάνουν από την πείνα (‘Ιερ. 11, 22). Σ’ όλες αυτές και σε παρόμοιες απειλές οι Ισραηλίτες απορούσαν, ποιος λαός θα μπορούσε να τους συντρίψει, αφού δίπλα τους δεν είχαν δει κανέναν λαό τόσο ισχυρό. Σ’ αυτές τις απορίες τους απάντησε ο Κύριος μέσω του προφήτη: θα φέρω ενάντια στον Ισραήλ ένα έθνος από μακριά αρχαίο και ισχυρό πού δε θα ξέρετε τη γλώσσα του και δε θα καταλαβαίνεται τί λένε (‘Ιερ. 5, 15).

Αυτός ο λαός ήταν οι Βαβυλώνιοι. Και λέγει ο Κύριος: θα παραδώσω την πόλη αυτή στα χέρια του βασιλιά της Βαβυλώνας και θα την κάψει (Ίερ. 34, 2). Και πράγματι ήρθε ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ, κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ την παρέδωσε στις φλόγες και αιχμαλώτισε το λαό της. Άραγε δε μπορεί ο Θεός να οδηγήσει τούς Κινέζους στην Ευρώπη; Κάποτε έπρεπε να ταξιδέψεις για περισσότερο χρόνο από την Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ από ότι σήμερα από το Πεκίνο στη Βιέννη. Φυσικά ο Θεός τιμώρησε με πολέμους κι άλλους λαούς κι όχι μόνο τους Ισραηλίτες. Κι αυτό οι άγιοι προφήτες το προφήτευσαν και το είπαν.

[bluerose]

Άγιος Παΐσιος: Ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο την γλώσσα που μπορεί να καταλάβει


Τον Ιούλιο του 1976 επισκεφθήκαμε τον Όσιο π.Παΐσιο στον Τίμιο Σταυρό Καψάλας μια ομάδα ανδρών επιστημόνων με επικεφαλής τον ήδη μακαριστό πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο. Στις ερωτήσεις που του υποβάλαμε μας απάντησε:

1. Όταν έχει ανομβρία, είμαι ευχαριστημένος αν δω στον ουρανό να στέλνει ο Θεός ένα μικρό σύννεφο παρηγοριάς.

2. Ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο την γλώσσα που μπορεί να καταλάβει. Π.χ. στην Π.Διαθήκη οι Εβραίοι όταν αποστατούσαν από το Θεό, Εκείνος επέτρεπε να τους σφάξουν οι Φιλισταίοι, για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στον αληθινό Θεό.

3. Η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι μια συνεχής προσευχή.

4. Αυτό το λίγο που μπορούμε να κάνουμε, να το κάνουμε πρόθυμα, με φιλότιμο και με ταπείνωση. Η ταπείνωση αναπληρώνει πολλά από αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε.


5. Όταν ζητάμε από το Θεό ταπείνωση, μη νομίσουμε ότι ο Θεός θα μας τη στείλει με τη σέσουλα. Συμβαίνει να μας τη στέλνει αναπάντεχα μ’ έναν άνθρωπο που ήρθε να μας ταπεινώσει.

6. Όταν δεν ταπεινωθεί κανείς εκούσια, θα ταπεινωθεί ακούσια.

7. Ο άνθρωπος θα ταπεινωθεί, όταν γνωρίσει αληθινά τον εαυτό του.

8. Θα ταπεινωθώ όταν θέλω εγώ κι όχι όταν θέλει ο διάβολος.

9. Υπάρχει αυτό το παράδοξο σήμερα: «πνευματικοί» άνθρωποι που έχουν άγχος. Στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει άγχος. Όταν κλωτσάει κανείς την παιδαγωγία του Θεού, υπάρχει εγωισμός.

10. Για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, δεν χρειάζεται εξυπνάδα και φιλοσοφίες. Ας στοχαστεί πρώτα πώς έπλασε ο Θεός άνθρωπο και δεν τον έκανε άλογο κτήνος και να τον ευχαριστήσει. Να τον ευχαριστήσει ακόμα ιδιαίτερα γιατί τον έκανε ορθόδοξο χριστιανό και γενικά για ό,τι άλλο του έδωσε.

11. Φέρνουμε σε δύσκολη θέση τον Θεό, όταν μας δίνει ένα χάρισμα και εμείς δεν το χρησιμοποιούμε σωστά. Μπορεί κατ’ αρχήν να φανούμε αγνώμονες, δηλαδή να μην τον ευχαριστήσουμε γι’ αυτό, ή και να το χρησιμοποιήσουμε, για να πληγώσουμε τους άλλους.

12. Πολλές φορές ο Θεός δεν επιτρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, για να μην απογοητευθούμε κι απελπιστούμε. Ιδιαίτερα στους ευαίσθητους δεν τους αποκαλύπτει τον βαθμό της αχαριστίας και αμαρτωλότητάς τους. όσο όμως προχωρεί κανείς και ανδρίζεται πνευματικά, τόσο και του αποκαλύπτει ο Θεός.

13. Η μεγάλη αγάπη προς τον πλησίον κρύβει και μεγάλη αγάπη προς τον Θεό.

14. Όσο κανείς αποφεύγει την ανθρώπινη παρηγοριά, τόσο τον πλησιάζει η θεία.

15. Απλοποιήστε τη ζωή σας, για να ζήτε με λιγότερο άγχος.

16. Αν σας πω το τι νιώθει κανείς, όταν τα εγκαταλείπει όλα και πέφτει στην άβυσσο του ελέους του Θεού, τότε θα παλαβώνατε, θ’ αφήνατε γυναίκες και παιδιά και θα ερχόσασταν εδώ. Θα μεθούσατε απ’ αυτό το δυνατό κρασί.

17. Αν δεν έχει ο άνθρωπος μια μικρή επαφή με τη θριαμβεύουσα Εκκλησία, δεν μπορεί να προκόψει.

18. Από δω πρέπει να συνηθίσει κανείς να ζει στην αιωνιότητα.

19. Μόνοι μας στερούμε τον εαυτό μας από ορισμένα πράγματα που είναι πρόθυμος ο Θεός να μας δώσει.

20. Ο σημερινός κόσμος δίνει τα πάντα στη σάρκα και τρυγά από τώρα τους καρπούς της κολάσεως. Ζει τώρα στη μικρή κόλαση, για να ζήσει μετά και στη μεγάλη.

21. Ο σημερινός άνθρωπος δεν συμπεριφέρεται ενώπιον του Θεού με φιλότιμο. Κοιτάζει αν αυτό που κάνει τον κολάζει ή όχι και ζητά να τα απολαύσει όλα μέχρι του σημείου που από κει και πέρα κολάζεται. Δεν ενεργεί με φιλότιμο, δεν κάνει δηλαδή και μια θυσία, έστω κι αυτών που του επιτρέπονται και δεν τον κολάζουν, χάριν του Θεού.

22. Προσεύχομαι: «Θεέ μου, σε παρακαλώ πολύ, όταν είναι να πεθάνω, να βρίσκομαι σε τέλεια ανθρώπινη εγκατάλειψη».

23. Ο άνθρωπος μπορεί κι απ’ αυτή εδώ τη ζωή να ζήσει τις ηδονές του Παραδείσου.

24. Λέμε ότι είμεθα πνευματικοί άνθρωποι, αλλά κινούμεθα πάνω σε κοσμική τροχιά. Εμείς κάνουμε τώρα ευαγγέλιο της λογικής (να είμαι, λέει, πνευματικός άνθρωπος, αλλά να μη με πιάνουν οι άλλοι για κορόιδο). Παράδειγμα στο θέμα της ελεημοσύνης. Αντίθετα ο Χριστός έδειξε σε μας μια αγάπη πέρα από τη λογική.

25. Όσο πάει ο κόσμος οι καλοί λογισμοί εξαφανίζονται. Το μυαλό των ανθρώπων όλο πάει στο κακό, δεν μπορούν να σκεφθούν κάτι καλό για τον άλλο, βλέπουν πονηρά κι εκεί που όλα είναι αθώα.

26. Στην αρχή οι καλοί ταλαιπωρούνται. Επιτρέπει ο Θεός να πέφτουν στα χέρια κακών ανθρώπων, για να δοκιμάζονται

[bluerose]

"Και το φως εν τη σκοτία φέγγει και η σκοτία δεν κατέλαβεν αυτό"

[Σπανοβαγγελοδημήτρης]

Γιατί νομίζεις οι Άγγλοι το κατάλαβαν;

[bluerose]

Το ευαγγέλιο τα λέει
Το κατά Ιωάννη στο 5 στην αρχή
Δε τα λέω εγώ

[bluerose]

Δύο πράγματα θα αναχαιτίσουν την ορμή του κόσμου προς την κακία και την απώλεια, η μετάνοια και η οργή του Θεού. Αφού μετάνοια αληθινή δεν υπάρχει, μένει η οργή του Θεού και το έλεός Του.

Μόνον όταν μετανοήσουν οι άνθρωποι σαν τους Νινευίτες θα παρέλθη η οργή του Κυρίου. Αλλοίμονο στον αμαρτωλό και αμετανόητο κόσμο..

Χωρίς το Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως σπάνιοι ή ελάχιστοι θα σώζονταν. Όλος δε ο βίος μας είναι καιρός ευπρόσδεκτος για μετάνοια και σωτηρία. Ευτυχής και μακάριος όποιος πεθάνει με μετάνοια.

Εάν, με προσοχή και διάκριση, εξετάσωμε τους εαυτούς μας, τότε θα βρούμε ότι είμαστε ελλιπείς σε όλα και αμαρτωλοί, και φίλαυτοι, και κενόδοξοι, και ανθρωπάρεσκοι και υπερήφανοι.

Μετάνοια ειλικρινή δεν έχομε και τα πταίσματα των αδελφών μας δεν συγχωρούμε. Εάν είχαμε θερμή πίστη, αγάπη καθαρά και ταπείνωση πραγματική, ποτέ δεν θα αμαρτάναμε.

Ας συνέλθουμε και επιστρέψουμε προς τον πανάγαθο Θεόν, από τον οποίο μας απεμάκρυναν η ολιγοπιστία, η απιστία, η αμέλεια, η ραθυμία και οι πολλές αμαρτίες μας. Ας πενθήσουμε και μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας.

Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου († 1980)

[bluerose]

Συγκατοίκωντας με τους Αγίους

SpoilerShow

[jey_pap]

ΚΑΡΔΙΑ

Το κέντρο που συγκεφαλαιώνει ολάκερη την ανθρώπινη ύπαρξη, κατά τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και τους Εκκλησιαστικούς Πατέρες, αναφέρεται ως «καρδιά». Χαρακτηρίζει το προσωπικό στοιχείο της πνευματικής οντότητας του ανθρώπου. Έτσι αυτή (η «καρδιά») είναι δοχείο (άρα χώρος) που προορίζεται για να σκηνώσει η χάρη του Προσκυνητού («Υιέ μου δος μοι σην καρδίαν» ), καταντώντας όμως κάποτε και δοχείο παθών χαμερπών, άλλοτε «εργαστήριο» δικαιοσύνης, κι άλλοτε αδικίας.
...
μαρ Μακάριος ο αιγύπτιος


συνέχεια περί καθάρσεως «καρδιάς»

[jey_pap]

ΚΑΡΔΙΑ: ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ

Η κάθαρση «καρδιάς»., που απαρτίζει το πρώτο στάδιο στην έναρξη της πνευματικής «αναρρήχισης», αποβλέπει στην αποβολή όλων των παρά φύσιν παθών, φαύλων και «σκοτεινών» λογισμών και δυσεπίφορων επιθυμιών, που εμφωλεύουν στα ένδον αυτής (ενν. της «καρδιάς») και στην μεταμόρφωσή της με άσκηση αρετών, σε τόπο «ανάπαυσης» του θείου. Η «καρδιακή» καθαρότητα «πάντα τα ζοφερά πάθη και πάντα άτοπα από της «καρδιάς» εκριζούσα αποκόπτει· και αντεισάγει χαράν, κατάνυξιν, υποστολήν (εκδίωξιν φυσιώσεως) αληθή, άμετρον αίσθησιν πόθου προς Προσκυνητόν τε και ανθρώπους, και αίσθησιν θείαν εγκάρδιον και» άλπνιστον (γλυκυτάτην)»
μαρ Ησυχίου του πρεσβυτέρου

[bluerose]

Στα τρία είδη του μαρτύριου αναφέρθηκε ο Σεβ. Μητροπολίτης Εδέσσης κ. Ιωήλ με αφορμή την εορτή του Αγίου Γεωργίου.

Ο Σεβασμιώτατος έκανε λόγο για το: Μαρτύριο του αίματος
Της συνειδήσεως
Εκείνων που προσπαθούν να εφαρμόσουν τις εντολές του Θεού

SpoilerShow

[jey_pap]

ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΩΝ
Οι άγγελοι (η έννατη τάξη) είναι θεράποντες (διάκονοι, υπηρέτες) της αγάπης και ειρήνης, χαίρονται δε όταν ο νους των ανθρώπων παρουσιάζει μεταστροφή προς τα ενάρετα πράγματα (Λουκ. 15,7) κάνοντας έτσι τον άνθρωπο να προκόπτει στο δρόμο των αρετών, γι' αυτό και επιχειρούν (οι άγγελοι) να εμπνέουν ουράνιες θεωρίες και να συνεργούν με τον άνθρωπο στην πραγμάτωση κάθε αγαθής φύσης έργο.
Οι αντιτιθέμενες δυναμικές (δαίμονες;) επειδή είναι εμπνευστές οργής και κάθε κακίας, ικανοποιούνται όταν μειώνεται στους ανθρώπους η αρετή και εργάζονται με κάθε τρόπο να κινούν την ψυχική ουσία των ανθρώπων σε φαύλες φαντασιώσεις.
μαρ Θεοδώρου ασκητού «Νουθεσίες πνευματικές»

[bluerose]

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ

ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Πού μας οδηγούν η νηστεία και η μετάνοια; Ποιός είναι ο σκοπός τους; Για ποιό λόγο μπαίνουμε σ’ αυτή τη δοκιμασία; Και η νηστεία και η μετάνοια μας οδηγούν στην κάθαρση της ψυχής από την αμαρτία, στη ψυχική ειρήνη, στην ένωσή μας με το Θεό. Μας εμπνέουν την αίσθηση της αφοσίωσης και της υιοθεσίας, μας δίνουν παρρησία στο Θεό.

Υπάρχουν πραγματικά πολλοί και σπουδαίοι λόγοι για να νηστεύουμε και να εξομολογιόμαστε με καρδιακή συντριβή. Θα έχουμε πολύ μεγάλη ανταπόδοση γι’ αυτό το συνειδητό αγώνα μας. Έχουμε πολλοί από μας την αίσθηση της υιικής αγάπης για το Θεό;

Τολμούμε με παρρησία και χωρίς έλεγχο ν’ απευθυνθούμε στο δημιουργό μας στον ουρανό και να Τον αποκαλέσουμε «Πατέρα μας»; Μήπως, αντίθετα, δεν μπορεί να βγει τέτοια υιική φωνή από την καρδιά μας, επειδή αυτή έχει νεκρωθεί από τις εγκόσμιες ματαιότητες, από την προσκόλληση στ’ αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου;

Μήπως κρατούμε τον ουράνιο Πατέρα μας μακριά από την καρδιά μας; Μήπως είναι ένας τιμωρός, ένας εκδικητικός Θεός αυτός που έχουμε φτιάξει μέσα μας, επειδή απομακρυνθήκαμε από κοντά Του «εις χώραν μακράν»;

[jey_pap]

ΠΕΡΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ (ΑΟΡΑΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ)

Όσοι δεν γνωρίζουν για την «πάλη» αυτή (Εφεσ. 6:12), ούτε ίσως σταθεροποιήθηκαν από τυχόν πνευματικές «εμπειρίες» τους, θεωρούν ως «πτώσεις» μόνον τις πεπλανημένες εκείνες πράξεις που πράττονται εξωτερικά, χωρίς να καταλογίζουν «νίκες» ή «ήττες» νοητών «προσβολών» από σκέψεις ή φαντασίες, αφού από την φύση τους είναι αόρατες στις φυσικές αισθήσεις, γιατί συμβαίνουν μυστικά και μόνον ο αγωνοθέτης Προσκυνητός και η συνείδηση εκείνων που αγωνίζονται τα γνωρίζουν. Γι' αυτούς (που μένουν μόνον στις εξωτερικού τύπου έκνομες πράξεις) νομίζω πως έχει λεχθεί το αγιογραφικό «και είπαν πως είχαν ειρήνη, μα έλειπε η ειρήνη από μέσα τους» Ιεζεκ. 13:10.

[jey_pap]

ΠΕΡΙ ΑΟΡΑΤΗΣ «ΠΑΛΗΣ» (συνέχεια)

Στην τακτική της αόρατης «πάλης» πρώτα επέρχεται η «προσβολή» (ζοφερών σκέψεων-φαντασιών), έπεται ο «συνδυασμός» και ακολούθως η «συγκατάθεση» ° έπεται «αιχμαλωσία» (του νου) και στη συνέχεια έπεται χαμαίζηλο πάθος, που με τη συνήθεια και την. επανάληψη καταντά έξη.
Ως «προσβολή» - λέγουν Πατέρες- θεωρείται μία απλή σκέψη (ή φαντασίωση) κάποιου νεοεμφανισθέντος πράγματος ή νεομφανισθείσης κατάστασης που παρουσιάστηκε στο χώρο της «καρδιάς» (βλ. έννοια) και προβάλλεται στο νου.
«Συνδιασμ{ς» είναι «συνομιλία» με σκέψεις (ή φαντασίες), που εμφανίσθηκαν από πάθος,ή χωρίς πάθος.
«Αιχμαλωσία» είναι βίαιη, χωρίς συγκατάθεση θέλησης υπαγωγή (υποχώρηση) της «καρδιάς» ή επίμονη συναναστροφή της με σκέψεις (ή φαντασίες, αφανίζει την καθαρή κατάστασή της. Πάθος (κατηγορημένο) κυρίως ονομάζουν, εκείνο που εμφωλεύει και χρονίζει συνοδά δι' εμπαθείας στον έσω άνθρωπο.
Απ' όλ' αυτά, το πρώτο (η «προσβολή»), δεν καταλογίζεται ως έκνομο συμβεβηκός. Το δεύτερο (ο συνδυασμός) όχι πάντοτε·.το τρίτο (η «συγκατάθεση») είναι ανάλογα με την κατάσταση (από πνευματικής άποψης) εκείνου που επιθυμεί ν' αγωνίζεται στο είδος αυτής της «πάλης», και η «πάλη» αυτή γίνεται αιτία είτε για θριάμβους, είτε για «πτώσεις».

μαρ Φιλοθέου Σιναΐτου «νηπτικά κεφάλαια»

[jey_pap]

Double rec