Επιστολές Αγίου Νικολάϊ Βελιμίροβιτς

[bluerose]

Στὴ δασκάλα Β.Σ

SpoilerShow

Κι ἐσὺ καὶ ἡ γερόντισσα μητέρα σου εἶστε ἀφιερωμένες στὴν ὀρθόδοξη πίστη. Ἀπὸ τότε ποὺ ἀρχίσατε νὰ ἐκπληρώνετε τὶς ἐντολὲς τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς Μετάληψης, ἀπὸ τότε τὰ μυστικὰ τῆς ἀλήθειας ὅλο καὶ περισσότερο σᾶς ἀποκαλύπτονται. Πράγματι αὐτὸς εἶναι ὁ ὀρθὸς δρόμος: μέσω τῆς ἐξάσκησης τοῦ γνωστοῦ φθάνουμε στὸ ἄγνωστο.

Κατὰ τὴ σιωπηλὴ καὶ μακροχρόνια προσευχὴ ἡ ἀλήθεια ἐμφανίζεται. Ὅμως ἡ καρδιά σου φλέγεται ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία, ὥστε καὶ πολλοὺς ἄλλους νὰ κατευθύνεις στὴν ὁδὸ τῆς ἀλήθειας. Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἄνθρωποι: σὲ κάποιον ὁ νοῦς εἶναι σκοτισμένος ἀπὸ τὰ ψέματα, σ’ ἄλλον ἡ καρδιὰ πετρωμένη ἀπὸ τὰ πάθη, καὶ δὲν γίνεται εὔκολα. Χρειάζεται πολὺς καθαρισμὸς καὶ μεγάλοι ἁγιασμοὶ καὶ ἑπταπλάσιες νίψεις στὸν Ἰορδάνη. Ἔτσι ἕνας ἐργάτης ἀπὸ τὸ Βανάτι σ΄ ἐξέπληξε μὲ τὴν ἐρώτηση: «Ποιὸς μαρτυρεῖ ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός;» Καὶ ἐσὺ παραξενεύεσαι, τί νὰ τοῦ ἀπαντήσεις. Πρῶτα προσευχήσου στὸν Θεὸ γι’ αὐτόν, καὶ μετὰ ἀπάντησέ του ὡς ἑξῆς:

Μαρτυρεῖ τὸ χόρτο. Ἐὰν ἀναζητᾶς, ἀδελφέ, μάρτυρα κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σου, σοῦ μαρτυρεῖ τὸ πράσινο χόρτο, τοῦ ὁποίου ἡ γενεαλογία φθάνει μέχρι ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀκούστηκε ὁ λόγος τοῦ Δημιουργοῦ: «Βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ’ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς» (Γεν. 1,11).

Μαρτυρεῖ ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια. Ἐὰν ἀναζητᾶς, ἀδελφέ, μάρτυρες πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι σου, σοῦ μαρτυρεῖ ὁ διάπυρος ἥλιος, τὸ παράξενο φεγγάρι καὶ σμῆνος ἀπὸ ἀστέρια. Πήγαινε μέχρι ὅπου θὲς ψάχνοντας τὴ γενεαλογία τους, δὲν θὰ βρεῖς τὸ τέλος μέχρι νὰ φτάσεις ἕως ἐκείνη τὴν ἡμέρα καὶ στιγμή, ὅταν πάνω ἀπὸ τὸ σκοτάδι καὶ τὸ χάος ἤχησε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς … τοὺς δύο φωστῆρας τοὺς μεγάλους … καὶ τοὺς ἀστέρας» (Γεν. 1,14 καὶ 16)!

Μαρτυρεῖ ἡ θάλασσα καὶ ὁ ἀέρας. Ἐὰν ἀναζητᾶς, ἀδελφέ, μάρτυρα γύρω σου στὸ μάκρος καὶ στὸ πλάτος καὶ στὸ βάθος, σοῦ μαρτυρεῖ ἡ θάλασσα καὶ ὁ ἀέρας καὶ τὸ ὄρος καὶ τὸ δάσος, οἱ σωροὶ χώματος τῶν μυρμηγκιῶν καὶ ἡ κηρήθρα τῶν μελισσῶν καὶ ὅ,τι ζεῖ στὴ θάλασσα καὶ στὸν ἀέρα καὶ στὰ ὄρη καὶ στὰ δάση καὶ μέσα στοὺς σωροὺς χώματος καὶ στὰ κελιά. Πήγαινε πρὸς τὰ πίσω στὴ γενεαλογία τους, μὴν στρίβεις οὔτε ἀριστερὰ οὔτε δεξιὰ -ὅμως μὴν ρωτᾶς ὁποιονδήποτε γιὰ τὸν δρόμο- καὶ θὰ πρέπει νὰ φτάσεις ἕως ἐκείνη τὴν ἑορταστικὴ στιγμή, στὴν ὁποία ξεχύθηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἡ φωνὴ τῆς ἀγάπης: νὰ γίνει, νὰ γίνει, νὰ γίνει! «Καὶ ἐγένετο οὕτως» (Γεν. κεφ. 1).

Μαρτυρεῖ τὸ βόδι καὶ τὸ γαϊδούρι, κατὰ τὸν λόγο τοῦ προφήτη ὁ ὁποῖος κραυγάζει: «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ» (Ἠσ. 1,3).

Πές μου, ἀδελφέ, ποιὰ ὕλη κάτω ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς δὲν μαρτυρεῖ περὶ Θεοῦ. Σοῦ δίνω ἑκατὸ ἔτη χρόνο, γιὰ νὰ ταλαιπωριέσαι μ’ αὐτὴ τὴ μάταιη ταλαιπωρία καὶ νὰ ψάχνεις ἔστω κι ἕνα μοναδικὸ χορταράκι, τὸ ὁποῖο νὰ μὴν μαρτυρεῖ περὶ τοῦ μεγαλειώδους ὄντος τοῦ Δημιουργοῦ του. Ὅμως γιὰ νὰ σοῦ συντομέψω τούτη τὴν προθεσμία καὶ γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω νὰ βρεῖς ποιὸς δὲν μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Θεοῦ θὰ στὸ ἀποκαλύψω: μόνο καὶ μόνοι σ’ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη οἱ διεστραμμένοι ἄνθρωποι.

Μαρτυρεῖ ἡ τάξη καὶ τὸ μέτρο καὶ ὁ ἀριθμὸς καὶ ἡ θεϊκὴ ἁρμονία ὅλης τῆς δημιουργίας. Μαρτυρεῖ ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδηση ὅλων τῶν ἁγίων καὶ δικαίων ψυχῶν. Ὅμως, πάνω ἀπ’ ὅλους καὶ ἀπ΄ ὅλα πάντα μαρτυρεῖ ὁ Κύριος καὶ Σωτήρας μας Ἰησοῦς Χριστός, στὸν ὁποῖο ὁ μεγάλος καὶ αἰώνιος Θεὸς φανερώθηκε ἐν σώματι ὡς ἄνθρωπος, ἐπισκέφθηκε τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἀνακοίνωσε τὰ μυστικά, ἔδειξε τὴν ὁδό, ἄνοιξε τὸν Παράδεισο. Ἐὰν κάποιος θέλει καὶ μὲ τὰ μάτια του νὰ δεῖ τὸν Θεὸ καὶ μὲ τὰ αὐτιὰ νὰ Τὸν ἀκούσει -ὄντως καὶ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία ἐκπλήρωσε ὁ Δημιουργὸς στοὺς ἀνθρώπους- ἂς κοιτάξει τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ θὰ δεῖ καὶ θὰ ἀκούσει, καὶ θὰ ζωντανέψει μὲ νέα ζωή.

Ἔτσι μπορεῖς νὰ ἀπαντήσεις σ΄ ἐκείνη τὴ φτωχὴ ψυχή, ἡ ὁποία διψασμένα ψάχνει τὸν Θεὸ καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ Τὸν δεῖ καὶ νὰ Τὸν ἀκούσει. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ λεχθεῖ. Αὐτὸ εἶναι μόνο ἕνα δεμάτι στὸν πελώριο ἀγρὸ τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο ὅ,τι μεγαλώνει μαρτυρεῖ περὶ τοῦ Δημιουργοῦ του. Καὶ γιὰ τίποτα ἄλλο δὲν μεγαλώνει παρὰ γιὰ νὰ δείξει τὴ μαρτυρία του καὶ νὰ φύγει! Ἐνῶ ἐσύ, κόρη, συνέχισε νὰ δυναμώνεις στὴν ἀρετή σου. Καὶ μὴν κοιτᾶς οὔτε ἀριστερὰ οὔτε δεξιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Σὲ λίγο πρέπει νὰ πεθαίνουμε. Καὶ ἐκεῖ, ὑστέρα ἀπὸ τὸν θάνατο, μᾶς περιμένει ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ πῶς ἐμεῖς, ὡς οἱ πιὸ κοντινοί του Θεοῦ, μαρτυρούσαμε τὰ περὶ Θεοῦ. Καὶ στὴ Δίκη ὑπάρχουν δύο στρατιὲς τῶν ἀνθρώπων: ἡ μία στὴ δεξιὰ πλευρὰ τοῦ Κυρίου τῆς δόξας, ἡ ὁποία σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ δὲν ντράπηκε γιὰ τὸν Χριστό, καὶ ἡ ἄλλη στὴν ἀριστερὴ πλευρά Του, ἡ ὁποία σ’ αὐτὴν τὴ ζωὴ «ἐν τῇ γενεᾷ ταύτη τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ» (Μάρκ. 8,38) ντράπηκε γιὰ τὸν Χριστό.

Εἰρήνη σὲ σένα καὶ εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

[bluerose]

Πρὸς τὴ χήρα ποὺ θλίβεται καὶ ἀνησυχει

SpoilerShow

Στενοχωριέσαι γιὰ τὸν νεκρὸ σύζυγο. Ἀνησυχεῖς γιὰ τὰ παιδιά. Κλαῖς μέρα-νύχτα. Στὴν ψυχή σου ὑπάρχει σύγχυση καὶ σκοτάδι. Μπροστὰ στὰ μάτια ὁμίχλη καὶ ἀβεβαιότητα.

Κουράγιο. Μὴν φοβᾶσαι. Πὲς στὸν ἑαυτό σου: «ὁ ἄνδρας μου ἀνῆκε πρῶτα στὸν Θεὸ καὶ ἔπειτα σ' ἐμένα καὶ τὰ παιδιά μου, πρῶτα εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ ἔπειτα δικός μου. Ἐὰν ὁ ἔμπειρος κηπουρὸς τραβήξει μία δέσμη ἀπὸ τὰ ἄνθη, νὰ ξέρεις, ὅτι χρειαζόταν νὰ πράξει ἔτσι. Ἐκεῖνος ξέρει τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους τὸ ἔκανε. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους εἶναι καὶ αὐτός: γιὰ νὰ ἐξελίσσονται τὰ γύρω ἄνθη. Κι ἐσὺ μὲ τὰ παιδιά σου ἀπὸ τώρα θὰ ἐξελίσσεσαι πνευματικὰ καλύτερα.

Οἱ σκέψεις σου θὰ ἀνυψώνονται ἀπὸ τὰ γήινα πρὸς τὰ οὐράνια. Ἡ ψυχή σου πιὸ δυνατὰ θὰ προσκολληθεῖ στὸν Θεό. Τὸ πνεῦμα σου θὰ θριαμβεύει ἐπάνω ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὁ θάνατος δὲν θὰ εἶναι γιὰ σένα πιὰ φοβερός. Ἡ προηγούμενη ματαιοδοξία θὰ σοῦ φανεῖ γελοία. Ἡ παρατήρηση αὐτοῦ τοῦ κόσμου σὰν πατρίδα τῆς πραγματικῆς καὶ μόνιμης εὐτυχίας θὰ ἀλλάξει. Δηλαδή, πολύπλευρο πνευματικὸ κέρδος. Νὰ ξέρεις, ὅτι ὁ Θεὸς χτίζει καὶ ὅταν γκρεμίζει.

Γιὰ τὰ παιδιὰ μὴν ἀνησυχεῖς. Μόνο πράξε ὅ,τι εἶναι μέσα στὶς δυνατότητές σου. Τὰ παραπάνω ἀπ’ αὐτὸ ἐμπιστεύσου τα στὸν Δημιουργό τους. Εἶναι γραμμένο: «Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτὸν» (Α' Πετρ. 5, 7) καὶ θὰ αἰσθανθεῖς, πὼς ὁ σταυρός σου εἶναι ἐλαφρύς. Ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν πολὺ πιὸ βαρεῖς σταυροὶ ἐπάνω στὶς χῆρες γυναῖκες. Θὰ σοῦ περιγράψω ἕναν πολὺ βαρύ. Στὴν ἀρχὴ τοῦ πολέμου οἱ Γερμανοὶ σκότωσαν ἕναν γνωστό μου μπροστὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του δίπλα στὸν ποταμὸ Ντρίνα· τὸ σπίτι του τὸ ἔκαψαν, καὶ τὴ γυναίκα του μὲ ἕξι μικρὰ παιδιὰ τοὺς κυνήγησαν ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Πέρασαν ἀπὸ τότε δώδεκα χρόνια. Μία μέρα ξαφνικὰ σταμάτησε μπροστά μου στὰ Σκόπια ἕνας νεαρὸς σιδηροδρομικὸς ὑπάλληλος καὶ μοῦ παρουσιάστηκε ὡς γιὸς ἐκείνου τοῦ σκοτωμένου γνωστοῦ μου. Χάρηκα πολύ, καὶ μὲ φόβο ρώτησα, ἐὰν κάποιος ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ τους ἀκόμα παρέμεινε στὴν ζωή. Ἐκεῖνος μοῦ ἀπάντησε χαρούμενα: «Ὅλοι μας εἴμαστε ζωντανοὶ καὶ ὑγιεῖς, δόξα τῷ Θεῷ! Οἱ δύο μας εἴμαστε κρατικοὶ ὑπάλληλοι, δύο στὸ ἐμπόριο, ἡ μεγαλύτερη ἀδελφή μου εἶναι παντρεμένη καὶ ἡ μικρότερη ζεῖ μὲ τὴ μητέρα».

Τότε ἄρχισε ζωηρὰ νὰ μοῦ περιγράφει τὰ βάσανα ποὺ ὑπέμειναν καὶ τὶς δυσκολίες. Περπάτημα, γιὰ τὴν ἀκρίβεια περιπλάνηση, σ' ὁλόκληρο τὸ κράτος ἀπὸ τὸ Ντρίνα ἕως τὸ Μπίτολ. Καὶ συνεχῶς πείνα, ἀρρώστια, κρύο, φυλακίσεις, νύχτες στοὺς σταθμούς, στὰ καφενεῖα, στοὺς δρόμους. Μαζὶ μ' αὐτὰ καὶ ὁ φόβος, ἡ ἀβεβαιότητα, ἡ ξενιτιά. Ὅμως στὸ τέλος ἡ νίκη καὶ ἡ δόξα. Καθαρὸ κούτελο, καὶ τὸ λογικό, καὶ ἡ ζωή, καὶ ἡ πίστη. Τί νὰ σοῦ διηγοῦμαι περισσότερο; Ἐγὼ νομίζω, ὅτι οἱ μάχες καὶ οἱ νίκες αὐτῆς τῆς μητέρας μὲ τὰ ἕξι ὀρφανὰ εἶναι πιὸ δοξασμένες καὶ ὡραιότερες ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ Ναπολέοντα.

Κι ἐσένα θὰ σὲ βοηθήσει ὁ Θεός. Μὴν Τὸν ξεχνᾶς, καὶ δὲν θὰ σὲ ἀφήσει. Θὰ νικήσεις, καὶ θὰ εἶναι γλυκιὰ ἡ νίκη εἰς τοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

[bluerose]

Πρὸς κατάδικο ποὺ ρωτᾶ γιὰ τὴν ψευδομαρτυρία

SpoilerShow

Καταδικάστηκες στὴ φυλακή. Καὶ τώρα κάθεσαι στὸ κελὶ καὶ στὴ σιωπὴ κοσκινίζεις ὁλόκληρη τὴ ζωή σου μὲ ψιλὸ-ψιλὸ κόσκινο. Παραξενεύεσαι πῶς ὅλα ξετυλίχθηκαν σὰν ἕνα κουβάρι ὅταν κατεβαίνει τὸ βουνό!

Ἡ ζωή σου ἔρρεε ἥσυχα, μὲ προκοπὴ καὶ ἱκανοποίηση ὥσπου ψευδομαρτύρησες γιὰ τὸν ἀδελφό σου. Δικαιολογοῦσες τὸν ἑαυτό σου: Ἀδελφός μου εἶναι! Ποιὸν θὰ βοηθήσω, ἀκόμα καὶ μὲ ψευδομαρτυρία, ἂν ὄχι τὸν ἀδελφό μου; Ἔτσι κυλοῦσαν μέσα σου λανθασμένες σκέψεις, καὶ μὲ τέτοιες σκέψεις ἀμυνόσουν μπροστὰ στοὺς δικαστές. Σ’ αὐτὸ τὸ ἐπιχείρημα ἕνας δικαστής σοῦ ἀπάντησε ὅτι τελικὰ ὅλοι ἀδέλφια εἴμαστε καὶ ἑπομένως μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο σκέψης θὰ μπορούσαμε νὰ δικαιολογήσουμε τὰ πάντα! Μόλις τότε κατάλαβες, πὼς οἱ λάθος σκέψεις σὲ ὁδήγησαν σὲ κακὴ πράξη.

Μοῦ ἀφηγήθηκε ἕνας ψευδομάρτυρας τὴν ἑξῆς ἱστορία:

«Ψευδομαρτύρησα», λέει, «ἐξαιτίας ἑνὸς βοδιοῦ. Ὅμως μέχρι τὴ δίκη δὲν θὰ ἔφθανε ἡ ὑπόθεση, ἐὰν δὲν πήγαινα μόνος μου νὰ καταγγείλω τὸν ἑαυτό μου. Κι ἔπρεπε νὰ μὲ καταγγείλω. Ἀφοῦ οἱ τιμωρίες τῶν ἀνθρώπων καὶ πάλι εἶναι πιὸ εὔκολες ἀπὸ τὶς τιμωρίες τοῦ Θεοῦ. Δύο χρόνια μετὰ τὴν ψευδομαρτυρία μου τὸ σπίτι μου ἔγινε σκιάχτρο γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ πρώτη ἀτυχία πού μοῦ συνέβη ἦταν ὅτι τὰ βόδια ζεμένα στὸ κάρο γκρεμίστηκαν σὲ κάποια χαράδρα καὶ καταστράφηκαν καὶ τὰ βόδια καὶ τὸ κάρο. Γι’ αὐτὴ τὴν εἴδηση μὲ προϋπάντησε ἡ γυναῖκα μου τὸ βράδυ ἐκείνης τῆς ἴδιας μέρας ὅταν μετὰ ἀπὸ τὴν ψευδομαρτυρία γύρισα σπίτι ἀπὸ τὸ εἰρηνοδικεῖο. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἑβδομάδες χτύπησε κεραυνὸς τὴ στάνη μου καὶ σκότωσε ὅλα τὰ πρόβατα. Καὶ οἱ κλέφτες μὲ λήστεψαν δύο φορές. Καὶ ἡ γυναῖκα μου ἀδυνάτισε, καὶ παρότι καταχρεώθηκα προσπαθώντας νὰ τὴ γιατρέψω πέθανε βασανισμένη. Ἕνα μου παιδί, ἕως τότε πάντα ὑγιές, ἀσθένησε βαριὰ καὶ ἄρχισε νὰ πέφτει μέρα καὶ νύχτα, καὶ νὰ βγάζει ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα καὶ νὰ τρίζει τὰ δόντια. Πτωχός, καταχρεωμένος, κακομοίρης, τιποτένιος, μιὰ μέρα παραπονέθηκα σ’ ἕνα φίλο μου γιὰ τὴν κακή μου μοίρα. Καὶ αὐτός, σὰν κεραυνὸς ἀπὸ τὸ οὐρανό, μὲ ρώτησε: Μήπως ἔχεις ψευδομαρτυρήσει ποτέ; Σὰν νὰ ξύπνησα σὲ κρύα νεροποντὴ τὰ θυμήθηκα ὅλα καὶ ὅλα ἔγιναν ξεκάθαρα. Χωρὶς νὰ ἀπαντήσω στὸν φίλο μου τίποτα, ἐκείνη τὴν στιγμὴ πῆγα στὸ δικαστήριο, τὸ δήλωσα καὶ τὰ ὁμολόγησα ὅλα. Πέρασα φυλακή, καὶ τώρα ἄρχισα νὰ φτιάχνω τὴ ζωή μου ἀπ’ τὴν ἀρχή. Ἀλλὰ ἔμαθα καλὰ νὰ φοβᾶμαι τὸν Θεό».

Βλέπεις πόσες δυστυχίες μποροῦν νὰ συμβοῦν στὸν ψευδομάρτυρα; Ἀφοῦ τέτοιος εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, ἀδελφέ μου: Ζωντανὸ πῦρ, δὲν μπορεῖς νὰ τὸ πατήσεις, χωρὶς νὰ καεῖς. Ὅταν πατᾶς τοὺς μαλθακοὺς νόμους τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀλλάζουν συχνά, συμβαίνουν δυσκολίες καὶ ταλαιπωρίες. Πόσο μᾶλλον ὁ πύρινος καὶ αἰώνιος νόμος τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

«Οὐ ψευδομαρτυρήσεις» (Ἐξ. 20.16), εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, γραμμένη καὶ στὶς δύο διαθῆκες τοῦ Θεοῦ, στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινή. Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ πεῖς ψέμα μπροστὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ . Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ σταθεῖς μὲ ἀσκέπαστο κεφάλι μπροστὰ στὸν Σταυρὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ φωνάξεις: «Ὁρκίζομαι στὸν Ζῶντα καὶ παντοδύναμο Θεό, ὅτι αὐτὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι ψέμα ἢ ὅτι αὐτὸ τὸ ψέμα εἶναι ἀλήθεια, καὶ ὅπως ἐγὼ εἶπα ὀρθὰ ἔτσι νὰ μὲ βοηθήσει ἐμένα ὁ Θεός»!

Ὄντως δὲν εἶναι περίεργο τότε ποὺ ὁ Θεὸς τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ δικαίου χτυπᾶ ἕνα ψευδομάρτυρα στὰ χέρια μὲ τὸ μαστίγιό Του, τὸν δεύτερο στὰ πόδια, τὸν τρίτο στὰ μάτια, τὸν τέταρτο στοὺς συγγενεῖς του, τὸν πέμπτο στὰ βόδια, καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς. Νὰ ἕνα ζωντανὸ παράδειγμα στὴ γειτονιά μας, πῶς τὸ ἀόρατο μαστίγιο τοῦ Θεοῦ χτύπησε ἕνα ψευδομάρτυρα στὰ μάτια: Ὁρκίστηκε ὁ ἄνθρωπος ψευδόμενος γιὰ ἕνα κομμάτι γῆς, ποὺ πλήρωσε ἀκριβότερα ἀπὸ ἕνα ἑκατομμύριο δουκάτα, ἀφοῦ πρῶτα τὸ πλήρωσε μὲ τὴ ψυχή του. Βάδιζε πρῶτα στὸ δικό του κομμάτι ἀργά. Ὅμως μόλις ἀπὸ τὸ δικό του ἀγρὸ βάδισε σ’ ἐκεῖνο τὸ καταραμένο κομμάτι γῆς, τοῦ ἀφαιρέθηκε ἡ ὅραση. Τὸ ἀόρατο μαστίγιο τοῦ Θεοῦ χτύπησε αὐτὸν τὸ ψευδομάρτυρα στὰ μάτια. Καὶ νάτος τυφλὸς κάθεται δίπλα στὴν ἑστία του.

Νὰ τί συμβαίνει στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ σ’ ὅσους νομίζουν, ὅτι ὁ κόσμος εἶναι δικός τους καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ.

Ἀλλὰ ἐσύ, διάβαζε τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ νὰ φοβᾶσαι τὸν Θεό. Καὶ θὰ διαφωτιστεῖς. Καὶ ὅλα θὰ εἶναι καλὰ ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Ἔλεος καὶ εἰρήνη ἀπὸ τὸν Θεὸ

[bluerose]

Μηνύματα πρὸς τὸν λαὸ ἀπὸ τὸ στρατόπεδο συγκέντρωσης στὸ Νταχάου

SpoilerShow

Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι' αὐτὸ τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ μὲ τὰ δάκρυά μας.

Ποδοπατήσαμε κάθε τι, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι' αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἡ καταστροφὴ μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τὰ σχολεῖα μας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δὲν εἶχε πατριωτισμὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες μας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος μας.

Εἴκοσι χρόνια δὲν σεβόμασταν τὶς παραδόσεις μας, καὶ τώρα οἱ ἀλλοεθνεῖς μᾶς στέρησαν τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι τους.

Εἴκοσι χρόνια χλευάζαμε τοὺς προγόνους μας, ποὺ μὲ τὴν εὐσέβειά τους κατέκτησαν τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὸ μέτρο ὅμως ποὺ κρίναμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας, μὲ τὸ ἴδιο μέτρο καὶ ἐμεῖς κριθήκαμε.

Παρ' ὅλα αὐτά, ὁ Θεὸς μᾶς συγχώρεσε.

Οἱ ὑβριστικὲς σκέψεις μας, τὰ ὑβριστικὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας, οἱ ἀτελείωτες προσβολὲς στὸν Μεγαλοδύναμο Θεό, κατὰ τὴν περίοδο τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων, καταδίκασαν τὸ λαό μας ἀρχικὰ σὲ θάνατο. Ἡ ποινὴ ἐπιβλήθηκε καὶ ἕνας στοὺς ὀκτὼ Σέρβους ἐκτελοῦνταν στὰ πρῶτα δύο χρόνια της κατοχῆς τῆς χώρας μας ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.

Στὴ συνέχεια οἱ ἐκτελέσεις σταμάτησαν καὶ ἡ ποινὴ μειώθηκε, σὲ ἰσόβια σκλαβιά. Καταδικαστήκαμε νὰ εἴμαστε αἰώνια ὑπόδουλοι τῶν Γερμανῶν.

Μόνον ὅταν ὁ φτωχὸς λαός μας, μὲ τὰ ἐξασθενημένα χέρια του, ἄρχισε νὰ ἀνάβει κεριά, νὰ προσεύχεται, τότε οἱ προσευχές του συγκίνησαν τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους ὥστε νὰ μεσιτεύσουν γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ Παντελεήμων Θεὸς πάλι μείωσε τὴν ποινὴ τῆς ἰσόβιας σκλαβιᾶς σὲ δύο χρόνια. Ὁ σέρβικος λαὸς καταδικάστηκε σὲ δύο χρόνια φυλάκισης ἐνῶ εἴκοσι χρόνια ζοῦσε ἁμαρτωλὴ ζωή. Δὲν εἶναι ἄραγε αὐτὸ ἐλεημοσύνη; Ὑπάρχει ἄραγε κανεὶς ἐπίγειος βασιλιὰς ὁ ὁποῖος θὰ ἀνεχόταν εἴκοσι χρόνια νὰ τὸν βρίζουν, νὰ τὸν χλευάζουν καὶ νὰ συγχωρεῖ τὸ λαό του; Ποτὲ καὶ πουθενά. Τέτοια ἐλεημοσύνη ἔχει μόνο ὁ Θεός μας.

Ἀδελφοί μου, τί λοιπὸν νὰ πράξουμε τώρα; Ἂς πράξουμε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράτταμε στὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν εἴκοσι χρόνων.

Ἂς μὴν ἁμαρτάνουμε, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρουμε πάλι.

Ἂς μὴν προσβάλουμε πάλι τὸν Παντοκράτορα Θεό, καὶ ὑποστοῦμε μεγαλύτερη τιμωρία.

Ἂς μὴ σπιλώνουμε τὶς ψυχές μας μὲ ἁμαρτίες, γιὰ νὰ μὴ χρειασθεῖ πάλι νὰ τὶς ἐξαγνίζουμε μὲ τὸ αἷμα καὶ τὰ δάκρυά μας.

Ἂς μὴν ποδοπατᾶμε τὰ ὅσια τῶν προγόνων μας, γιὰ νὰ μὴν ποδοπατηθοῦμε οἱ ἴδιοι.

Ἂς χτίσουμε σχολεῖα μὲ πίστη, ἂς ἀποκτήσουμε κυβερνῆτες τίμιους, ἂς ἀποκτήσουμε στρατὸ μὲ πατριωτισμό, καὶ κράτος ποὺ νὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὁ καθένας μας στὸ Θεὸ καὶ στὸν ἑαυτό του. Ἂς μὴ μείνει κανένας μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, γιὰ νὰ μὴ χάσει τὸ φῶς του ἀπὸ τὴν ἐπέλαση τοῦ τρομακτικοῦ σκοταδιοῦ τῶν ἀλλοεθνῶν μὲ τὰ «ὡραῖα» ὀνόματα καὶ τὰ «φανταχτερὰ» ροῦχα.

Ἂς προσπαθήσει ὁ καθένας μας νὰ κατακτήσει τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἔτσι μόνο θὰ ἐπιβιώσει τὸ κράτος μας πάνω στὴ γῆ γιὰ μεγαλύτερο χρονικὸ διάστημα. Ἂν εἴμαστε δίκαιοι ὁ οὐρανὸς θὰ προσέχει τὸ κράτος μας. Στὴν οὐράνια Βασιλεία βασιλεύουν ἡ δικαιοσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ σοφία, ἡ καθαρότητα....

Ἂς σκεφτεῖτε ἂν ἔχετε αὐτὲς τὶς ἀρετές, καὶ ἂν ὄχι καλύτερα νὰ ἀγωνιστεῖτε νὰ τὶς ἀποκτήσετε ὅλες. Ἔτσι θὰ γίνετε τέλειοι, ὅπως τέλειος εἶναι καὶ ὁ μεγάλος Πατέρας σας, ὁ οὐράνιος.

Ἔτσι θὰ ἀντέξετε τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη, ποὺ κτύπησαν τὸ κράτος μας καὶ σὰν ἐφιάλτης μᾶς ταλάνισαν καὶ θὰ μᾶς ταλανίζουν γιὰ πολλὰ χρόνια.

Ὁπλισμένοι μὲ τὶς ἀρετὲς θὰ δικαιώσετε τὴν ἀγάπη σας γιὰ τὴν πατρίδα σας, καὶ θὰ δικαιώσετε τὸ ὄνομα τοῦ Ὀρθόδοξου χριστιανοῦ. Ἂς σᾶς βοηθάει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Πατέρας καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

[bluerose]

Ἐπιστολὴ στὸν ἐπαγγελματία Σίμο Μ., τὸν ὁποῖο βασανίζει ἡ ἐκδοχὴ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴ Δίκη τοῦ Θεοῦ.

SpoilerShow

Ἄκουσες ἀπὸ κάποιον ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ ἤδη τὴ δίκη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δεύτερη κρίση δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Αὐτὴ ἡ σκέψη σὲ βασάνιζε ἀρκετὸ καιρὸ καὶ δὲν μποροῦσες νὰ ἀποφασίσεις ἂν θὰ τὴν ἀποδεχθεῖς ἤ θὰ τὴν ἀπορρίψεις.

Φαντάσου ἕναν πολὺ κακὸ ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ κακίες εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλη τὴν πόλη. Οἱ γείτονες τὸν ἀποφεύγουν καὶ μεταξύ τους κατακρίνουν τὶς ἀδικίες του.

Κανεὶς δὲν τὸν ἐπισκέπτεται, κανεὶς δὲν τὸν δέχεται στὸ σπίτι του. Ἔτσι κρίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι τὸν τιμωροῦν. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁδηγεῖται στὸ δικαστήριο καὶ τὸ δικαστήριο ἀποφασίζει νὰ τὸν τιμωρήσει μὲ φυλάκιση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη νομικὴ κρίση. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, βλέπεις δύο δίκες: μία κατὰ συνθήκη καὶ ἔκτακτη, καὶ μία νομικὴ καὶ ὁριστική.

Ἢ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα, πάρε τὸ παράδειγμα κάποιου ἄτακτου μαθητῆ, τὸν ὁποῖο ὁ δάσκαλος πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους γιὰ νὰ τὸν συνετίσει καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους τὸν ἀποβάλλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὡς μὴ προσαρμόσιμο.

Ἔτσι εἶναι οἱ δύο κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Μία κατὰ συνθήκη, πρόσκαιρη, καὶ μία ὁριστική. Ἀποκαλοῦμε ἐκπαιδευτικὴ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὸ σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἡ δεύτερη κρίση θὰ εἶναι δίκαιη καὶ ὁριστική.

Αὐτὸ ἔχει καταστεῖ σαφὲς ἀπὸ πολλὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τὸν δίκαιο Μωυσῆ τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, μὲ τὴν ἀπαγόρευση νὰ μπεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν λαὸ του ἐπὶ σαράντα χρόνια. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ συνθήκη, ἡ πρόσκαιρη καὶ ἐκπαιδευτικὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ φοβισμένοι νὰ λένε: ὅταν ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἕνα ἁμάρτημα σὲ ἕναν τόσο δίκαιο ἄνθρωπο, πῶς θὰ κάνει ἄραγε μέ μᾶς, ποὺ εἴμαστε φορτωμένοι μὲ πολλὰ καὶ βαριὰ ἁμαρτήματα; Ἀλλὰ ἡ τιμωρία τοῦ Μωυσῆ δὲν εἶναι ἡ ἔσχατη καὶ ὁριστικὴ γι’ αὐτόν. Οὔτε σημαίνει ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν θὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τῶν οὐρανῶν.

Γνωρίζεις ὅτι αὐτὸς ὁ μεγάλος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸ μᾶς μαρτυρεῖ ὅτι, ἂν καὶ τιμωρήθηκε γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, δὲν ἀποκλείσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ παιδαγωγικὲς τιμωρίες ἢ οἱ ἐκπαιδευτικὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, δηλαδὴ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Κοίταξε τὸν ἀσθενῆ τῆς Βηθεσδᾶ, ποὺ ἦταν κατάκοιτος τριάντα ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ἂν ἡ ἀρρώστια του προερχόταν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τὸν θεράπευσε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοὶ τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14). Καὶ τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ συμβεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Βασίλειο τῆς Ζωῆς κατὰ τὴ φοβερὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ νέων ἁμαρτιῶν;

Καὶ περὶ τῆς τελευταίας Κρίσης, περὶ τῆς φοβερῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ἡμέρας ἡ ὁποία «ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος» (Μαλ. 4,1), μᾶς μίλησε ξεκάθαρα ὁ Σωτήρας μας. Ὅταν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη σκοτεινιάσουν, ὅταν τ’ ἀστέρια σαλέψουν καὶ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν, ὅταν μέσα στὸ καθολικὸ σκότος φανεῖ «σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,30), τότε θὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ δύναμη καὶ δόξα, νὰ κρίνει δίκαια ζώντας καὶ νεκρούς.

Κρατήσου ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑγιῆ ἐπιστήμη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ διῶξε ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι αὐτὸ τὸ διάστημα σοῦ ἔριξε στὴν ψυχὴ αὐτὸς ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσει μὲ εἰρήνη καὶ ὑγεία.

[bluerose]

Γιά τή μοναξιά καί τήν ἀληθινή ἐπικοινωνία

SpoilerShow

Μὴ φοβᾶσαι δέν εἶσαι μόνος. Μόνος εἶναι ἐκεῖνος πού δέν γνωρίζει τόν Θεό ἀκόμα καί ἄν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αὐτός, καί στήν πιό πολυάριθμη κοινωνία, θά ἔλεγε- ὅπως καί τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δέν ξέρω τί θέλω νά κάνω μέ τόν ἑαυτό μου, ὅλα εἶναι βαρετά». Αὐτές εἶναι ψυχές ἄδειες ἀπό τόν Θεό, φλοῖδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Ἀλλά ἐσύ δέν εἶσαι μόνος ἀφοῦ εἶσαι πλάι στόν Κύριο καί ὁ Κύριος δίπλα σου.

Ἄκουσε πῶς ὁ μεγάλος Παῦλος, ὁ ἀπόστολος τῆς οἰκουμένης, ἦταν κάποτε ἐγκαταλελειμμένος ἀπ’ ὅλους, καί πῶς μιλᾶ: «Ἐν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι᾿ ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη· καὶ ἐῤῥύσθην ἐκ στόματος λέοντος.» ( Β’ Τιμ. 4, 16-17 ) . Βλέπεις, λοιπόν, πόσο ἅγια σκέφθηκε καί μίλησε ὁ δοῦλος τοῦ Χριστοῦ Παῦλος σ’ ἐκεῖνες τίς πρῶτες μέρες, ὅταν στόν κόσμο δέν ὑπῆρχε ἀκόμα οὔτε ἕνας χριστιανικός ναός, οὔτε ἕνας χριστιανός ἄρχοντας! Ἐνῶ σήμερα ὅλη ἡ γῆ εἶναι στολισμένη μέ χριστιανικούς ναούς καί οἱ χριστιανοί ἀπαριθμοῦνται σέ κάτι ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια.

Μή λυπᾶσαι, λοιπόν, ἐπειδή αἰσθάνεσαι μοναξιά στόν δικό σας τόπο. Ἄν αἰσθάνεσαι σάν νά εἶσαι στήν ἔρημο, ὅπως γράφεις, γνώριζε ὅτι πολλοί στήν ἔρημο σώθηκαν. Ἀλλά ὅλοι αὐτοί οἱ ἐρημίτες τοῦ Θεοῦ ἀνῆλθαν στή μεγάλη κοινωνία τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρχαν ἄνθρωποι πού γιά πενῆντα ὁλόκληρα χρόνια δέν εἶδαν ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ὅμως δέν ἔλεγαν «εἴμαστε μόνοι»! Ἀφοῦ ὁ Θεός ἦταν μαζί τους καί αὐτοί μέ τόν Θεό. Μπορεῖς νά ζήσεις χωρίς κανέναν καί χωρίς τίποτα· χωρίς τόν Θεό ὅμως δέν μπορεῖς. Αὐτή εἶναι ἡ δική τους μαρτυρία πού τήν παρέδωσαν στήν Ἐκκλησία ὡς κάποιο κεφάλαιο δικό της. Δέν εἶναι γνωστό ἐάν κάποιος ἄθεος μπόρεσε νά ἐπιζήσει ἐπί πενῆντα χρόνια σέ πλήρη μοναξιά στήν ἔρημο. Αὐτό δέν ἔχει σημειωθεῖ στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Δέν εἶναι σέ θέση ἕνας ἄθεος νά πράξει κάτι τέτοιο. Σέ κάποιον σάν αὐτόν εἶναι βαρετό νά ζεῖ μέσα στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων καί ἀκόμα πιό μονότονο- ἀκόμα καί ἀδύνατο- ἔξω ἀπό τήν κοινωνία. Διότι ὁ ἄθεος ἀναζητᾶ τούς ἀνθρώπους γιά νά τούς κεντρίσει τήν καρδιά μέ τήν ἀθεΐα του καί νά θρέψει τόν ἑαυτό του μέ τόν πόνο τους. Ἀλλά στήν ἔρημο ποιόν νά βρεῖ νά φάει παρά μόνον τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό; Καί μέ ποιανοῦ τόν πόνο νά τραφεῖ παρά μέ τόν δικό του;

Γι’ αὐτό ἀπογείωσε τίς σκέψεις σου στά πνευματικά ὕψη ὅπου κατοικεῖ Ἐκεῖνος πού μόνος Του εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί τρυφερότερη κοινωνία ἀπό κάθε ἀνθρώπινη κοινωνία. Ἐκεῖνον νά ὑπηρετεῖς, μ’ Ἐκεῖνον νά συναναστρέφεσαι, σ’ Ἐκεῖνον νά μιλᾶς, γιά Ἐκεῖνον ἀγωνίσου, Ἐκεῖνον ἀγάπα μέ ὅλη σου τήν καρδιά, μέ ὅλον τόν νοῦ σου. Ἐκεῖνος θά βρεῖ τρόπους νά ἀνοίξει τά μάτια τῶν γειτόνων σου καί τήν καρδιά τους, ὥστε νά ἐμφανίσει σ’ αὐτούς τή ζωντανή πίστη σ’ Αὐτόν. Τότε στόν τόπο σου θά ψάλλεται ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνον ἀπό ἕναν σολίστ, ὅπως τώρα, ἀλλά ἀπό μιὰ χορωδία.

Εἰρήνη καί ὑγεία ἀπό τόν Θεό.

[bluerose]

Γιατί φιλάμε το χέρι του ιερέα

SpoilerShow

Πέθανε ο γέροντας ιερέας σας. Στη θέση του ήρθε ένας νεαρός ιερέας, που μόλις αποφοίτησε από την ιερατική σχολή. Με χαρά φιλούσατε το χέρι του γέροντα ιερέα. Αλλά τώρα σας ήρθε ένας νεαρός! Πως να φιλήσετε το χέρι του ιερέα αφού είναι πολύ νεότερός σας;

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία για τον σέρβο βασιλιά Μίλος. Κάποτε θα λειτουργούσε ένας όχι ηλικιωμένος, αλλά πολύ νέος ιερέας. Ο γερο – βασιλιάς ήταν πολύ ευσεβής.

Η Θεία Λειτουργία δεν άρχιζε, αν δεν είχε ακόμη πάει και αυτός στην Εκκλησία. Και όταν επήγε, στάθηκε στη μέση στο θρόνο του, και προσευχόταν όπως όλοι.

Όταν τελείωσε η Λειτουργία, ο βασιλιάς πήγε να φιλήσει το χέρι του παπά και να πάρει αντίδωρο.
Μα εκείνος από σεβασμό έδωσε το αντίδωρο, και τράβηξε γρήγορα το χέρι του, για να μην το φιλήσει ο γερο – βασιλιάς.

Τότε ο βασιλιάς Μίλος τον κοίταξε αυστηρά και του είπε:
– Δος μου το χέρι σου. Δεν φιλάω το δικό σου χέρι, πάτερ. Την ιερωσύνη σου προσκυνώ, που είναι πιο μεγάλη και από μένα και από σένα!

Τώρα το καταλαβαίνεις το νόημα. Ο γερο – βασιλιάς μίλησε στην εκκλησία θεόπνευστα.

Γιατί πρέπει να φιλάμε το χέρι του ιερέα;
Ο ιερέας σας μπορεί να είναι μόλις 25 χρονών. Μα η ιερωσύνη του είναι από καταβολής κόσμου.

Όταν λοιπόν του ασπάζεσθε το χέρι του ιερέα, προσκυνάτε την ιερωσύνη του, που φθάνει διαδοχικά από τον Χριστό και τους Αποστόλους μέχρι τον ιερέα σας.

Όταν φιλάτε το χέρι του ιερέα σας, φιλάτε ολόκληρη την αλυσίδα των Οσίων και αγίων ιερέων και Ιεραρχών, από τους Αποστόλους μέχρι σήμερα.

Ασπάζασθε και προσκυνάτε τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον άγιο Νικόλαο, τον άγιο Βασίλειο, τον άγιο Σάββα και «όλους τους επιγείους αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους», που όταν ήταν στη γη εκοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον ουρανό!

Το φίλημα που κάνουμε στο χέρι του ιερέα δεν είναι φίλημα φυσικό. Είναι φίλημα άγιον, όπως γράφει στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος.

Να το ασπάζεσθε λοιπόν το χέρι του ιερέα που σας ευλογεί. Είναι ευλογημένο από τον Θεό. Με τη χάρη της ιερωσύνης. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Να το φιλάτε το χέρι του ιερέα σας. Όσο νέος και αν είναι. Και να τον ακούτε

[bluerose]

Η ιστορία περί υιοθετημένου
Επιστολή στον δημόσιο υπάλληλο Σ. Π.

SpoilerShow

Θέλετε να ξέρετε την αλήθεια περί της ανθρώπινης ζωής. Αυτό είναι δύσκολο να το πούμε σ’ ένα γράμμα. Ας δοκιμάσουμε με μία ιστορία:

Κάποιος άνθρωπος νοικοκύρης είχε έναν μοναχογιό. Όμως, υιοθετεί κάποιον φτωχό, και άρχισε και εκείνον να τον θεωρεί ως πραγματικό παιδί του. Αλλά σ΄ αυτόν τον υιοθετημένο ήρθε κρυφά ένας μαύρος μάντης και τον έπεισε, να φύγει από το σπίτι του ευεργέτη του, και του υποσχέθηκε να τον βοηθήσει με τις μαγγανείες του να φτάσει σε μεγαλύτερη δόξα από τη δόξα του νοικοκύρη. Πεισμένος γι’ αυτό ο υιοθετημένος ζήτησε την ελευθερία του από τον ευεργέτη του. Εκείνος αντιλαμβανόταν το όλο πράγμα, όμως δεν έφερε αντίρρηση, αλλά άφησε να γίνει το θέλημα του υιοθετημένου. Λυπήθηκε, όμως, και στο χωρισμό έδωσε στον υιοθετημένο ένα κεντητό πουγκί, γεμάτο χρυσό και πολύτιμα πετράδια. Και τον άφησε με δάκρυα στα μάτια. Έτσι ξεκίνησε εκείνος ο φτωχός για το ταξίδι. Αλλά ο μαύρος μάντης όχι μόνο δεν βοηθούσε αυτόν τον έρημο ταξιδιώτη, αλλά, αντίθετα, έστελνε τους μαύρους συγγενείς του στον δρόμο μπροστά του, για να τον ληστεύουν. Βλέποντας πως βρίσκεται σε δυσκολία ο φτωχός εξαγόραζε τον εαυτό του από τους ληστές με τον χρυσό και τα πολύτιμα πετράδια˙ μόνο τους παρακαλούσε, να μην του πάρουν το κεντητό πουγκί. Ταξιδεύοντας έτσι, μόνος του έπεφτε ασταμάτητα από τη μία ενέδρα των μαύρων στην άλλη. Και εξαγόραζε με αυτόν τον τρόπο κατά σειρά τους ληστές με τον χρυσό και τα πολύτιμα πετράδια, έως ότου το πουγκί άδειασε. Τότε βγήκε μπροστά του εκείνος ο μαύρος μάντης αυτοπροσώπως. Όταν τον είδε ο φτωχός, του απευθύνθηκε για βοήθεια σαν σε φίλο. Αλλά ο μαύρος μάντης συμπεριφέρθηκε ως ο χειρότερος ληστής. Τρίζοντας τα δόντια έπιασε το κεντητό πουγκί, και άρχισε να το τραβά για να το αρπάξει. Όλο εκείνο το διάστημα ο νοικοκύρης από μακριά έβλεπε και αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει με τον υιοθετημένο του γιο. Και λυπήθηκε για τη μοίρα του, και έστειλε τον μοναχογιό του, να σώσει εκείνο το φτωχό από την καταστροφή. Έφτασε ο γιος την τελευταία στιγμή, όταν ο φτωχός είχε ήδη εξαντληθεί από τη μάχη για να κρατήσει το κεντητό πουγκί. Και χτύπησε ο γιος εκείνον τον μαύρο μάντη και τον πλήγωσε θανάσιμα. Τότε το πουγκί του φτωχού γέμισε πάλι με χρυσό και πολύτιμα πετράδια και του είπε, επειγόντως να επιστρέψει σπίτι όπου τον περιμένει ο πατέρας νοικοκύρης. Καταλάβατε αυτή την ιστορία; Ο νοικοκύρης είναι ο Θεός. Ο Υιός του Θεού είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο υιοθετημένος είναι ο Αδάμ και το γένος του. Ο μαύρος μάντης είναι ο σατανάς. Το κεντητό πουγκί είναι το ανθρώπινο σώμα. Ο χρυσός και τα πολύτιμα πετράδια είναι η ανθρώπινη ψυχή, χαρισμένη με πλούσια δώρα του Θεού. Απομακρυνόμενο από τον Θεό, το αυτόβουλο ανθρώπινο γένος έχασε βαθμιαία όλο τον πνευματικό πλούτο, και παρέμεινε μόνο με τη σωματική ζωή του. Και όταν ο σατανάς έκανε την προσπάθεια, να πάρει για τον εαυτό του και αυτό, και έτσι να καταστρέψει εντελώς το έργο του Θεού, εμφανίσθηκε στον κόσμο ο Υιός του Θεού. Εκείνος πλήγωσε θανάσιμα τον σατανά, και πληγωμένο και ακίνδυνο τον κατέρριψε στα βάθη της κόλασης. Ενώ στη σωματική ζωή της ανθρωπότητας πάλι ενεφύσησε τη ζώσα ψυχή και τη γέμισε με θεϊκά δώρα. Ταυτόχρονα διατάχθηκε το γένος του Αδάμ, να επιστρέψει με τον καινούργιο πλούτο στον οίκο του Ουράνιου Πατέρα. Ειρήνη σε σας και ευλογία Χριστού.

[bluerose]

Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, πέφτει μέσα ο ίδιος
Επιστολή του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον οικονόμο Βλάνταν Τσ.

SpoilerShow

Είναι κακός ο γείτονας σου. Στους άλλους έκανε κακό μα στον εαυτό του μεγαλύτερο. Απαγόρευσε σ΄αυτούς που μετέφεραν νερό να περάσουν από τη συνηθισμένη διαδρομή μέσα από τα δικά του οικόπεδα.

Όταν είδε ότι αυτό δεν βοηθά έφτιαξε περίφραξη. Αλλά οι άνθρωποι που μετέφεραν το νερό πηδούσαν πάνω από την περίφραξη, επειδή ο άλλος δρόμος ήταν πολύ μακρύς.

Τότε αυτός βάζει μεταλλική παγίδα στον φράκτη της εισόδου και τη σκεπάζει με ξερά χόρτα και καλάμια. Αλλά στην παγίδα έπεσε η κόρη του. Τώρα το κοριτσάκι νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Του είπαν πως θα μείνει ανάπηρο για πάντα.

Στην απελπισία του αποφάσισε να βγάλει την περίφραξη και έτσι άφησε τους ανθρώπους που μετέφεραν το νερό να περνούν ελεύθερα από το οικόπεδο του. Να λοιπόν: «Όποιος σκάβει τον λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα»!

Έχει γραφτεί μια φοβερή ιστορία από την παλιά εποχή. Ο βασιλιάς Λέων ο Αρμένιος θερμός εικονομάχος, είχε ένα φίλο, τον Μιχαήλ, γνωστό και ως «Ζαΐκη». Σ’ αυτόν τον Μιχαήλ ο βασιλιάς ήταν υποχρεωμένος ακόμα και για τον θρόνο του.

Αλλά ο Μιχαήλ εναντιώθηκε στην πολιτική που ακολούθησε ο βασιλιάς έναντι της ορθοδοξίας. Ο βασιλιάς συνέλαβε τον Μιχαήλ και τον έριξε στην φυλακή του παλατιού, με σκοπό να τον αποκεφαλίσει ακριβώς την ημέρα των Χριστουγέννων.

Έτσι έκρινε ο βασιλιάς, σε αντίθεση με το δικαστήριο.

Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων κατέβηκε ο βασιλιάς στη φυλακή να δει τον φυλακισμένο του. Και βρίσκεται μπροστά στην εξής σκηνή: Ο αρχηγός της φρουράς, αξιωματικός, από σεβασμό στον Μιχαήλ του έδωσε τα σκεπάσματα του και ο ίδιος κοιμόταν στο πάτωμα.

Ο αξιωματικός ξύπνησε, βλέπει τον βασιλιά και τον πιάνει πανικός, επειδή ο βασιλιάς τον βρήκε να κοιμάται. Φοβούμενος για την ζωή του, ξυπνάει τον Μιχαήλ και συνωμοτούν να σκοτώσουν τον βασιλιά Λέοντα.

Την αυγή όταν οι ιερείς με λιτανεία άρχισαν να κατευθύνονται προς τον ναό του παλατιού, μπαίνουν μαζί τους και οι συνωμότες οπλισμένοι.

Σκοτώνουν τον βασιλιά Λέοντα τον Αρμένιο τον εικονομάχο. Και έτσι τα Χριστούγεννα δεν εκτελέστηκε ο κατάδικος αλλά ο δικαστής. Και πάλι λοιπόν:

«Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου, πέφτει μέσα ο ίδιος»!

[bluerose]

Για τους καρπούς της νηστείας
Επιστολή στον έμπορο Κ. Κ. της Πάλανκα.

SpoilerShow

Αναρωτιέστε γιατί τόσος κόσμος δεν κρατά τη νηστεία! Επειδή δεν γνωρίζει τους καρπούς της νηστείας. Τα ιδρύματα υγείας στη χώρα μας θα έπρεπε να συνιστούν τη νηστεία κατά τον ίδιο τρόπο που κάνει και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Διότι οι καρποί της νηστείας είναι μεγάλοι και θαυμαστοί, όχι μόνο από άποψη πνευματική αλλά και σωματική. Για απόδειξη θα μπορούσα να σας αναφέρω αμέτρητα παραδείγματα, όμως εγώ θα κρατηθώ σ’ ένα, το πιο πρόσφατο. Τούτο είναι το παράδειγμα μιας χήρας γυναίκας από το Μπέτσεγι:

«Άρχισα να νηστεύω πέρσι για την Πεντηκοστή», μου αφηγήθηκε εκείνη η χήρα. «Έτσι, μου ήρθε ότι πρέπει να νηστεύω, εφόσον πηγαίνω στην Εκκλησία και προσεύχομαι στον Θεό. Όσο ζούσε ο άνδρας μου δεν ξέραμε για την νηστεία. Και αρρωσταίναμε συχνά και οι δυο μας. Μόλις ο ένας σηκωνόταν από το κρεβάτι, ο άλλος έπεφτε. Κι έτσι πέρασε για μας σχεδόν όλος ο καιρός. Εγώ ήμουν συνέχεια θυμωμένη. Η ελάχιστη προσβολή απ’ οποιονδήποτε μ’ έφερνε στα όριά μου. Είχα φόβο απ΄ όλα στον κόσμο, ακόμα και από τις σκέψεις μου και τις προαισθήσεις. Από τότε που άρχισα να νηστεύω – ένα χρόνο τώρα – είμαι ήρεμη και ήσυχη, χαρούμενη πνευματικά και ελαφριά στο σώμα. Κανείς και τίποτα δεν μπορούν να με αγριέψουν. Και στην ψυχή μου ηχούν εκκλησιαστικά άσματα και προσευχές. Τα όνειρά μου είναι όμορφα και απαλά. Τίποτα στον κόσμο δεν έχω. Ζω σε μια ευκατάστατη φίλη. Αλλά αισθάνομαι σαν να είναι ολόκληρος ο κόσμος δικός μου. Είμαι εντελώς υγιής, αν και είμαι γριά. Τίποτα δεν φοβάμαι˙ ούτε τον θάνατο. Το μόνο που αχόρταγα θέλω είναι η ησυχία, η νηστεία και η προσευχή και σ’ αυτό βρίσκω απόλυτη ευτυχία».

Έτσι μιλά για τον εαυτό της η γερόντισσα από το Μπέτσεγι. Και μ’ αυτή την εμπειρία της εκείνη βεβαιώνει στις μέρες μας, την ευαγγελική διδαχή και την εμπειρία αιώνων της Εκκλησίας.

[bluerose]

Στον έφεδρο αξιωματικό σχετικά με το πώς ο Θεός δεν επιτρέπει

SpoilerShow

Περιγράφετε την αληθινή ιστορία των παθών σας στην αιχμαλωσία, η οποία είναι πράγματι διδακτική. Τρείς φορές οι εχθροί σας οδήγησαν στο απόσπασμα και τις τρεις φορές σας γύρισαν χωρίς κάποιον ορατό λόγο. Είναι αόρατος ο λόγος από εσάς αλλά όχι από Εκείνον που σας δημιούργησε. Μόνος λέτε πως εκείνες τις φοβερές ώρες ασταμάτητα προσευχόσαστε μ’ όλη σας την καρδιά στον Θεό. «Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος», λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 55, 2).

Ο αυτοκράτωρ Λέων ο Ε’ ο Αρμένιος, ανήλθε στον θρόνο το 813 μ. Χ. και διέπρεψε ως στρατηγός κατά των Αράβων. Ως βασιλιάς νίκησε και σκότωσε τον Κρούμο, ηγέτη του μεγάλου βουλγαρικού στρατού. Εργάστηκε για την αναδιοργάνωση του κράτους και του στρατού. Δολοφονήθηκε από συνωμότες.

Ο Αρειανός βασιλιάς Βαλέντιος τρεις φορές πήρε καλαμάρι να υπογράψει την απόφαση της δίωξης κατά του Μεγάλου Βασιλείου και τις τρεις φορές του έσπασε. Έκπληκτος ο βασιλιάς σκίζει την απόφαση και αφήνει τον άγιο στην ησυχία του.

Διαβάστε το Ευαγγέλιο, διαβάστε αυτό το μοναδικό και άγιο Βιβλίο της ζωής, και θα μάθετε την αλήθεια και θα γνωρίσετε πολλά μυστικά. Εκεί ερμηνεύεται και η δική σας περίπτωση. Κάποτε κακεντρεχείς Εβραίοι ήθελαν να συλλάβουν και να σκοτώσουν τον Κύριο Χριστό. Αλλά δεν τους επετράπη. Γιατί; «…Ουδείς επίασεν αυτόν, ότι ούπω εληλύθει η ώρα αυτού» (Ιωάν. 8, 20), Τι μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο αν ο τα πάντα ορών Κύριος δεν επιτρέψει ή δεν αφήσει; Τίποτα.

Γι’ αυτό οι δεσμοφύλακές σας και δήμιοί σας, τρεις φορές προσπάθησαν και τις τρεις απέτυχαν, αν και τίποτα στον κόσμο δεν φάνηκε να εναντιώνεται στην εξουσία που είχαν πάνω σας. Αλλά εναντιώθηκε Εκείνος που έχει την εξουσία πάνω στον κόσμο και στους ανθρώπους. Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχάσετε τι έκανε ο Ύψιστος για σας. Αλλά μιλήστε στον περίγυρό σας γι’ αυτό, ώστε και οι άλλοι να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σ’ Αυτόν.

[bluerose]

Επιστολή σ’ έναν ουνίτη για την αλλαγή πίστεως

SpoilerShow

Κάποιος από τους πρεσβυτέρους στα μέρη σας σε φόβισε με τα παρακάτω λόγια: «Καταραμένος να είναι όποιος αλλάξει την πίστη με την οποία γεννήθηκε». Φοβούμενος την κατάρα ρωτάς: «Είναι όντως έτσι;». Εάν ήταν έτσι, τότε θα ήταν καταραμένοι όλοι οι πρόγονοί μας που δεν γνώριζαν τον Θεό, επειδή εγκατέλειψαν την πίστη τους στα είδωλα και βαπτίσθηκαν στην πίστη του Χριστού. Θα ήταν δηλαδή καταραμένοι οι άγιοι απόστολοι – μετά φόβου το λέω – οι οποίοι μόνοι εγκατέλειψαν τον εβραϊσμό και έπεισαν και πολλούς άλλους να τον εγκαταλείψουν; Μήπως ήταν καταραμένοι οι άγιοι πατέρες Κύριλλος και Μεθόδιος που έφεραν στο φως της αληθινής πίστης στους Σλάβους προγόνους μας στα Καρπάθια και στον Μοράβια; Θα ήταν καταραμένος και ο άγιος τσάρος Μπόρις που βάπτισε τους Βούλγαρους, και ο άγιος Γρηγόριος που βάπτισε τους Αρμένιους; Η αγία Νίνα που βάπτισε τους Γεωργιανούς; Ο άγιος Πατρίκιος που βάπτισε τους Ιρλανδούς; Και ο άγιος πρίγκιπας Βλαδίμηρος του Κιέβου, ο οποίος βάπτισε τους Ρώσους; Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι άγιοι είναι καταραμένοι ποιος τότε είναι ευλογημένος; Είναι φοβερό να συνδέουμε την κατάρα με τα πιο ευλογημένα τέκνα του Θεού˙ ο Θεός να μας συγχωρήσει.

Ας παρατηρήσουμε τώρα το πράγμα και από την άλλη πλευρά. Ίσως εκείνος που τόσο πολύ σε φόβισε με την κατάρα να υπερασπιζόταν τον εαυτό του κάπως έτσι: «Εγώ δεν σκεπτόμουν τους ασεβείς αλλά αυτούς που γεννήθηκαν χριστιανοί, δηλαδή εκείνους που αν και βαπτίστηκαν σε μία χριστιανική εκκλησία, την εγκαταλείπουν για να μπουν σε κάποια άλλη». Τι μπορούμε να απαντήσουμε εσύ και εγώ; Προσευχόμενοι στον Κύριο και Θεό τότε να ρωτήσουμε αυτόν τον κύριο το εξής: αν κάποιος γεννήθηκε στον Λουθηρανισμό, και τον εγκατέλειψε και πέρασε στην Ουνία, τότε είναι καταραμένος; Όχι, χίλιες φορές όχι, θα πει αυτός ο κύριος. Σίγουρα έτσι θα πει.

Γι’ αυτό όταν ακούς τέτοια λόγια, γύρισε προς την ανατολή και πες: «Αληθώς, δεν είναι καταραμένος εκείνος που γεννήθηκε ως ουνίτης και επέστρεψε στην παλιά πίστη των προγόνων του, την ορθόδοξη πίστη, την πίστη των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, του αγίου Βλαδιμήρου του Κιέβου, του αγίου Βάτσαλαβ της Τσεχίας, του αγίου Προκοπίου των Καρπαθίων, του αγίου Μπόρις της Βουλγαρίας, του αγίου Σάββα της Σερβίας, του αγίου Πέτρου του Μαυροβουνίου. Καθόλου δεν είναι καταραμένος, αλλά είναι ευλογημένος όπως είναι ευλογημένοι και αυτοί οι άγιοι άνδρες. Τούτοι είναι ευλογημένοι και στους δύο κόσμους, τον επουράνιο, ανάμεσα στους αγγέλους, και τον γήινο ανάμεσα στους λαούς του Θεού και τώρα και πάντα. Αμήν».

Ειρήνη και χαρά Κυρίου

[bluerose]

Για τη ζωή του αμαρτωλού
Επιστολή στον κλειδαρά Ι. Τ.

SpoilerShow

Κάποιος άνθρωπος κληρονόμησε μεγάλο πλούτο από τον πατέρα του. Όμως χρησιμοποίησε όλο τον κληρονομημένο πλούτο για το χτίσιμο, τη στερέωση και τη διακόσμηση ενός σπιτιού. Και ζούσε μόνος σ’ αυτό το σπίτι. Ούτε πήγαινε σε κανέναν ούτε δεχόταν κανέναν από τους καλούς ανθρώπους. Για τον εαυτό του δεν έδινε τίποτα˙ όλα για το σπίτι. Άπλυτος , αχτένιστος, με κουρέλια, άσιτος, τσιγκούνης για τον εαυτό του και τους άλλους, τα έδινε όλα μόνο για το σπίτι, στο οποίο έμενε. Χρόνια οι γείτονές του δεν μπόρεσαν να δουν το πρόσωπό του. Αλλά το σπίτι του απ’ έξω ήταν τόσο στολισμένο, ώστε ο καθένας από τους ξένους και τους περαστικούς αναφωνούσε από θαυμασμό. Άκουγε εκείνος ο άνθρωπος κάθε λόγο θαυμασμού για το σπίτι του, και αυτό ήταν η μόνη του ευχαρίστηση. «Πώς να ΄ναι εκείνος που κατοικεί σε τέτοιο παλάτι!», αναρωτιόντουσαν οι περαστικοί. Αλλά το πρόσωπο του νοικοκύρη κανένας δεν είδε. Τελικά, όταν αυτός σκόρπισε για το σπίτι ό,τι είχε και δεν είχε, έφερε τον ίδιο του τον εαυτό μέχρι απελπισίας από την πείνα. Όμως μία μέρα χτύπησε κεραυνός το σπίτι του, και το έκαψε. Και το σπίτι κάηκε από τις φλόγες, και εκείνος με δυσκολία σώθηκε βγαίνοντας στο δρόμο. Βλέποντάς τον ο λαός στην πόλη, φοβήθηκε, αφού ήταν σαν σκιάχτρο: μαύρος, ξερός, κουρελιασμένος, ακάθαρτος. Και ο καθένας τον απέφευγε σαν κάποιο τέρας. Στην απελπισία του πήρε τον δρόμο που οδηγούσε έξω από την πόλη, ούτε ξέροντας και ο ίδιος που πάει. Στον δρόμο τον συνάντησαν κάποιοι τσιγγάνοι, και είπαν μεταξύ τους: αυτός είναι ταιριαστός για το εμπόριό μας! Κι έτσι οι τσιγγάνοι τον έπιασαν, τον παραμόρφωσαν ακόμα περισσότερο, του έβγαλαν τα μάτια, του έσπασαν τα χέρια και τα πόδια, και έφυγαν μαζί του για να ζητιανεύουν ανά τον κόσμο.

Εκείνος ο άνθρωπος παριστάνει την ψυχή του αμαρτωλού. Ο μεγάλος πλούτος είναι τα μεγάλα δώρα του Θεού. Το χτίσιμο, το στερέωμα και το στόλισμα ενός σπιτιού σημαίνει τη φροντίδα αποκλειστικά για το σώμα και τη σαρκική ζωή. Αφρόντιστος, κουρελιασμένος, και άσιτος άνθρωπος είναι η παραμελημένη, γυμνή και άσιτη ψυχή μέσα στο σώμα. Ο κεραυνός είναι ο ξαφνικός θάνατος. Οι άνθρωποι στην πόλη, οι οποίοι τον αποστρέφονται σαν κάποιο τέρας, είναι οι άγγελοι του Θεού, οι οποίοι αποστρέφονται τη σιχαμερή ψυχή του αμαρτωλού. Οι τσιγγάνοι σημαίνουν τα μαύρα δαιμόνια, που αγαπούν και πιάνουν όμοιούς τους

[bluerose]

Προς μία ευκατάστατη κυρία για τον άνεργο εργάτη

SpoilerShow

Στη γειτονιά σας ζει ένας εργάτης «εργατικός, τίμιος και αξιόπιστος», όπως λέτε. Όμως τώρα είναι χωρίς δουλειά και χωρίς ψωμί. Ρωτάτε, εάν μπορεί να βοηθηθεί από δω, από την Αχρίδα. Μπορεί! Μπορεί και θα γίνει. Η Αχρίδα θα τον βοηθήσει με την ομορφιά της. Όμως, γιατί εσείς να μην τον βοηθήσετε με τον πλούτο σας; Σας δίδεται θαυμάσια ευκαιρία, να ταΐσετε τον πεινασμένο, κι έτσι να εκπληρώσετε την ευαγγελική προσταγή. Γιατί παραχωρείτε τούτη τη θαυμάσια ευκαιρία σ’ άλλον, και προσφέρετε σ’ άλλον τη σωτηρία της ψυχής, που προσφέρθηκε σε σας από τον Θεό; Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται μακριά από την Αχρίδα χίλια χιλιόμετρα, ενώ από το σπίτι σας ούτε γεμάτα εκατό μέτρα. «Τον βαρέθηκα που έρχεται και ζητιανεύει», λέτε. Πιστέψτε με, και ο Θεός βαριέται υπομένοντας τους πλούσιους, που μόνο λαμβάνουν και δεν δίνουν. Και αυτόν τον καημένο άνθρωπο τον έφαγε η ανία και η ντροπή -πιο βαριά από την ανία η ντροπή- που είναι αναγκασμένος να έρχεται μπροστά από την ξένη πόρτα και να ζητιανεύει. Άραγε, κάθε μέρα κι εμείς όταν διαβάζουμε το «Πάτερ ημών», δεν ζητιανεύουμε από τον ουράνιο Πατέρα μας το ψωμί μας; Όμως κάποιοι από μας μόλις το λάβουν, λένε: «το ψωμί μου!». Αυτό λέγεται Χριστιανισμός; Γι’ αυτή την πλάνη μας ο Χριστός υπέμεινε πάνω στον σταυρό; Όχι, όχι, με τίποτα. Αυτός στην αιματηρή πραγματικότητα σκεφτόταν κι έλεγε, ότι όπως ο ουράνιος Πατέρας είναι ο Πατέρας όλων μας, έτσι και το ψωμί Του είναι το ψωμί όλων μας. Όταν, λοιπόν, ο πεινασμένος άνθρωπος παρακαλεί για το ψωμί, στην ουσία παρακαλεί για το χριστιανικό του δικαίωμα. Και όταν ο πλούσιος δίνει, δίνει κατά το χριστιανικό του καθήκον. Αφού η βοήθεια προς τον φτωχό είναι το ίδιο αυστηρή διαταγή του Θεού όπως και η διαταγή «ου φονεύσεις»! Εξάλλου και η εμπειρία μας μαθαίνει, ότι είναι καλύτερο να δίνετε όσο ο πεινασμένος παρακαλεί για το δικαίωμά του παρά να περιμένετε ν’ αρχίσει να αρπάζει αυτό που θεωρεί δικαίωμά του. Ανεκπλήρωτο καθήκον από τη μία πλευρά προκαλεί την αρπαγή του δικαιώματος από την άλλη πλευρά.

Να σκέφτεστε, λοιπόν, τα λόγια του Κυρίου: «Πάτερ ημών» και «τον άρτον ημών». Και όταν γνωρίσετε όλο το βάθος και τη δύναμη αυτών των λόγων, εύκολα θα σώσετε και την ψυχή σας και τη ζωή του δικού σας «εργατικού, τίμιου και έμπιστου», όμως πεινασμένου γείτονα.

[bluerose]

Επιστολή στη δασκάλα Γ. Ζ. σχετικά με την συμπεριφορά του συζύγου της

SpoilerShow

Ο άντρας σου είναι άπιστος και εξ αιτίας αυτού η ζωή σου είναι δηλητηριασμένη. Λόγω της απιστίας του είναι γεμάτος με όλα τα πάθη: κυκλοθυμικός, ανήθικος, οξύθυμος, ανελέητος, μοχθηρός. Αηδιαστικός και αξιοθρήνητος. Ούτε άνθρωπος, ούτε ζώο. Σκιά από άνθρωπο και σκιά από ζώο, που την φτιάχνει κάποιο μυστηριώδες κακό πνεύμα. Πάσχει από το σύνδρομο του «κουλτουριάρη» και του «πνευματικού ανθρώπου», διότι από το σχολείο ακόμα είχε το εξής ιδανικό: κουλτούρα αντί Θεού!

Δεν σου μένει τίποτα άλλο αδελφή μου, παρά να προσευχηθείς σ’ Αυτόν που είναι και ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει. Δεν θα βοηθήσει σε τίποτα ακόμα και αν συγκαλέσεις συμβούλιο όλων των Ευρωπαίων γιατρών ή αν καλέσεις σε βοήθεια τη βουλή και την Ακαδημία επιστημών ή τη συνέλευση του λαού ή ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη όλων των χωρών, τίποτε δεν θα κάνουν. Ο τρελός θα παραμείνει τρελός, ο μανιακός μανιακός και η σκιά σκιά. Μόνο ο Δημιουργός του μπορεί να τον βοηθήσει. Μόνο Αυτός μπορεί να τον σώσει, αν Τον εξευμενίσεις με τις προσευχές και τις θυσίες σου.

Ρώτησα μία συγγενή από το Βελιγράδι: «Τί γιορτάζετε;». «Γιορτάζουμε τον άγιο Γεώργιο και τον άγιο Λουκά». «Και γιατί δύο γιορτές;». «Τον άγιο Γεώργιο τον γιορτάζουμε επειδή είναι η σλάβα μας από τους προγόνους μας. Τον άγιο Λουκά τον γιορτάζουμε επειδή έσωσε τον άνδρα μου από τη δουλεία. Κατά την περίοδο της Αυστριακής κατοχής, οδήγησαν τον άνδρα μου στη φυλακή και μετά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Έπεσα στη γη κλαίγοντας και επί ώρες προσευχόμουν στον άγιο Λουκά υποσχόμενη ότι θα τον τιμώ στη σλάβα μου μαζί με τον άγιο Γεώργιο, αν ελευθερώσει τον άνδρα μου. και ενώ εγώ ακόμα συνέχιζα τις μετάνοιες στην προσευχή, στο τρίωρο περίπου επάνω, ο άντρας μου επέστρεψε σπίτι ελεύθερος».

Βλέπεις πώς ο ζωντανός Θεός μας βοηθά εκείνους που προσεύχονται σ’ Αυτόν; Προσπάθησε και εσύ με πίστη και ελπίδα.