Η μη αιτιοτητα, η γεννηση των πραγματων απο το μηδεν ειναι μια παραλογη ιδεα. Τελος.Parrot έγραψε: ↑04 Σεπ 2019, 13:05Συχνά παρατίθεται αυτό το ερώτημα σε πολλές συζητήσεις, σύμφωνα με το σκεπτικό του οποίου,
αν το σύμπαν δημιουργήθηκε από κάτι (έστω τον Θεό) έξω απ' αυτό, τότε ποιός δημιούργησε αυτό το κάτι;
Δηλαδή, θέλοντας να παραμείνουμε πιστοί στην αριστοτελική παραδοχή του αιτίου και του αποτελέσματος,
και πολύ ορθά, καταλήγουμε συχνά στο άτοπο ερώτημα του ποιός έφτιαξε τον Θεό.
Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι στην ουσία του ένα τέτοιο ερώτημα είναι άνευ πραγματικής ουσίας,
μιας και αν ο Θεός είχε Θεό τότε οδηγούμαστε και στο επόμενο ερώτημα ποιός έφτιαξε τον Θεό του Θεού κ.ο.κ.,
καταλήγοντας σε μια αλυσίδα ερωτημάτων δίχως τέλος και χωρίς κάποιο ενδιαφέρον αποτέλεσμα,
και πάμε να δούμε πως έχουν τα πράγματα.
Έτσι, αν ο Θεός, υπήρχε από πάντοτε, τότε πως είναι δυνατόν να υπάρχει μια κατάσταση στην οποία η ίδια δεν έχει κάποιο αίτιο;
Θα ακολουθηθεί ο εξής συλλογισμός:
Θα υποθέσουμε ότι το σύμπαν δεν χρειάζεται κάποιον Δημιουργό, και μπορεί να υπάρξει από μόνο του για πάντα,
και θα καταλήξουμε σε άτοπο.
Έχουμε λοιπόν σύμφωνα με την υπόθεση εργασίας που κάνουμε, δυο περιπτώσεις:
α) Είτε το Σύμπαν προήλθε απ' το τίποτα.
β) Είτε το Σύμπαν δεν προήλθε από πουθενά, αλλά υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει πάντα (χωρίς την ανάγκη κάποιου έξωθεν Δημιουργού).
Το α) απορρίπτεται διότι το τίποτα δεν μπορεί να γεννήσει κάτι.
Άρα, ισχύει το β).
Σύμφωνα με τις ως τώρα γνώσεις μας και αντιλήψεις, δεν μπορεί να υπάρξει κάτι εκτός του χωρόχρονου.
Επομένως και αυτό υπήρχε πάντα, δηλαδή ένα άπειρο, δίχως αρχή και δίχως τέλος χωροχρονικό συνεχές.
Έστω, ότι ο χρόνος είναι άπειρος *.
Όμως, εντός του χωρόχρονου παρατηρούμε ότι συμβαίνουν και κάποιες υλικές αλλάγές.
Στην πραγματικότητα, ο χρόνος είναι αυτό ακριβώς η μέτρηση των αλλαγών της ύλης.
Συνεπώς, η χρονική απόσταση μεταξύ δύο οποιωνδήποτε τυχαίων γεγονότων εντός του χωροχρονικού συνεχούς είναι άπειρη.
Πράγμα άτοπον.
όπερ έδει δείξαι
@Parrot.
* Άσκηση για το σπίτι: Υποθέστε ότι έστω ο χρόνος δεν είναι άπειρος, σε ποιό συμπέρασμα καταλήγετε;
Η αιτιοτητα που ειναι και η μονη λογικη εκδοχη των πραγματων εχει μια εντελως παραλογη αρχη (χρειαζεται μια αναιτια αιτια για να ξεκινησει).
Εδω εχουμε παραδοξο, χανουμε μια μεγαλυτερη εικονα απο αυτο που πραγματικα συμβαινει. Ισως υπαρχει μια κατασταση που αιτιοτητα και μη αιτιοτητα ( η κατι αλλο) ειναι ειδικες καταστασεις της που υπαρχουν σε ενα μεγαλυτερο παζλ.
Το συμπαν που υπαρχει απο παντα ειναι το ιδιο μυστηριο οσο ειναι ο Θεος που υπαρχει απο παντα.
