Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΦΛΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ & Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

[Who is The 4th man]

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον μιας και, καθότι υπήρξε ο μοναδικός Βυζαντινός αυτοκράτωρ, ανάμεσα σε 97 άλλους, που δεν ακολούθησε τον Χριστιανισμό, χαρακτηρίζεται από τους νεοΕθνικούς ως Έλλην, φιλόσοφος, ανεξίθρησκος κ.λ.π. Όμως πόσο αληθεύουν όλοι αυτοί οι καλλωπισμοί του από την νεοΕθνική θρησκευτική μερίδα;

Η ασκητική του αυστηρότητα δεν τον έκανε προσφιλή ούτε στους παγανιστές, και οι δύο [Χριστιανοί Εθνικοί] δέχθηκαν τις παρατηρήσεις του στο έργο του «Μισοπώγων», στο οποίο επιτίθεται στους Αντιοχείς για την κοροϊδία που έκαναν για την προσωπική του συμπεριφορά, την θρησκεία του και για την απαίτησή του να είναι ένας φιλόσοφος βασισμένος στο γένι του. (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)
Τέλος επί του αυτού πεδίου σπουδαίο φροντίδα επέδειξε ο Ιουλιανός για την ηθική εξύψωση του κλήρου· ίδρυσε ιεροδιδασκαλεία και φροντιστήρια, διέταξε την αυστηρή επίβλεψη των ιερέων από την άποψη της ηθικής. Αντιλαμβανόμενος το σπουδαίο όπλο, που είχε στα χέρια του ο Χριστιανισμός δια των φιλανθρωπικών του καταστημάτων, τα οποία ήσαν ιδρυμένα παντού, ίδρυσε κατά μίμηση αυτών και υπό την επίβλεψη των κατά τόπων αρχιερέων, «ξενοδοχεῖα», όπου θα ξενίζονταν και θα νοσηλεύονταν δωρεάν τόσο οι Εθνικοί όσο και οι Χριστιανοί. Την προσπάθεια του δέχτηκαν οι Εθνικοί με επιφύλαξη· (Πηγή: Δημαράς Κ.Θ. , Συγγραφέας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σσ. 107 – 109)
Ευθύς δ’ εξαρχής οι τε Εθνικοί και Χριστιανοί διατέθηκαν δυσμενώς προς τον φιλόσοφο αυτοκράτορα, διότι αυτός φάνηκε αποστρεφόμενος τα ήθη και τα έθιμα αυτών και τον κοινό βίο. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)
Οι Εθνικοί μετά δυσαρέσκειας έβλεπαν τον υπερβολικό του θρησκευτικό ζήλο, τις καθημερινές επισκέψεις εις τους ναούς, τις διαρκείς θυσίες, τις οποίες έσκωπταν. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)
Λείψανα ανθρωποθυσιών ανακαλύφθηκαν και στα ανάκτορά του [Ιουλιανού] μετά το θάνατό του και ανήκουν σε παιδιά και παρθένες. (Ιωαν. Χρυσ., PG 50, 555).
«Ο Ιουλιανός ευχαριστιόταν στο χειροκρότημα του όχλου και επιθυμούσε έπαινο για τα μικρότερα πράγματα πέραν του μέτρου, κι ο πόθος για δημοτικότητα συχνά τον οδηγούσε να συναναστρέφεται ανάξιους ανθρώπους» (Πηγή: Αμμιανός Μαρκελλίνος, XXV, 4, 18)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου που διακρίθηκε ως συγγραφέας. Γεννήθηκε στα τέλη του 331 μ.Χ.. Πατέρα είχε τον Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο, ετεροθαλή αδελφό του Μεγάλου Κωνσταντίνου εκ της 2η συζύγου του Κωνσταντίνου του Χλωρού, Θεοδώρας. Ο Ιούλιος Κωνστάντιος παντρεύτηκε 2 φορές και είχε από την πρώτη του σύζυγο την Γάλλα 3 παιδιά και εκ της 2ης της Βασιλίνας τον Ιουλιανό μόνο. Το επόμενο έτος την γεννήσεώς του, ο Ιουλιανός απώλεσε τη μητέρα του· το 337 υπό τις τραγικότερες συνθήκες δολοφονήθηκε ο πατέρας του και ένας εκ των αδελφών του, ο πρεσβύτερος, μαζί με άλλους συγγενείς. Κατά την περιβόητη εκείνη σφαγή όλων των πλάγιων αρένων, απόγονων του Κωνσταντίου του Χλωρού, διασώθηκαν λόγω του νεαρού της ηλικίας τους ο Γάλλος (πρωτότοκος υιός του Φλαβίου Κωνσταντίνου) και ο Ιουλιανός. Η περιουσία τους αφαιρέθηκε αλλά αργότερα τους επιστράφηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος.

Ο Ιουλιανός στην αρχή μεταφέρθηκε στην Νικομήδεια στον επίσκοπο Ευσέβιο, ο οποίος ήταν συγγενής του και είχε αναλάβει την μέριμνα της ανατροφής του. Η επί πολλά έτη παραμονή του Ιουλιανού παρά τον Ευσέβιο, στην αρχή στην Νικομήδεια αλλά μετά στην Κων/πολη, όπου πιθανώς τον ακολούθησε, εξηγεί επαρκώς την επίδραση του Χριστιανισμού επάνω του, την οποία θα συναντήσουμε προχωρώντας. Η εκπαίδευσή του είχε ανατεθεί στον ευνούχο Μαρδόνιο, παιδαγωγό της μητέρας του· σε αυτόν ιδίως οφείλεται η ισχυρή κλασσική εκπαίδευση που έλαβε ο Ιουλιανός.

Μετά τον θάνατο του Ευσέβιου το 342 ο Αύγουστος Κωνστάντιος έκλεισε τους 2 αδελφούς σε ένα φρούριο της Καππαδοκίας, το Μάκελλο. Τα χρόνια τα οποία πέρασε εκεί, υπήρξαν για τον Ιουλιανό, καθώς γράφει ο Ιουλιανός, από τα σκληρότερα της ζωής του· πράγματι δε η μεγάλη αντίθεση μεταξύ του πνευματικού και κοινωνικού βίου της πρωτεύουσας και της μόνωσης στην οποία βρέθηκε έξαφνα, θα έθιξε βαθιά την νεαρή ευαισθησία του νέου πρίγκιπα. Η κράτησή του διάρκεσε 6 περίπου έτη, κατά τα οποία αποδόθηκε αποκλειστικά στην βαθιά μελέτη των Ελλήνων φιλοσόφων και των Γραφών. Μετά από αυτά του επιτράπηκε να έρθει στην Κωνσταντινούπολη να συνεχίσει τις σπουδές του.
Το 351 ο Κωνστάντιος, γενόμενος μονοκράτωρ, στράφηκε προς τον μόνο εναπομείναντα συγγενή του, τον εξάδελφο Γάλλο, για να ζητήσει την συνδρομή του στην διακυβέρνηση της αχανής αυτοκρατορίας. Η μεταβολή αυτή των πραγμάτων είχε ως συνέπεια και την σχετική ελευθερία του Ιουλιανού, όχι όμως για πολύ χρόνο· ταχέως ο φιλύποπτος αυτοκράτορας τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Νικομήδεια, όπου τα Ελληνικά του αισθήματα αποκρυσταλλώθηκαν σε ενιαίο σύστημα υπό την επίδραση του Λιβάνιου και των ακμαζόντων στην Μ. Ασία μυστικών θρησκευμάτων. Γύρω στο τέλος του 352 μ.Χ. μυήθηκε στην λατρεία του Ήλιου από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο, αλλά εξακολουθούσε κατ’ επίφαση να εξασκεί τα Χριστιανικά του καθήκοντα.

Μετά τον Γάλλο (που φονεύθηκε με εντολή του Κωνσταντίου) έπεσε το 354 στην δυσμένεια του αυτοκράτορα, φυλακίστηκε και κινδύνευσε, αλλά με επέμβαση, ως φαίνεται, της συζύγου του Κωνσταντίου Ευσεβίας, σώθηκε και πάλι. Μετά από διάφορες περιπλανήσεις το βρίσκουμε να διαμένει στην Αθήνα. Η περίοδος αυτή της ζωής του, αν και βραχύτατη, διάρκεσε λίγους μόνο μήνες, άφησε ζωηρή την ανάμνηση της στην ψυχή του Ιουλιανού, που έβλεπε την Αθήνα ως το κέντρο των πόθων και των θρησκευτικών και των λογοτεχνικών του ιδανικών. Ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός ,ο οποίος τον είχε γνωρίσει κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο της ζωής του, μας παρέδωσε αρκετά ενδιαφέροντες (αν και λίγο εμπαθείς) χαρακτηρισμούς, της εξωτερικής εμφάνισης του Ιουλιανού, η οποία πρόδιδε την ψυχική του αγωνία : «Ἐμοί δέ καί πόρρωθεν, τρόπον τινά, ἑωρᾶτο (ἡ φύσις τοῦ Ἰουλιανοῦ), ἐξ οὖ τῷ ἀνδρί συνεγενόμην Ἀθήνησιν… ΄Αλλ’ ἐποίει μέ μαντικόν ἡ τοῦ ἢθους ἀνωμαλία, καί τό περιττόν τῆς ἐκστάσεως… Οὐδενός γὰρ ἐδόκει μοι σημεῖον εἶναι χρηστοῦ αὐχὴν ἀπαγής, ὦμοι παλλόμενοι καὶ ἀνασηκούμενοι, ὁφθαλμὸς σοβούμενος καὶ περιφερόμενος, καὶ μανικὸν βλέπων, πόδες ἀστατοῦντες καὶ μετοκλάζοντες, μυκτὴρ ὓβριν πνέων καὶ περιφρόνησιν, προσώπου σχηματισμοὶ καταγέλαστοι τὸ αὐτὸ φέροντες, γέλωτες ἀκρατεῖς καὶ βρασματώδεις, νεύσεις καὶ ἀνανεύσεις σὺν οὐδενὶ λόγῳ, λόγος ἱστάμενος καὶ κοπτόμενος πνεύματι, ἐρωτήσεις ἂτακτοι καὶ ἀσύνετοι, ἀποκρίσεις οὐδὲν τούτων ἀμείνους, ἀλλήλαις ἐπεμβαίνουσαι καὶ οὐκ εὐσταθεῖς, οὐδὲ τάξει προϊοῦσαι παιδεύσεως.» (βλ. και λ. Αθήναι τ. Β΄ σ. 86 α)
Εδώ χωρίζεται σαφώς η ζωή του Ιουλιανού: τον Σεπτέμβριο του 355 με νέα διαταγή του Κωνστάντιου ανακαλείται στα Μεδιόλανα και μετά από λίγο, την 6η Νοεμβρίου του ίδιου έτους, περιβάλλεται την πορφύρα του Καίσαρα. Η αιφνίδια αυτή ανύψωση οφείλεται σε λόγους παρόμοιους προς εκείνους , οι οποίοι είχαν παρακινήσει, προ ολίγων ετών, των Κωνστάντιο να αναδείξει ως καίσαρα τον Γάλλο (Αμ. Μαρκ. XV 8). Την αναρήχηση του Ιουλιανού ακολούθησε ο γάμος με την αδελφή του Κωνστάντιου Ελένη και μετά από μερικές εβδομάδες η αναχώρησή του για την Γαλατία, την οποία επρόκειτο να προστατεύσει από τις βαρβαρικές επιδρομές. Στις τελευταίες προ της αναχωρήσεώς του ημέρες τοποθετείται το πρώτο από τα σωζώμενα έργα του: «Ἐγκώμιον εἰς τὸν αὐτοκράτορα Κωνστάντιον». Το θέμα ήταν βεβαίως εξόχως λεπτό, εφόσον επρόκειτο να εγκωμιάσει τον φονέα των πλησιέστερων συγγενών του και τον μέχρι χθες απηνή διώκτη του. Ο Ιουλιανός ευφυέστατα αρκείται στους κοινούς τόπους των ρητορικών δοκιμίων της εποχής του, επαινεί ότι έχει πραγματικά να επαινέσει και αποφεύγει σχεδόν εντελώς τα επικίνδυνα σημείο. Το εγκώμιο περιλάμβανε ότι χρειάζονταν για να κολακευτεί ο Αύγουστος.

Καθώς βρίσκονταν στην Γαλατία ο Ιουλιανός ανέπτυξε άξαφνα πολλά λόγου άξια έξοχα στρατιωτικά προσόντα και θάρρος και επιμονή. Κατά το τετραετές διάστημα, κατά το παρέμεινε εκεί, ξεκαθάρισε πλήρως και ειρήνευσε την Ρηνανία. Τις εν τη Γαλατία πολεμικές του επιχειρήσεις περιγράφει ο ίδιος «Ἐπαιρεώθην καῖσαρ ἔτι τὸν Ρῆνον, δισμυρίους ἀπῄτησα παρὰ τῶν βαρβάρων ὑπὲρ τὸν Ρῆνον ὄντας αἰχμαλώτους· ἐκ δυοῖν ἀγώνοιν καὶ μιᾶς πολιορκίας χιλίους ἐκελὼν έζώγρησα, οὐ τὴν ἄχρηστον ἡλικίαν, ἄνδρας δὲ ἡβῶντας· ἔπεμψα τῷ Κωνσταντίῳ τέτταρας ἀριθμοὺς τῶν κρατίστων πεζῶν, τρεῖς ἄλλους τῶν ἐλαττόνων, ἱππέων τάγματα δύο τὰ ἐντιμότατα, πόλεις ἀνέλαβον νῦν μὲν δὴ τῶν θεῶν ἐθελόντων πάσας, τότε δὲ ἀνειλήφειν ἐλλάτους ὀλίγῳ τῶν τεσσαράκοντα». Η ακαταπόνητος αυτή δράση του δεν τον εμπόδιζε να όμως από το να θεραπεύει τις μούσες· της τετραετής του παραμονής στην Γαλατία καρποί είναι: το εγκώμιο εις Ευσέβεια «Εὐσεβείας τῆς βασιλίδος ἐγκώμιον», άλλο εγκώμιο προς τον Κωνστάντιο «Περὶ τῶν τοῦ αὐτοκράτορος πράξεων ἢ περὶ βασιλείας», «Παραμυθητικὸς εἰς ἑαυτόν, ἐπὶ τῇ ἐξόδῳ τοῦ ἀγαθωτάτου Σαλλουστίου», μέτρια αξίας έργα, τα οποία διασώθηκαν, λογικό έργο «Περὶ τῶν τριῶν σχημάτων», στρατηγικό με τον τίτλο «Μηχανικά», υπομνήματα γύρω από τους πολέμους στην Γαλατία και άλλα που δεν διασώθηκαν. Δεν είναι λοιπόν υπερβολή ότι έγραφε ο Λιβάνιος προς αυτόν μετά τις πρώτες του νίκες στην Γαλατία: «Κάλλιστον δὲ ὧν ἤκουον τὸ ἐλαύνειν σε τοὺς βαρβάρους καὶ τὰς νίκας εἰς συγγραφὴν ἄγειν, καὶ τὸν αὐτὸν ὄντως ρήτορά τε εἶναι καὶ στρατηγόν»..................συνεχίζεται

[George_V]

Η μεταστροφή του στον παγανισμο οφειλόταν κατά πάσα πιθανότητα στα ψυχικά τραύματα που είχε υποστεί κατά την Σφαγή των Πριγκιπων όταν εξοντωθηκε όλη του ή οικογένεια από τον Αυτοκράτορα.

[Who is The 4th man]

Οι συνεχείς όμως επιτυχίες του Ιουλιανού και η εκ τούτου προϊούσα αγαθή φήμη και επιβολή του καθόλου δεν άρεσαν στον Κωνστάντιο· οι ανησυχίες του, συνοδευόμενες από τις στρατιωτικές ανάγκες δια τους κατά των Περσών πολέμους, τον ώθησαν να ζητήσει ενισχύσεις από τους ιθαγενείς στρατούς του Ιουλιανού. Πράγματι διέταξε να κατέλθουν προς αυτόν οι κοόρτεις των Βαταβών, των Ερούλων, των Κελτών και άλλων στρατιωτών, λίαν εμπειροπόλεμων και σπάνιας γενναιότητας. Την άνοιξη του 360 ο Ιουλιανός βρίσκονταν στην Λουτεκία, το σημερινό Παρίσι, όταν κατέφτασαν οι αλλεπάλληλες διαταγές του Κωνστάντιου· ο στρατός προσκειμένου να αναχωρήσει συγκεντρώθηκε στα πέριξ. Μεγάλη όμως εξέγερση επικρατούσε, τόσο από τον λαό, που έχανε τους υπερασπιστές του, όσο και από το στρατό, που δεν ήθελε να αναχωρήσει. Η δυσφορία δεν άργησε να εκδηλωθεί, και μια νύχτα ο στρατός που συγκεντρώθηκε γύρω από το ανάκτορο του Ιουλιανού, τον ανακήρυξε Αύγουστο. Αυτός αφού δέχτηκε την τιμή, φρόντισε αμέσως να συνδιαλλαγεί με τον Κωνστάντιο. Οι προσπάθειες του όμως δεν οδήγησαν σε τίποτα και η ρήξη ήταν αναπόφευκτη. Ο Ιουλιανός με τον στρατό του είχε ήδη φτάσει μέχρι τη Ναϊσσό και ο Κωνστάντιος, ξεκινώντας ετοιμοπόλεμος από την Έδεσσα, προς συνάντηση του, ασθένησε καθ’ οδών και πέθανε στην Κρήνη της Μόψου το Νοέμβριο του 361 μ.Χ. Ο Ιουλιανός έμεινε μόνος κατέβηκε ανενόχλητος, και κατά τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους εισήλθε στην Κωνσταντινούπολη, γενόμενος κατά τα συνηθισμένα δεκτός με ενθουσιασμό. Κατά την κάθοδό του από την Γαλατία μέχρι την Θράκη έγραψε σε διάφορες πόλεις επίσημα γράμματα, που δικαιολογούσαν την στάση και την πολιτεία του. Από αυτά σώθηκε επιστολή του προς την βουλή και τον δήμο των Αθηναίων, σπουδαιότατη από κάθε άποψη.

Στην Κων/πολή έμεινε μόνο 6 μήνες αλλά δραστηριοποιήθηκε εξαιρετικά. Εκ των πρώτων του διαταγμάτων υπήρξε το άνοιγμα των βίαια κλεισμένων Εθνικών ναών και η επαναφορά της απαγορευμένης αρχαίας θρησκείας. Επίσης αποδόθηκαν στους ναούς οι κατασχεμένες περιουσίες τους. Αλλά ο Ιουλιανός δεν αρκέστηκε σε αυτά· η Χριστιανική πείρα είχε στρέψει την προσοχή του προς πολλά τρωτά της αρχαίας θρησκείας, τα οποία αποφάσισε να διορθώσει, αναλαμβάνοντας άφοβα την πρωτοβουλία θρησκευτικού ανακαινιστή. Τον απασχόλησε πολύ η ενοποίηση του Εθνικού κλήρου δια της εγκαθίδρυσης ιεραρχικής τάξεως, την οποία οργάνωσε ανάλογα με την Χριστιανική Εκκλησίας σε επαρχίες και πόλεις. Το λειτουργικό μέρος επίσης της θρησκείας, όπως προσπάθησε να το οργανώσει ο Ιουλιανός, λάμβανε πολλά από το Χριστιανισμό: ύμνοι, τακτές ώρες προσευχών, κήρυγμα και άλλοι νεωτερισμοί, οι οποίοι και αν μερικοί προϋπήρχαν εντούτοις δεν είχαν την γενικότητα την οποία ήδη έλαβαν. Τέλος επί του αυτού πεδίου σπουδαίο φροντίδα επέδειξε ο Ιουλιανός για την ηθική εξύψωση του κλήρου· ίδρυσε ιεροδιδασκαλεία και φροντιστήρια, διέταξε την αυστηρή επίβλεψη των ιερέων από την άποψη της ηθικής. Αντιλαμβανόμενος το σπουδαίο όπλο, που είχε στα χέρια του ο Χριστιανισμός δια των φιλανθρωπικών του καταστημάτων, τα οποία ήσαν ιδρυμένα παντού, ίδρυσε κατά μίμηση αυτών και υπό την επίβλεψη των κατά τόπων αρχιερέων, «ξενοδοχεῖα», όπου θα ξενίζονταν και θα νοσηλεύονταν δωρεάν τόσο οι Εθνικοί όσο και οι Χριστιανοί. Την προσπάθεια του δέχτηκαν οι Εθνικοί με επιφύλαξη· έτσι αναφέρεται, ότι το μαντείο των Δελφών απάντησε στους απεσταλμένους του Ιουλιανού με τα εξής:



«Εἲπατε τῶ βασιλῆι, χαμαί πέσε δαίδαλος αὑλά,

οὑκέτι Φοῖβος ἒχει καλύβαν, οὑ μάντιδα δάφνην,

οὒ παγάν λαλέουσαν, ἀπέσβετο καί λάλον ὑδωρ».


Την άφιξη του ακολούθησε επίσης ριζική αναδιοργάνωση της αυλής, μεταβολές στα υψηλά αξιώματα της πολιτείας και σημαντικές στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις. Έκτακτα και τακτικά δικαστήρια ασχολήθηκαν με τα σφάλματα και τις παρεκτροπές των ανώτατων υπαλλήλων επί του παλιού καθεστώτος, εν μέρει δε με την ικανοποίηση προσωπικών παθών του αυτοκράτορα. Αυτά, χωρίς να παραμελεί τα τυπικά αυτοκρατορικά του καθήκοντα, τα επιτελούσε με εξαιρετικό ζήλο. Και ενώ φρόντισε γι’ όλα αυτά, απασχολώντας μόνος πλήθος γραμματέων προς συγγραφή νόμων και εγκυκλίων και επιστολών, ουδαμώς εγκατέλειψε την προσφιλή του απασχόληση, την συγγραφή. Στην Κωνσταντινούποληκαθώς βρίσκονταν φαίνεται πως έγραψε τα «Κρόνια» που χάθηκαν, τον «Λόγον εἰς τοὺς ἀπαιδεύτους κύνας, πρὸς Ἠράκλειον κυνικὸν» («Περὶ τοῦ πῶς κυνσιτέον καὶ εἰ πρέπει τῷ κυνὶ μύθους πλάττειν»). Αυτά τα δύο έργα στρεφόμενα κατά των κυνικών, αποβλέπουν κατά πάσα πιθανότητα, στον χωρισμό της ανακαινιστικής προσπάθειας του από τις κυνικές ακρότητες, με τις οποίες είχε αυτή κατ’ επίφαση κοινά σημεία.

Τον Ιούνιο του 362 ο Ιουλιανός αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη με τον στρατό του για την Αντιόχεια· εκεί έμεινε μέχρι τον Μάρτιο του επόμενου έτους, παρασκευάζοντας εκστρατεία κατά των Περσών. Η εκστρατεία άρχισε επιτυχώς, αλλά ο στρατός αντιμετώπιζε διαρκώς μεγάλες δυσκολίες προ του φεύγοντος εχθρού, κατά τρόπο τέτοιον ώστε γύρω στα μέσα του Ιουνίου ο Ιουλιανός έδωκε το σύνθημα της επιστροφής· την 26η Ιουνίου 363 κατά κάποια αψιμαχία έπεφτε βληθείς από βέλος εχθρικό. Λέγεται δε ότι, πεθαίνωντας αναφώνησε: «Νενίκηκας Ναζωραῖε». Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Ταρσό, όπου τάφηκε μετά από δίμηνο.

Την τελευταία περίοδο της ζωής του, κατά την οποία παρέμεινε στην Αντιόχεια, αφιέρωσε ο Ιουλιανός, ιδίως εις την εδραίωση της νέας εκκλησίας. Μάρτυρες της δραστηριότητάς του είναι πλείστες σωσμένες επιστολές του, τις οποίες έγραψε στην Αντιόχεια προς τους αρχιερείς και τους προύχοντες διάφορων πόλεων. Και η καθαρά φιλολογική του όμως παραγωγή κατά την εποχή εκείνη είναι άξια λόγου. Τότε έγραψε τα 2 μυστικότερα και πιο φιλοσοφικά έργα του «Εἰς τὸν βασιλέα Ἥλιον» και «Εἰς τὴν μητέρα τῶν Θεῶν». Τότε έγραψε και 2 παράδοξες σάτιρες το «Συμπόσιον ἢ Καίσαρες», όπου κρίνει τους προ αυτού βασιλεύσαντες και το «Ἀντιοχικὸν ἢ Μισοπώγωνα» κατά των Αντιοχέων και το τελευταίο αυτό έργο περιέχει πλείστα αυτοβιογραφικά στοιχεία μεγίστου ενδιαφέροντος. Τέλος, το σπουδαιότερό του έργο, το κατά των Χριστιανών, του οποίου ελάχιστα σώζονται, δημοσιεύτηκαν κατά το διάστημα της παραμονής του στην Ασία.
Η φιλοσοφία του, καθώς διατυπώνεται στα τελευταία του έργα, δεν είναι πρωτότυπη· είναι ο νεοπλατωνισμός του Ιαμβλίχου με σαφέστερα τα σημεία του συγκρητισμού. Το κατά των Χριστιανών έργων, θεωρήθηκε από τους σύγχρονούς του σπουδαίο, σπουδαιότερο και από του Πορφύριου· σήμερα όμως επειδή χάθηκαν αμφότερα, οποιαδήποτε σύγκριση είναι αδύνατη. Πάντως το έργο του Πορφύριου κατακρίθηκε και καταδιώχθηκε περισσότερο από του Ιουλιανού. Αναμφίβολα ο Ιουλιανός είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες μορφές της παγκοσμίου ιστορίας· τύχη αγαθή, παρά την αυστηρότητα και την αδικία, με την οποία τον έκριναν οι σύγχρονοί του Χριστιανοί, παρά τον πανηγυρικό τόνο, τον οποίο έχουν τα σωζόμενα εγκώμια των Εθνικών της εποχής, υπάρχει αυτό τούτο το έργο του, μάρτυς αψευδής και των πνευματικών και των ψυχικών του αρετών. Διότι πράγματι τα σωσμένα έργα του έχουν κατ’ εξοχήν προσωπικό τόνο· από αυτά ήδη διαφαίνεται η ηθική ακεραιότητα του συγγραφέα (σύμφωνη πάντοτε με τα μέτρα της εποχής του), η ισχυρή μόρφωσή του και μια προχειρότητα και επιπολαιότητα που οφείλεται στο νεανικό της ηλικίας του.

Πολλά από τα έργα του Ιουλιανού περιλαμβάνουν αυτοβιογραφικά στοιχεία πολύτιμα και άξια λόγου σελίδες αυτοπαρατηρήσεως· α και αυτές άγουν τον αναγνώστη σε παρόμοια συμπεράσματα. Αλλά μοναδικές για την γνώση αυτού του ανδρός είναι οι επιστολές του, οι οποίες, αν και λίγες, προσφέρουν σπουδαιότατα ψυχολογικά στοιχεία στον μελετητή. Πραγματικά, ο Ιουλιανός, ως συγγραφέας, δεν είναι πρωτότυπος· τα έργα του γεμούν κοινών τόπων· βεβαίως θα χρειάζονταν συγγραφική μεγαλοφυΐα, ώστε να αναπτύξει δικό του ύφος ανάμεσα σε απειροπληθούς ρητοροδιδάσκαλους και σοφιστές της εποχής του· όταν όμως έγραφε προς φίλους ή γενικά προς άτομα, εις τα οποία δεν χρειάζονταν να επιδείξει τα λογοτεχνικά του προσόντα, όταν δεν έγραφε για την δημοσιότητα, το ύφος του ήταν απλό και ανεπιτήδευτο. Οι επιστολές του είναι πολύτιμες, διότι σε αυτές εμφανίζεται ο άνθρωπος απαλλαγμένος, τόσο από το λογοτεχνικό φόρτο της εποχής του, όσο και των εκ του αξιώματος περιορισμούς του. Ο ασφαλέστερος χαρακτηρισμός του εξάγεται από τις επιστολές του: ο Ιουλιανός είναι άνθρωπος κατ’ εξοχήν συναισθηματικός και μυστικοπαθής· η στροφή του προς τον Εθνισμό έχει 2 κύριες αιτίες και αυτές συναισθηματικές: την προς τα αρχαία γράμματα λατρεία του και την έλξη προς τα ανατολικά μυστήρια· αν σε αυτά προσθέσουμε και Τρίτη, την απέχθεια προς την θρησκεία των διωκτών του, πάλι συναισθηματική αιτία έχουμε ενώπιόν μας. Πουθενά δεν θα βρούμε ένα υπολογισμό ή μια πολιτική προϋπόθεση στις αποφάσεις ή στις ενέργειές του· αυτό ήταν η δύναμη και η αδυναμία του. Οι μεταγενέστερες εποχές απέβλεπαν πάντοτε προς αυτόν με θαυμασμό ή με φρίκη. Πάντοτε δηλαδή ως προς πρόσωπο ισχυρό, ως ηρωϊκό· εδώ όμως πρόκειται περί ιστορικού σφάλματος ουσιώδης σημασίας· ο ονειροπόλος και ανεδαφικός αυτοκράτορας, ο οποίος ευχήθηκε την αναστύλωση των αρχαίων ναών, δεν είχε θέση μεταξύ των μεγάλων μεταρρυθμιστών. Ο Ιουλιανός είναι κατ’ εξοχήν λογοτέχνης. Η θέση του είναι μάλλον παρά των ουτοπιστών, παρά των ανθρώπων εκείνων τους οποίους τα αισθήματα παρέσυραν εκτός των ορίων του δυνατού.
Η ζωή και η προσπάθεια του Ιουλιανού αποτέλεσε προσφιλές θέμα της λογοτεχνίας, που δραματοποιήθηκε και μυθιστορηματοποιήθηκε από τον Κλέωνα Ραγκαβή, του Μερεσκόφσκυ, του Ίψεν και άλλων

Βιβλιογραφία

Πηγές:

1. Κύριες πηγές για τον βίο του Ιουλιανού είναι κατά κύριο λόγο τα σωσμένα έργα του, κατά δεύτερο λόγο ο Λιβάνιος και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος. Και άλλοι όμως συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και οι σύγχρονοί του Ιουλιανού Χριστιανοί, παρέχουν πολλές σχετικές πληροφορίες.

Εκδόσεις:

1. Hertlein, Iuliani Imperatoris quae supersunt (τ. Ζ), Λειψία 1875/1872

2. Bides & Cumont. Iuliani Imperatoris epistulae. Leges, poematia,fragmenta varia (Παρίσι 1922)

3. Bides, L’ Empereur Julien.Oeuvres completes (Παρίσι 1924)

4. Neumann, Iuliani Imperatoris librorum contra Christianos quae supersunt (Λειψία 1880)

Βοηθήματα

1. P. Alard, Julien l’ Apostat (τόμοι3, εκδ. γ΄ 1906 – 1910)

2. W. Koch, Kaiser Julian des Abtrunnige (Λειψία 1899)

3. A. Rostagni, Giuliano l’ Apostata (Τορίνο 1920)

4. J. Geffken, Kaiser Julianus (Λειψία 1914)

Και διάφορες σπουδαίες μελέτες των Koch, Bides κ.α. σε βέλγικα και άλλα περιοδικά

(Πηγή: Δημαράς Κ.Θ. , Συγγραφέας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σσ. 107 109)
συνεχίζεται

[Who is The 4th man]

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΒΥΛΑΣ & Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΑΦΝΑΙΟΥ ΑΠΟΛΛΛΩΝΑ


Μεσούντος του Γ΄αιώνα Επίσκοπος Αντιοχείας χρημάτισε ο Άγιος Βαβύλας (238 – 250)περί του οποίου νομίσθηκε όχι ορθά (βλ. άρθρο Χρ. Παπαδόπουλου εν «Θεολογίᾳ» Β, 1924 σ. 118 – 119) ότι εξέβαλε εκ του ναού τον αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα, που ήταν Χριστιανός.

Βιβλιογραφία

Εκτός των εν κειμένω σημειωθέντων συγγραμμάτων

1. Ul Chevalier, Repertoirem des sources historiques du Moyen Age. Topo – bibliographie, Montbeliard 1894, t. I. λ. Antioche.

2. J. Neale, A history of the first Eastern Church, The Patriarchate of Antioch, together with memoirs of the Patriarch of Antioch, London 1873

3. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχ, Αθηνών, Χρονολογικός πινακας των Πατριαρχών Αντιοχείας, εν «Πανταίνῳ» Αλεξανδρείας, ΙΘ΄, 1926, αριθμ. 10. πρβλ. και την αυτόθι περί των Πατριαρχών Αντιοχείας βιβλιογραφία

(Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Η επίσκεψη του αυτοκράτορα Ιουλιανού στην Αντιόχεια και η παραμονή του για 10 μήνες περίπου, είναι ενδεικτική για το κλίμα της εποχής. Ο Ιουλιανός έφθασε στην πόλη της 18 Ιουλίου του 362 και αμέσως έσπευσε να συναντήσει τον δάσκαλο του Λιβάνιο. Όμως η συνέχεια της παραμονής του ήταν γεμάτη απογοητεύσεις. Οι απόψεις του για την επαναφορά της ειδωλολατρικής θρησκείας (Εθνισμού), η εμφάνισή του ως αρχαίος φιλόσοφος , η καταστροφή των ιερών λειψάνων των εκκλησιών, το κλείσιμο χριστιανικών ναών και η προσπάθειά του να επαναλειτουργήσει τους αρχαίους ναούς, όπως του Δαφναίου Απόλλωνα, αντιμετώπισαν την ειρωνεία και την οργή των Αντιοχέων («…τον βασιλέα ύβριζον και εις τον πώγωνα αυτού, ως βαθύς είη , επέσκωπτον και εις το νόμισμα ότι ταύρου είχε εικόνα» Σωζόμενος Εκκλησιαστική ιστορία 5,19). Την ημέρα της εορτής του Δαφναίου Απόλλωνα ο Ιουλιανός επισκέφτηκε τον ναό του πιστεύοντας ότι θα βρει λαμπρές ετοιμασίες και πλήθος κόσμου. Αντιθέτως συνάντησε μόνο έναν ιερέα που του είπε χαρακτηριστικά «φέρων οίκοθεν τω θεώ χήνα ιέρειον» Στον ίδιο χώρο με τον ναό υπήρχε το μαρτύριο του Βαβύλα , όπου και τα λείψανα του. Ο Ιουλιανός , θεωρώντας ότι είχαν μιάνει το ιερό άλσος του Απόλλωνα , τα μετέφερε σε νεκροταφείο της Αντιοχείας. Η αντίδραση των Χριστιανών άρχισε να εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και λίγες ημέρες αργότερα κάηκε ο ναός του Δαφναίου Απόλλωνα. Αν και είναι πιθανό ο ναός να πυρπολήθηκε από φανατικούς χριστιανούς, ωστόσο τίποτα δεν αποδείχθηκε. Τότε ο Ιουλιανός εφάρμοσε για πρώτη φορά αντίποινα ενάντια στους Χριστιανούς και διέταξε να κλείσει ο μεγάλος ναός της Αντιόχειας, που είχε κτιστεί επί Κωνσταντίνου. Οι χριστιανοί της πόλης αντέδρασαν με περιπαικτικούς ύμνους και συνθήματα κατά του αυτοκράτορα . Ο Ιουλιανός έφυγε απογοητευμένος από την πόλη που σκέπτονταν να κάνει πρωτεύουσά του, στις 5 Μαρτίου του 363, αφού όμως απάντησε στους επικριτές της πολιτικής του γράφοντος το έργο «Μισοπώγων» που δημοσιεύτηκε σε κεντρικό σημείο της πόλης, στο λεγόμενο «Τετράπυλο των ελεφάντων»

(Πηγή: Περιοδικό Corpus, τεύχος 35, άρθρο «Αντιόχεια, η χαμένη αρχαία πόλη», Πέτρος Στ. Μεχτίδης αρχαιολόγος, σελίδα 33)

Ο Ιουλιανός στην Αντιόχεια

Η επικράτηση της ειρήνης δια του Μ. Κωνσταντίνου επέτρεψε την μείζονα ανάπτυξη της Εκκλησίας Αντιοχείας και την διακόσμηση της Μητροπόλεως αυτής δια μεγαλοπρεπών ναών. Μόνο η πόλη της Αντιοχείας στην αρχή του Δ΄ αιώνα αριθμούσε 100.000 Χριστιανούς, όταν δε κατά τον Ιούνιο του 362 μετάβηκε εκεί ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, βρίσκοντας «ἀθέους», κατά την εκφρασή του, δηλαδή Χριστιανούς, τους περισσότερους από τους κατοίκους της πόλης. Πολύκροτος απόβηκε η εν αυτή διατριβή του Ιουλιανού που θέλησε να αποκαταστήσει την ειδωλολατρική θρησκεία (πρβλ P. Allard, Julien l’ Apostat, Paris 1903, t. III). Στην Αντιόχεια βρήκε τον Λιβάνιο να διδάσκει, του οποίου από νεαρής ηλικίας ανάγνωθε τους λόγους, και άλλους ζηλωτές της Εθνικής θρησκείας, αλλά συνάντησε πλήρη αδιαφορία του εμμένοντος εις την θρησκεία ταύτη λαού της Αντιοχείας. Ευθύς δ’ εξαρχής οι τε Εθνικοί και Χριστιανοί διατέθηκαν δυσμενώς προς τον φιλόσοφο αυτοκράτορα, διότι αυτός φάνηκε αποστρεφόμενος τα ήθη και τα έθιμα αυτών και τον κοινό βίο. Οι Αντιοχείς μετά πάθους παρακολουθούσαν καθ’ εκάστη ημέρα τις ιπποδρομίες και τις θεατρικές παραστάσεις, αλλά ο Ιουλιανός αποστρέφονταν αυτές. Οικονομικά δε τινα μέτρα που λήφθηκαν από αυτόν αύξησαν την δυσαρέσκεια του λαού. Η καθ’ όλου εξωτερική εμφάνιση του Ιουλιανού, τρέφοντας μακρύ πώγωνα και φέροντος φιλοσοφικό τρίβωνα, προκαλούσε τα σκωπτικά σχόλια των μαλθακών Αντιοχέων, ιδιαζόντως ασχολουμένους με την περιποίηση και την καθαριότητα του σώματος. Εκτός τούτων οι Χριστιανοί στενοχωριούνταν από την μεροληψία, την οποία επιδείκνυε αυτός στις δίκες, τις οποίες προσωπικά διεξήγαγε, εκ της εχθρικής του στάσης προς τον Χριστιανισμό και εκ των κατ’ αυτού ύβρεων, αλλά και οι Εθνικοί μετά δυσαρέσκειας έβλεπαν τον υπερβολικό του θρησκευτικό ζήλο, τις καθημερινές επισκέψεις εις τους ναούς, τις διαρκείς θυσίες, τις οποίες έσκωπταν.

Πολλαχού του κράτους και ιδίως στην Παλαιστίνη συνεβαίνανε καθ’ εκάστην ημέρα ανωμαλίες εκ της εξεγέρσεως των Εθνικών κατά των Χριστιανών. Ειδικά δε κατά την εποχή εκείνη είχε διατάξει ο Ιουλιανός της καταστροφή και την εκταφή ιερών λειψάνων, ως του Αγίου Ιωάννη του βαπτιστή και του προφήτη Ελισσαίου στην Σαμάρεια, εξ αφορμής δε της απομακρύνσεως του λειψάνου του αγίου μάρτυρος Επισκόπου Αντιοχείας Βαβύλα, έγειρε διωγμό κατά της πόλης αυτής. Το λείψανο του Βαβύλα βρίσκονταν σε ναό εις τιμή του απέναντι από τον εν Δάφνη ναό του Απόλλωνα που ιδρύθηκε από τον αδελφό του Ιουλιανού Γάλλου, που επί μικρό διάστημα ήταν διοικητής Αντιοχείας. Η Δάφνη μετά την ίδρυση εκείνου του ναού άλλαξε όψη, προκαλώντας νέους επισκέπτες, που μετέβαιναν ευλαβικά για την προσκύνηση των λειψάνων του μάρτυρα. Πολλοί δε από τους Εθνικούς ελκύονταν στον Χριστιανισμό από την ευλάβεια και το χρηστό παράδειγμα εκείνων των προσκυνητών. Ο δε ναός του Απόλλωνα παραμελημένος άρχισε να καταρρέει. Ο Ιουλιανός και προ της μεταβάσεως του στην Αντιόχεια είχε διατάξει την επισκευή του ναού αυτού, αλλά μεταβαίνοντας εκεί είδε τελείως αδιαφορία του λαού προς την λατρεία του Δαφνιαίου Απόλλωνα. Θέλοντας δε να απομακρύνει τα λείψανα του Αγίου Βαβύλα, διότι δήθεν η παρουσία αυτού δυσκόλευε τον Δαφνιαίο θεό να χρησμοδοτεί, προκάλεσε ζωηρότατα επεισόδια. Οι Χριστιανοί τα ανεκόμισαν με μεγάλη πομπή, με ψαλμούς και ύμνους, στην πόλη, μετά δε μερικές μέρες (22 Οκτωβρίου 362) κεραυνός που έπεσε κατέκαψε τον ναό. Ο Ιουλιανός απέδωσε την εμπρησμό στους Χριστιανούς και ανέλαβε διωγμό κατ’ αυτών, μη καταδικάζονταν μεν αυτούς σε θάνατο, ώστε να μην αναδείξει νέους
μάρτυρες του Χριστιανισμού, αλλά προκαλώντας σκληρότατα βασανιστήρια, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες του Λιβανίου. Ταυτόχρονα στην Βηρυτό, Δαμασκό και στην Γάζα, την ανοχή του Ιουλιανού εξακολούθησαν οι κατά των Χριστιανών φονικές πολλές φορές, βιαιοπραγίες των Εθνικών. Όλα αυτά κορύφωσαν την δυσαρέσκεια των Αντιοχέων προς τον Ιουλιανό.

Ο Ιουλιανός προ της απομακρύνσεώς του από την Αντιόχεια εις την κατά των Περσών εκστρατεία, στην οποία βρήκε οικτρό θάνατο, συνέγραψε ειδικά μεν κατά των Χριστιανών, γενικά δε κατά των Αντιοχέων πραγματεία, υπό την επιγραφή «Μισοπώγων», εκδικούμενος τα σκωπτικά σχόλια των υπηκόων του, αλλά ταυτόχρονα ελέγχοντας τον έκλυτο βίο και τα πεαλελυμένα ήθη τους.

Βιβλιογραφία

Εκτός των εν κειμένω σημειωθέντων συγγραμμάτων

1. Ul Chevalier, Repertoirem des sources historiques du Moyen Age. Topo – bibliographie, Montbeliard 1894, t. I. λ. Antioche.

2. J. Neale, A history of the first Eastern Church, The Patriarchate of Antioch, together with memoirs of the Patriarch of Antioch, London 1873

3. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχ., Αθηνών, Χρονολογικός πινακας των Πατριαρχών Αντιοχείας, εν «Πανταίνῳ» Αλεξανδρείας, ΙΘ΄, 1926, αριθμ. 10. πρβλ. και την αυτόθι περί των Πατριαρχών Αντιοχείας βιβλιογραφία

(Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Ο Άγιος Βαβύλας ήταν επίσκοπος Αντιοχείας από το 237 μέχρι το 250, και διαδέχθηκε τον Ζεβίνον (Ευσέβιος εκ. ιστ. 6, 29). Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στην πρώτη του ομιλία στον Άγιο Βαβύλα (Migne Ε.Π. 50, 539), αναφέρει ότι ο Βαβύλας ως επίσκοπος, απαγόρευσε την είσοδο εις τον ναό του βασιλιά, διότι αυτός απανθρωπότατα έσφαξε τον υιό του βασιλιά των Περσών, το οποίο είχε ως όμηρο. Ο Χρυσόστομος όμως δεν αναφέρει το όνομα το βασιλιά, τον οποίο το συναξάρι τον ονομάζει Νουμεριανό. Εσφαλμένη δε είναι η γνώμη ότι πρόκειται για τον Φίλιππα τον Άραβα (Θεολογία 1924, σ. 118 119). Επί του αυτοκράτορα Δεκίου υποβλήθηκε ο Βαβύλας σε δεινά μαρτύρια μετά των τριών νεαρών αδελφών του, μετά την αποκεφάλιση των οποίων αποκεφαλίσθηκε και αυτός, επαναλαμβάνοντας το του Ησαΐα «ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδεία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεὸς». Κατά το έτος 351 ο αδελφός του Ιουλιανού Γάλλος, ως διοικητής της Αντιοχείας, έδωσε την διαταγή της ταφής του λειψάνου του Αγίου Βαβύλα στην Δάφνη, προς τιμή του, έναντι του ναού του Απόλλωνα. Μετά από λίγο όμως ο Ιουλιανός φρονώντας πως ο ψευδομάντης Δαφνιαίος Απόλλωνας εμποδίζονταν στις μαντικές του ψευδολογίες «ὑπὸ τῆς ἐκείνου χάριτος» διέταξε την εκείθεν απομάκρυνση του λειψάνου, που προκάλεσε ταραχές και τον διωγμό κατά των Αντιοχέων (Θεοδωρήτου εκ. ιστ. 3, 6 κ. εξ., Χρυσοστόμου εις Βαβύλαν λόγοι δύο, εν Migne, 50, 527 572). Κατά την παράδοση την εποχή των σταυροφοριών το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κρεμόνα

Επιπλέον Βιβλιογραφία:

1. Ιωάννης Χρυσόστομος εν Migne Ε.Π. 50

2. Θεολογία 1924

3.Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία

(Πηγή: Μπαλάνος Δ. Σ., καθηγητής της Πατρολογίας μετά της ερμηνείας των Πατέρων στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Στ΄, σελίδα 428)



Ο Άγγλος ιστορικός Gibbon (Ιστορία της παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας») αναφέρει πως ο Βαβύλας μαρτύρησε κατά το διωγμό του αυτοκράτορα Δέκιου (βλ και Ευσέβιου, Εκκλησιαστική Ιστορία, ΣΤ΄, 39: «1. Έπειτα τον Φίλιππο διαδέχεται ο Δέκιος. Αυτός εγείρει διωγμό προς την Εκκλησία (...) 4. Κατά παρόμοιο τρόπο με τον Αλέξανδρο, πέθανε στην Αντιόχεια εντός του δεσμωτηρίου έπειτα από ομολογία ο Βαβύλας». Κατά τον Ευσέβιο (Εκκλησιαστική Ιστορία 6, 34) ο Φίλιππος εμποδίστηκε από τον επίσκοπο Βαβύλα να εισέλθει στο ναό κατά την ημέρα του Πάσχα, λόγω ενός παραπτώματός του. Αλλά αυτός τότε το εξομολογήθηκε και έτσι του επετράπη η είσοδος δίχως συνέπειες. Στον Συναξαριστή ο βασιλιάς που σκότωσε τον Βαβύλα ονομάζεται Νουμεριανός. Πρόκειται πιθανόν για μεταποίηση του ονόματος του Δέκιου, το οποίο θυμίζει αριθμό (numerys).

Βιβλιογραφία:
1. Γίββων, Ιστορία της παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

2. Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία

3. Συναξαριστής



Ο Εθνικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ο οποίος αναφέρει την αιτία της καταστροφής του ναού (XXII, 13, 3): «Ο φιλόσοφος Ασκληπιάδης, (..) όταν είχε έρθει στο προάστιο της Δάφνης να επισκεφτεί τον Ιουλιανό, τοποθέτησε μπροστά στα πόδια του αγάλματος ένα μικρό ασημένιο άγαλμα της Ουράνιας Θεάς (ή Ουράνιας Αφροδίτης) και, αφού άναψε μερικές κέρινες λαμπάδες, έφυγε από το ναό. Από αυτές τις λαμπάδες, μετά τα μεσάνυχτα, όταν κανείς δεν ήταν παρών για να βοηθήσει, ορισμένες σπίθες που πετάχτηκαν άρχισαν να καίνε την ξύλινη επένδυση, που ήταν πολύ παλιά, και η φωτιά, που τρεφόταν από το ξηρό καύσιμο [το ξύλο], ανήλθε και έκαψε οτιδήποτε μπορούσε να φτάσει, σε οποιοδήποτε ύψος και να βρισκόταν αυτό.» Ως αποτέλεσμα της ψευδούς κατηγορίας κατά των Χριστιανών, ο Ιουλιανός έκλεισε την μεγαλύτερη εκκλησία της Αντιοχείας.

Ο κυνικός φιλόσοφος Ασκληπιάδης που έμεινε στην Ρώμη το έτος 362 μ.Χ. επισκέφτηκε στην Αντιόχεια τον διατρίβοντα τότε αυτοκράτορα Ιουλιανό ώστε να τον ενισχύσει εις τον τραχύ αγώνα του ενάντια στους εμμένοντες με πείσμα εις τον Χριστιανισμό Αντιοχείς. Εκεί όμως ο Ασκληπιάδης έγινε αίτιος μέγιστου κακού. Θέλοντας δια επιδείξεως ευλαβείας να καταπολεμήσει τους Χριστιανούς άναψε μεγάλη λαμπάδα στον περίφημο ναό του Απόλλωνα ο οποίος βρίσκονταν στο προάστιο της Αντιόχειας, την Δάφνη. Η φωτιά όμως εξ’ αιτίας της απρόσεχτης τοποθέτησης της λαμπάδας κοντά σε εύφλεκτα υλικά μεταδόθηκε την νύχτα σε αυτά και αποτέφρωσε τα πάντα μέσα σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένου και του επίχρυσου ξύλινου αγάλματος του Πυθίου Απόλλωνα. Και αποπειράθηκαν οι περί τον ύπαρχο της ανατολής Ιουλιανό, θείου του αυτοκράτορα Ιουλιανού, να αποκρύψουν τα πραγματικά αίτια του εμπρησμού επιρρίπτοντας αυτόν στους χριστιανούς. Αλλά επειδή πάμπολλοι μάρτυρες, ακόμη και οι νεωκόροι του ναού, κατέθεσαν ότι η φωτιά ξεκίνησε από το πάνω μέρος του ναού και όχι από κάτω, η πυρπόληση αποδόθηκε στην πτώση κεραυνού.

Επιπλέον Βιβλιογραφία

1. Αμμιανός Μαρκελλίνος ΧΧΙΙ

(Πηγή: Καρβελάς Ι. Γ., Καθηγητής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ε΄, σελίδα 831)

συνεχίσεται

[George_V]

Εν τούτοις ο χριστιανισμό είχε βαθειά επίδραση πάνω του και στην προσπάθεια του να υποστηρίξει τον παγανισμο μετέφερε πολλά χριστιανικά στοιχεία σε αυτόν. Ουσιαστικά θέλησε να παντρέψει χριστιανισμό με παγανισμο βάζοντας κουμπάρο τον νεοπλατωνισμο.

Όμως ο υπερβολικός συγκρητισμος του τον ώθησε να φτιάξει μια νέα θρησκεία ουσιαστικά η οποία ήταν παντελώς ακαταλαβιστικη για τα κατώτερα στρώματα τα οποία την απέρριψαν καθώς προτίμησαν την απλότητα του χριστιανισμόυ από την πολυπλοκτητα του φιλόσοφοθρησκευτικού μόρφωματος του Ιουλιανού.

Οι ανώτερες τάξεις απέρριψαν την κόσμο θεωρία του Ιουλιανού για άλλους λόγους. Οι χριστιανοί γιατί είχαν βολευτεί και οι παγανιστες γιατί νοθευε την πάτρωα πίστη τους με ξένα ανατολικά στοιχεία.

[Who is The 4th man]

ΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ & ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ


Είναι περίεργο το πώς διαρκώς κάποιοι, όπως ο Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, διαχωρίζουν ξεκάθαρα ελληνισμό και Χριστιανισμό με βάση την δική τους προαίρεση για να δημιουργούν εθνικιστικές εντυπώσεις στους αναγνώστες τους:

α) Κατ’ αρχάς, όσο αφορά την καταγωγή, ο Ιουλιανός δεν ήταν Έλληνας, όπως και πολλοί Χριστιανοί δεν ήσαν στην καταγωγή Έλληνες.

β) Κατά το θρήσκευμα, σαφώς και ήταν «Έλληνας», δηλαδή Ειδωλολάτρης, σύμφωνα με το ευαγγελικό: «25 ἀκούσασα γὰρ γυνὴ περὶ αὐτοῦ, ἧς εἶχε τὸ θυγάτριον αὐτῆς πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἐλθοῦσα προσέπεσε πρὸς τοὺς πόδας αὐτοῦ· 26 ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει· καὶ ἠρώτα αὐτὸν ἵνα τὸ δαιμόνιον ἐκβάλῃ ἐκ τῆς θυγατρὸς αὐτῆς». Όπως καταλαβαίνει κανείς, το «Έλλην» από την εποχή του Χριστού, είναι δηλωτικό της θρησκείας διότι φαίνεται να είναι αδύνατο η Συροφοινίκισα γυναίκα που προσέτρεξε για βοήθεια στον Θεάνθρωπο να ήταν «ελληνικά πεπαιδευμένη» ή «φιλοσοφημένη». Δηλαδή αναφέρονταν και για τους πληθυσμούς που δεν μιλούσαν ΚΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ο όρος Έλλην. Επιπλέον ο Ιουλιανός δεν περιορίζονταν στην αρχαία Ελληνική θρησκεία αλλά ήταν επηρεασμένος ιδιαίτερα από τα Ανατολικά Μυστήρια και αυτό είναι ευρέως γνωστό. Συνεπώς ούτε κατά το θρήσκευμα μπορεί να χαρακτηρισθεί καθαρά Έλληνας.

γ) Όσο αφορά την παιδεία, μιας και τύγχανε και γνώστης του νεοπλατωνισμού, δεν μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο Έλληνας από άλλους Χριστιανούς που ήσαν καίριοι γνώστες και σαφώς καλύτεροι συγγραφείς από τον Φλάβιο Κλαύδιο Ιουλιανό. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά όπως π.χ. ο νεοπλατωνικός γίγαντας της θεολογίας Ωριγένης, ο νεοπλατωνικός Κλήμης Αλεξανδρείας, ο νεοπλατωνικός επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος, ο νεοπλατωνικός απολογητής Αθηναγόρας κ.α. Αν συμπεριλάβει κανείς στον «ελληνισμό» του Ιουλιανού την απαγόρευση της μελέτης και της διάδοσης της Ελληνικής παιδείας που επιβλήθηκε στους Χριστιανούς, τότε υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που δίδει στον Ιουλιανό μια μη ελληνική συμπεριφορά, μιας και εμπόδιζε την διάδοση της Ελληνικής μορφώσεως σε άλλους λαούς και κατ’ επέκταση στην οικουμένη.

δ) Ο Ιουλιανός αναφέρει στο σύγγραμμά του «Κατά Γαλιλαίων» θέσεις για τις οποίες σημερινοί νεοπαγανιστές και εθνικιστές θα τον είχαν χαρακτηρίσει ευκόλως ως «ανθέλληνα»:
Ιουλιανός, «Κατά Γαλλιλαίων»

5. Οι Έλληνες τώρα, είναι αλήθεια, έπλασαν τους μύθους για τους θεούς απίστευτους και τερατώδεις (απίστευτη και τερατώδης η ελληνική παιδεία). Είπαν δηλαδή ότι ο Κρόνος κατάπιε τα παιδιά του και αμέσως μετά τα ξέρασε. Μίλησαν ακόμα και για άνομους γάμους: δηλαδή ότι ο Δίας έσμιξε με τη μάνα του και, όταν έκανε παιδιά μαζί της, παντρεύτηκε την κόρη του, και μάλλον ούτε την παντρεύτηκε, αλλά, αφού έσμιξε απλώς μαζί της, την έδωσε σε κάποιον άλλο (άνομοι γάμοι μεταξύ των Ελληνικών θεών). Έπειτα έρχονται οι μύθοι για τον κατασπαραγμένο Διόνυσο και τη συγκόλληση των μελών του. Τέτοια πράγματα (τερατώδη και άνομα) λένε οι μύθοι των Ελλήνων

8. Μήπως ο Πλάτων που λάτρεψε τα είδωλα…. (ειδωλολάτρης ο μέγιστος φιλόσοφος Έλληνας Πλάτωνας)

26. Γιατί τη μελέτη των ουράνιων φαινομένων οι Έλληνες την τελειοποίησαν, ενώ οι πρώτες παρατηρήσεις είχαν γίνει από τους βάρβαρους στη Βαβυλώνα, κι η μελέτη της γεωμετρίας, αφού ξεκίνησε με την καταμέτρηση της γης που γινόταν στην Αίγυπτο, έφτασε να έχει τέτοια ανάπτυξη. Κι η αριθμητική, ενώ άρχισε παλιά με τους Φοίνικες εμπόρους, για τους Έλληνες έγινε αφορμή για επιστημονική γνώση. (όλα τα παρέλαβαν οι Έλληνες από τους βάρβαρους. «Κλέφτες», σύμφωνα με τον Δαυλό, ιδεών οι Έλληνες.)
45. Αν και, μα τους θεούς, είμαι ένας από αυτούς που αποφεύγουν να γιορτάζουν μαζί με τους Ιουδαίους, σέβομαι πάντα το θεό του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ (Ιουδαίος ο Ιουλιανός) , οι οποίοι, όντας οι ίδιοι Χαλδαίοι, από γένος ιερό και με κλίση στη θεουργία (ιερό το γένος των μάγων –θεουργών Χαλδαίων), έμαθαν να κάνουν την περιτομή επειδή ξενιτεύτηκαν στην Αίγυπτο, και σεβάστηκαν ένα θεό, που στάθηκε ευμενής τόσο σε μένα (Ο Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης αγαπά τον Ιουλιανό) όσο και σ’ αυτούς που τον λάτρευσαν όπως τον λάτρεψε ο Αβραάμ, επειδή είναι μέγας και δυνατός και δεν ταιριάζει καθόλου με εσάς. Γιατί δε μιμείσθε τον Αβράαμ, ανεγείροντας προς τιμή του βωμούς, κτίζοντας θυσιαστήρια και λατρεύοντάς τον, όπως εκείνος, με ιερές τελετές; (Ο Ιουλιανός προτρέπει στον Ιουδαϊσμό).

ε) Ο Ιουλιανός ίδρυσε αντρικά και γυναικεία μοναστήρια (Πηγές: Ιουλιανού, Επ. 81. I. 2.90. κ. ε. – 84. I.2.144.6 κ.ε. –86.I.2.147.15 κ.ε. –88.I.2.149.19 κ.ε. – 89α.I.2.151.19 κ.ε. – 89b.I.2.155.11. κ.ε., Αμμ. Μαρκ. XXII, 7,6).

στ) Οι θυσίες του ανάγονται στους Χαλδαίους, η μαγεία κι ο Μίθρας από την Περσία, η μαντική από την Καρία. Πίστευε πως μέσα του ξαναζούσε η ψυχή του Μ. Αλέξανδρου. (Πηγή: Σωκράτη, Εκκλ. Ιστ. 3,21)

Συνεπώς δεν είναι δυνατόν κανείς με τόση ευκολία να κατατάσσει για λόγους εντυπωσιασμού τον Ιουλιανό ανάμεσα στους Έλληνες ενώ τους Χριστιανούς αυτοκράτορες σε ειδική ομάδα, ασφαλώς μη Ελληνική, διότι ουσιαστικές διαφορές δεν υπάρχουν. Αν μάλιστα προστεθεί πως η Ελληνική αρχαία θρησκεία ήταν και αυτή ξενόφερτη, τότε η πλάστιγγα γέρνει ουσιαστικά το βάρος της προς την άλλη πλευρά από αυτήν που επιθυμεί να την γύρουν κάποιοι.
συνεχίζεται

[Who is The 4th man]

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ & ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑ
Ομολογουμένως ο Ιουλιανός ήταν ο πιο ήπιος από τους Εθνικούς αυτοκράτορες, όμως αυτό δεν τον κάνει εντελώς ανεξίθρησκο. Καθώς ο καιρός περνούσε ο Ιουλιανός γίνονταν λιγότερο ανεκτικός προς τον Χριστιανισμό. Δεν ήταν περισσότερο ανεξίθρησκος π.χ. από τον χριστιανό Ιοβιανό μήτε από τον Μέγα Κωνσταντίνο (διότι το σταμάτημα των διωγμών των Χριστιανών είναι ανεξιθρησκία από πλευράς Κωνσταντίνου). Ακολουθούν ορισμένα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως στην εποχή του Ιουλιανού υπήρχαν ασφαλώς μάρτυρες της πίστεως:

Όλοι οι χριστιανοί επίσκοποι που εξορίστηκαν από τον Κωνστάντιο τους επιτράπηκε να επιστρέψουν στις επισκοπές τους (αν και ο λόγος αυτής της απόφασης μπορεί να ήταν η ενίσχυση και η προώθηση των διχονοιών ανάμεσα στους Χριστιανούς) και με έδικτο το 361 ανακήρυξε την ελευθερία της λατρείας για όλες τις θρησκείες.

Η αρχική του ανέχεια προς τον Χριστιανισμό συνοδεύτηκε από μια αποφασιστικότητα να αναγεννήσει τον παγανισμό και να τον ανάγει σε επίσημη θρησκεία με μια κατεστημένη ιεραρχία. Ο Ιουλιανός ασφαλώς είδε τον εαυτό τον ως την κεφαλή της παγανιστικής Εκκλησίας. Εκτελούσε θυσίες ζώων και ήταν ένας αφοσιωμένος υπερασπιστής της παγανιστικής Ορθοδοξίας, εκδίδοντας δογματικές οδηγίες προς τους ιερείς. Χωρίς έκπληξη, αυτός ο αρχικός του φανατισμός γρήγορα τον οδήγησε από την φαινομενική ανεκτικότητα στην ξεκάθαρη καταστολή και δίωξη των Χριστιανών. Οι παγανιστές ήταν ανοιχτά προτιμώμενοι για τις υψηλόβαθμες θέσεις, και οι Χριστιανοί αποβάλλονταν από τον στρατό και τους απαγορεύονταν να διδάσκουν. Η τελευταία ενέργεια οδήγησε τον Αμμιανό, που θαύμαζε τις αρετές του Ιουλιανού και που ο ίδιος ήταν οπαδός της παραδοσιακής θρησκείας, να επικρίνει τον αυτοκράτορα:

Αυτό ήταν απάνθρωπο, και καλύτερα να αφεθεί στην λήθη, το ότι απαγόρεψε τους δάσκαλους της ρητορικής και της φιλολογίας να εξασκούν τα επαγγέλματά τους αν ήταν ακόλουθοι της Χριστιανικής θρησκείας.

Ο Ιουλιανός συνέγραψε μια επίθεση κατά του Χριστιανισμού που σήμερα είναι γνωστή με την αποσπασματική παράθεση «Η απάτη των Γαλιλαίων» ο συνήθης του όρος δεν έχει τίποτα θεϊκό μέσα του, λέει· ταιριάζει στους αγροίκους μόνο, είναι κατασκευασμένος με παραμύθια και παρανοϊκά ψέματα. Εδώ ίσως πιθανόν να εντοπίζεται η δύση της σνομπιστικής Αθήνας των ημερών του. Αν και επαγγέλλονταν πως ήταν νεοπλατωνικός και ένας ηλιολάτρης, ο Ιουλιανός ήταν ενταγμένος σε δεισιδαιμονίες παρά σε μια θρησκεία, σύμφωνα με τον Αμμιανό.

Το σχέδιό του να ξαναχτίσει τον Ιουδαϊκό ναό της Ιερουσαλήμ (Σολομώντα) είχε σκοπό να περιγελάσει τους χριστιανούς παρά να εξευμενίσει τους Ιουδαίους που για μακρύ διάστημα είχαν συνηθίσει να λατρεύουν στην Συναγωγή και που θα έβρισκαν την αναγέννηση των αιματηρών θυσιών εξαιρετικά συνταρακτικές. Το σχέδιο εξέπεσε όταν αναφέρθηκε (όπως και σε παλαιότερη και σε περίπτωση αργότερα) ότι «σφαίρες φωτιάς» αναπήδησαν από τα θεμέλια και τρόμαξαν τους εργάτες. Χριστιανικές πόλεις τιμωρήθηκαν και κάηκαν εκκλησίες στην Δαμασκό και στην Βηρυτό. Επίσκοποι, συμπεριλαμβανομένου και του Μεγάλου Αθανάσιου εξορίστηκαν. Ο Βάκχος τοποθετήθηκε μέσα στις βασιλικές της Έμεσας (σημερινή Homs της Συρίας) και της Επιφάνειας (σημερινή Hamah της Συρίας). Στην Αντιόχεια, όπου ο Ιουλιανός ετοιμάζονταν για μια εκστρατεία ενάντια στους Πέρσες, το κλείσιμο της βασιλικής και η απομάκρυνση των λειψάνων του μάρτυρα Βαβύλα από το ιερό άλσος της Δάφνης εκνεύρισε τους Χριστιανούς. Η ασκητική του αυστηρότητα δεν τον έκανε προσφιλή ούτε στους παγανιστές, και οι δύο δέχθηκαν τις παρατηρήσεις του στο έργο του «Μισοπώγων», στο οποίο επιτίθεται στους Αντιοχείς για την κοροϊδία που σέρβιραν για την προσωπική του συμπεριφορά, την θρησκεία του και για την απαίτησή του να είναι ένας φιλόσοφος βασισμένος στο γένι του. (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Απαγόρευε την ελεύθερη άσκηση επαγγελμάτων στους χριστιανούς, οι οποίοι, ακόμη και όταν ήθελαν να κινήσουν δίκη, έπρεπε να προσφέρουν θυσία, ρίχνοντας θυμίαμα στους Εθνικούς θεούς. (Πηγή: Ιωαν. Χρυστοστ., P.G. 50,573)

Απομάκρυνε τους χριστιανούς αξιωματικούς από το στρατό (Πηγές: Σωκράτης, 3,13 (PG 67, 412C413A), Σωζόμενος, 5,18, Γρηγόριος Θεολ., PG 35 585CD)

Με ειδικό νόμο επέβαλε την ονομασία «Γαλιλαίοι» στους χριστιανούς «Γαλιλαίους αντί χριστιανών ονομάσας τε και καλείσθαι νομοθετήσας».( Πηγή: Γρηγ. Θεολ. Λόγ. Δ΄, 76, PG 35, 601)

Εξ αιτίας του η αυτοκρατορία γέμισε πληροφοριοδότες που είχαν αρχηγό τους τον Magister officiorum, ο οποίος ηγείτο των αυτοκρατορικών ταγμάτων scholae palatinae, των διαδόχων των πραιτωριανών. Οποιαδήποτε αντίδραση καταπνιγόταν εν τη γέννηση της.

Απειλούσε τους Αντιοχείς ότι θα αφεθούν στο μένος των Περσών, επειδή ήσαν κατά το πλείστον Χριστιανοί. (Πηγή: Σωζομενός, Εκκλ. Ιστ., 5,8)

Διωγμούς και φόνους εναντίον των Χριστιανών έγιναν κατά την διάρκεια της βασιλείας του –τις οποίες ο αυτοκράτωρ ανέχθηκε και κάποτε ενθάρρυνε στην Αλεξάνδρεια. Στην Ηλιούπολη μαρτύρησε ο διάκονος Κύριλλος μαζί με νέες χριστιανές γυναίκες. Στην Μαϊούμα, στη Γάζα, στην Αντιόχεια, στην Αρέθουσα, και στην Καισάρεια της Καππαδοκίας (Πηγή: Γρηγόριος Νανζιανηνός Λόγος Δ΄, 86 95, 86 95; P. G., XXXV, 61328).

Μαρτύρησαν επί Ιουλιανού, εκτός άλλων, οι στρατιώτες Juventinus και Μαξιμιανός (Πηγή: Ομιλία του Αγ. Ιωάννη Χρυσοστόμου γι’ αυτούς στο P. G., L, 57177), Μακεδόνιος, Τατιανός και Θεόδουλος στη Φρυγία, Βασίλειος, ιερέας στην Άγκυρα, ο δούκας Αρτέμιος στην Αλεξάνδρεια.

Απαγόρευε σε Χριστιανούς να διδάσκουν αρχαία συγγράμματα, να διδάσκουν και να διδάσκονται ποίηση, ρητορική και φιλοσοφία.(Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 4). Αντίθετα, υπό χριστιανών αυτοκρατόρων πολλοί εθνικοί διδάσκαλοι (π.χ. Λιβάνιος). Βέβαια οι νεοΕθνικοί υποστηρίζουν πως οι Χριστιανοί «αλλοίωναν» τα νοήματα. Όμως κάτι τέτοιο ως επιχείρημα είναι λειψό. Είναι ολοφάνερο πως π.χ. κανείς εκτός του ίδιου του Πλάτωνα δεν γίνεται να συμφωνήσει με όλα τα πλατωνικά συγγράμματα και η ιστορία το απέδειξε μιας και οι νεοπλατωνικοί άλλαξαν τις φιλοσοφικές του σκέψεις κατά το πέρασμα του χρόνου. Ούτε είναι απαραίτητο πως αν δεν πιστεύεις σε κάτι, δεν το έχεις κατανοήσει σωστά, ώστε να μην μπορείς να το διδάξεις.

Ο ίδιος ο Ιουλιανός διέταξε να βασανιστούν και να θανατωθούν οι αξιωματικοί Ιουβεντίνος και Μαξίμινος επειδή σε ένα συμπόσιο εξέφρασαν τη διαφωνία τους με τις τακτικές του.(Πηγές: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 11 και Ιωάννης Χρυσόστομος P.G. 50, 571 77)
Απαγόρευσε στους χριστιανούς να υπηρετούν στο στρατό.(Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 4)

Διέταξε να θανατωθεί ο Αρτέμιος, δούξ της Αιγύπτου που είχε καταστρέψει αρκετά είδωλα.(Πηγές: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 14, Αμμιανός Μαρκελλίνος ΧΧΙΙ 11 και Ιουλιανού Epist. x.)

Ο παγανιστικός όχλος της Ηλιόπολης του Λιβάνου σκότωσε τον διάκονο Κύριλλο κι άνοιξαν την κοιλιά του ώστε να φάνε το συκώτι του (Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 3).

Ο Ιουλιανός απέδωσε την εμπρησμό [του Απόλωνα επί Δάφνης] στους Χριστιανούς και ανέλαβε διωγμό κατ’ αυτών, μη καταδικάζονταν μεν αυτούς σε θάνατο, ώστε να μην αναδείξει νέους μάρτυρες του Χριστιανισμού, αλλά προκαλώντας σκληρότατα βασανιστήρια, προκαλώντας τις διαμαρτυρίες του Λιβανίου. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Στο Δορύστολο της Θράκης ο χριστιανός ΑΘΛΗΤΗΣ Αιμιλιανός κάηκε ζωντανός από τον κυβερνήτη Καπιτωλίνο (Πηγή: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 3).

Στην Αρέθουσα της Συρίας ο όχλος πασάλειψε με μέλι τον γέροντα επίσκοπο Μάρκο, ο οποίος είχε σπάσει μερικά είδωλα, και τον παρέδωσε στις σφήκες. Επίσης γύμνωσαν δημόσια πολλές χριστιανές κοπέλες, τις ξύρισαν, άνοιξαν τις κοιλιές τους κι έριξαν μέσα τροφή για τα γουρούνια (Πηγές: Θεοδώρητου Εκκλησιαστική Ιστορία Γ΄ 3, Σωζόμενου Εκκλησιαστική Ιστορία Ε΄ 10).

Οι Χριστιανοί στενοχωριούνταν από την μεροληψία, την οποία επιδείκνυε αυτός στις δίκες, τις οποίες προσωπικά διεξήγαγε, εκ της εχθρικής του στάσης προς τον Χριστιανισμό. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)

Οι Χριστιανικές πόλεις τιμωρήθηκαν και κάηκαν οι εκκλησίες της Δαμασκού και της Βηρυτού. Αρκετοί κληρικοί εξορίστηκαν όπως ο Μ. Αθανάσιος από την Αλεξάνδρεια. Ο Βάκχος τοποθετήθηκε μέσα στην βασιλική της Έμεσας (σημερινή Homs της Συρίας) και στην Επιφάνεια (σημερινή Hamah της Συρίας). Στην Αντιόχεια τα λείψανα του μάρτυρα Βαβύλα αποσύρθηκαν από το άλσος της επί Δάφνης Απόλλωνα. (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Πολλαχού του κράτους και ιδίως στην Παλαιστίνη συνεβαίνανε καθ’ εκάστην ημέρα ανωμαλίες εκ της εξεγέρσεως των Εθνικών κατά των Χριστιανών. Ειδικά δε κατά την εποχή εκείνη είχε διατάξει ο Ιουλιανός την καταστροφή και την εκταφή ιερών λειψάνων, ως του Αγίου Ιωάννη του βαπτιστή και του προφήτη Ελισσαίου στην Σαμάρεια, εξ αφορμής δε της απομακρύνσεως του λειψάνου του αγίου μάρτυρος Επισκόπου Αντιοχείας Βαβύλα, έγειρε διωγμό κατά της πόλης αυτής. (Πηγή: Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Δ΄, σελ. 896)
Μολονότι ταύτα ο άγιος Γρηγόριος επέμενε ότι οι χριστιανοί δεν έπρεπε να θέλουν εκδίκηση...

Η θρησκευτική πολιτική του Ιουλιανού δεν έχει αποτελέσματα διαρκείας. Είχε αποδείξει, όμως, ότι ο παγανισμός, ήταν καταδικασμένος. Είναι μάλλον λυπηρό, εκ των υστέρων, ότι η αντιπάθεια της δοκιμής θα έμενε στον Ιουλιανό, που με λίγο λιγότερο φαρμεκερή συμπεριφορά και με περισσότερη διακριτικότητα θα μπορούσε να είχε μείνει στις μνήμες για τις πολλές αρετές του και όχι για τις δύο μοιραίες απερισκεψίες του(Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)
συνεχίζεται

[Who is The 4th man]

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ & Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

«Το σχέδιό του να ξαναχτίσει τον Ιουδαϊκό ναό της Ιερουσαλήμ (Σολομώντα) είχε σκοπό να περιγελάσει τους χριστιανούς παρά να εξευμενίσει τους Ιουδαίους που για μακρύ διάστημα είχαν συνηθίσει να λατρεύουν στην Συναγωγή και που θα έβρισκαν την αναγέννηση των αιματηρών θυσιών εξαιρετικά συνταρακτικές. Το σχέδιο εξέπεσε όταν αναφέρθηκε (όπως και σε παλαιότερη και αργότερη περίπτωση) ότι «σφαίρες φωτιάς» αναπήδησαν από τα θεμέλια και τρόμαξαν τους εργάτες.» (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)



Ο Ιουλιανός μάζεψε τεράστια ποσά από το δημόσιο ταμείο και περιμάζεψε πλήθος Ιουδαίων και Εθνικών εργατών και άρχισε να χτίζει τον ναού του οποίου τα θεμέλια ακόμη ήταν υπαρκτά. Ο καθείς αν θέλει μπορεί έστω και να μην πιστέψει τους χριστιανούς της εποχής και σύγχρονους του Ιουλιανού, τον Γρηγόριο τον Νανζιανζινό, τον Αμβρόσιο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο («πυρ εκπηδήσαν εκ των θεμελίων άπαντας διεμέλησεν»), τον Σωκράτη, τον Σωζομενό, τον Θεοδώρητο και τον Φιλοστόργιο ή τον Εβραίο ραββίνο Γεδαλία που όλοι περίπου ως σύγχρονοι (350450 μ.Χ.) και σύμφωνα με τους οποίους η απόπειρα ανοικοδόμησης έγινε το 361 μΧ, καταμαρτυρούν μαζί την θαυματουργική αντίσταση του Θεού ενάντια στα σχέδια του Ιουλιανού. Αλλά είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από την μαρτυρία του καλύτερου και πιο αμερόληπτου ΕΘΝΙΚΟΥ ιστορικού και φίλου του Ιουλιανού που αγαπούσε την αλήθεια, του Αμμιανού Μαρκελλίνου.

«Ο Ιουλιανός» λέει ο Αμμιανός «σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να χτίσει με ένα υπέρογκο ποσό τον υπερήφανο ναό και ανάθεσε αυτή την αποστολή στον Αλύπιο της Αντιοχείας. Ο Αλύπιος τέθηκε με ορμή στο έργο αυτό και υποβοηθήθηκε από τον κυβερνήτη της επαρχίας. Φοβερές σφαίρες φωτιάς, έβγαιναν μέσα από την γη και κοντά στα θεμέλια του ναού και συνέχισαν τις επιθέσεις τους, μέχρι που οι εργάτες, ζεματισμένοι συνεχώς, δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Τότε παράτησαν αυτή την προσπάθεια» (Πηγή: Newman's Ecclesiastical Miracles, σελ. 357)

Είναι επίσης εκπληκτικό ότι οι Χριστιανοί της εποχής, όπως ο Κύριλλος, Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ, είχαν προειδοποιήσει τον Ιουλιανό για το ότι οι Χριστιανικές προφητείες των καιρών θεωρούσαν την ανοικοδόμηση του ναού, πριν από την έλευση του Αντίχριστου, αδύνατη. Είναι επίσης αξιοθαύμαστο το ότι ο στόχος του Ιουλιανού ήταν να ξεφορτωθεί αυτές τι γραφές κατασκευάζοντας τον ναό. Αλλά αυτή δεν ήταν η στιγμή και ούτε ο Ιουλιανός ήταν ο αναμενόμενος. Ο ναός θα μείνει στην κατάσταση που βρίσκεται μέχρις ότου «4 ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἔστι Θεός.» Β΄ Προς Θεσσαλονικείς Κεφ. Β΄
ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ: Σίγουρα είναι «λογικό» να υπάρχει από κάποιους τάση απόρριψης αυτής της μαρτυρίας ως ιστορικής αλλά δεν παύει να είναι μια μαρτυρία για την αποτυχία του Ιουλιανού να ξαναχτίσει τον ναό. Άξια προσοχής:



1. Ότι αυτή η μαρτυρία δεν διαψεύστηκε από κάποιο Εθνικό της εποχής συμπεριλαμβανομένων και των Ιουδαίων αλλά επιβεβαιώνεται από τον ιστορικό φίλο της αλήθειας και του Ιουλιανού, Εθνικού εις το θρήσκευμα Αιμιλιανού.

2. Ότι ο Ιουλιανός ως κυρίαρχος αυτοκράτορας δεν μπόρεσε με όλη την δύναμη που του έθετε το Αυτοκρατορικό του κύρος και το χρήμα να περιγελάσει τις προφητείες κτίζοντας τον ναό. Άλλοι ναοί χτίζονταν ή επιδιορθώνονταν ή χριστιανικοί βεβηλώνονταν. Αυτός ο ναός δεν έφθασε ούτε στο χτίσιμο των θεμελίων.

3. Ότι ο θάνατος του Ιουλιανού, καμιά φορά φέρεται ως δικαιολογία μη εκπλήρωσης του έργου που θα περιγελούσε τις προφητείες των Χριστιανών. Αλλά και αυτός ο θάνατος έχει διαφορά στην μη εκπλήρωση της προφητείας; Δηλαδή ο θάνατος του Ιουλιανού δεν το απότρεψε τελικά μια και καλή από το να «περιγελάσει» τις προφητείες του Θεού; Δηλαδή με άλλα λόγια ο θάνατος του Ιουλιανού δεν είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση της προφητείας ότι ο ναός δεν θα ξανακατασκευαστεί πριν το τέλος των εποχών; Που η λογική διαφορά;

ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΕΩΣ


Για έναν χριστιανό εξήγηση ή ερμηνεία θεολογικού γεγονότος, άνευ της παρουσίας του Θεού, δεν είναι περισσότερο «ορθολογική» από εκείνη που θέλει τον Θεό Παρών. Τέτοιες ερμηνείες είναι αποφάσεις πίστης, αφού ο ερμηνευτής μπορεί να αποφασίσει βάση αυτής, ότι είναι «πιο λογικό» να μην υπάρχει, από το να υπάρχει Θεός εν ενεργεία, σε ένα ιστορικό συμβάν. Στην ουσία δηλαδή δεν γίνεται χρήση «ανώτερης λογικής» αλλά καθαρά μεταφυσικής πίστης, εκ τούτου «ορθολογική» με αποσιωποιητικά ερμηνεία χαρακτηρίζεται η κάτωθι και όχι ορθολογική άνευ τοιούτων:



«Ο νόμος όριζε μιαν εξαιρετική θυσία πλην της καθημερινής· καθ’ εκάστην των επτά ημερών προσεφέροντο ολοκαυτώματα δύο νεαρών ταύρων, ενός κριού και επτά αρνιών, καθώς και άλλες προσφορές και σπονδές και τέλος η θυσία τράγου «τοῦ φέροντος τὰς ἀμαρτίας τοῦ κόσμου». Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι οι επί γης Εβραίοι μόνον εις τον ναό των Ιεροσολύμων ηδύναντο να θυσιάσουν και δι’ αυτό συνεκεντρώνονταν εκεί εις μέγιστο πλήθος, έκαστος δύναται να φαντασθεί πόσες μυριάδες ζώων σφάζονταν. Ο Ιώσηπος αναφέρει 256.600 δια μιας. Το αίμα αυτών ωχετεύετο σε τεραστίους βόθρους. Η μετά φλογών έκρηξη του χώρου επί Ιουλιανού του Παραβάτη, ήτις σταμάτησε τις εργασίες της ανοικοδομήσεως του ναού, ερμηνεύεται δια της αναφλέξεως των φωσφορικών αερίων, τα όποια η σήψης ανέδωκε και τα οποία συνεπιέζονταν στο υπέδαφος, αναφλεγέντα άμα ως οι εκσκαφές της ανοικοδομήσεως επέτρεψαν την επαφή των προς τον αέρα.» (Πηγή: Γ. Λ. Αρβανιτάκης, Αιγυπτιολόγος, Διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Υπουργείου των Εξωτερικών, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιθ΄, σσ. 773)



Σίγουρα με αυτή την επιστημονική ερμηνευτική προσέγγιση ο μη θέλων να πιστέψει στην θεότητα του Ιησού Χριστού θα δεχθεί πως «δεν έγινε κάποιο θαύμα» και πως «η αποτυχία ανοικοδόμησης του ναού» είναι κάτι το λογικά εξηγήσιμο βάση των «φυσικών νόμων». «Σύμφωνοι», «δεν έγινε κάποιο θαύμα» κατά την αποτυχία της ανοικοδόμησης του ναού από τον Ιουλιανό τον Παραβάτη. Παραμένει όμως άλυτο για τον άθεο το θαύμα της προφητείας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το 1970 ανακαλύφθηκαν πάνω στον λόφο τα απομεινάρια ενός ναού που είχε κτίσει η Αγία Ελένη, στο σημείο εύρεσης του Τίμιου Σταυρού. Αργότερα ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός έστησε ένα μεγάλο σταυρό στο σημείο όπου βρίσκονταν πριν το Άγιο των Αγίων. Ο ίδιος οικοδόμησε πάνω στο λόφο μια Βασιλική προς τιμή της Θεοτόκου.

ΑΛΥΠΙΟΣ :Έλληνας της Αντιόχειας, αδελφός του Καισάριου, ανεψιός του Ιεροκλή, φίλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη, προς τον οποίο αυτός απευθύνει τις υπ. Αριθμό 29 και 30 επιστολές του. Κατ’ αρχάς διεύθυνε την Μεγάλη Βρεττανία (335 360 μ.Χ) ως τοποτηρητής (βικάριος) , δηλαδή αντιπρόσωπος του Ιουλιανού. Έστειλε δε προς αυτόν χάρτη του όλου τότε γνωστού κόσμου, που συνοδεύονταν από δικό του επίγραμμα. Από αυτό φαίνεται ότι ο Αλύπιος με της ποίηση και τις γεωγραφικές μελέτες. Ο Ιουλιανός εκτιμώντας την υψηλότερη Εθνική μόρφωση του Αλύπιου και θέλοντας να τον χρησιμοποίηση αυτόν στην μελετημένη γενική αναμόρφωση του κράτους με την επαναφορά στην αρχαία θρησκεία, τον κάλεσε κοντά του και του ανέθεσε την ανοικοδόμηση του μεγάλου ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Με το έργο αυτό ο Ιουλιανός σκοπούσε να καταισχύνη την προφητεία του Ιησού Χριστού για την κατάλυση του ναού αυτού. Κατά το 371 μ.Χ. ο Αλύπιος και ο υιός του Ιεροκλής κατηγορήθηκαν για φαρμακεία και εξορίστηκαν. Για αυτούς κύρια πηγή, εκτός από τις δύο αναφερόμενες επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού είναι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (βιβλ. Κ.Γ. 1,2 και 3 , ΚΘ 1, 44) και ο Λιβάνιος (επιστολ. 327, 1054 και 1583)

ΑΜΜΙΑΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ (Ammianus Marcellinus): Ιστοριογράφος από την Αντιόχεια που κατάγονταν από καλή οικογένεια (332 400 μ.Χ.) και Εθνικός στο θρήσκευμα. Υπηρέτησε κατ’ αρχάς στο σώμα των protectors domestici και έπειτα ως στρατιώτης για πολλά χρόνια περιήλθε την Γαλατία και την Ανατολή. Έζησε στην Αντιόχεια και μετά πήγε στην Ρώμη όπου ανέγνωσε μέρος του έργου του (rerum gestarum). Συνέγραψε 31 βιβλία από την βασιλεία του Νέρβα (υπήρξε δηλαδή συνεχιστής του Τάκιτου, και γι αυτό ο πληρέστερος τίτλος του έργου του είναι «rerum gestarum a fine Cornelli Taciti», μέχρι τον θάνατο του Ουάλεντου (95 375 μ.Χ.). Από αυτά σώθηκαν μόνο τα βιβλία 1431 (353 378 μ.Χ.). Το ύφος του Αμμιανού Μαρκελλίνου είναι πολύ ρητορικό, η εξιστόρηση μεστή με πολλές φορές αδέξιων εισαγόμενων παρεκβολών, ιδίως γεωγραφικών, αλλά ψυχρή και αμερόληπτη. Η γλώσσα του Μαρκελλίνου, που έμαθε την λατινική στο σχολείο και μη έχοντας ζωντανό γλωσσικό συναίσθημα, δεν είναι καλή
συνεχίζεται

[Who is The 4th man]

Μετά την αναχώρηση του Ιουλιανού από την Αντιόχεια για να συγκρουστεί με τους Πέρσες, βρέθηκαν στον ποταμό Ορόντη πτώματα από ανθρωποθυσίες (Γρηγ. Θεολ., PG 35, 624). Λείψανα ανθρωποθυσιών ανακαλύφθηκαν και στα ανάκτορά του μετά το θάνατό του και ανήκουν σε παιδιά και παρθένες. (Ιωαν. Χρυσ., PG 50, 555). Στην πόλη Κάρρα σφραγίστηκε ο ναός και απαγορεύθηκε το άνοιγμά του, μέχρι την επιστροφή του ίδιου από την εκστρατεία στην Περσία. Όταν ανοίχθηκε, αφού ο Ιουλιανός ποτέ δεν επέστρεψε, βρέθηκε μια νεκρή γυναίκα κρεμασμένη από τα μαλλιά, με τα χέρια ανοιγμένα και τα σπλάχνα της βγαλμένα. Κλασσική περίπτωση σπλαχνοσκοπίας, για να μαντέψει το τέλος του πολέμου. (Θεοδ. Κύρου, Εκκλ. Ιστορ., 3,21 PG 82, 1120)

ΜΑΞΙΜΙΝΟΣ (Maximinus) Β΄ ΓΑΛΕΡΙΟΣ - ΟΥΑΛΕΡΙΟΣ


Επιλεγόμενος Δάϊας. Καίσαρας και Αύγουστος που άκμασε κατά τα πρώτα χρόνια του Δ΄ αιώνα μ.Χ. Ήταν ανεψιός του Γαλερίου, καταγόμενος και αυτός εξ Παννονίας, ονομάζονταν δε στην αρχή Δάϊας ή Δάτας. Ολίγο πριν ανακηρυχθεί καίσαρας, έλαβε το όνομα με το οποίο είναι γνωστός στην ιστορία, κατ’ αναλογία προς το όνομα του θείου του.

Κατά τους χρόνους εκείνους η Παννονία ήταν ημιβάρβαρη· η οικογένειά του ήταν ταπεινότατη· δεν ήταν όπως μπορούμε να συμπεράνουμε εκ της κατόπιν πολιτείας του ότι έλαβε μόρφωση αρκετή, χάριν ίσως, εις τον Γαλέριο, που έγινε Καίσαρας όταν Μαξιμίνος ήταν παιδί. Το 305 νεότατος ακόμη, αντικατέστησε τον Γαλέριο στο αξίωμα του Καίσαρα της Ανατολής, του Γαλερίου γινομένου Αυγούστου δια της παραιτήσεως του Διοκλητιανού. Η ανακήρυξή του έγινε στην Νικομήδεια παρισταμένων και των δύο Αυγούστων, η δε διοίκησή του περιελάμβανε την Αίγυπτο, Συρία, Κιλικία και Ισαυρία με συνήθη τόπο διαμονής του την Αντιόχεια. Παρά την αντίληψη διάφορων ιστορικών, οι οποίοι θεώρησαν τον Μαξιμίνο απλώς είδος τοποτηρητή του Γαλερίου, φαίνεται ότι αντίθετα, έλαβε άξιας λόγου πρωτοβουλίες από την ημέρα της αναρρήσεως του. Έτσι εξέδωσε αμέσεως διάταγμα δια του οποίου απαγορεύονταν ξ δια βίαιων μέσω προσπάθεια επαναφοράς εις την θρησκεία του κράτους, ως μόνο μέσω επιτρέπονταν η πειθώ· πράγματι δε οι διαταγές αυτές διατηρήθηκαν σε όλες τις υπό αυτού επαρχίες και οι Χριστιανοί ανάπνευσαν. Βραδύτερα, αυτός πίεσε τον Γαλέριο και έλαβε το αξίωμα του υιού Αυγούστου, και έπειτα του Αυγούστου. Χαρακτηριστικό τέλος είναι ότι δεν προσυπέγραψε το περί ανεξιθρησκίας τελευταίο διάταγμα του Γαλερίου. Και αν έλειπε όλη η όλη πολιτεία του, αυτά και μόνο θα αρκούσαν ν’ αποδείξουν ότι γνώριζε να επιβάλλει τις ιδέες του.

Αν και η ιστορία του Μαξιμίνου μας έχει παραδοθεί μόνο δια μέσω του δυσμενούς διατιθεμένους προς τους τελευταίους αυτοκράτορες Χριστιανούς συγγραφείς, μπορούμε όμως να συμπεράνουμε όμως εκ των πολλών μεμονωμένων γεγονότων της συντόμου βασιλείας του, και εκ σωζόμενων επίσημων κειμένων, ότι η στάση του απέναντι του Χριστιανισμού υπήρξε πρωτότυπη σε σχέση προς την των άλλων διωκτών της νέας θρησκείας και εμπνεόμενη από αισθήματα ανθρωπισμού. Βεβαίως ήταν κεκηρυγμένος αντίπαλός της, μετά δε την ανάρρησή του πλέον ή όλοι οι διωγμοί επαναλήφθηκαν στις χώρες του, συνήθως μεν κατόπιν αιτήσεων των πλειοψηφούντων εισέτι εκεί εθνικών (οι οποίες γίνονταν ευμενώς δεκτές), άλλοτε δε για λόγους πολιτικούς. Αλλά και οι διωγμοί του είχαν άλλο χαρακτήρα· έτσι ο Μαξιμίνος είναι ο πρώτος αυτοκράτορας, ο οποίος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει συστηματικά σε αναγκαστικά έργα τους καταδικαζόμενους Χριστιανούς. Η αυλή του (εκ τούτου δε και εκ των κατά του Χριστιανισμού μεθόδων του συμπεραίνουμε ότι αγαπούσε και πίστευε στα γράμματα) είχε γίνει εντευκτήριο πλατωνικών φιλοσόφων, τους οποίους αναβιβάζοντας σε υψηλά αξιώματα χρησιμοποιούσε ως συμβούλους. Με εκείνους ασφαλώς κατάστρωνε τα κατά του Χριστιανισμού σχέδια, τα οποία μπορούμε να συνοψίσουμε ως εξής: αναστύλωση των αρχαίων ναών, όσων είχαν ερειπωθεί, και ανασύσταση της λατρείας, συστηματική οργάνωση της εθνικής θρησκείας και του κλήρου της (επί την βάση της χριστιανικής οργανώσεως και κατά τρόπο τον οποίο αναμφίβολα γνώριζε και μιμήθηκε ο Ιουλιανός)· συστηματική διδασκαλία, κήρυγμα και προπαγάνδα, όπλα τα οποία μόνο ο Χριστιανισμός είχε χρησιμοποιήσει ως τότε· τέλος πολύ πλέον αποτελεσματικό από τους διωγμούς θεωρούσε τον δια του πνεύματος και του καλάμου πόλεμο, εισάγοντας ως υποχρεωτική ανάγνωση στα σχολεία είδος τι αποκρύφων «Πράξεων τοῦ Πιλάτου», όπου η μορφή και η διδασκαλία του Χριστού εμφανίζονταν διεστραμμένες και άξιες χλεύης.
Αλλά τα ευρεία αυτά σχέδια του Μαξιμίνου, των οποίων την σημασία κάλλιστα είχαν αντιληφθεί οι Χριστιανοί καθώς φαίνεται από την εναντίων του κατακραυγή τους, δεν επρόκειτο να αχθούν σε πέρας. Το διοικητικό σύστημα του Διοκλητιανού είχε από καιρό παρακμάσει· ιδίως δε από τα χρόνια του θανάτου του Γαλερίου, η αχανής αυτοκρατορία είχε κατ’ ουσίαν διαιρεθεί σε τρία κράτη, τα του Κωνσταντίνου και του Λικινίου, συμμάχων επί του παρόντος και συνδεδεμένων δια στενών δεσμών αγχιστείας, και αφ’ ετέρου το του Μαξιμίνου δυσμενώς έχοντος προς τους πρώτους, παρά τις αγαθές κατ’ επίφασην σχέσεις του προς αυτούς. Πράγματι, αυτός, άνευ γνωστής αφορμής, ίσως απλά για λόγους κατακτητικούς, διάβηκε κατά τις αρχές του 311 τον Βόσπορο, καταλαμβάνοντας τις πόλεις του Λικινίου· παρά την Ανδριανούπολη συναντήθηκε με τον αντίπαλο στρατό· σχετική συνάντηση με τον Λικίνιο δεν απέληξε σε συμφωνία, σε επακόλουθη φονική μάχη κατατροπώθηκε και κατάφυγε, διασχίζοντας την Μικρά Ασία, στην Ταρσό, όπου ήταν ασφαλής. Εκεί εξέδωσε διάταγμα περί ανεξιθρησκίας, μετ’ ολίγο δε πέθανε δηλητηριασμένος πιθανώς είτε μόνος του είτε από τους εχθρούς του.

Ο θάνατος του Μαξιμίνου σημαίνει και το σβήσιμο της επίσημης αρχαίας θρησκείας, της οποίας μερικά ζωντανά στοιχεία έμελλαν να συγχωνευτούν με τον Χριστιανισμό· συντόμως επακολούθησε και το τέλος του Λικίνιου, που ήταν επίφοβος εχθρός της νέας θρησκείας. Λίγο βραδύτερα ο Ιουλιανός, αναλαμβάνωντας τον αγώνα και τα όπλα του Μαξιμίνου, προσπαθεί να ζωντανεύσει ένα νεκρό.



Βιβλιογραφία

1. Gorres Fr., Kaiser Maximin II als Christenverfolger. «Zeitschr. f. Kirchgesch.», τ. XI (1890), σελ. 333 - 352

3. Allard P., Un Precurseur de Julien l’ Apostat. «Rev. de Lille», τ. ΙΙ (1890), σελ. 68-89



Πηγή: Δημαράς Κ.Θ. συγγραφέας, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιστ΄ , σσ. 650 - 651

συνεχίζεται

[George_V]

Αέρια λέει από σηψη θυσιασμενων ζώων...

1) Οι Εβραίοι είχαν να κάνουν θυσία στο μέρος εκείνο 250+ χρονια

2) Ακομα και να δεχτούμε ότι θυσιαζαν ακόμα οι Εβραίοι εκεί αν η θυσία ήταν ολοκαύτωμα τότε δεν θα έμενε ζώο για να σαπίσει. Θα καιγόταν ολόκληρο στο θυσιαστηριο. Αν ήταν κανονική θυσία τότε θα καιγόταν η προβεί το λίπος και τα κόκαλα μαζί με κάποια επιλεγμένα κρέατα στο θυσιαστηριο ενώ το υπόλοιπο ζώο θα το μοιράζονταν οι ιερείς με το λαό.

[Who is The 4th man]

Αέρια λέει από σηψη θυσιασμενων ζώων...

1) Οι Εβραίοι είχαν να κάνουν θυσία στο μέρος εκείνο 250+ χρονια

2) Ακομα και να δεχτούμε ότι θυσιαζαν ακόμα οι Εβραίοι εκεί αν η θυσία ήταν ολοκαύτωμα τότε δεν θα έμενε ζώο για να σαπίσει. Θα καιγόταν ολόκληρο στο θυσιαστηριο. Αν ήταν κανονική θυσία τότε θα καιγόταν η προβεί το λίπος και τα κόκαλα μαζί με κάποια επιλεγμένα κρέατα στο θυσιαστηριο ενώ το υπόλοιπο ζώο θα το μοιράζονταν οι ιερείς με το λαό.

[Who is The 4th man]

ΙΟΒΙΑΝΟΣ ΦΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ


Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (363 364). Ήταν υιός του στρατηγού Ουαρρωνιανού, αρχηγού της φρουράς των παλατιών του αυτοκράτορα Ιουλιανού και συμμετείχε ως στρατηγός στην κατά των Περσών εκστρατεία του 362. Μετά τον θάνατο στην Μεσοποταμία του Ιουλιανού (25 Ιουνίου 363) αναγορεύθηκε από τον στρατό αυτοκράτορας και αμέσως συνομολόγησε τριακονταετή ειρήνη με τους Πέρσες, εκχωρώντας του κάθε χώρα γύρω από τον Τίγρη μέχρι την οχυρή Νισίβιδο. Πρώτο του έργο ως αυτοκράτορας ήταν η κατάργηση των υπέρ της Εθνικής λατρείας διαταγμάτων του Ιουλιανού και η απόδοση εις τους Χριστιανούς των υπ’ εκείνο καταργημένων προνομίων τους. Συγχρόνως όμως επέτρεψε στους Εθνικούς την ελεύθερη χρήση των ναών τους και συνάμα απέσχε από κάθε πίεση κατά των Αρειανών. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη πέθανε το 364 καθ’ οδόν στα Δαδάστανα της Βιθυνίας. (Καλομενόπουλος Νικ. Θ. Υποστράτηγος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ιγ΄, σελ. 75)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το πρότυπο του ως κυβερνήτη ήταν οι φιλελεύθεροι αυτοκράτορες της δυναστείας των Αντωνίνων και σ’ αυτό το πρότυπο ήθελε να επιστρέψει. Γι’ αυτό, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντα του, απέλυσε από την βασιλική αυλή ένα μεγάλο αριθμό ευνούχων και γραφειοκρατών, που κυριαρχούσαν στην αυλή του Κωνστάντιου και ελάττωσε αισθητά τα έξοδα και τις σπατάλες. Εφάρμοσε μια φωτισμένη οικονομική και φορολογική πολιτική που ελάττωσε τα βάρη των παραγωγικών τάξεων, αποδίδοντας ξανά ορισμένες εξουσίες στην αυτοδιοίκηση. Το μόνο του μειονέκτημα, που στο τέλος το πλήρωσε ακριβά, ήταν ότι δεν κατάλαβε πως δεν μπορούσε να εναντιωθεί στην ιστορία, ούτε πως οι απόψεις του δεν συμβάδιζαν με το πνεύμα των καιρών. Η σύντομη βασιλεία του απέδειξε ότι ο Εθνισμός βάδιζε προς την δύση της ιστορικής του παρουσίας. Ο ίδιος έμεινε με το στίγμα του παραβάτη, την στιγμή που θα μπορούσε, με λίγη περισσότερη διπλωματία να τον θυμόμαστε για τα άλλα χαρίσματα του.

Μαζί με την επαναφορά της αρχαίας θρησκείας καταδίωκε και τους Χριστιανούς. Δεν έκανε συστηματικούς διωγμούς, ούτε δολοφόνησε μεγάλες μάζες Χριστιανών όπως έκαναν παλιότεροι αυτοκράτορες, αλλά ακολούθησε άλλους δρόμους που ταίριαζαν στη μόρφωση, στην κοσμοθεωρία και την εκπαίδευσή του. Πρώτα απ’ όλα έγραψε αρκετά βιβλία, όπου προσπαθούσε να αντικρούσει τις απόψεις των Χριστιανών φιλοσόφων και θεολόγων, καυτηριάζοντας συγχρόνως αρκετές πράξεις τους, τις οποίες θεωρούσε παράλογες και οπισθοχώρηση του ανθρωπίνου πνεύματος. Μια απ’ αυτές ήταν η συνήθειά των Χριστιανών να θάβουν τους νεκρούς μέσα στην πόλη, κάτι που δεν γινόταν στις παλιές Εθνικές κοινωνίες, όπως και τα μνημόσυνα και γενικά η λατρεία τους. Θεωρούσε τον Χριστιανισμό μια θρησκεία που ταίριαζε σε χωριάτες και όχι σε καλλιεργημένα πνεύματα, φτιαγμένη από παραμύθια και απάτες.

Το πρώτο μέτρο που πήρε ο Ιουλιανός αφορούσε την ανάκληση από την εξορία όλων των Ορθόδοξων επισκόπων, την κήρυξη της ανεξιθρησκίας και την ελευθερία λατρείας όλων των δογμάτων. Η κίνηση του να ανακαλέσει τους εξορισμένους επισκόπους, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν και πολλοί Δονατιστές, αποσκοπούσε στην καλλιέργεια διχόνοιας ανάμεσα σε Ορθόδοξους και Αρειανιστές αιρετικούς και στην αποδυνάμωση της Εκκλησίας. Αντικατέστησε επίσης πολλούς Χριστιανούς από τα ανώτερα πολιτικά αξιώματα και στρατιωτικές θέσεις, απαγορεύοντας κάθε μελλοντική πρόσληψη και απέσυρε τα προνόμια που είχαν οι Χριστιανικές κοινότητες.
Το μείγμα που προσπάθησε να επιβάλλει ο Ιουλιανός ως θρησκεία του κράτους δεν ήταν ο παραδοσιακός Εθνισμός, αλλά μια σύνθεση περισσοτέρων ρευμάτων, στο οποίο κυρίαρχη θέση είχε ο Νεοπλατωνισμός. Μαζί μ’ αυτόν προπαγάνδισε και τις έννοιες του ελέους και της αλληλεγγύης, οι οποίες συναντώνται σε φιλοσοφικά ρεύματα της Ελληνιστικής εποχής, ιδιαίτερα εκείνα που ήταν επηρεασμένα από κάποιες ανατολικές θρησκείες, όπως ο Μιθραϊσμός. Τέλος, υιοθέτησε την οργανωτική δομή του Χριστιανισμού, όπως είπαμε, σε ένα σχήμα που ξεκινώντας από κοινότητες πιστών και ιερουργών στις επαρχίες, διακλαδώνονταν σε κοινότητες των μεγάλων πόλεων και των αστικών κέντρων, με υπέρτατο ιερέα και λειτουργό τον ίδιο. Αυτό το σχήμα, επηρεασμένο καταφανώς από τον Χριστιανισμό, ήταν εντελώς ξένο προς την παράδοση του Εθνισμού, όπως άγνωστες ήταν και οι συνεχείς δωρεές που έκανε ο Ιουλιανός και στις οποίες παρακινούσε τους πιστούς του, κατά το πρότυπο των Χριστιανικών κοινοτήτων. Άρα, στην ουσία, η θρησκευτική θεώρηση του Ιουλιανού δεν μπορεί να εξηγηθεί χωρίς την προηγούμενη εμπειρία του Χριστιανισμού. Από την άλλη όμως δεν του έδωσε καμία υποστήριξη από τους λάτρεις της αρχαίας λατρείας. Οι μένοντας ξένοι προς τις κοσμοθεωρίες του Ιουλιανού, οι δε γιατί δεν συμφωνούσαν με τους διωγμούς του και ήθελαν να έχουν όλες οι θρησκείες τα ίδια δικαιώματα, αδιαφόρησαν για τις ενέργειες του και τον άφησαν να πορευθεί μόνος του, με τον μικρό κύκλο των Νεοπλατωνιστών που τον περίβαλλε.

Συν αυτά παρασκεύαζε εκστρατεία ενάντια στους Πέρσες. Το 363 ο Ιουλιανός, επικεφαλής ενός τεράστιου στρατού 65.000 ανδρών και ενός στόλου που χρησιμοποίησε τον Τίγρη για την μετακίνηση του επετέθη στους Πέρσες. Ίσως ο απώτερος σκοπός του ήταν να αποπροσανατολίσει λίγο την προσοχή των υπηκόων του και να ελαττώσει τις εντάσεις, που απειλούσαν να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Μια πιθανή νίκη του θα εξύψωνε το κύρος του και θα τον καθιστούσε πιο συμπαθή στους υπηκόους του. Όμως ο ρωμαϊκός στρατός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τους καλύτερα εκπαιδευμένους Πέρσες, οι οποίοι βοηθούμενοι από την έρημο και την έλλειψη γραμμών ανεφοδιασμού των επιτιθέμενων, υπερίσχυσαν. Ο Ιουλιανός έκανε το λάθος να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό του για τις αρχικές νίκες του και να προχωρήσει πολύ μέσα στην περσική επικράτεια. Μπροστά στα τείχη της Κτησιφόνας, της σημερινής Βαγδάτης, ο Ιουλιανός αναγκάστηκε να δώσει το σύνθημα της υποχώρησης, την ώρα που έκαιγε τον στόλο του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών. Εκεί πληγώθηκε από κάποιο βέλος, που όπως αναφέρουν οι ιστορικοί, κανείς δεν ήξερε από πού ήλθε και την επόμενη νύχτα πέθανε σε ηλικία 32 ετών. Λέγεται δε ότι πεθαίνοντας αναφώνησε «Νενίκηκας, Ναζωραίε». Ο Μαλάλας λέει «Και ευθέως έκραξεν τη στιγμή του θανάτου του, ω Ήλιε, απώλεσας Ιουλιανόν» (ΧΙΙ,333,34). Για τον Ιουλιανό ο Μαλάλας επικαλείται τις χρονογραφίες των Μάγνου και Κάρηγνου, οι οποίοι συμμετείχαν στην εκστρατεία του αυτοκράτορα κατά των Περσών. Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Ταρσό όπου ενταφιάστηκε μετά από 2 μήνες.
και έμεινε γνωστός με το όνομα Αποστάτης ή Παραβάτης, που του δόθηκε από τους Χριστιανούς, γιατί απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό και την βάπτιση του και προσπάθησε να επαναφέρει την αρχαία παγανιστική θρησκεία, ως επίσημη θρησκεία του κράτους. Γι’ αυτή του την προσπάθεια είναι ευρύτερα φημισμένος, ενώ σε δεύτερη μοίρα πέρασαν τα άλλα πλούσια στρατιωτικά και πολιτικά του προσόντα
Σκοπός ήταν να ακολουθήσει την εκκλησιαστική καριέρα αλλά οι δολοφονίες των συγγενών του από τον Χριστιανό αυτοκράτορα τον έκανε να αντιπαθήσει από μικρή ηλικία την θρησκεία αυτή.
Το 351 ο Ιουλιανός αποστάτησε από τον Χριστιανισμό και απαρνήθηκε την βάπτιση του, αν και δεν εξομολογήθηκε δημόσια την πράξη. Στο μεταξύ Ζούσε μια ασκητική ζωή, προσπαθώντας να συμβιβάσει τις φιλοσοφικές δοξασίες του με την καθημερινή πράξη.

Πολύ γρήγορα αντιμετώπισε με επιτυχία τους βάρβαρους Φράγκους και Αλαμανούς, που πίεζαν τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Στην μάχη του Στρασβούργου, το 357, σύντριψε τους τελευταίους, επιλύνοντας μια εκκρεμότητα που κρατούσε από χρόνια. Από την άλλη πλευρά, κατάφερε να ελαττώσει την φορολογία χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα στην οικονομία. Έτσι, η κοινή γνώμη της Γαλατίας, στο πρόσωπο του έβλεπε ένα κυβερνήτη ικανό να εφαρμόζει μια νέα πολιτική, χωρίς σπατάλες και γραφειοκρατία. Η απόφαση του επίσης να εγκαταλείψει την περιοχή του σημερινού Βελγίου, για να αναδιπλώσει τις δυνάμεις του πιο δυτικά, αποδείχτηκε σοφή, γιατί η πίεση των βαρβάρων ελαττώθηκε, καθώς δεν τολμούσαν να ριψοκινδυνεύσουν στο εσωτερικό της Γαλατίας.

ιεροδιδασκαλία και φροντιστήρια Επανάφερε τις θυσίες ζώων, ανακαίνισε πολλούς κατεστραμμένους αρχαίους ναούς και περνώντας σε σκληρότερα μέτρα απαγόρευσε την διδασκαλία σε ρήτορες και φιλοσόφους, που είχαν ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να ονομαστεί από τους Χριστιανούς «παραβάτης» ή «αποστάτης», προσωνύμιο με το οποίο έμεινε στην ιστορία. Οι προσπάθειες του στέφθηκαν από αποτυχία, γιατί η ιστορία είχε αρχίσει την δική της πορεία και το ποτάμι δεν ήταν δυνατόν να γυρίσει πίσω. Τέλος σπουδαία προσοχή επίδειξε προς την ηθική εξύψωση του Εθνικού κλήρου ιδρύοντας
λίβελος με πιθανό τίτλο «Περί της των Γαλιλαίων πλάνης»,

Το 351 ο Κωνστάντιος βρέθηκε στην ανάγκη να ζητήσει την βοήθεια του αδελφού του Γάλλου για την διοίκηση της αχανής αυτοκρατορίας. Η μεταβολή αυτή των πραγμάτων έφερε και την προσωρινή ελευθερία του Ιουλιανού διότι ο καχύποπτος αυτοκράτορας τον ανάγκασε λίαν συντόμως να επιστρέψει στην Νικομήδεια όπου εκεί ο Ιουλιανός αποκρυστάλλωσε τα Ελληνικά του αισθήματα σε ενιαίο σύστημα υπό την επίδραση του Λιβάνιου και των ακμαζόντων στην Μ. Ασία μυστικών θρησκευμάτων. Το 351 ο Ιουλιανός αποστάτησε από τον Χριστιανισμό και απαρνήθηκε την βάπτιση του, αν και δεν εξομολογήθηκε δημόσια την πράξη. Στο τέλος του 352 μ.Χ. μυήθηκε στην λατρεία του αήττητου θεού Ήλιου ανάλογα με τις παραδόσεις των αρχαιότερων ρωμαίων στρατιωτώναυτοκρατόρων, από τον νεοπλατωνικό Μάξιμο τον Εφέσιο αλλά εξακολουθούσε να εξασκεί τα Χριστιανικά του καθήκοντα ως Χριστιανός. Ζούσε μια ασκητική ζωή, προσπαθώντας να συμβιβάσει τις φιλοσοφικές δοξασίες του με την καθημερινή πράξη.

Οι συνεχείς επιτυχίες του αυτές όμως, θορύβησαν τον Κωνστάντιο, ο οποίος τον παρακολουθούσε στενά με κατασκόπους του. Αυτό το γεγονός καθώς και οι νέοι πόλεμοι ενάντια στους Πέρσες τον ώθησαν να ζητήσει ενισχύσεις από τους ιθαγενείς στρατιώτες του Ιουλιανού. Έτσι διέταξε να κατέβουν προς αυτόν οι κοόρτεις των Βαταβών, των Ερούλων, των Κελτών και άλλων στρατιωτών που ήσαν λίαν γενναίοι και εμπειροπόλεμοι. Την άνοιξη του 360 ο Ιουλιανός βρίσκονταν στην Λουτεκία, το σημερινό Παρίσι όταν κατέφτασαν οι αλλεπάλληλες διαταγές του Κωνστάντιου. Ο στρατός συγκεντρώθηκε στα γύρω εδάφη αλλά επικρατούσε μεγάλη αναταραχή τόσο από τον λαό που έχανε τους υπερασπιστές του όσο και από τους στρατιώτες οι οποίοι δεν ήθελαν να αναχωρήσουν. Η δυσφορία δεν άργησε να εκδηλωθεί και ο στρατός που συγκεντρώθηκε στα ανάκτορα ανακήρυξε Αύγουστο τον Ιουλιανό. Αυτός δέχτηκε την τιμή και άρχισε να συνδιαλέγεται με τον Κωνστάντιο. Οι προσπάθειες του όμως ήταν μάταιες και επέρχονταν ρήξη. Ο Ιουλιανός με τον στρατό του είχε φτάσει μέχρι του Ναϊσού και ο Κωνστάντιος με τον δικό του ξεκινώντας ετοιμοπόλεμος από την Έδεσσα προς συνάντηση το πρώτου ασθένησε και πέθανε καθ’ οδών στην Κρήνη της Μόψου το Νοέμβριο του 361 μ.Χ.
συνεχίζεται

[Σικελιώτης]

Ο Ναός του Σολομώντα γιατί ενδιαφέρει τους Έλληνες;

[Who is The 4th man]

Ο Ναός του Σολομώντα γιατί ενδιαφέρει τους Έλληνες;

έχει συνέχεια το θρέντ αλλά θα σταθώ λίγο σ'αυτό πού κουόταρες

γιά εκείνους τούς οπαδούς τών 12θεϊστών(δαυλός,ιχωρ και άλλοι) πού έχουν
περί πολλού τόν Ιουλιανό καί εκθιάζουν τό έργο του,ασφαλώς καί ενδιαφέρει
πώς καί γιατί συμμάχησε με την ανώτερη τάξη τών Ιουδαίων(σαδουκαίοι ιερείς τού βάαλ)
(όπως καί ό δικός μας Αντίοχος Δ' επιφανής...για άλλους λόγους πού δεν είναι γι'αυτό
το θρεντ),προκειμένου για την ανοικοδόμηση τού Ν.Σολομώντος.
επίσης είναι λάθος πού οι εθνικοί-παγανιστές τόν κατατάσουν στούς Νεοπλατωνικούς,
επηρεασμένος ίσως,τή στιγμή πού ήταν σαφώς περισσότερο επηρεασμένος από μυστικιστικές
ανατολικές θρησκείες.Στόν θεολογικό χώρο έχουμε κολοσσούς Νεοπλατωνικούς όπως τούς
Κλήμης Αλεξανδρεύς κ' Ωριγένη.........
επίσης τόν έχουν περί πολλού καί οί μετέπειτα συγκρητιστές-γνωστικιστές τών "μυστικών
εταιρειών" όπου ένας κλάδος,γύρω στόν 19αιωνα,γέννησε την "θεος-οφική εταιρεία" τής
μυστικίστριας Έλενα Μπλαβάτσκυ(ρωσο-εβραϊκής καταγωγής) απ'όπου πάλι ένας
κλάδος ιδρύοντας μιά στοά στήν κέρκυρα(τελη 19αιων) λανσαρίστηκε στήν ελλάδα με τόν
μανδύα τών "Δωδεκαθεϊστών".

για τόν χώρο όμως τής Ανατολικής Εκκλ. παρουσιάζει ένα άλλο ενδιαφέρον πού έχει
σχέση μέ τή διαμάχη καί τή σύγκρουση μέσα στόν Ιουδαϊκό κόσμο μεταξύ τών
Σιωνο-Ταλμουδιστών-Καμπαλιστών(cabalah) καί τών Καραϊμ(ορθοδοξ εβραίων μελετητών
τού Torah δηλ τού μασοριτικού κειμένου τής ΠΔ).
πχ χωρία τής ΠΔ(μασοριτικό κείμενο) πού αφορούν τόν ορθόδοξο ελλην. χώρο:

1-"quasi arcum implevi ephraim et suscitabo filios tuos sion super filios
tuos graecia et ponam te quasi gladium fortium"(μεταφρ στα λατινικά Αγίου Ιερωνύμου)
=θά στρέψω τα τέκνα σου σιών κατα τών τέκνων σου Ελλάς΄Ελλάς καί σένα θέλω κάμει
σπαθί μαχητών μου-προφ Ζαχαρίας
2-"θά σας στείλω ιερείς από τήν Γιουνάν"-πρφ Ζαχαριας
3-πρφ Δανιήλ για τόν βασιλέα τών Ελλήνων πού θα καταργήσει τή Μηδοπερσική αυτοκρατορία,
τόν πρόωρο θάνατό του καί τό χωρισμό τού κράτους σε 4 βασίλεια
4*-καί βέβαια ή φράση θαυμασμού τού Ιησου όταν συνάντησε τούς Έλληνες(ελληνιστες ιουδαίοι ίσως)

[The Rebel]

Η μεταστροφή του στον παγανισμο οφειλόταν κατά πάσα πιθανότητα στα ψυχικά τραύματα που είχε υποστεί κατά την Σφαγή των Πριγκιπων όταν εξοντωθηκε όλη του ή οικογένεια από τον Αυτοκράτορα.

Μέγας Ιουλιανός 6 Νοεμβρίου 331-363

Ο Ιουλιανός ο Μέγας είναι λάτρης της Ελληνικής φιλοσοφίας και σκέψης, θέλησε να επαναφέρει την φιλοσοφία και την Ελληνική παιδεία στην αυτοκρατορία του, που είχε πάρει την κατρακύλα του αφανισμού-χριστιανισμού.

Αποκαλούν μέγα τον....
αιμομίκτη, δολοφόνο, αδίστακτο και σκληρό Κωνσταντίνο και την μητέρα του, γιατί έτσι τους βολεύει και παραβάτη ένα αληθινά μεγάλο άνθρωπο γιατί τους εμπόδισε να κάνουν πλιάτσικο στην αυτοκρατορία.

Γιατί τους εμπόδισε να καταστρέψουν την φιλοσοφία, τα γράμματα, τις τέχνες και τον Ελληνικό φιλοσοφικό τρόπο σκέψης, ζωής, Ελευθερίας. Σε ένα κόσμο που προήγαγαν τα σκοτάδια, την αμορφωσιά και τον χριστιανισμό, όπως σήμερα.

Ας πάψουμε να τον αποκαλούμε με τα ονόματα που του απέδωσαν οι χριστιανοί του Βυζαντίου και συνεχίζουν οι σύγχρονοι σκοταδιστές. Ειδικά οι Έλληνες έχουμε πολλούς λόγους να τιμούμε και να προσφωνούμε με το σωστό του όνομα τον Ιουλιανό τον Μέγα. Ας δούμε λοιπόν ποιός ήταν αυτός ο μεγάλος άνθρωπος.

Ο Ιουλιανός ο Μέγας (Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, Λατ. Flavius Claudius Julianus), γνωστός από τους χριστιανούς ως Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Ιουλιανός ο Αποστάτης, αλλά και Μέγας Ιουλιανός, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο. Συμβασίλευσε, ως Καίσαρας, με τον Κωνστάντιο Β' από το 355 ως το 360 και μόνος του, ως Αύγουστος, από το 361 ως το 363.

Ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κωνσταντίνειας δυναστείας και ο μοναδικός παγανιστής μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Ο Ιουλιανός ο Μέγας υπήρξε βαθύτατα μορφωμένος άνθρωπος. Επηρεασμένος από την ελληνική κλασική παιδεία, ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα και δεν δίσταζε να να δηλώνει «Έλλην ειμί». Σε επιστολή του προς τον φιλόσοφο Θεμίσιο θα αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Φεύγοντας για την Ελλάδα, τότε που όλοι νόμιζαν πως με στέλναν εξορία, τάχα δε δόξασα την τύχη μου σαν να γιόρταζα τη μεγαλύτερη γιορτή, λέγοντας πως εκείνη η αλλαγή ήταν για μένα ό,τι καλύτερο και πως είχα ανταλλάξει, όπως λένε, «Χαλκό με χρυσάφι και εννιά βόδια με εκατό»; Τέτοια αγαλλίαση ένιωθα που μού 'λαχε να πάω στην Ελλάδα αντί να μείνω σπίτι μου κι ας μην είχα εκεί ούτε χωράφι ούτε κήπο ούτε ένα σπιτάκι δικό μου».

Σε κάποια άλλη του επιστολή («Εγκώμιον στην αυτοκράτειρα Ευσεβία»), δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για την Ελλάδα:
«Μα τι μ' έχει πιάσει; Και τι είδους ομιλία είχα σκοπό να ολοκληρώσω αν όχι τον έπαινο της αγαπημένης μου Ελλάδας, που δεν μπορώ να τη φέρω στο νου χωρίς να μένω έκθαμβος με κάθε τι δικό της;».

Ο Ιουλιανός ο Μέγας υπήρξε ο μόνος μη χριστιανός αυτοκράτορας του Βυζαντίου, όπως και όλους όσους στεκόταν εμπόδιο στα σχέδιά της. Τον Ιουλιανό τον ενοχλούσε το φαινόμενο του Χριστιανισμού που ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με την ελληνική του παιδεία και μόρφωση, καθώς και με τον Ελληνικό Πολιτισμό που λάτρευε. Προσπάθησε να βάλει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον τους
«Εγώ, μα τους θεούς, δε θέλω ούτε να σκοτώνονται οι χριστιανοί ούτε να δέρνονται άδικα ούτε άλλο κακό να παθαίνουν» [«Ιδιόχειρη επιστολή προς τον Ατάρβιο»]).

Απεναντίας προσπάθησε να κρατήσει μια ισορροπία. Εκδίδει διατάγματα περί ανεξιθρησκίας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αναβιώσει την ελληνική (και ρωμαϊκή) θρησκεία. Επιστρέφει τις περιουσίες και ανακαλεί από την εξορία τους, διωχθέντες από τον -αρειανιστή- Κωνστάντιο, ορθόδοξους χριστιανούς. Καταργεί τις κρατικές χορηγήσεις στην χριστιανική εκκλησία. Εκδίδει πέντε διατάγματα για την ενίσχυση της εξουσίας των τοπικών βουλών. Απαγορεύει να τον προσαγορεύουν «Δεσπότη» και διακηρύσσει ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της συγκλητικής τάξης.

Στις επιστολές του απευθύνεται προς τις βουλές των πόλεων ως ίσος προς ίσον. Προωθεί μέτρα (φοροαπαλλαγές, παραγραφή χρεών κ.α.) για την ενίσχυση της αυτονομίας των πόλεων. Προσπαθεί να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς («Σε όλους τους χριστιανούς έχω φερθεί με τέτοια πραότητα και φιλανθρωπία, που κανείς απ' αυτούς δεν υφίσταται βία πουθενά ούτε τους σέρνουν με το ζόρι στα ιερά ούτε εξαναγκάζονται να κάνουν οτιδήποτε ενάντια στη θέληση τους» [«Προς του κατοίκους της Έδεσσας»]).

Επιχειρώντας να περιορίσει την χριστιανική προπαγάνδα και την εξάπλωση του Χριστιανισμού, εκδίδει διάταγμα αποκλεισμού των χριστιανών δασκάλων από την παιδεία· απαγορεύει τα κληροδοτήματα προς τις εκκλησίες· υποχρεώνει τους χριστιανούς να επανορθώσουν τις ζημιές που είχαν προξενήσει στα ιερά των εθνικών.

Ο Ιουλιανός ο Μέγας θα δικαιολογήσει το μέτρο που πήρε, να απαγορέψει στους χριστιανούς ρητοροδιδασκάλους και γραμματικούς να διδάσκουν ελληνική φιλολογία, συνοψίζοντας την όλη στάση του απέναντι τους στην φράση:
«Πηγαίνετε στις εκκλησίες σας, να ερμηνεύσετε Ματθαίο και Λουκά»... Οι χριστιανοί θεώρησαν ότι το μέτρο εκείνο κατ' επέκταση απαγόρευε και στα παιδιά τους να σπουδάζουν. Ως προς αυτό όμως ο Ιουλιανός, προς το τέλος της επιστολής («Επιστολή 42»), είναι σαφής...

Σωστή παιδεία, νομίζω, δεν σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις και τη γλώσσα με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά, να 'χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός, λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ' όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα.

Και αν η διαφορά ανάμεσα στις σκέψεις και στα λόγια αφορά σε μικροζητήματα, τότε είναι κάπως υποφερτό το κακό. Στα μεγάλα ζητήματα όμως, αν κάποιος διδάσκει τα αντίθετα απ' αυτά που πιστεύει, πώς να μη θεωρηθεί άνθρωπος πανούργος, κάθε άλλο παρά έντιμος και ευσυνείδητος, που μιλάει με πολύ καλά λόγια για πράγματα που τα θεωρεί τιποτένια, εξαπατώντας και δελεάζοντας με επαίνους εκείνους στους οποίους επιδιώκει να μεταδώσει τις δικές του ασχήμιες;

Όσοι λοιπόν θέλουν να επαγγέλονται τον δάσκαλο πρέπει να είναι άνθρωποι δίκαιοι και λογικοί, κι οι ιδέες που έχουν ενστερνιστεί να μην έρχονται σε σύγκρουση με το δημόσιο λειτούργημα τους. Και πολύ περισσότερο απ' όλους, θα 'πρεπε τέτοιας ποιότητας άνθρωποι να είναι όλοι όσοι ασχολούνται με την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων στους νέους, είτε ρήτορες είναι αυτοί είτε απλοί δάσκαλοι είτε σοφιστές -και πολύ περισσότερο αυτοί οι τελευταίοι, που φιλοδοξούν να διδάξουν όχι μονάχα τη γλώσσα αλλά και την ηθική, και διατείνονται ότι ειδικότητα τους είναι η πολιτική φιλοσοφία.

Αν τώρα αυτό είναι αλήθεια ή όχι, ας το αφήσουμε για την ώρα· τους επαινώ που έχουν τη φιλοδοξία να ασκούν ένα τόσο ωραίο επάγγελμα, αλλά θα τους επαινούσα ακόμα περισσότερο αν δεν ήταν ψεύτες και αν δεν έδιναν λαβή να θεωρηθεί ότι άλλα πιστεύουν και άλλα διδάσκουν στους μαθητές τους. Τι λέτε λοιπόν; Για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Δημοσθένη, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Ισοκράτη και τον Λυσία, δεν ήσαν κεφαλές της παιδείας οι θεοί; Μήπως δεν θεωρούσαν προστάτες τους, άλλοι τον Ερμή και άλλοι τις Μούσες; Είναι λοιπόν παράλογο, έτσι νομίζω, κάποιοι που δουλειά τους είναι να ερμηνεύουν τα έργα όλων αυτών, συγχρόνως να καταφρονούν τους θεούς που εκείνοι τίμησαν. Και παρ' όλο που το θεωρώ παράδοξο αυτό, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να αλλάξουν ιδέες οι δάσκαλοι της νεολαίας.

Τους αφήνω να επιλέξουν ανάμεσα στο να μη διδάσκουν αυτά που δεν θεωρούν αξιόλογα και σημαντικά ή, αν επιθυμούν να συνεχίσουν τη διδασκαλία, πρώτα απ' όλα να κηρύξουν στους μαθητές ότι ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος ούτε κανείς από όσους ερμηνεύουν...(λείπουν λέξεις)...αφού μέχρι και για ασέβεια τους έχουν κατηγορήσει και για ανοησία και θεολογικές πλάνες. Κι αφού χάρη στα συγγράμματα εκείνων κερδίζουν χρήματα και ζουν ετούτοι εδώ, είναι σαν να το παραδέχονται πως είναι αισχροκερδείς και για λίγες δραχμές είναι ικανοί για όλα.

Μέχρι τώρα, πολλά ήσαν τα αίτια που ο κόσμος δεν επισκεπτόταν τα ιερά, και ο φόβος που επικρεμόταν από παντού συγχωρούσε την απόκρυψη της αληθινής γνώμης για τους θεούς. Τώρα όμως που οι θεοί μάς έδωσαν την ελευθερία, μου φαίνεται παράλογο το να διδάσκει κανείς τους ανθρώπους αυτά που δεν εγκρίνει. Μα αν θεωρούν ότι είναι σοφοί εκείνοι των οποίων τα έργα ερμηνεύουν και τους οποίους αναγνωρίζουν ως προφήτες, ας μιμηθούν πρώτα την ευσέβεια εκείνων προς τους θεούς· αν όμως υποστηρίζουν ότι εκείνοι που αξίζουν τις μεγαλύτερες τιμές είχαν πλανηθεί, τότε ας πάνε στις εκκλησίες των χριστιανών να ερμηνεύσουν Ματθαίο και Λουκά...

Οι δικοί σας νόμοι σας απαγορεύουν να τρώτε από τα ζώα που θυσιάζονται. Εγώ όμως θα προτιμούσα να «ξαναγεννηθεί», όπως θα λέγατε και σεις, και η ακοή και η γλώσσα σας...(λείπουν λέξεις). Ιδού λοιπόν ο νέος νόμος που ισχύει για τους καθηγητές και διδασκάλους. Κανένας νέος που θέλει να φοιτήσει δεν αποκλείεται. Δεν θα ήταν ούτε λογικό ούτε δίκαιο, να κλείσω το δρόμο σε παιδιά που ακόμα δεν ξέρουν τι κατεύθυνση να ακολουθήσουν -από φόβο μήπως τα σπρώξω προς τα πατροπαράδοτα χωρίς να το θέλουν παρ' όλο που θα ήταν δίκαιο, όπως τους τρελούς, έτσι κι αυτούς να τους θεραπεύσουμε παρά τη θέληση τους. Πιστεύω όμως πως τους ανόητους πρέπει να τους διδάσκεις κι όχι να τους τιμωρείς.

Όσον αφορά τα οικονομικά μέτρα που έλαβε κατά της Εκκλησίας, θα τα αιτιολογήσει μ' ένα επιχείρημα άκρως...χριστιανικό («Προς του κατοίκους της Έδεσσας»):
Αφού λοιπόν ο θαυμάσιος νόμος τους, τούς προτρέπει να απαρνηθούν τα υπάρχοντα τους για να πορευτούν πιο εύκολα προς τη βασιλεία των ουρανών, γι' αυτό κι εμείς, συμφωνώντας με τους αγίους τους, δώσαμε διαταγή να κατασχεθούν όλα τα χρήματα της εκκλησίας των Εδεσσητών και να δοθούν στους στρατιώτες και τα κτήματα τους να προστεθούν στα δικά μας ιδιόκτητα.

Κι αυτό για να φτωχύνουν και να βάλουν μυαλό, αλλά και για να μη στερηθούν τη βασιλεία των ουρανών στην οποία ακόμα ελπίζουν. Και τους κατοίκους της Έδεσσας τους προειδοποιώ να μένουν μακριά από καυγάδες και εξεγέρσεις, για να μη μου κεντρίσουν το αίσθημα της φιλανθρωπίας και τους τιμωρήσω με ξίφος, φωτιά και εξορία, για διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης.

Αναφερόμενος στους κληρικούς, θα γράψει («Προς τους κατοίκους της Βόστρας»):
Αντί να χαίρονται που έμειναν ατιμώρητοι για τις κακές τους πράξεις, ποθούν την παλιά τους εξουσία, κι επειδή δεν μπορούν πια να δικάζουν, να γράφουν διαθήκες, να βάζουν στο χέρι ξένες κληρονομιές και να τα χαρίζουν όλα στον εαυτό τους, κινούν τα νήματα για να προκαλέσουν αταξία, ρίχνουν λάδι στη φωτιά και πάνω στα παλιά δεινά τολμούν να συσσωρεύουν καινούρια, οδηγώντας τον λαό σε διχόνοια.

Σκέφτηκα λοιπόν πως έπρεπε να αναγγείλω στους κατοίκους όλων των πόλεων με το διάταγμα αυτό, ότι απαγορεύεται να ξεσηκώνονται μαζί με τους κληρικούς, να παρασύρονται απ' αυτούς και να σηκώνουν πέτρες δείχνοντας απείθεια στους άρχοντες.

Έχουν το ελεύθερο να συγκεντρώνονται όποτε θέλουν και να προσεύχονται για τον εαυτό τους όπως επιθυμούν. Αν όμως κάποιοι προσπαθούν να τους πείσουν να ξεσηκωθούν -δήθεν- για τα συμφέροντα τους, ας μη συμμετέχουν σε ταραχές για να μη τιμωρηθούν.

Και συνεχίζει, απευθυνόμενος «Προς τους κατοίκους της Βόστρας»:
Μονοιάσετε εσείς ο λαός μεταξύ σας. Όλοι ας αποφύγουν τις αντιπαλότητες και ας μη παρανομεί κανείς- και οι παραστρατημένοι να μην παρανομούν σε βάρος όσων ορθά και δίκαια λατρεύουν τους θεούς σύμφωνα με την παράδοση αιώνων, και όσοι λατρεύουν τους θεούς να μην καταστρέφουν και λεηλατούν τα σπίτια εκείνων που -περισσότερο λόγω άγνοιας παρά από πεποίθηση- έχουν παραστρατήσει...
Και τώρα όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, παρακινώ αυτούς που διακατέχονται από αληθινό σεβασμό στους θεούς να μην αδικούν τα πλήθη των χριστιανών, ούτε να τους επιτίθενται και να τους προσβάλλουν. Περισσότερο πρέπει να λυπόμαστε παρά να μισούμε όσους σφάλλουν πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα· γιατί το μεγαλύτερο καλό είναι η θεοσέβεια ενώ αντίθετα το μεγαλύτερο κακό είναι η ασέβεια...

Όλα τα παραπάνω, όπως ήταν επόμενο, αποτέλεσαν ικανούς λόγους για την έκφυλη χριστιανική Εκκλησία, ώστε να ο Ιουλιανός να «βαπτισθεί» «Αποστάτης» και «Παραβάτης». Θέλοντας δε οι Ιουδαιοχριστιανοί να «λερώσουν» το όνομα του Ιουλιανού, δεν δίστασαν να του χρεώσουν ανυπόστατες φήμες που είχαν ως κοινή πηγή τον Βυζαντινό χρονογράφο και μοναχό, Γεώργιο Κεδρηνό, ο οποίος έζησε προς το τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ. «Χάρις» λοιπόν στον Κεδρηνό, «μαθαίνουμε» ότι ο Ιουλιανός τελούσε σπονδές προς τους θεούς, ξεκοιλιάζοντας μωρά και έγκυες γυναίκες για να κάνει οιωνοσκοπίες με τα σπλάχνα τους, ότι προς τον Ιουλιανό δόθηκε ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας κι ότι λίγο πριν πεθάνει (πιθανότατα από χριστιανικό χέρι) αναγνώρισε τάχα την ήττα του λέγοντας «Νενίκηκάς με Ναζωραίε» (με νίκησες Χριστέ).

Πρόκειται δηλαδή για χονδροειδή αισχρά κατασκευάσματα της Εκκλησίας, που ήθελαν να καταδείξουν με κάθε τρόπο την επικράτηση του Χριστιανισμού. Ας σημειωθεί ότι όσοι άλλοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς αναφέρθηκαν στα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα, είχαν την τιμιότητα να προειδοποιούν τον αναγνώστη με ένα «λένε ότι»...
Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού,
κύμα τρομοκρατίας ξέσπασε στην Ανατολική Αυτοκρατορία. Σχεδόν αμέσως πυρπολήθηκε από χριστιανούς η Βιβλιοθήκη της Αντιόχειας. Ακολούθησαν ομαδικοί διωγμοί και βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου Πανθέου, καταστροφές αρχαίων ναών αλλά και εστιακών σημείων του Ελληνισμού που δεν είχαν λατρευτικό χαρακτήρα, όπως τα γυμνάσια και τα μουσεία· με τελική κατάληξη την απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (Νοέμβριος 392) και την σχεδόν ταυτόχρονη απαγόρευση των Ολυμπιακών Αγώνων...

Το Ελληνικό Πνεύμα, κατατρεγμένο, θα βρει πλέον καταφύγιο στις φιλοσοφικές σχολές, στις περισσότερες από τις οποίες δεν απομένουν παρά μερικές δεκαετίες ζωής. Ως και το εθνικό όνομα των Ελλήνων τέθηκε υπό απαγόρευση...

Σήμερα ο Ιουλιανός αποτελεί μια ενοχλητική παρένθεση μέσα στα εγχειρίδια της ελληνικής ιστορίας. Αναφέρεται πάντοτε με το επώνυμο που του χάρισαν οι χριστιανοί («Παραβάτης» ή «Αποστάτης») οι οποίοι, στην καλύτερη περίπτωση, τον εμφανίζουν ως έναν ανεδαφικό οραματιστή· ένα μικρό ανάχωμα που παρασύρθηκε από το ποτάμι της ιστορίας...

Είναι ευτύχημα για τους ιστορικούς,
τ' ότι ο Ιουλιανός δεν περιοριζόταν στο να μιλάει πολύ (ένα από τα ελαττώματα που του καταλογίζει ο Αμμιανός Μαρκελίνος) αλλά και υπαγόρευε πολύ· κι όταν δεν υπαγόρευε, έγραφε ο ίδιος, νύχτα πάντα. Ο Ιουλιανός ήταν ένας μανιακός της επικοινωνίας· κι αφότου ανέβηκε στον θρόνο, η νέα του ιδιότητα τού επέτρεπε, όταν δεν του επέβαλλε, να επικοινωνεί γραπτώς με τους πάντες: Είτε με το σύνολο των κατοίκων μιας πόλης (όπως παραπάνω) είτε με τον διοικητή μιας μακρινής επαρχίας είτε με μέλη της συγκλήτου· κυρίως όμως τον ενδιέφερε η επικοινωνία με ανθρώπους των γραμμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις πήρε την εξουσία έστειλε επιστολές σε αναρίθμητους διανοούμενους όλων των θρησκευμάτων και όλων των αποχρώσεων, καλώντας τους κοντά του.

Όπως επίσης το ότι τις ίδιες εκείνες μέρες, τα έβαλε μ' έναν νεαρό κυνικό φιλόσοφο που τον είχε αγανακτήσει, γράφοντας έναν μακροσκελή λόγο με τίτλο «Κατά του κυνικού Ηράκλειου, σχετικά με το πώς πρέπει να εφαρμόζεται ο Κυνισμός και το αν ταιριάζει να πλάθει μύθους ο Κυνικός». (Γεμάτος σεβασμό για τον πρώτο Κυνικό, τον Διογένη, και δυσφορώντας με την ελαφρότητα των επιγόνων του, ο Iουλιανός συνέχισε την πολεμική του με ένα δεύτερο φιλοσοφικού χαρακτήρα έργο με τίτλο «Προς τα απαίδευτα σκυλιά» [δηλαδή τους αμόρφωτους κυνικούς]).

Ο λόγος «Κατά χριστιανών» του Ιουλιανού, είναι ένα έργο υπεράσπισης του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής θρησκείας και του ελληνικού πνεύματος και κατηγορεί τους απολίτιστους Εβραίους πως αφού «έκλεψαν» στοιχεία τους, τα διαστρέβλωσαν με ανήθικο τρόπο. Ο Ιουλιανός χρησιμοποιεί τις αναρίθμητες αντιφάσεις και παραλογισμούς της Αγίας Γραφής για να ασκήσει κριτική στον Ιουδαιοχριστιανισμό, ενώ βάλλει και κατά των «Πατέρων» της Εκκλησίας, όπως κατά του «άθλιου Ευσέβιου» που «υποστηρίζει ότι έχουν και αυτοί κάποια ποιήματα με εξάμετρους στίχους, και περηφανεύεται ότι και οι Εβραίοι ασχολούνται φιλοσοφικά με τη λογική, που τ' όνομά της από τους Έλληνες το πρωτάκουσε».

Ο αυθεντικός τίτλος του κειμένου είναι «Κατά Γαλιλαίων», τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ιουλιανός ο Μέγας έχοντας για παράδειγμα τον -κατά δύο αιώνες προγενέστερό του- στωικό φιλόσοφο Επίκτητο. Ο Ιουλιανός χρησιμοποιούσε το υποτιμητικό παρωνύμιο «Γαλιλαίοι» για τους χριστιανούς, θεωρώντας πως έτσι περιόριζε το «βεληνεκές» τους σε μια ορισμένη γεωγραφική περιοχή (η διατήρηση του παρωνυμίου στη νεοελληνική απόδοση θα ήταν αδόκιμη).

Όπως ο «Αληθής Λόγος» του Κέλσου και το «Κατά χριστιανών» του Πορφύριου, έτσι και το «Κατά χριστιανών» του Ιουλιανού, διασώθηκε μέσα από το έργο κάποιου χριστιανού, που το παρέθεσε κομματιαστά προκειμένου να το ανασκευάσει.
Μόνο που, ενώ ο «Αληθής Λόγος» σώθηκε κατά το 80%, από το έργο του Ιουλιανού του Μέγα, ζήτημα είναι αν έχουμε το ένα τέταρτο: Πρόκειται για εκτενή αποσπάσματα του πρώτου από τα τρία βιβλία που απάρτιζαν το έργο.

Όσο για το χριστιανικό έργο που εμπεριείχε το «Κατά Γαλιλαίων», αυτό σώζεται μόνο κατά το ήμισυ... Γράφτηκε από τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Κύριλλο ο οποίος και ανακατέταξε (δηλαδή έκοψε και έραψε) το αρχικό κείμενο καταπώς τον διευκόλυνε και επιπλέον απάλειψε, όπως είπε και ο ίδιος, χωρία που τα θεώρησε υβριστικά. Κατόπιν όλων αυτών, βρέθηκε ένας ερευνητής ονόματι K. J. Neumann, που καταπιάστηκε με την ανασύνθεση του έργου και το εξέδωσε στη Λειψία το 1880, με τον τίτλο «IULIANIITERATOR IS LlBRORUM CONTRA CHRISTIANOS QUAE SUPERSUNT».

Είναι ευνόητο λοιπόν το έργο, όπως έχει σωθεί, να μην έχει ειρμό και συνοχή. Εξακολουθεί όμως, έστω κι έτσι, να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον: Ο Ιουλιανός ο Μέγας δεν ήταν ένας απλοϊκός αντίπαλος του Χριστιανισμού· από μικρός, γνώριζε άριστα τις Γραφές όπως και την ιουδαϊκή μυθολογία. Όπως γράφει ο Ευνάπιος, τον ανήλικο Ιουλιανό τον είχαν από κοντά άνθρωποι του παλατιού (ευνούχοι), ώστε να εξασφαλιστεί το ότι θα γινόταν χριστιανός. Όμως εκείνος, «παρ όλα αυτά, έδειξε την υψηλή του φύση:
Μάθαινε αμέσως απ' έξω όλα τα χριστιανικά βιβλία, τόσο που οι δάσκαλοι του αγανακτούσαν που το δασκαλίκι τους κρατούσε λίγο, καθώς δεν είχαν τι να διδάξουν στο παιδί. Κι αφού πια δεν είχε τι άλλο να μάθει απ' αυτούς, ζήτησε από τον εξάδελφο του Κωνστάντιο να του επιτρέψει να παρακολουθήσει μαθήματα φιλοσοφίας και ρητορικής. Και κείνος, του το επέτρεψε γιατί προτιμούσε να χάνεται μες στα βιβλία ο Ιουλιανός παρά να θυμάται την οικογένεια του και το βασιλικό αξίωμα...».
https://chaviaras.blogspot.com/search?q ... F%8C%CF%82.