Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από Κόκκορας » 12 Οκτ 2020, 22:15
αν ενδιαφερομασταν για τον συνανθρωπο αληθινα θα κοιτουσαμε να κακοπαθουμε,να προσπαθουμε συν Θεω να νικησουμε τα παθη μας,τις ανασφαλειες μας,τις επιθυμιες μας,τελικα την επαρση,τον εγωισμο μας.διοτι αυτο τελικα ταλανιζει τον ανθρωπο(ως προς αυτο θα ελεγα την παροιμια για την μυγα και ενα οργανο του σωματος της,αλλα ας μην εκχυδαισουμε την κουβεντα)
θα παλευαμε οχι να γινουμε καλοι ανθρωποι,αυτο μεσο ειναι,οχι αυτοσκοπος,αλλα Αγιοι!"άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμί"γι αυτο υπαρχει η βαφτιση,η εξομολογηση,η κοινωνια...δεν ειναι εθιμα!και ετσι δια της προσευχης,μια προσευχη που θα εφτανε στον θρονο του Θεου,δεν θα ειχε παρασιτα,θα βοηθουσαμε και τους αλλους
η προσευχη του Αγιου εξαναγκαζει τον Θεο να ενεργησει!νααπραβλεψει το αυτεξουσιο).ο Θεος αγαπαει τους παντες,αλλα δοξαζει μονο τον Αγιο!διοτι εκεινος πλησιαζει στην φυση του Θεου κατα χαρη.
αυτα μας παραδιδουν οι αγιοι που τα ζησαν,δεν ηταν λογια για αυτους.
ολοι αλλοι ειμαστε χριστιανοι της πλακας!και δεν ξερω ποιος ειναι περισσοτερο αφελης και σε πλανη,εκεινος που εκπειραζει τον χριστιανο και ζει στον εγωισμο του ή ο χριστιανος που αναπαυεται με λογια και μια ρουτινα καθημερινη που δεν θεωνει,διοτι τελικα ικανοποιει απλα μια ανασφαλεια και εναν εγωισμο
μακαρι πριν περασει η ζωη μας αν δεν μπορουμε θεωση στα χαλια μας,τουλαχιστον να φτασουμε στο σταδιο φωτισμου!ο Θεος να μας λυπηθει.