Αποφθέγματα Αγίου Παϊσίου

[Σουβλίτσα]

Επιπλέον, το πρόβλημα το δικό μου προσωπικά και από Ορθόδοξη ματιά είναι αυτό που λες παραπάνω: οτι οι Βουδιστές προσπαθούν να απαλλαχτούν από τον Θάνατο. Να Απαλλαχτούν, να ξεμπερδεύουν με την έννοια και την γνώση του θανάτου. Πώς και ΓΙΑΤΙ γίνεται αυτό, μοιάζει δευτερεύον. Η κατάληξη μπορεί και να ομοιάζει σαν κάποιου είδους αυτοκτονία, να με καταπιει ένα απρόσωπο κοσμικό υπερπέραν. Αρκεί να απαλλαχτώ. Παραίτηση.

Από την άλλη πλευρά, η παράδοση εδώ σε εμας μιλά για Υπέρβαση θανάτου, για μεταμόρφωση, για Αποκάλυψη και συμμετοχή σε Ζωή, συνάντηση προσώπου προς Πρόσωπο (άρα και διατήρηση συνείδησης ΎΠαρξης). Υπάρχει επιθυμία. Υπάρχει δηλαδή Ελπίδα. Άρα Ζωή. Ένας νεκρός δεν ελπίζει.

Ο Καζαντζάκης πχ, ως γνήσιος μασσώνος και με βουδιστικά θέματα ενασχολούμενος κτλ είπε το περίφημο:
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος.
Εγώ ξέρω πως μόνο οι αληθινά πεθαμένοι ούτε φοβούνται ούτε ελπίζουν. Δεν γίνεται να ζεις χωρίς να προσδοκάς ή να αρνείσαι.

[tanipteros]

Επιπλέον, το πρόβλημα το δικό μου προσωπικά και από Ορθόδοξη ματιά είναι αυτό που λες παραπάνω: οτι οι Βουδιστές προσπαθούν να απαλλαχτούν από τον Θάνατο. Να Απαλλαχτούν, να ξεμπερδεύουν με την έννοια και την γνώση του θανάτου. Πώς και ΓΙΑΤΙ γίνεται αυτό, μοιάζει δευτερεύον. Η κατάληξη μπορεί και να ομοιάζει σαν κάποιου είδους αυτοκτονία, να με καταπιει ένα απρόσωπο κοσμικό υπερπέραν. Αρκεί να απαλλαχτώ. Παραίτηση.

Από την άλλη πλευρά, η παράδοση εδώ σε εμας μιλά για Υπέρβαση θανάτου, για μεταμόρφωση, για Αποκάλυψη και συμμετοχή σε Ζωή, συνάντηση προσώπου προς Πρόσωπο (άρα και διατήρηση συνείδησης ΎΠαρξης). Υπάρχει επιθυμία. Υπάρχει δηλαδή Ελπίδα. Άρα Ζωή. Ένας νεκρός δεν ελπίζει.

Ο Καζαντζάκης πχ, ως γνήσιος μασσώνος και με βουδιστικά θέματα ενασχολούμενος κτλ είπε το περίφημο:
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος.
Εγώ ξέρω πως μόνο οι αληθινά πεθαμένοι ούτε φοβούνται ούτε ελπίζουν. Δεν γίνεται να ζεις χωρίς να προσδοκάς ή να αρνείσαι.

αυτό που καταλαβαίνω από τα λεγόμενα σου είναι ότι έχεις μια βαθιά επιθυμία στο θέμα της "ύπαρξης" και της οντότητας - προσώπου όπως λες...
όλα αυτά ποιος σου είπε ότι χάνονται. Το ότι ο Βουδδιστής μπαίνει στην Νιρβάνα δεν σημαίνει ότι χάνεται σαν οντότητα ή πρόσωπο...κάπως λάθος τα έχεις εμπεδώσει...

από την άλλη η ελπίδα οδηγεί στην επιθυμία και η επιθυμία οδηγεί στην "ύπαρξη" σε γέννεση σε ον μέσα στο πεδίο που υπάρχει και ο θάνατος και ο πόνος... όταν ο Καζαντζάκης είπε δεν ελπίζω δεν φοβάμαι ήθελε να δείξει ότι μηδένησε τις επιθυμίες του και πλέον ένιωθε ελεύθερος ως οντότητα από εξωτερικές και εσωτερικές επιρροές.

[bluerose]

[Σουβλίτσα]

Βαθειά επιθυμία για ύπαρξη έχει κάθε έμβιος οργανισμός, πολύ περισσότερο ο προικισμένος με νου και Πνεύμα. Είτε το κατανοεί είτε το αντιλαμβάνεται υποσυνείδητα (=φόβοι/φοβίες πχ από εκεί προκύπτουν)

Ο Βουδδιστής δεν ξέρω τί κάνει όταν μπαίνει στην Νιρβάνα (πολλά πράγματα μπορεί να παθαίνει, να έχει ψυχολογικές παραισθήσεις, να επηρεάζεται από τον πνευματικό κόσμο, όλα αυτά μαζί και άλλα επίσης). Αυτό που σου λέω είναι οτι η διαδοχή προσώπων/συνειδήσεων ύπαρξης καταργούν την μοναδικότητα του κάθε προσώπου χωριστά σε κάθε ενσάρκωση και αυτό σημαίνει οτι για κάθε ένα από αυτά τα ξεχωριστά πρόσωπα, η κατάληξη και η ψυχή είναι ως να μην υπάρχει.

Από την εμπειρία μου ως ...άνθρωπος (και λίγο ως άνθρωπος που ασχολείται με την πνευματική πλευρά της πραγματικότητάς μας) λέει οτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να μηδενίσεις την επιθυμία στον πυρήνα της. Σε όλα τα επίπεδα. Διαφορετικά είσαι είτε πεθαμένος είτε κατευθύνεσαι στην τρέλα (νομίζω οτι ο εν λόγω στο τέλος της ζωής του είχε κάτι κρίσεις του στυλ...διψώ... δεν θυμάμαι καλά όμως)
Είναι διαφορετική η άσκηση εγκράτειας και υποταγής διαφόρων επιθυμιών στον ασκητισμό που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός όπου δεν έχουμε ισοπέδωση της θεληματικής ενέργειας της Ψυχής αλλά κατεύθυνση του δυναμικού στην πραγματική πηγή όπου η Επιθυμία βρίσκει την ολοκλήρωσή της και μεταμόρφωση της υπαρξιακής κατάστασης μέσω της Θείας Ενέργειας και άλλο η θεληματική άρνηση των επιθυμιών που οδηγεί στην άρνηση του δυναμικού αυτού της Ψυχής (=να επιθυμεί) επειδή θεωρεί οτι Επιθυμία=εμπλοκή στο ατελές κοσμικο γίγνεσθαι

[tanipteros]

Βαθειά επιθυμία για ύπαρξη έχει κάθε έμβιος οργανισμός, πολύ περισσότερο ο προικισμένος με νου και Πνεύμα. Είτε το κατανοεί είτε το αντιλαμβάνεται υποσυνείδητα (=φόβοι/φοβίες πχ από εκεί προκύπτουν)

Ο Βουδδιστής δεν ξέρω τί κάνει όταν μπαίνει στην Νιρβάνα (πολλά πράγματα μπορεί να παθαίνει, να έχει ψυχολογικές παραισθήσεις, να επηρεάζεται από τον πνευματικό κόσμο, όλα αυτά μαζί και άλλα επίσης). Αυτό που σου λέω είναι οτι η διαδοχή προσώπων/συνειδήσεων ύπαρξης καταργούν την μοναδικότητα του κάθε προσώπου χωριστά σε κάθε ενσάρκωση και αυτό σημαίνει οτι για κάθε ένα από αυτά τα ξεχωριστά πρόσωπα, η κατάληξη και η ψυχή είναι ως να μην υπάρχει.

Από την εμπειρία μου ως ...άνθρωπος (και λίγο ως άνθρωπος που ασχολείται με την πνευματική πλευρά της πραγματικότητάς μας) λέει οτι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να μηδενίσεις την επιθυμία στον πυρήνα της. Σε όλα τα επίπεδα. Διαφορετικά είσαι είτε πεθαμένος είτε κατευθύνεσαι στην τρέλα (νομίζω οτι ο εν λόγω στο τέλος της ζωής του είχε κάτι κρίσεις του στυλ...διψώ... δεν θυμάμαι καλά όμως)
Είναι διαφορετική η άσκηση εγκράτειας και υποταγής διαφόρων επιθυμιών στον ασκητισμό που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός όπου δεν έχουμε ισοπέδωση της θεληματικής ενέργειας της Ψυχής αλλά κατεύθυνση του δυναμικού στην πραγματική πηγή όπου η Επιθυμία βρίσκει την ολοκλήρωσή της και μεταμόρφωση της υπαρξιακής κατάστασης μέσω της Θείας Ενέργειας και άλλο η θεληματική άρνηση των επιθυμιών που οδηγεί στην άρνηση του δυναμικού αυτού της Ψυχής (=να επιθυμεί) επειδή θεωρεί οτι Επιθυμία=εμπλοκή στο ατελές κοσμικο γίγνεσθαι

Κατά τους Βουδδιστές η επιθυμία σε οδηγεί σε ενσάρκωση μέσα στην κτίση.
Σκοπός είναι να παύσεις να επιθυμείς ενσαρκώσεις. Η μοναδική επιθυμία που επιτρέπεται είναι αυτή της αιώνιας ζωής στο Νιρβάνα.

[Σουβλίτσα]

Κατα τους Χριστιανούς, η Επιθυμία είναι η μυστική εκείνη τάση της Ψυχής να ενεργεί θεληματικά καθώς είναι φτιαγμένη κατ'εικόνα του Θεού. Εαν σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση που έχει+την Χάρη, επιλέξει να κατευθύνει την επιθυμία με τέτοιο τρόπο ωστε να καθαρθεί ο νους(η καρδιά δηλαδή), να φωτιστεί το πνεύμα και να φθάσει στην αληθώς καθ'ομοίωση του Θεού θα κερδίσει(όχι καταφέρει, κερδίσει, θα της δωριστεί η δωρεά είναι ενέργεια της Θείας Χάριτος και όχι ένα καπρίτσιο καποιου σκληρού κτλ Θεού όπως αναφέρεις κάπου παραπάνω αντίστοιχα, που μπορεί να βρει χώρο μόνο σε δοχείο κατάλληλο, δεκτικό) αυτόν τον τρόπο ζωής που λέμε Αιώνια Ζωή και Παράδεισος=παύση, αγαλλίαση, ειρήνη, χαρά κτλ

Για τα υπόλοιπα που λες, ακούγονται κάπως αόριστα, τί πάει να πει να παύσεις να επιθυμείς τις ενσαρκώσεις.

[tanipteros]

Για τα υπόλοιπα που λες, ακούγονται κάπως αόριστα, τί πάει να πει να παύσεις να επιθυμείς τις ενσαρκώσεις.

Κατά τους Βουδδιστές η επιθυμία σε οδηγεί και σε μια οντική κατάσταση.
πχ η επιθυμία να πλουτίσεις θα σε οδηγήσει σε μια ανθρωπινη ενσαρκωση με αυτές τις προϋποθέσεις.
άλλοι επιθυμούν να γεννήσουν παιδιά, άλλοι να κάνουν επιχειρήσεις, άλλοι να γίνουν ιερείς, κτλ...

όλα αυτά τα επιθυμεί η ψυχή πριν ενσαρκωθεί και είναι οι λεγόμενες τάσεις και συνήθειες από προηγούμενες ζωές...

αλλά οι επιθυμίες πάνε και πιο πέρα... κατά τον Βουδδισμό υπάρχουν 31 πεδία στην κτίση ( https://www.accesstoinsight.org/ptf/dha ... /loka.html ). Υπάρχουν και οι θρησκευτικές επιθυμίες...άλλος επιθυμεί να γίνει Θεός και γεννιέται σε πεδίο Θεών, αλλος επιθυμεί να έχει πνευματικές απολαύσεις και γεννιέται σε πεδίο Παραδείσου κτλ...

ΟΛΑ αυτά ο Βούδδας τα αρνήθηκε και τα απέριψε.
Στόχος είναι μόνο η έξοδος από την κτίση (Σαμσάρα). Αυτή είναι η μοναδική επιθυμία που δεν σε οδηγεί σε ένα από τα 31 πεδία της κτίσης που υπάρχει η ζωή-πόνος-θάνατος. Η μοναδική επιθυμία που πρέπει να έχουμε από την εδώ ζωή είναι η επιθυμία της αινώνιας ζωής αλλά αυτό προαπαιτεί να υπερνικίσουμε όλες τις άλλες επιθυμίες μας...

[ξέχασα ποιος ήμουν στο παλιό]

Μακάριοι είναι αυτοί που κατόρθωσαν να απλοποιήσουν τη ζωή τους και ελευθερώθηκαν από την θηλιά της κοσμικής αυτής εξελίξεως των πολλών ευκολιών, ίσον των πολλών δυσκολιών, και απαλλάχθηκαν από το φοβερό άγχος της σημερινής εποχής μας.

—Γέροντα, τι βοηθάει περισσότερο, για να καταλάβει κανείς αυτήν την χαρά της λιτότητος;
—Να συλλάβει κανείς το βαθύτερο νόημα της ζωής. «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…». Από εκεί ξεκινά η απλότητα και κάθε σωστή αντιμετώπιση.

[bluerose]

[bluerose]

[bluerose]

[bluerose]

[bluerose]

[Σουβλίτσα]

Για τα υπόλοιπα που λες, ακούγονται κάπως αόριστα, τί πάει να πει να παύσεις να επιθυμείς τις ενσαρκώσεις.

Κατά τους Βουδδιστές η επιθυμία σε οδηγεί και σε μια οντική κατάσταση.
πχ η επιθυμία να πλουτίσεις θα σε οδηγήσει σε μια ανθρωπινη ενσαρκωση με αυτές τις προϋποθέσεις.
άλλοι επιθυμούν να γεννήσουν παιδιά, άλλοι να κάνουν επιχειρήσεις, άλλοι να γίνουν ιερείς, κτλ...

όλα αυτά τα επιθυμεί η ψυχή πριν ενσαρκωθεί και είναι οι λεγόμενες τάσεις και συνήθειες από προηγούμενες ζωές...

αλλά οι επιθυμίες πάνε και πιο πέρα... κατά τον Βουδδισμό υπάρχουν 31 πεδία στην κτίση ( https://www.accesstoinsight.org/ptf/dha ... /loka.html ). Υπάρχουν και οι θρησκευτικές επιθυμίες...άλλος επιθυμεί να γίνει Θεός και γεννιέται σε πεδίο Θεών, αλλος επιθυμεί να έχει πνευματικές απολαύσεις και γεννιέται σε πεδίο Παραδείσου κτλ...

ΟΛΑ αυτά ο Βούδδας τα αρνήθηκε και τα απέριψε.
Στόχος είναι μόνο η έξοδος από την κτίση (Σαμσάρα). Αυτή είναι η μοναδική επιθυμία που δεν σε οδηγεί σε ένα από τα 31 πεδία της κτίσης που υπάρχει η ζωή-πόνος-θάνατος. Η μοναδική επιθυμία που πρέπει να έχουμε από την εδώ ζωή είναι η επιθυμία της αινώνιας ζωής αλλά αυτό προαπαιτεί να υπερνικίσουμε όλες τις άλλες επιθυμίες μας...

Νομίζω οτι απλά επαναλαμβάνονται πράγματα που συζητήσαμε παραπάνω.

Στον Βουδισμό ο άνθρωπος θεωρείται έρμαιο ενός απρόσωπου (ποιός άραγε τον ορίζει) Νόμου του κύκλου των ενσαρκώσεων και μέσα σε αυτήν την τροχιά, το μοναδικό που τον αφορά είναι απλώς να πάψει να υπάρχει.
Το να γεννηθείς πχ την μία ένας συγκεκριμένος άνθρωπος σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή και την άλλη να γεννηθείς μαιντανός ή ιππόκαμπος, καταλαβαίνεις οτι δεν αφήνει περιθώρια να υπάρξει αυτό που λέμε έλλογη και ενσυνείδητη Ψυχή με τον τρόπο που την γνωρίζουμε, ως ξεχωριστές και μοναδικές προσωπικότητες ο καθένας μας=ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΥΠΑΡΞΗ. Η θεωρούμενη ως "Ψυχή" καταλήγει ένα κομμάτι από την αόριστη αυτή έννοια της συμπαντικής Ψυχής ή ξέρω γω με τί ορολογίες τα λένε. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως όταν ως άνθρωπος με συγκεκριμένη σάρκα, σκέψη, συναισθήματα, πνεύμα, καλούμαι να απωλέσω κάθε επιθυμία, υλική ή πνευματική, στην βάση μιας αόριστης ουσίας που ενεργεί στον Κόσμο και από την οποία προσδοκώ να απορροφηθώ, έχω πρόβλημα ως προς το ΕΙΝΑΙ μου. Να μην έχω επιθυμία οτι εγώ η ίδια θα έχω συνείδηση της Λύτρωσής μου (όπως λέμε στον χριστιανισμό), δηλαδή η επιθυμία μου να αποκτήσω την αιώνια ζωή στην ουσία δεν έχει κανένα αντίκρυσμα ως επιθυμία. Μοιάζει σαν να μην μπορώ να συμμετέχω σε αυτήν. Αυτό που μένει είναι μια μηδενιστική αντίληψη του να πάψω να υποφέρω άρα να υπάρχω.

Όλο αυτό μοιάζει με σκέτη και τυφλή ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ, όση νομοτέλεια έχουν και οι φυσικοί νόμοι όπως τους γνωρίζουμε.
Ποιός και γιατί όρισε οτι ΕΤΣΙ λειτουργούν οι συμπαντικοί νόμοι? Για ποιόν λόγο?
Ο άνθρωπος που έχει από όλα τα όντα την ικανότητα να κάνει τέτους συλλογισμούς, σε ποιά βαθμίδα της διαδικασίας αυτής βρίσκεται και πώς δικαιολογείται η ικανότητά του αυτή της ελεύθερης σκέψης και συνείδησης μέσα σε όλο αυτό το νομοτελειακό καθεστώς? Φτιάχνει ο Συμπαντικός Υπέρατος Νους ένα τέτοιο δημιούργημα για να το αναιρέσει μέσα στην χοάνη των μετενσαρκώσεων και της Νιρβάνα?



Πέραν τούτου, ο τρόπος επίσης που κατορθώνει κατα τα πιστεύω του ένας βουδιστής να απεγκλωβιστεί από τον κύκλο των γεννήσεων, είναι ένα ακόμη ζήτημα με πολλά κενά (και παγίδες).

[Υπερκουλτουριάρης]

[img]https://i.postimg.cc/1t3JMh2w/02f5 ... .png[/img]

Πως είναι ο Παράδεισος; Είναι σίγουρα καλά εκεί; Γίνεται να είσαι χαρούμενος, αν άνθρωποι που αγάπησες δεν είναι μαζί σου και ξέρεις πως βασανίζονται αιώνια;