Phorum.com.gr

EINEN NIHILISTISCHE RELIGION WIE DAS CHRISTENNTUM
Από πού μηδενιστική θρησκεία ο Χριστιανισμός;
Πώς αιτιολογήθηκε αυτός ο ...αφορισμός; Ποια η λογική ανάλυση; ή ποια ιστορική εμπειρία δικαιώνει τον αφορισμό αυτό;
Ο Νίτσε γνώρισε τον Χριστιανισμό, όπως ιστορικά συναντήθηκε μαζί του κι εμπειρικά τον "ψηλάφισε" στον δυτικοευρωπαϊκό 19ο αιώνα τόσο στο οικογενειακό του περιβάλλον (ο πατέρας του κι ο πατέρας της μητέρας του ήταν προτεστάντες πάστορες), όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον της Γερμανίας των Κάϊζερ. Ο Χριστιανισμός, στη μεταρωμαϊκή (μεσαιωνική και νεότερη Δύση, ήταν σε αμφότερες τις εκδοχές του, ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική, ολοφάνερα, αυταπόδεικτα και αυτονόητα μια θρησκεία νοησιαρχική ή/και ηθικηστική. Μοιάζει "παγωμένη" στις ευρωπαϊκές κοινωνίες του 19ου αιώνα, η αδυναμία διάκρισης και αντιδιαστολής της Εκκλησίας από τη θρησκεία, και άλλως, του εκκλησιαστικού γεγονότος σχέσεων κοινωνίας από την ατομοκεντρική "πίστη"(πιστότητα σε "αλάθητα" δόγματα και πεποιθήσεις), όπως και στην ατομοκεντρική "ηθική" (πιστότητα στον κώδικα δεοντολογίας) της θρησκείας.
Δεν είναι εύκολο να εξηγήσει κανείς με τα χρηστικά γλωσσικά σημαίνοντα τη διαφορά Εκκλησίας και θρησκείας -- θα ήταν σα να επιχειρούσε να εξηγήσει με γλωσσικά σημαίνοντα τη διαφορά βιώματος (εμπειρικού βιώματος) του έρωτα από την ερωτοτροπία (φλερτ). Θα μπορούσαμε, ίσως σε κάποιο βαθμό, να παραλληλίσουμε τη διαφορά Εκκλησίας από τη θρησκεία παραπέμποντας στη διαφορά νευτώνιας κοσμοαντίληψης (Weltanschaung -Worldview) από την κοσμοαντίληψη που προέκυψε μετά τη θεωρία της Σχετικότητας (Relativitstheorie) και την Αρχή της Απροσδιοριστείας (Unbestimmentheitsrelation), με τη Νευτώνια οπτική ή συμπαντική πραγματικότητα είναι σύνολο δεδομένων οντοτήτων, στη μετα νευτώνια οπτική είναι σύνολο ενεγούμενων σχέσεων.
ανάλυση τουΧρ. Γιανναρά ως "αντιχάρισμα στον Ννίτσε" επί του συγγράμματος του Nietzsche Friedrich " η θέληση για δύναμη"
συνεχίζεται

jey_pap έγραψε: ↑

26 Οκτ 2020, 13:57

Έχω την εντύπωση πως θα μπορούσε να τεθεί κάποια ασφαλέστερη αντιπαραβολή.

συνέχεια
Δεν πρόκειται (περί ενεργουμένων σχέσεων ο λόγος) για έμφαση σε ιδίωμα υπαρκτικό, αλλά  για ορισμό  του υπαρκτού - η διαφορά  παραπέμπει στο πεδίο της οντολογίας, κι όχι  της φαινομενολογίας, όχι  σε επιφαινόμενα της ύπαρξης αλλά στον τρόπο που η ύπαρξη προβάλλει τον εαυτό της στο πεδίο του επιστητού. Η γλώσσα μας (ελληνική), άλλοτε διέσωζε εκείνη τη λειτουργία (ενεργουμένων σχέσεων) των όρων, όπου  η ακουστική εντύπωση  ή οπτική τους εικόνα παρέπεμπε σε εμπειρία  σχέσεων,"φώτιζε" ανακαλούσε (με ενέργεια) εμπειρική σχέση, το βίωμα μιας σχέσης - δεν ήταν απλώς  το "σημαίνον" ενός νοήματος, ή η ανάκληση μιας "κατανόησης", (και θα εξηγήσει ο συγγραφέας στη συνέχεια τημ απαραίτητη αυτή σημείωση για το λόγο που ..."πλατυάζει" στην εισαγωγή του στη γλωσσολογική αυτή διευκρίνηση).
Για παράδειγμα  η λέξη  "α-λήθεια" παρέπεμπε  στην εμπειρία  της μη-λήθης , μη - αφάνειας, ήτοι, της εμφάνειας., Παρέπεμπε ο όρος  όχι απλώς  στην κατανόησή του, αλλά στην ανάκληση (εναργή επαναβίωση) της μετοχικής εμπειρίας που συγκροτούν (προσπορίζουν) κι άλλες  γνωστικές δυνατότητες του ανθρώπου πέρα από το επίπεδο της νόησής του: κρίση/σύγκριση, ανάμνηση, "γνωρίζουσα έξις", η "κατά φιλοσοφίαν  φρόνησις", η "περί  την όψιν αίσθησις", κλπ.
(Τώρα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης στο σημειίο αυτό την αναγκαιότητα αυτών των επεξηγήσεων)
Η εκφραστική και οι προσλαμβάνουσες του όρου "θρησκεία" προϋποθέτουν πάντοτε ατομοκεντρική πρόσληψη (κατανόηση - ψυχολογική ιδιοποίηση), ήτοι,  την προαπαιτούμενη στη νευτώνειου κοσμοειδώλου οδό...
............

...στην νευτωνίου κοσμοειδώλου οδό για την πρόσβαση στη γνώση:κατανοούμε τις έναντι οντότητες σε χρηστική μεταξύ μας αλληλεξάρτηση, δε μετέχουμε σε απροκαθόριστη δυναμική ενεργουμένων σχέσεων. Όταν αυτό συμβαίνει, ήτοι, όταν ταυτίζουμε τη γνώση με την προσωπική κατανόηση κι όχι με τη γνωστική εμπειρία της σχέσης - μετοχής, τότε και το σημαίνον "χριστιανική εκκλησία" διολισθαίνει παραπεμπτικά στα σημαινόμενα του όρου "θρησκεία" - συγχέονται σε ταυτοσημία οι έννοιες "εκκλησία" και "θρησκεία".
Αυτή η ταύτηση "συμπαρασύρει" κι άλλες εμπειρικά αντιθετικές σημασίες σε νοηματική ενοποίηση:λέγοντας "πρόσωπο" εννοούμε "άτομο", η πίστη δε σημαίνει πάντοτε εμπιστοσύνη αλλά κάποτε σύνολο πεποιθήσεων κλπ. Τότε και η χριστιανική (εν Χριστώ) αναφορά σε τριαδική Αιτιώδη Αρχή του υπάρχειν παγιδεύεται σε παραπλανητική ασάφεια ή σε συγκαλυμμένες αντιφάσεις.
Εικονογραφείται, παρίσταται εικαστικα για παράδειγμα η εξ ορισμού άρρητη (ανυπότακτη σε οντικά σημαινόμενα Τριαδική Ενοείδεια της Αιτιώδους Αρχής των υπαρκτών με την έννοια "Πατέρας" σαν χλαμυδοφορούντα λευκασμένον υπερήλικα, τον Υιον" ως τον Ιστορικό Ιησού τον από Ναζαρέτ και το Πνεύμα" σαν ρεαλιστικό πτηνό υπεριπτάμενο.
...

.......
Η μεταφορά των λεκτικών συμβόλων του αρρήτου σε εικαστική αναπαράσταση (αισθητηριακή - οντική) είναι μια έμπρακτη ενεργός (εν έργω) "εκμηδένιση" του σημαινόμενου: Πριν και από τις συγκεκριμένένες απόπειρες ανταγωνιστικών - υπό τον "μανδύα" ακτιβιστών ή μαχομένων.του Διαφωτισμού - αθέων να ειδωλοποιήσουν τη νοησιαρχική ανάδειξη της "τυχαιότητας" σε Αιτιώδη Αρχή του υφίστασθαι, στα περιβάλλοντα της ίδιας της Εκκλησίας η αλλοτρίωση της εμπειρικής μαρτυρίας σε "νοητή" (εννοιών) και εικαστική (νατουραλισμού) ειδωλοποίηση έχει καταστήσει ιστορικό δεδομένο τον "θάνατο του Θεού", που ο Νίτσε απλώς εξαγγέλλει: ο Θεός πέθανε και τον σκοτώσαμε εμείς.Εμείς όλοι είμαστε οι ...φονιάδες Του"( Die frohliche Wissenschaft, par.125).
...

ανάλυση του Χρ. Γιανναρά ως "αντιχάρισμα στον Ννίτσε" επί του συγγράμματος του Nietzsche Friedrich " η θέληση για δύναμη"

Planis έγραψε: ↑

26 Οκτ 2020, 13:11

Ο Προτεσταντισμός έχει τόση σχέση με τον Χριστιανισμό όσο το στερεό ληγμένο γάλα με την παρμεζάνα

Cavaliere έγραψε: ↑

30 Οκτ 2020, 11:46

Planis έγραψε: ↑

26 Οκτ 2020, 13:11

Ο Προτεσταντισμός έχει τόση σχέση με τον Χριστιανισμό όσο το στερεό ληγμένο γάλα με την παρμεζάνα

Kάπως έτσι. Το μόνο που τους κάνει Χριστιανούς είναι το ότι βαφτίζονται στο Όνομα της Αγίας Τριάδας. Αλλιώς είναι μια σκοτεινή και μαζοχιστική όσο και σαδιστική ηθικολογική τάση.

Planis έγραψε: ↑

26 Οκτ 2020, 14:38

jey_pap έγραψε: ↑

26 Οκτ 2020, 13:57

Έχω την εντύπωση πως θα μπορούσε να τεθεί κάποια ασφαλέστερη αντιπαραβολή.

Καλύτερα λοιπόν όση σχέση έχει το ξίδι που σερβίρεται στα φοιτητοστέκια για κρασί με ένα Chateau Margaux του 2000.

Planis έγραψε: ↑

30 Οκτ 2020, 12:40

Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία για σένα, αλλά μόλις κέρδισες επαξίως μία θέση στη λίστα των αοράτων για μένα. Άντε γεια.