Γέροντες της εποχής μας - Ο Γέροντας Ιωάννης Καλαΐδης των Σερρών
Δημοσιεύτηκε: 05 Φεβ 2020, 11:53
Κοιμήθηκε το 2009
Βίος
Θαύματα
Βίος
SpoilerShow
Ο πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης γεννήθηκε στο Καμαρωτό Σερρών από ευσεβείς γονείς τον Χρυσόστομο και τη Θεοδώρα στις 8 Μαΐου του 1925, ημέρα εορτής του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Πήρε έτσι το όνομα του ευαγγελιστή και αγαπημένου μαθητή του Κυρίου μας, Ιωάννη – ενέργεια που φανερώνει το φόβο Θεού αλλά και την αγάπη που είχαν οι γονείς του προς την εκκλησία και τους αγίους της.
Σημαντικό ρόλο στο έναυσμα της καλής πνευματικής του πορείας υπήρξε το πρόσωπο της μητέρας του, η οποία ήταν γυναίκα με πίστη και αγάπη προς τον Θεό και την εκκλησία του. Η Θεοδώρα ήθελε τα παιδιά της να έχουν Θεό μέσα τους και έτσι τα καθοδηγούσε στην προσευχή και στον τακτικό εκκλησιασμό. Η θεοφοβούμενη αυτή γυναίκα είχε την καταγωγή της από την Μικρά Ασία, τον Όλυμπο της Βιθυνίας. Στο όρος αυτό τα βυζαντινά χρόνια γεννήθηκε και άκμασε μία ολόκληρη μοναστική πολιτεία ομόλογη στο πνευματικό ύψος της Θηβαΐδος της Αιγύπτου και της μοναστικής Αθωνικής πολιτείας του Αγίου Όρους, και η οποία έδωσε στην εκκλησία πλήθος αγίων, ασκητών και μαρτύρων. Στα χαλεπά χρόνια της εικονομαχίας τα μοναστήρια υπήρξαν φάρος και προπύργιο της ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας. Αυτή η πνευματικότητα επηρέασε τους ανθρώπους της περιοχής και έφτασε έως και την εποχή της μητέρας του Θεοδώρας. Έτσι, όταν κατά τη μικρασιατική καταστροφή βίωσαν τον ξεριζωμό από τα πάτρια εδάφη τους και έχασαν την υλική τους περιουσία, κατάφεραν να κρατήσουν μέσα τους την πνευματική περιουσία που γνώρισαν.
Ο Γέροντας είχε μεγάλη αγάπη για την μάνα του, έτρεφε μεγάλη αδυναμία προς το πρόσωπό της, έτσι ώστε από την μικρή του ηλικία στο Καμαρωτό Σερρών να γίνεται δέκτης των πνευματικών αντανακλάσεων που κληρονόμησε εκείνη και εκ των αντανακλάσεων αυτών να διαμορφώνεται μέσα του ο σεβασμός και η αγάπη του προς τον Θεό.
Η παιδική ηλικία του Γέροντα διέφερε από την ζωή των άλλων παιδιών που ως προτεραιότητά τους είχαν το παιχνίδι, κάτι πολύ φυσικό για την ζωή τους. Ο ίδιος ήταν σοβαρός και αγαπούσε πολύ την εκκλησία και την παραμονή μέσα σ’αυτήν. Θαύμαζε την ζωή του λειτουργού και ήθελε και ο ίδιος να διακονήσει τον Θεό με το ίδιο ιερό έργο. Είχε επιθυμία να γίνει κληρικός, να ανήκει στον κλήρο του Κυρίου και να ποιμάνει τα λογικά πρόβατα, την ποίμνη για την οποία ο Χριστός πρόσφερε το αίμα του και την ζωή του θυσία στον Επουράνιο Πατέρα του. Έλεγε χαρακτηριστικά: «καθώς θυμάμαι τον εαυτό μου, πήγαινα τακτικά στην εκκλησία και βοηθούσα τον ιερέα στο ιερό βήμα, και έλεγα να με αξιώσει και μένα ο καλός Θεός να γίνω ένας ιερεύς και να τον υπηρετήσω, και ο καλός Θεός που ακούει τα πάντα άκουσε την παιδική μου προσευχή».
https://www.pemptousia.gr/2012/08/o-ger ... alaidis-a/
Σημαντικό ρόλο στο έναυσμα της καλής πνευματικής του πορείας υπήρξε το πρόσωπο της μητέρας του, η οποία ήταν γυναίκα με πίστη και αγάπη προς τον Θεό και την εκκλησία του. Η Θεοδώρα ήθελε τα παιδιά της να έχουν Θεό μέσα τους και έτσι τα καθοδηγούσε στην προσευχή και στον τακτικό εκκλησιασμό. Η θεοφοβούμενη αυτή γυναίκα είχε την καταγωγή της από την Μικρά Ασία, τον Όλυμπο της Βιθυνίας. Στο όρος αυτό τα βυζαντινά χρόνια γεννήθηκε και άκμασε μία ολόκληρη μοναστική πολιτεία ομόλογη στο πνευματικό ύψος της Θηβαΐδος της Αιγύπτου και της μοναστικής Αθωνικής πολιτείας του Αγίου Όρους, και η οποία έδωσε στην εκκλησία πλήθος αγίων, ασκητών και μαρτύρων. Στα χαλεπά χρόνια της εικονομαχίας τα μοναστήρια υπήρξαν φάρος και προπύργιο της ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας. Αυτή η πνευματικότητα επηρέασε τους ανθρώπους της περιοχής και έφτασε έως και την εποχή της μητέρας του Θεοδώρας. Έτσι, όταν κατά τη μικρασιατική καταστροφή βίωσαν τον ξεριζωμό από τα πάτρια εδάφη τους και έχασαν την υλική τους περιουσία, κατάφεραν να κρατήσουν μέσα τους την πνευματική περιουσία που γνώρισαν.
Ο Γέροντας είχε μεγάλη αγάπη για την μάνα του, έτρεφε μεγάλη αδυναμία προς το πρόσωπό της, έτσι ώστε από την μικρή του ηλικία στο Καμαρωτό Σερρών να γίνεται δέκτης των πνευματικών αντανακλάσεων που κληρονόμησε εκείνη και εκ των αντανακλάσεων αυτών να διαμορφώνεται μέσα του ο σεβασμός και η αγάπη του προς τον Θεό.
Η παιδική ηλικία του Γέροντα διέφερε από την ζωή των άλλων παιδιών που ως προτεραιότητά τους είχαν το παιχνίδι, κάτι πολύ φυσικό για την ζωή τους. Ο ίδιος ήταν σοβαρός και αγαπούσε πολύ την εκκλησία και την παραμονή μέσα σ’αυτήν. Θαύμαζε την ζωή του λειτουργού και ήθελε και ο ίδιος να διακονήσει τον Θεό με το ίδιο ιερό έργο. Είχε επιθυμία να γίνει κληρικός, να ανήκει στον κλήρο του Κυρίου και να ποιμάνει τα λογικά πρόβατα, την ποίμνη για την οποία ο Χριστός πρόσφερε το αίμα του και την ζωή του θυσία στον Επουράνιο Πατέρα του. Έλεγε χαρακτηριστικά: «καθώς θυμάμαι τον εαυτό μου, πήγαινα τακτικά στην εκκλησία και βοηθούσα τον ιερέα στο ιερό βήμα, και έλεγα να με αξιώσει και μένα ο καλός Θεός να γίνω ένας ιερεύς και να τον υπηρετήσω, και ο καλός Θεός που ακούει τα πάντα άκουσε την παιδική μου προσευχή».
https://www.pemptousia.gr/2012/08/o-ger ... alaidis-a/
Θαύματα
SpoilerShow
Ἀναφέρει ἡ Ζαχαρούλα Σινάνη ἀπ᾽ τίς Σέρρες ἕνα περιστατικό ἀπ᾽ τή ζωή του π. Ἰωάννη Καλαΐδη (+2009) τοῦ αγιασμένου Γέροντα τῆς Φιλύρας (Νεοχωρίου) Σιντικής τῶν Σερρῶν:
«Κάποτε τοῦ πῆγα μία κοπέλλα πού ήθελε νά πάρη τήν εὐχή του. Δοκιμαζόταν πολύ ἡ συγκεκριμένη. Εἶχε μπλέξει μέ κάποια αἵρεσι, ὄχι ἀπό κακή πρόθεσι, ἀλλά ἀπό λανθασμένο τρόπο ἀναζητήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὄταν ἀντιλήφθηκε ὅτι εἶναι σέ λάθος δρόμο, μετανόησε πραγματικά, ἐξομολογήθηκε, ζοῦσε κατά Θεό, ἀλλά δοκιμαζόταν πολύ ἀπό σοβαρή “ἀσθένεια γιά κάθαρσι”, ὅπως ἔλεγε ἡ ἴδια. Τήν γνώρισα μέσῳ κάποιου κοινοῦ γνωστοῦ καί τήν πῆγα στόν παπα-Γιάννη. Τή δέχθηκε μέ πολλή ἀγάπη, τή συμβούλεψε, τήν παρηγόρησε καί τῆς εἶπε πώς, γιά νά ἀνακουφισθοῦν οἱ ἀνυπόφοροι πόνοι πού εἶχε, επρεπε νά σταυρωθῆ μέ ἅγιο μύρο τῆς Παναγίας Μαλεβῆς. Μόλις τό ἄκουσα, εἶπα:
—Παππούλη μου, πού νά τό βροῦμε τό λαδάκι τῆς Μαλεβῆς τώρα; Τῆς ἔδωσα μύρο ἀπ᾽ τό λαδάκι τῆς Παναγίας τῆς Ἄνδρου.
—Ὄχι, ἐπέμενε ὁ παπα-Γιάννης.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση αὐτό.
Ὅταν φεύγαμε, μοῦ εἶπε αὐτή ἡ πονεμένη ψυχούλα:
—Ζαχαρούλα, σέ ἅγιο ἄνθρωπο μέ ἔφερες.
—Γιατί, καλή μου; τή ρώτησα.
—Γιατί αὐτό πού εἶπε γιά τό μύρο τῆς Μαλεβῆς ἔχει νόημα. Κάποια φορά πού πῆγα στή Παναγία Μαλεβή, μάλωσα μέ τίς μοναχές, τίς πρόσβαλλα λόγῳ τοῦ μύρου. Τό εἶδε αὐτό ὁ ὅσιος Γέροντας, καί γιά νά τό ἐξομολογηθῶ καί νά πάω νά ζητήσω συγγνώμη ἀπ᾽ τίς μοναχές, μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά σταυρωθῶ μέ τό μύρο.
Ἔμεινα ἔμβροντητη. Δέν μποροῦσε νά κρυφθῆ κανείς ἀπ᾽ τόν ἅγιο. Ὅπως προεῖπα, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπη τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων».
«Κάποτε τοῦ πῆγα μία κοπέλλα πού ήθελε νά πάρη τήν εὐχή του. Δοκιμαζόταν πολύ ἡ συγκεκριμένη. Εἶχε μπλέξει μέ κάποια αἵρεσι, ὄχι ἀπό κακή πρόθεσι, ἀλλά ἀπό λανθασμένο τρόπο ἀναζητήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὄταν ἀντιλήφθηκε ὅτι εἶναι σέ λάθος δρόμο, μετανόησε πραγματικά, ἐξομολογήθηκε, ζοῦσε κατά Θεό, ἀλλά δοκιμαζόταν πολύ ἀπό σοβαρή “ἀσθένεια γιά κάθαρσι”, ὅπως ἔλεγε ἡ ἴδια. Τήν γνώρισα μέσῳ κάποιου κοινοῦ γνωστοῦ καί τήν πῆγα στόν παπα-Γιάννη. Τή δέχθηκε μέ πολλή ἀγάπη, τή συμβούλεψε, τήν παρηγόρησε καί τῆς εἶπε πώς, γιά νά ἀνακουφισθοῦν οἱ ἀνυπόφοροι πόνοι πού εἶχε, επρεπε νά σταυρωθῆ μέ ἅγιο μύρο τῆς Παναγίας Μαλεβῆς. Μόλις τό ἄκουσα, εἶπα:
—Παππούλη μου, πού νά τό βροῦμε τό λαδάκι τῆς Μαλεβῆς τώρα; Τῆς ἔδωσα μύρο ἀπ᾽ τό λαδάκι τῆς Παναγίας τῆς Ἄνδρου.
—Ὄχι, ἐπέμενε ὁ παπα-Γιάννης.
Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση αὐτό.
Ὅταν φεύγαμε, μοῦ εἶπε αὐτή ἡ πονεμένη ψυχούλα:
—Ζαχαρούλα, σέ ἅγιο ἄνθρωπο μέ ἔφερες.
—Γιατί, καλή μου; τή ρώτησα.
—Γιατί αὐτό πού εἶπε γιά τό μύρο τῆς Μαλεβῆς ἔχει νόημα. Κάποια φορά πού πῆγα στή Παναγία Μαλεβή, μάλωσα μέ τίς μοναχές, τίς πρόσβαλλα λόγῳ τοῦ μύρου. Τό εἶδε αὐτό ὁ ὅσιος Γέροντας, καί γιά νά τό ἐξομολογηθῶ καί νά πάω νά ζητήσω συγγνώμη ἀπ᾽ τίς μοναχές, μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά σταυρωθῶ μέ τό μύρο.
Ἔμεινα ἔμβροντητη. Δέν μποροῦσε νά κρυφθῆ κανείς ἀπ᾽ τόν ἅγιο. Ὅπως προεῖπα, εἶχε τό χάρισμα νά βλέπη τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων».