sharp έγραψε: ↑21 Απρ 2021, 18:19
Άλλωστε και αυτός στους Μαρξιστές συγκαταλλέγεται, αν δεν κάνω λάθος.
όχι ρε συ, ούτε καν. Γερμανός φιλελεύθερος ήταν ο Βέμπερ. Διαφέρει φυσικά σε σημεία η γερμανική φιλελεύθερη ιδεολογία από την αγγλική του Σμιθ ή τη γαλλική ενός Βολταίρου ή Τοκβίλ (λόγω διαιώνισης πρωσικού γραφειοκρατισμού ακριβώς λόγω του λουθηρανισμού που ήταν πιο φιλο-φεουδαρχικός από τον καλβινισμό που ήταν ταμάμ για αγγλοσαξωνικό laissez-faire καπιταλισμό) οι Γερμανοί φιλελεύθεροι ήταν κατά συνθήκη πιο κρατιστές (και είναι ακόμα βασικά). Αλλά μαρξιστή όχι, δεν τον λες με τίποτα.
Αυτό που λέει ο ΟΥΤΙΣ για τον εμποράκο του Βέμπερ είναι σωστό. Ο προτεσταντικός "καπιταλισμός" του Βέμπερ είναι ακριβώς αυτό που αντιλαμβανόταν ως "καλό καπιταλισμό" ο μικροαστός που μετά ψήφισε το Χίτλερ. Αυτό προσπαθώ τόση ώρα να πω: ότι η γερμανική διανόηση αντιλήφθηκε αλλιώς τον "προτεσταντικό καπιταλισμό" από ό,τι η αγγλοαμερικάνικη (ξανά, αυτό επειδή ο Λούθηρος σε γενικές γραμμές αυτό που έφτιαξε ήταν ένας προτεσταντισμός φιλικός στον εμποράκο). Ε, αυτός ο "εμπορακισμός" είχε γίνει λίγο-πολύ η επίσημη ιδεολογία της Γερμανίας, μόνο που στην πράξη δεν κυβερνούσε ο εμποράκος, αλλά οι Κρουπ και οι Ζίμενς, απλά όσο υπήρχε Βίσμαρκ υπήρχε ακόμα χώρος και για τον εμποράκο, με την ήττα του 1918 και την κρίση του 1929 αυτός ο χώρος εξανεμίστηκε, και ο "εθνικός μας εμπορακισμός" μοιραία μεταλλάχτηκε σε ναζισμό.
προφανώς και πουθενά δεν ισχυρίστηκα ότι οι καθολικοί είναι αθώοι για τον εκφυλισμό της γερμανικής σκέψης ανά τους αιώνες σε ανορθολογική και κατόπιν σε ναζιστική (άλλωστε κάποιες από τις ιδέες τους στην οικονομία οι ναζί τις πήραν από τον - καθολικό - Άνταμ Μύλλερ, και την αστυνομοκρατία από το Μέτερνιχ). Απλά, κι εσύ ο ίδιος το είπες, η Αυστρία (και Βαυαρία) με το να είναι το αγαπημένο παιδί του Πάπα, μπορούσε να έχει ταϊσμένο το δικό της πόπολο για να είναι ευχαριστημένο και να μη σκέφτεται επαναστάσεις, μεγάλες Γερμανίες και εθνικές ενότητες, τις οποίες σκέφτονταν όλοι οι εκτός Αυστρίας Γερμανοί στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτό δημιούργησε δυο φαινόμενα: αφενός η γερμανική ενοποίηση το 1867 να έρθει με βορειογερμανικά μπαγιονέτα και (προτεσταντικό) κεντρογερμανικό βιομηχανικό χρήμα (η Βαυαρία μπήκε τελευταία στη Νέα Γερμανία και η Αυστρία δε μπήκε καθόλου αφού είχε ηττηθεί το 1866 από τους Πρώσους), αφετέρου στην ενωμένη Γερμανία το επίσημο κράτος προσπαθούσε δυναμικά να ελέγξει την επιρροή του Πάπα και της καθολικής εκκλησίας εν γένει, κάτι που έκανε τους Βαυαρούς, από κει που ήταν προνομιούχοι και στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (έναντι Σλάβων κλπ) και στην ανεξάρτητη Βαυαρία των Λουδοβίκων, να αισθάνονται τώρα πολίτες β' κατηγορίας στην ενωμένη Γερμανία, και να δημιουργείται χάσμα και απελπισία. Αυτή την απελπισία εκμεταλλεύτηκε ο Χίτλερ στην περίπτωση των Βαυαρών (και εν γένει των Γερμανών Καθολικών), κάνοντας δηλώσεις προεκλογικά ότι ο ναζισμός είναι μόνο γερμανικός και δε χωρίζει καθολικούς από προτεστάντες.
ο Χίτλερ υπήρξε μάστορας στο να εκμεταλλεύεται την απελπισία του καθενός. Έταζε στον καθένα αυτά που ήθελε να ακούσει. Στον βαυαρό αγρότη έταζε ότι θα τον κάνει όσο πλούσιο όσο ήταν ο αντιπαθητικός Saupreiß αστός βόρεια του Ρήνου. Στον βιομήχανο του Ρουρ ότι ποτέ δε θα αφήσει το βαυαρό αγρότη να γίνει αστός. Στον Πρώσο αριστοκράτη ότι θα διατηρήσει το μονοπώλιο καλαμποκιού ανατολικά του Έλβα που ως τότε τους συντηρούσε προνομιακά. Στον εργάτη του Βερολίνου, ότι θα καταργήσει αυτό το μονοπώλιο. Και σε όλους μαζί ότι θα τρώνε τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων κάθε Γερμανού με χρυσά κουτάλια.
από τη Βαυαρία ξεκίνησε ο Χίτλερ (αλλά και ο κομμουνισμός, με τη Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία του 1919) επειδή εκεί ήξερε ότι θα βρει περισσότερο πρόσφορο έδαφος λόγω της συσσωρευμένης απελπισίας που εκείνη τη στιγμή ήταν μεγαλύτερη εκεί. Όχι επειδή ιδεολογικά οι απόψεις των ναζί είχαν πιο βαθιές ρίζες εκεί από ό,τι στην υπόλοιπη, καθολική ή προτεσταντική Γερμανία.