Εκεί που νόμιζα ότι ήμουν καλά με τον Θεό, έρχεται αυτό το συγκλονιστικό γεγονός. Για όσους το χουν νιώσει καταλαβαίνουν.
Πάω σήμερα για ψυχοθεραπεία και βγήκε από το στόμα μου πάνω στην κουβέντα αυτό. Και το ξερα δηλαδή, αλλά τώρα το συνειδητοποίησα.
Λέω τα δικά μου, πως θ' αλλάξω ζωή, στόχους καινούριους κλπ κλπ και τότε λέω στον ψ (άθεος) ότι δεν μπορώ να πιστέψω.
Νόμιζα ότι πάω καλά στη ζωή που διάλεξα και υπό φόβο Θεού θα τα πάω ακόμη καλύτερα αλλά δεν.
Ήθελα να πετύχω με το να γίνω φυτό και να κοιτάω την προκοπή και την νοικοκυρική λογική. Και να γίνω αυτό που πρέπει όχι αυτό που θέλω.
Είχα γεμίσει αμαρτίες που ήθελαν διόρθωση, ενοχές που ούτε καν τις ένιωθα και κοίταγα την Ηθική και τη ντροπή.
Γιατί να ντρέπομαι να είμαι πχ. γυναίκα; Τι; όχι; Αφού θέλω τόσο πολύ να βάλω μια πούτσα μέσα μου. Κακό είναι;
Τι τόσο κακό έχει το πρωκτικό σεξ και η κουίρ ταυτότητα; Αλλά όχι μόνο αυτό, γιατί είναι όλα τα ωραία πράγματα αμαρτίες;
Ναι τώρα είμαι η Γενιά της Αμαρτίας υπό μίαν άλλην έννοια. Χαίρομαι που κάνω όλες τις αμαρτίες που απαγορεύονται για μικροαστούς.
Θ Θεός πιθανώς δεν υπάρχει. Έχουμε μία ζωή για να τη ζήσουμε. Δεν είναι τίποτα στα σχέδια. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση.
