ο κήπος της εδέμ

[pussycat]

Κάτι που διάβασα στο διαδίκτυο:

Η ερμηνεία μου του κήπου της Εδέμ είναι κάπως διαφορετική. Βλέπω την ιστορία συμβολικά, με κυριολεκτικά καθώς και μεταφορικά στοιχεία, μα και πολλά διαφορετικά επίπεδα κατανόησης. Αλλά δεν είμαι θρήσκος, οπότε δεν το βλέπω από μια θρησκευτική οπτική, και για αυτόν τον λόγο τείνω στο να αφαιρώ αναφορές σε "τιμωρίες", καθώς βλέπω αυτές τις αναφορές σαν ένα εκπαιδευτικό θρησκευτικό εργαλείο, παρά σε κάτι το ουσιαστικό στο νόημα και την ευρύτερη κατανόηση της ιστορίας και του κειμένου.

Μελετώ τη συνείδηση και τον νου, και ακράδαντα πιστεύω πως οι θρησκείες κάνουν το ίδιο, αλλά οι ερμηνείες ή θεωρίες των θρησκειών γύρω από αυτά αποκαλούνται "θεός". Οπότε όταν εφαρμόζω τη σκέψη μου στην ιστορία του κήπου της Εδέμ, βρίσκω τα παρακάτω:

Καταρχάς ας παρατηρήσουμε πως ο Αδάμ και η Εύα είναι συμβολικά ονόματα. Ο Αδάμ στο πρωτότυπο κείμενο είναι ο "άνθρωπος", και η Εύα ο "ζωοδότης", "αυτός που φέρνει τη ζωή". man και wo-man στα αγγλικά.

Ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν να φάνε το φρούτο του δέντρου της γνώσης. Συνεπώς, ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν τη γνώση. Τι σημαίνει αυτό υπό τους όρους του νου και της εξέλιξης; Μπορεί το οποιοδήποτε είδος να επιλέξει τη γνώση; Μπορεί ένα φυτό ή ένα ζώο ή ένα πουλί να επιλέξει να γνωρίζει έννοιες; Μπορούν να πάρουν αποφάσεις για τη γνώση, για κάτι που έχει ήδη επεξεργαστεί σε ιδέες και νοήματα ως γνώση;

Δεν το νομίζω. Νομίζω πως είναι αναγκαία μια ορθολογική πλευρά του νου για να κάνει αυτό το πράγμα. Ανέκαθεν πιστεύαμε πως ο ορθολογικός νους είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από τα άλλα είδη. Οπότε βλέπω την ιστορία του κήπου σαν μια εξήγηση της εξέλιξης του ορθολογικού νου, ή μπορεί να πει κανείς πως ο Αδάμ και η Εύα πέτυχαν ένα τέτοιο επίπεδο συνειδητοποίησης και συνειδητότητας. Οπότε τι έχει να κάνει αυτό με το καλό και το κακό; Με το προπατορικό αμάρτημα; Ή επίσης με τη θνησιμότητα;

Ε λοιπόν, το ερώτημα σχετικά με τη θνησιμότητα είναι εύκολο. Όλα τα όντα ζουν και μετά πεθαίνουν, αλλά χρειάζεται ένας ορθολογικός νους για να καταλάβει τις έννοιες του χρόνου - σαν να λέει ένας γάτος "αχ ήμουν νιος και γέρασα", των μαθηματικών, και εν τέλει πραγματικά να καταλάβει τα όρια που θέτει η θνησιμότητα.

Το προπατορικό; Υπήρχε αμαρτία πριν τον ορθολογικό νου; Όχι. Η αμαρτία απαιτεί πρόθεση, και η πρόθεση απαιτεί ορθολογισμό.

Και το καλό και το κακό; Καταρχάς "το καλό και το κακό" εννοούνται διαφορετικά στην ιστορία του κήπου, και εξηγώ: Το καλό και το κακό ανέκαθεν υπήρχαν από τότε που υπήρχαν οι αισθήσεις. Ακόμα και ένας σκύλος μπορεί να αισθάνεται καλά αν είναι υγιής, ενώ κακά αν είναι άρρωστος.

Στην ιστορία, το καλό έχει την έννοια του αθώου, της αθωότητας, και το αντίθετο του, το κακό, είναι το μοχθηρό. Ένας λύκος που σκοτώνει ένα πρόβατο είναι απλά πεινασμένος και ίσως να φέρνει φαγητό στα μικρά του, αυτό δεν είναι μοχθηρό. Το πραγματικά μοχθηρό απαιτεί σκέψη, απαιτεί πρόθεση, απαιτεί μια ορθολογική πλευρά του νου. Ο πόλεμος είναι μοχθηρός, η γεννοκτονία είναι μοχθηρή, το να διαφθείρεις την αθωότητα είναι κάτι το μοχθηρό.

Άρα η ιστορία έχει δίκιο: το καλό και το κακό ήταν από πάντα εκεί, αλλά το μοχθηρό δεν ήρθε στον κόσμο μέχρις ώτου η ορθολογική πλευρά του νου εξελίχθηκε.