Τον 3ο αιώνα και τον 4ο αρχίζεις να έχεις ενδιαφέρουσα καινοτόμα φιλοσοφία, τον νεοπλατωνισμό, σε αντιδιαστολή με την περίοδο του 1ο πΧ-3ομΧ, που το καλύτερο που εχεις να βρεις είναι κάτι πετρώνιοι, κάτι μάρκοι αυρήλιοι και κάτι επίκτητοι, αποκλειστικά ηθική φιλοσοφία, του είδους που σήμερα θα βάζαμε σε κατηγορία self-help. Ο νεοπλατωνισμός ήταν ότι πιο πρωτότυπο από την εποχή των στωικών του 3ου πΧ αιώνα, και είχε μια επίδραση στους λόγιους που κράτησε 1400+ χρόνια. Και βεβαίως η χριστιανική θεολογία είναι μεγάλο επίτευγμα της ανθρώπινης σκέψης, μόνο από τη σύγχρονη σύμβαση να ξεχωρίζει το κοσμικό από το θρησκευτικό δε θεωρείται φιλοσοφία.nik_killthemall έγραψε: ↑22 Απρ 2019, 15:25
από τον 4ο αιώνα απέκτησε ζωή η φιλοσοφία ...
Είναι αληθές πως οι φιλόσοφοι και οι φιλοσοφικές σχολές και στην αρχαία ελλάδα αλλά και στην ελληνιστική εποχή απευθύνονταν στους πολίτες και όχι στους δούλους (αν και αυτό έχει πάρα πολλές εξαιρέσεις, ο Επίκτητος π.χ. δούλος ήταν, και στην Στωική φιλοσοφική σχολή που έφτιαξε στην Πρέβεζα μαθητή είχε τον Ρωμαίο έπαρχο Καπαδοκίας, ή στον κήπο του Επίκουρου ήταν δεκτοί δούλοι, γυναίκες, βάρβαροι οι πάντες, ο Πλάτωνας είχε πουληθεί ως δούλος στην Αίγινα κλπ. η ικανότητα εν ολίγοις ήταν αυτό που προείχε και όχι η κοινωνική τάξη), ωστόσο αυτό απέχει από το να λες εν ολιγοις πως η φιλοσοφία ήταν για τους ολιγάρχες, σε κοντραστ μάλιστα με τον χριστιανισμό που ήταν ανοικτός "στον λαό" (βλέπε πως προσυλητίζονταν στον χριστιανισμό επί Συμεών Στηλίτη) ...
Η φιλοσοφία ήταν για όλους τους πολίτες και απόδειξη γιαυτό είναι πως το Βυζάντιο έβγαλε σε 1000+ χρόνια πολύ λιγότερους φιλοσόφους (έβγαλε φιλοσόφους ή μόνο θεολόγους του χριστιανισμού ? ), απόσους έβγαλε κλασικη ελλαδα και ελληνιστικη εποχή.
Αυτό το οποίο ξύπνησε από τον 4ο αιώνα και μετά ήταν η θεολογία και αποκλειστικά η χριστιανική (και ΟΧΙ η φιλοσοφία η οποία ΠΕΘΑΝΕ), και μάλιστα η θεολογία ήταν χιλιάδες φορές πιο δυσπρόσιτη προς τον λαό που ειδικά τους πρώτους αιώνες πλειοψήφησης του χριστιανισμού γνώρισε ρεκόρ αναλφαβητισμού, απ'ότι ήταν η φιλοσοφία επί κλασικών και ελληνιστικών χρόνων.
Ατζαμής εντελώς και η ταύτιση θρησκευτικής ηγεσίας και πολιτικής ηγεσίας, ήταν το μαντείο των Δελφών πολιτική ηγεσία ? (άλλο αν ασκούσε επί χρήμασι πολιτική όπως ακριβως και η εκκλησία επί Βυζαντίου), ή μήπως λατρευόταν ως θεός ο Αλκιβιάδης και ο Αγησίλαος ... ? Εδώ είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια ταύτισης της πολιτικής με την θρησκευτική δίωξη, επειδή έτσι ... Το τι είναι μια δίωξη όμως το καθορίζει το αίτιο της δίωξης και τίποτα άλλο.
Τέλος καμιά μαζικότητα δεν είχε ο χριστιανισμός, μέχρι το 300μ.χ. η μαζικότητά του περιοριζόταν στο 8-10% της αυτοκρατορίας. Η μαζικότητα του χριστιανισμού έγινε πράξη και εκτινάχθηκε μόνο όταν ο Κωνσταντίνος έθεσε τον πλούτο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στη διάθεσή του, και τότε φόρεσαν όλοι την χριστιανική φανέλα, χωρίς καμιά επίγνωση και συνείδηση. Ο Χριστιανισμός που εδραιώθηκε δηλ. αυτός από τον ισαπόστολο Κωνσταντίνο και μετά, είναι ο ορισμός του χρηματοτροφούμενου κινήματος χωρίς καμιά έμφαση στο περιεχόμενο συνείδησης, με ανάλογο αποτέλεσμα ("Όταν η εκκλησία του Χριστού πειήλθε σε χέρια χριστιανών ηγεμόνων αυξήθηκαν η δύναμη και ο πλούτος της, αλλά μειώθηκαν οι αρετές της" Άγιος Ιερώνυμος 390.μ.χ.) Μέσα σε 70-80 χρόνια ο χριστιανισμός άγγιξε το 50% της αυτοκρατορίας.
Δεν ισχύει τέλος ούτε αυτό που λες περί φιλοσοφικού "τέλματος" μέχρι τον 1ο αι.π.χ. έλεος ... χαμός γινόταν, καταρχήν φτιάχτηκαν οι 2 μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του τότε γνωστού κόσμου της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Η έξαρση Στοάς και Επικούρειων είχε εκτοπίσει σε τέτοιο βαθμό τους υπολοιπους που ακόμα κι ο Παύλος όταν πήγε να κυρήξει στην Αθήνα περί το 50μ.χ. μόνο αυτούς αναφέρει. Ο Φίλων ο Αλεξανδρευς, ελληνόφωνος Ιουδαίος συγκαιρινός του Χριστού απ'την άλλη στην Αλεξάνδρεια, αντιγράφει τον Στωικισμό και εκσυγχρονίζει τον Ιουδαϊσμό στρώνοντας τον δρόμο ιδεολογικά για τον χριστιανισμό. Ο δούλος ο Στωικός Επίκτητος που προανέφερα τον 1οαι.μ.χ. έδρασε.
(Ουδεμία σχέση όλα αυτά με την διπολικότητα του πιστεύσας και μη πιστεύσας, που ξεκινησαμε βέβαια)
Ο αλφαβητισμός ρεκόρ στο βυζάντιο είναι μάλλον ανέκδοτο, αν δεν είναι προπαγανδιστικό αφήγημα. Η μοναδική εποχή που σημείωσε ήταν ο 7ος αιώνας, λόγω των αραβικών εισβολών και της αναμόρφωσης της όλης κοινωνίας, 200 χρόνια μετά την επικράτηση του χριστιανισμού.
100% ταύτιση θρησκευτικής και πολιτικής ηγεσίας επιδείκνυαν όλα τα ιερατικά αξιώματα της ρώμης (και επίσης των αθηνών αν θες να πας τόσο πίσω). Και όλου του αρχαίου κόσμου, δεν ξέρω καμία εξαίρεση. Επίσης είχαμε τη λατρεία του αυτοκράτορα ως θεού, την πιο ακραία ταύτιση του ΔΙοκλητιανού με το Δία στα νομίσματα, και άμα θες να πάμε και πολύ πίσω στο χρόνο, είχαμε θεϊκές τιμές στο Δημήτριο τον Πολιορκητή στην Αθήνα, και αν θυμάμαι καλά όλων των Πτολεμαίων.