Οι 5 ιστορικές αποδείξεις ότι ο Χριστός δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο

[Εκτωρ]

Η σκληρή αλήθεια...
1. Δεν υπάρχει καμία επίσημη ιστορική πηγή που να βεβαιώνει τον Ιησού.
2. Ακόμα και αν αποδειχθεί ότι ο Ιησούς ήταν υπαρκτό πρόσωπο, δεν μπορεί να αποδειχθεί κανένα από τα θαύματά του.
3. Ακόμα και αν αποδεικνύονταν όλα τα θαύματά του, συμπεριλαμβανομένης της αναστάσεως, αυτό δε θα αποδείκνυε ούτε την ύπαρξη Θεού, ούτε την ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής.
4. Ακόμα και αν αποδεικνυόταν η ύπαρξη Θεού, αυτό δε θα αποδείκνυε ότι ο εν λόγω Θεός είναι παντοδύναμος, πάνσοφος, πανάγαθος, παντογνώστης ή πανταχού παρών. Επίσης δε θα αποδείκνυε ότι το ψωμί και το κρασί που δίνουν στη Θεία Κοινωνία μεταμορφώνεται μέσα σου σε σάρκα και αίμα χριστού. Ούτε θα αποδείκνυε ότι αν δεν θες να γίνεις κανίβαλος και δεν καταναλώσεις τη Θεία Κοινωνία, θα πας σε ένα μέρος που ο Πανάγαθος θα σε καίει αιωνίως για να βάλεις μυαλό. Ούτε θα αποδείκνυε ότι και το μωρό παιδί σου θα πάει στο ίδιο μέρος αν τύχει να πεθάνει πριν προλάβεις να τα σκάσεις σε κάποιον ιερέα για να σου το βαφτίσει. Ούτε θα αποδείκνυε ότι άν εγώ πω "Τι ωραία μπάλα που παίζει ο Μέσι", την άλλη μέρα ο Μέσσι θα σπάσει το πόδι του επειδή τον μάτιασα.

[taxalata xalasa]

Η σκληρή αλήθεια...
1. Δεν υπάρχει καμία επίσημη ιστορική πηγή που να βεβαιώνει τον Ιησού.
2. Ακόμα και αν αποδειχθεί ότι ο Ιησούς ήταν υπαρκτό πρόσωπο, δεν μπορεί να αποδειχθεί κανένα από τα θαύματά του.
3. Ακόμα και αν αποδεικνύονταν όλα τα θαύματά του, συμπεριλαμβανομένης της αναστάσεως, αυτό δε θα αποδείκνυε ούτε την ύπαρξη Θεού, ούτε την ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής.
4. Ακόμα και αν αποδεικνυόταν η ύπαρξη Θεού, αυτό δε θα αποδείκνυε ότι ο εν λόγω Θεός είναι παντοδύναμος, πάνσοφος, πανάγαθος, παντογνώστης ή πανταχού παρών. Επίσης δε θα αποδείκνυε ότι το ψωμί και το κρασί που δίνουν στη Θεία Κοινωνία μεταμορφώνεται μέσα σου σε σάρκα και αίμα χριστού. Ούτε θα αποδείκνυε ότι αν δεν θες να γίνεις κανίβαλος και δεν καταναλώσεις τη Θεία Κοινωνία, θα πας σε ένα μέρος που ο Πανάγαθος θα σε καίει αιωνίως για να βάλεις μυαλό. Ούτε θα αποδείκνυε ότι και το μωρό παιδί σου θα πάει στο ίδιο μέρος αν τύχει να πεθάνει πριν προλάβεις να τα σκάσεις σε κάποιον ιερέα για να σου το βαφτίσει. Ούτε θα αποδείκνυε ότι άν εγώ πω "Τι ωραία μπάλα που παίζει ο Μέσι", την άλλη μέρα ο Μέσσι θα σπάσει το πόδι του επειδή τον μάτιασα.

Ιωσηππος

[271] Ο Ναός λαμπάδιαζε και οι στρατιώτες άρπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, και οι σκοτωμένοι δεν είχαν μετρημό. Ούτε για ηλικία υπήρχε έλεος ούτε ντροπή για ό,τι ήταν σεβαστό. Αλλά και παιδιά και γέροντες, και λαϊκοί και ιερείς όμοια περνούσαν από το μαχαίρι· όλες τις τάξεις τις είχε περιλάβει ο πόλεμος και χτυπούσε μαζί αυτούς που ικέτευαν και αυτούς που αντιστέκονταν. [272] Αντηχούσε η φλόγα και απλωνόταν μακριά ανάμιχτη με τους στεναγμούς αυτών που έπεφταν, ενώ το ύψος του λόφου και η έκταση της φωτιάς έδιναν την εντύπωση ότι καιγόταν όλη η πόλη, κι από το βουητό εκείνο δεν θα μπορούσε κανένας να φανταστεί πιο μεγάλο ή πιο φοβερό. [273] Από τη μια ο αλαλαγμός των ρωμαϊκών λεγεώνων που ορμούσαν κατά μάζες μαζί με την κραυγή των στασιαστών περικυκλωμένων από φωτιά και ξίφη, κι από την άλλη η φυγή του λαού που είχε απομείνει ψηλά και έτρεχε πανικόβλητος στους εχθρούς και οι θρήνοι για τη συμφορά. [274] Και ήταν σε συμφωνία με τις κραυγές όσων ήταν πάνω στο λόφο οι κραυγές του πλήθους μέσα στην πόλη. Τότε όμως πολλοί που ήταν εξαντλημένοι από την πείνα και βουβοί, μόλις είδαν τη φωτιά του Ναού, ξαναβρήκαν τη δύναμή τους για θρήνους και κραυγές. Αντηχούσαν μαζί η Περαία και τα γύρω βουνά κάνοντας τη βουή τρομακτικότερη.
[275] Αλλά φοβερότερα από το βουητό ήταν τα παθήματά τους. Θα νόμιζε κανένας ότι ο ιερός λόφος έβραζε από τους πρόποδες κυκλωμένος ολόγυρα από τη φωτιά, κι ότι το αίμα ήταν πιο άφθονο από τη φωτιά και περισσότεροι οι σκοτωμένοι από αυτούς που τους σκότωναν. [276] Πού να φανεί η γη από τους νεκρούς. Αλλά οι στρατιώτες, πατώντας πάνω στους σωρούς των πτωμάτων, κυνηγούσαν όσους προσπαθούσαν να διαφύγουν. [277] Το πλήθος λοιπόν των ληστών απωθώντας τους Ρωμαίους ξεγλιστρούσε με δυσκολία στο έξω ιερό κι από κει στην πόλη, ενώ όσοι απόμειναν από το λαό κατέφυγαν στην έξω στοά. [278] Κάποιοι από τους ιερείς στην αρχή ξήλωναν από το Ναό τους οβελούς και τις μολύβδινες βάσεις τους και τους σφενδόνιζαν κατά των Ρωμαίων. [279] Έπειτα όμως, αφού τίποτα δεν πετύχαιναν ενώ η φωτιά ανέβαινε προς το μέρος τους, τραβήχτηκαν στον τοίχο που είχε πλάτος οχτώ πήχεις και εκεί περίμεναν. [280] Δύο όμως από τους επίσημους, παρόλο που μπορούσαν να σωθούν πηγαίνοντας στους Ρωμαίους ή να περιμένουν να συμμεριστούν την τύχη των άλλων, ρίχτηκαν στη φωτιά και έγιναν παρανάλωμα μαζί με το Ναό· ήταν ο Μηϊρός του Βελγά και ο Ιώσηπος του Δαλαίου.
[281] Οι Ρωμαίοι, θεωρώντας ανώφελη την προσπάθεια να προφυλάξουν τα γύρω κτίρια ενώ ο Ναός καιγόταν, έβαλαν φωτιά σε όλα, και στ᾽ απομεινάρια των στοών και στις πύλες, εκτός από δύο, τη μία στ᾽ ανατολικά και την άλλη νότια. Αργότερα τις γκρέμισαν κι αυτές απ᾽ τα θεμέλια. [282] Μαζί έκαιγαν και τα θησαυροφυλάκια όπου υπήρχε άπειρο χρήμα, άπειρος ρουχισμός και άλλα κειμήλια, μ᾽ ένα λόγο ήταν σωρευμένος όλος ο πλούτος των Ιουδαίων εκεί είχαν μεταφέρει οι εύποροι τον πλούτο τους.
[283] Πήγαν και στην άλλη στοά του εξωτερικού ιερού. Σ᾽ αυτήν είχαν καταφύγει τα γυναικόπαιδα του λαού και όχλος ανάκατος, γύρω στους έξι χιλιάδες. [284] Πριν λοιπόν πάρει ο Καίσαρας την απόφασή του γι᾽ αυτούς ή διατάξει τους επικεφαλής, οι στρατιώτες, σπρωγμένοι από τη μανία τους, βάζουν φωτιά στη στοά. Κι έγινε τούτο. Κάηκαν κι όσοι πηδούσαν από τη στοά αλλά κι όσοι παρέμειναν σ᾽ αυτήν. Από τόσο πλήθος δεν σώθηκε κανένας. [285] Αίτιος του χαμού τους στάθηκε κάποιος ψευδοπροφήτης που προφήτεψε εκείνη την ημέρα σε όσους ήταν μέσα στην πόλη ότι ο θεός προστάζει ν᾽ ανεβούν στο ιερό για να λάβουν τα σημεία της σωτηρίας.
[286] Υπήρχαν πολλοί προφήτες τότε μέσα στο λαό, εγκάθετοι των τυράννων, που κήρυτταν να περιμένουν τη βοήθεια του θεού. Έτσι θα αυτομολούσαν λιγότερο, και ξεπερνώντας κάθε φόβο και προφύλαξη θα τους παραπλανούσε η ελπίδα. [287] Ο άνθρωπος στις συμφορές πείθεται εύκολα, κι όταν αυτός που τον ξεγελά περιγράφει και την απαλλαγή από τα δεινά που τον ταλαιπωρούν, τότε ο βασανισμένος παραδίνεται ολόκληρος στην ελπίδα.
[288] Τον δυστυχισμένο λαό λοιπόν παραπλανούσαν τότε οι απατεώνες και ψευδοκήρυκες του Θεού, και μήτε πρόσεχε μήτε πίστευε στα ολοφάνερα σημεία που προμηνούσαν τη μελλοντική ερήμωση. Αλλά σαν να είχαν κεραυνοβοληθεί και να μην είχαν μήτε μάτια μήτε ψυχή, άκουσαν λανθασμένα τις παραγγελίες του Θεού.
..............................................................................
[300] Και το πιο φοβερό απ᾽ αυτά· τέσσερα χρόνια πριν από τον πόλεμο, και ενώ η πόλη περνούσε μέρες αδιατάραχτης ειρήνης και ευημερίας, κάποιος Ιησούς γιος του Ανανία, ένας απλός χωρικός, ήρθε στην εορτή που είχαν τη συνήθεια να στήνουν σκηνές για το Θεό. Αφού λοιπόν στάθηκε προς το ιερό, ξαφνικά άρχισε να φωνάζει: [301] «Φωνή από την ανατολή, φωνή από τη δύση, φωνή από τους τέσσερις ανέμους, φωνή κατά της Ιερουσαλήμ και του Ναού, φωνή κατά των αντρών και των γυναικών, φωνή κατά του λαού όλου». Γύριζε σ᾽ όλα τα στενά μέρα και νύχτα και φώναζε τα ίδια λόγια. [302] Κάποιοι από τους επίσημους πολίτες που αγανάκτησαν με τους δυσοίωνους λόγους, συνέλαβαν τον άνθρωπο και τον καταπλήγωσαν με τα χτυπήματά τους. Αυτός όμως, ούτε για να υπερασπιστεί τον εαυτό του έλεγε τίποτα ούτε έδινε εξηγήσεις, ιδιαιτέρως σ᾽ αυτούς που τον χτυπούσαν, αλλά φώναζε συνέχεια τις ίδιες λέξεις που έλεγε πρώτα.
[303] Νομίζοντας οι άρχοντες -που ήταν και η αλήθεια- ότι η συμπεριφορά του ανθρώπου είχε κάτι δαιμονικό, τον οδήγησαν στον ρωμαίο έπαρχο. [304] Εδώ, αν και το μαστίγιο τον έσκιζε ως τα κόκαλα, ούτε ικέτεψε ούτε δάκρυσε καν. Αλλά κάνοντας όσο το δυνατό θρηνητικότερη τη φωνή του, απαντούσε σε κάθε χτύπημα «Αλίμονό σου, Ιερουσαλήμ». [305] Στις ερωτήσεις του Αλβίνου -αυτός ήταν ο έπαρχος- ποιος ήταν και από πού ήρθε και γιατί έλεγε αυτά τα πράγματα, δεν απαντούσε το παραμικρό, δεν έπαυε όμως να θρηνολογεί για την πόλη, ώσπου ο Αλβίνος τον έβγαλε τρελό και τον απέλυσε. [306] Κι αυτός ως την έκρηξη του πολέμου ούτε πλησίασε κανέναν πολίτη ούτε τον είδαν να μιλάει σε κανέναν, αλλά σαν να είχε αποστηθίσει κάποια προσευχή θρηνούσε όλη τη μέρα «Αλίμονό σου, Ιερουσαλήμ». [307] Ούτε κανέναν από αυτούς που του έδιναν τροφή ευλογούσε· η ίδια λυπητερή φράση ήταν απάντηση σε όλους. [308] Στις εορτές φώναζε περισσότερο. Θρηνολογώντας έτσι εφτά χρόνια και πέντε μήνες, ούτε τη φωνή του άλλαζε ούτε κουραζόταν, ώσπου κατά την πολιορκία, βλέποντας έργο την προφητεία του, ξεκουράστηκε. [309] Τριγυρίζοντας στο τείχος φώναζε διαπεραστικά: «Αλίμονο πάλι στην πόλη και το λαό και το Ναό». Κι όταν στο τέλος πρόσθεσε «αλίμονό μου κι εμένα», μια πέτρα φεύγοντας από ένα μηχάνημα, τον πέτυχε και τον σκότωσε. Αμέσως του έφυγε η ψυχή ενώ έλεγε αυτή την προφητεία.
[310] Όταν αναλογιστεί κανένας αυτά τα πράγματα θα βρει ότι ο Θεός φροντίζει για τους ανθρώπους και προλέγει με κάθε τρόπο πώς θα σωθεί ο λαός του. Οι άνθρωποι όμως από ανοησία και λανθασμένες δικές τους επιλογές χάνονται. [311] Έτσι οι Ιουδαίοι μετά την εκθεμελίωση της Αντωνίας έκαναν το ιερό τετράγωνο, παρόλο που έχουν γραμμένο στα βιβλία τους ότι η πόλη κι ο Ναός θα κυριευθούν, όταν το ιερό γίνει τετράγωνο.

(μετάφραση Ιγνάτιος Σακαλής)

αλιμονο σου και εσενα Εκτωρα....

[Αρίστος]

Η σκληρή αλήθεια...
1. Δεν υπάρχει καμία επίσημη ιστορική πηγή που να βεβαιώνει τον Ιησού.
2. Ακόμα και αν αποδειχθεί ότι ο Ιησούς ήταν υπαρκτό πρόσωπο, δεν μπορεί να αποδειχθεί κανένα από τα θαύματά του.
3. Ακόμα και αν αποδεικνύονταν όλα τα θαύματά του, συμπεριλαμβανομένης της αναστάσεως, αυτό δε θα αποδείκνυε ούτε την ύπαρξη Θεού, ούτε την ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής.
4. Ακόμα και αν αποδεικνυόταν η ύπαρξη Θεού, αυτό δε θα αποδείκνυε ότι ο εν λόγω Θεός είναι παντοδύναμος, πάνσοφος, πανάγαθος, παντογνώστης ή πανταχού παρών. Επίσης δε θα αποδείκνυε ότι το ψωμί και το κρασί που δίνουν στη Θεία Κοινωνία μεταμορφώνεται μέσα σου σε σάρκα και αίμα χριστού. Ούτε θα αποδείκνυε ότι αν δεν θες να γίνεις κανίβαλος και δεν καταναλώσεις τη Θεία Κοινωνία, θα πας σε ένα μέρος που ο Πανάγαθος θα σε καίει αιωνίως για να βάλεις μυαλό. Ούτε θα αποδείκνυε ότι και το μωρό παιδί σου θα πάει στο ίδιο μέρος αν τύχει να πεθάνει πριν προλάβεις να τα σκάσεις σε κάποιον ιερέα για να σου το βαφτίσει. Ούτε θα αποδείκνυε ότι άν εγώ πω "Τι ωραία μπάλα που παίζει ο Μέσι", την άλλη μέρα ο Μέσσι θα σπάσει το πόδι του επειδή τον μάτιασα.

Ας δουμε τι λεει η ΙΣΤΟΡΙΑ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, της Εκδοτικής Αθηνών. από την σελ. 519 του ΤΟΜΟΥ ΣΤ':

"η αναζήτηση του ιστορικού Ιησού", που έγινε σύνθημα και επιγραμματικός χαρακτηρισμός μιας σειράς γενεών ερευνητών της Βίβλου, οδήγησε στό ερώτημα μήπως στην πραγματικότητα δεν έχουμε παρά τον "Χριστόν της πίστεως", της πίστεως δηλαδή αυτών των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων που απηχείται στα κείμενα της Κ.Δ. Το δίλημμα αυτό μεταξύ τοΰ "Ίησοϋ της Ιστορίας" και τοΰ "Χρίστου της πίστεως" έχει πια ξεπερασθή σήμερα με την αναγνώριση εκ μέρους όλων των σοβαρών ερευνητών ότι χωρίς τον Ιησού της Ιστορίας δεν-θα μπορούσε να γεννηθή ο Χριστός της πίστεως, συγχρόνως όμως ότι χωρίς την πίστη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων δεν είναι δυνατόν ο ερευνητής της Ιστορίας να προσέγγιση τόν ιστορικό Ιησού και συνεπώς τις ιστορικές αρχές του Χριστιανισμού. Ο Χριστιανισμός δεν κατανοείται χωρίς την πίστη της κοινότητος, της Εκκλησίας, το στοιχείο αυτό είναι εγγενές στην ίδια την ιστορική εμφάνιση του Χριστιανισμού."


Και ένα ακόμη απόσπασμα από τον ΤΟΜΟ ΣΤ', σελ. 525

"...Η ιστορικότητα της αναστάσεως του Ιησού δεν είναι πρόβλημα που μπορεί να λυθή με καθαρά αντικειμενικές μεθόδους. Αυτό που βαρύνει στην ιστορία του θέματος αυτοϋ είναι ότι μέσα σε λίγες μόνον εβδομάδες μετά τη σταύρωση του Ιησού οι μαθητές του είχαν αμετακίνητα πεισθή για το γεγονός της αναστάσεως. Οι πρώτες ομολογίες της εμφανίσεως του Ιησού μετά την ανάσταση στον Πέτρο και στους Δώδεκα και στους "πεντακόσιους αδελφούς" ανάγονται πιθανώς στό 33 μ.Χ.- δηλαδή πρόκειται γιά μια σπάνια στην Ιστορία ομολογία γεγονότος μέσα σε τρία μόλις χρόνια από την πραγματοποίηση του. Αυτό αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, που δεν το αρνούνται ακόμη και οι πιο τολμηροί και φιλελεύθεροι ερευνητές της Καινής Διαθήκης. Ολόκληρη η ιστορία του Χριστιανισμού από εκεί και πέρα έχει ως βάση το γεγονός αυτό και παραμένει ανεξήγητη χωρίς την αποδοχή του."

.

[Ασέβαστος]

Οι πρώτες ομολογίες της εμφανίσεως του Ιησού μετά την ανάσταση στον Πέτρο και στους Δώδεκα και στους "πεντακόσιους αδελφούς" ανάγονται πιθανώς στό 33 μ.Χ.- δηλαδή πρόκειται γιά μια σπάνια στην Ιστορία ομολογία γεγονότος μέσα σε τρία μόλις χρόνια από την πραγματοποίηση του. Αυτό αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, που δεν το αρνούνται ακόμη και οι πιο τολμηροί και φιλελεύθεροι ερευνητές της Καινής Διαθήκης. Ολόκληρη η ιστορία του Χριστιανισμού από εκεί και πέρα έχει ως βάση το γεγονός αυτό και παραμένει ανεξήγητη χωρίς την αποδοχή του."

.

τι ειναι το σπανιο, η ομολογια γεγονοτος σε 3 χρονια; τα λοιπα γεγονοτα περιμενουν καμμια 5ετια πριν τα μολογησουν;

επισης, ποιος το ομολογησε, σε ποιον, και πως κρινουμε οτι ειναι ιστορικο γεγονος και οχι ενα παραμυθι που ειπε ενας παπαρας σε εναν αλλο;

[Κόκκορας]

-Δεν υπάρχουν κοσμικές αποδείξεις του 1ου αιώνα ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε. Όλες οι πηγές είναι είτε χριστιανικές είτε εβραϊκές.

οποτε δεν μας κανουν ε;
τα ιδια λεγατε και για τον Ποντιο Πιλατο(που ηταν μαλιστα και πολιτικο προσωπο!!)

ωσπου ανακαλυφθηκε η πετρα με το ονομα του και χαιρετε

[Αρίστος]

Οι πρώτες ομολογίες της εμφανίσεως του Ιησού μετά την ανάσταση στον Πέτρο και στους Δώδεκα και στους "πεντακόσιους αδελφούς" ανάγονται πιθανώς στό 33 μ.Χ.- δηλαδή πρόκειται γιά μια σπάνια στην Ιστορία ομολογία γεγονότος μέσα σε τρία μόλις χρόνια από την πραγματοποίηση του. Αυτό αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, που δεν το αρνούνται ακόμη και οι πιο τολμηροί και φιλελεύθεροι ερευνητές της Καινής Διαθήκης. Ολόκληρη η ιστορία του Χριστιανισμού από εκεί και πέρα έχει ως βάση το γεγονός αυτό και παραμένει ανεξήγητη χωρίς την αποδοχή του."

.

τι ειναι το σπανιο, η ομολογια γεγονοτος σε 3 χρονια; τα λοιπα γεγονοτα περιμενουν καμμια 5ετια πριν τα μολογησουν;

επισης, ποιος το ομολογησε, σε ποιον, και πως κρινουμε οτι ειναι ιστορικο γεγονος και οχι ενα παραμυθι που ειπε ενας παπαρας σε εναν αλλο;

Η ουσια ειναι οτι οι Χριστιανοι εξ αρχης δεχοντουσαν διωξεις και φυλακισεις και θανατους για την πιστη τους, τοσο μεσα στην Ιουδαια, οσο και στη Ρωμη το 64 π.Χ. Για ποιο λογο λοιπον καποιοι να επινοησαν ενα ψεμα προκειμενου να βαλουν την ιδια τη ζωη τους και αυτη των φιλων και συγγενων τους σε κινδυνο;

.

[nik_killthemall]

Η ουσια ειναι οτι οι Χριστιανοι εξ αρχης δεχοντουσαν διωξεις και φυλακισεις και θανατους για την πιστη τους, τοσο μεσα στην Ιουδαια, οσο και στη Ρωμη το 64 π.Χ. Για ποιο λογο λοιπον καποιοι να επινοησαν ενα ψεμα προκειμενου να βαλουν την ιδια τη ζωη τους και αυτη των φιλων και συγγενων τους σε κινδυνο;

.

Ποιος ήταν ο Παύλος; Τί εξασφαλίζει τη σκανδαλώδη τούτη ελευθερία στον νωπό, αμείλικτο διώκτη των εσσαιικών ιδεών; Γιατί, όταν συλλαμβάνεται, κατά την επιστροφή του στην Παλαιστίνη, επεμβαίνουν οι ρωμαϊκές Αρχές κατοχής και τον διασώζουν από τα μαινόμενα πλήθη;

Ας δούμε, όμως, πρώτα αν ο Παύλος, που υποτίθεται ότι διδάσκει ό,τι και ο Ιησούς, διώκεται από κάποια στιγμή κι έπειτα για τους ίδιους λόγους και με τον ίδιο τρόπο.

Τον Ιησού τον συλλαμβάνει η αστυνομία του Ιερατείου (όλες τις αρμοδιότητες τις συγκεντρώνει το Ιερατείο), τον καταδικάζει σε πέντε λεπτά, τον οδηγεί αμέσως στον Ρωμαίο προκουράτορα Πιλάτο, που ενδίδει στην πίεση του «οργισμένου πλήθους» και τον καταδικάζει σε θάνατο. Όλη η διαδικασία, μαζί με την εκτέλεση-σταύρωση, παίρνει 36 ώρες.

Στον Παύλο, τον «Απόστολο Του», γίνονται σημεία και τέρατα: Οι Ζηλωτές ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Αλλά και οι Σαδδουκαίοι. Γιατί έχουν τόση αγανάκτηση εναντίον του Παύλου; Για τί τον κατηγορούν;
Το βρίσκουμε ξεχασμένο κάπου στις «Πράξεις», μετά την πρώτη του ανάκριση: «Σαδδουκαίοι μεν λένε ότι δεν υπάρχει ανάσταση, ούτε άγγελος, ούτε πνεύμα, οι Φαρισαίοι όμως πιστεύουν και στα δυο. Άναψε τρικούβερτος καυγάς και σηκώθηκαν οι γραμματείς των Φαρισαίων και τσακώνονταν οργισμένοι και λέγανε, "δε βρίσκουμε τίποτα το κακό σ' αυτόν τον άνθρωπο. Αν του μίλησε πνεύμα η άγγελος, μην τα βάζουμε με του Θεό". Επειδή όμως η σύγκρουση πήρε μεγάλες διαστάσεις, φοβήθηκε ο χιλίαρχος μη λιντσαριστεί (διασπασθή) ο Παύλος απ’ αυτούς, διέταξε το στράτευμα να κατεβεί και να τον αρπάξει από τα χέρια τους και να τον οδηγήσει στο στρατόπεδο» (κγ', 8-11).

Ανεπιθύμητος λοιπόν ο Παύλος από όλους, θεωρούμενος ψευδοπροφήτης ή και προδότης, με μοναδικούς συμπαραστάτες του τους γραμματείς των Φαρισαίων που, όπως μας αφηγούνται στις «Πράξεις», τον υπερασπίζονται και έτσι αρχίζει το μαλλιοτράβηγμα. Οι Φαρισαίοι, που κρατούν τη δύναμη του Ιερατείου, είναι σε θαυμάσιες σχέσεις με τις δυνάμεις κατοχής από τον βασιλιά στην αρχή ως τον προκουράτορα αργότερα, που δεν είναι συνήθως Εβραίος και που του δίνουν τη διοίκηση της μικρής αυτής αποικίας σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στην αυτοκρατορία στους διάφορους επεκτατικούς της πολέμους.

Οι «Πράξεις των Αποστόλων» αναφέρουν πως «μια σαρανταριά Ιουδαίοι ορκίστηκαν να 'ναι αναθεματισμένοι και να μη φάνε και να μην πιουν ώσπου να σκοτώσουν τον Παύλο» (κγ' 12-19). Σύμφωνα με την απόφασή τους, θα τον εκτελούσαν την επομένη.
Οι χαφιέδες (στις «Πράξεις των Αποστόλων» τάχα ο ανιψιός) προφταίνουν στον εκατόνταρχο το μαντάτο που σπεύδει στον χιλίαρχο. Και κείνος δίδει την εξής εντολή: «Κάλεσε δυο εκατόνταρχους και τους είπε, ετοιμάσετε διακόσιους στρατιώτες για να πάνε στην Καισαρεία, εβδομήντα ιππείς και διακόσιους λογχοφόρους να ξεκινήσουν στις τρεις το πρωί. Να έχουν μαζί τους και ζώα, να επιβιβάσουν τον Παύλο και να τον παραδώσουν σώο στον ηγεμόνα Φήλικα» (Πράξεις των Αποστόλων, κγ', 23-24).

Ποιά αποστολή περισώζουν οι Φαρισαίοι, στο πρόσωπο του Παύλου; Και ποιόν αξιωματούχο της αυτοκρατορίας διαφυλάσσουν οι ρωμαϊκές αρχές της Ιερουσαλήμ, στο πρόσωπο του επαρχιώτη υπόδικου; Γιατί εδώ γίνεται κανονική επιστράτευση! Και γιατί ο Φήλιξ δίδει εντολές να εξυπηρετούν τον Παύλο και να δέχεται όποιον θέλει στην υποτιθέμενη προφυλάκιση του; Ποιοί είναι οι επισκέπτες του Παύλου; Μα, ο ίδιος ο Φήλιξ (προκουράτορας της μισής Ιουδαίας) με τη γυναίκα του Δρούσιλα, εγγονή του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Αργότερα θα τον επισκεφτεί βασιλική κουστωδία, με τον Αγρίππα και την πριγκίπισσα Βερενίκη, αδερφή της πρώτης. Όλοι αυτοί θα τον κρατήσουν δυο χρόνια στην Καισαρεία, «όπου απαγορεύεται η είσοδος Εβραίων», αναβάλλοντας διαρκώς τη δίκη που απαιτούν οι Ιουδαίοι. Δεν τολμούν όμως και να τον φυγαδεύσουν για να μην προκαλέσουν τον ιουδαϊκό λαό και κυρίως τους Ζηλωτές.
Τελικά θα επινοήσουν την από μέρους του Παύλου «προσφυγή στον Καίσαρα». Το δικαίωμα να δικαστεί κάποιος από τον Καίσαρα το έχουν μόνο οι Ρωμαίοι πολίτες. Έτσι νομιμοποιείται η φυγάδευση του για τη Ρώμη. Ο ίδιος, όπως και όλοι οι προστάτες του, γνωρίζουν πια καλά ότι δεν έχει άλλη λύση και ότι δε θα επιζήσει αν μείνει στην Παλαιστίνη. Το σήριαλ του ταξιδιού, τα θαύματα και οι συζητήσεις του με το θεό είναι γνωστά. Τελειώνοντας ο αφηγητής των Πράξεων μας καθησυχάζει πως όταν ο Παύλος έφτασε στη Ρώμη, σαν υπόδικος υποτίθεται, δεν τον φυλάκισαν: «Όταν μπήκαμε στη Ρώμη, ο εκατόνταρχος παρέδωσε τους φυλακισμένους στο στρατοπεδάρχη. Αλλά επετράπη στον Παύλο να μένει μόνος μαζί με το στρατιώτη που τον φύλαγε... Έμεινε δε ο Παύλος διετίαν ολόκληρη σε δικό του μισθωμένο σπίτι και εδέχετο όλους που τον επισκέπτονταν... χωρίς εμπόδια» (κη', 16 και κη', 30-31).

Εδώ, μ’ έναν περίεργο τρόπο, σταματάει ο οίστρος των περί Παύλου περιγραφών και των θεϊκών επεμβάσεων. Οι βιογράφοι του μας «κόβουν» το συγκινητικότερο. Πώς πέθανε άραγε αυτός ο σκοτεινός και μυστηριώδης φανατικός Εβραίος Ρωμαίος πολίτης και ακόμη φανατικότερος οπαδός του Ιησού; Πολλοί ισχυρίζονται ότι πέθανε σαν μάρτυρας, αλλά κανείς δεν το υποστηρίζει υπεύθυνα.

___________________

Κι όμως, κάτω απ’ αυτή τη σιωπή των Γραφών κρύβεται ένα συναρπαστικό γεγονός της ιστορίας, που μενει θαμμένο στην υποκρισία για αιώνες.

Κάθε φορά που κινδυνεύει ο Παύλος από τους συμπατριώτες του Εβραίους, μέσα ή έξω από τη γη του, εμφανίζονται οι Ρωμαίοι και τον σώζουν. Μη μας διαφεύγει δε, πως όλοι οι διοικητές των επαρχιών -ρωμαϊκών αποικιών– είναι πρόσωπα απολύτου εμπιστοσύνης του κάθε Καίσαρα. Έτσι, όταν το 53-54 ο Παύλος βρίσκεται στην Κόρινθο και ορμούν οι Ιουδαίοι να τον φάνε, τον σώζει ο ίδιος ο κυβερνήτης της Αχαΐας (Ελλάδος) Γαλλίων, αδερφός του Σενέκα, δασκάλου και αργότερα μόνιμου υπουργού του Νέρωνα (Πράξεις των Αποστόλων, XVIII, 12-17). Όταν τον φέρνουν «δέσμιο» στη Ρώμη τον παραδίδουν στο διοικητή της πραιτοριανής φρουράς Αφράνιους Μπούρους, στωικό, φίλο του Σενέκα και σύμβουλο του Νέρωνα. Αυτός θα τον δικάσει και θα τον αθωώσει, φυσικά, σε μια παρωδία δίκης. Αλλά και ο ίδιος ο Παύλος είναι φίλος του Σενέκα. Τι θα πει όμως φίλος του Σενέκα, εκ βαρβάρων; Να σκεφτούμε κάτι σαν κουμπάρος-επαρχιώτης πολιτευτή Αθηνών; Ή, ακόμα χειρότερα μπιστικούς, καταδότες και πληροφοριοδότες των δικτατόρων κι ακόμη χειρότερα των Γερμανών;

Ο άγιος Κυπριανός [4] αποκαλύπτει με συντριβή ότι ο Παύλος ήταν διώκτης κατ' εντολή των Ρωμαίων. Όταν πήγαινε δηλαδή να κατασφάξει στη Δαμασκό, τα «εντάλματα» τά 'παιρνε από τον Ρωμαίο προκουράτορα κι όχι από τον αρχιερέα. Βέβαια, ο άγιος Ιερώνυμος, ο άγιος Αυγουστίνος κι άλλοι, γράφουν ξελιγωμένοι για τις σχέσεις του Παύλου με τον Σενέκα και για την «απόκρυφη» αλληλογραφία τους από οχτώ γράμματα του Σενέκα προς Παύλο και έξι αντίστροφα του Παύλου στον Σενέκα.
Οι διαφόρων ειδών και επιπέδων δούλοι, ευνοούμενοι, κομματάρχες των αφεντικών, ανέκαθεν, μπορεί να ισχυρίζονται πως είναι φίλοι τους. Δυστυχώς όμως εκείνοι ούτε που τους θυμούνται και πολύ λιγότερο τους αναφέρουν. Δεν έχουμε πουθενά, και από κανέναν της εποχής, σημείο αναφοράς περί Παύλου. Ο Παύλος όμως στέλνει χαιρετίσματα από τη Ρώμη, «από τους άγιους του παλατιού του Καίσαρα» (Προς Φιλιππισ. δ', 22). Πολλοί Εβραίοι είναι δούλοι στο παλάτι και στα μεγάλα αρχοντικά της Ρώμης. Ο Παύλος συνδέεται μαζί τους, Ίσως και να 'χουν τοποθετηθεί εκεί με συστάσεις του. Γιατί και στην «Προς Ρωμαίους επιστολή», πριν πάει ο ίδιος στη Ρώμη, στέλνει χαιρετισμούς σε πολλούς και διάφορους.
Ο Παύλος φτάνει στη Ρώμη όταν η άρχουσα τάξη έχει αποφασίσει να ρίξει τον Νέρωνα με κάθε θυσία.

Ο Τάκιτος [5] μάς αποκαλύπτει στα «Χρονικά» του, ότι ο προοριζόμενος σαν διάδοχός του δεν είναι άλλος από τον Σενέκα [6]. «Είχε ψιθυριστεί ότι ο Σούμπριους Φλάβους (χιλίαρχος πραιτοριανών) συνεννοημένος μυστικά με τους εκατόνταρχους (και ο Σενέκας το γνώριζε) θα σκότωνε τον Πίζον [7], αφού ο Πίζον θα σκότωνε το Νέρωνα, και ότι αυτοί θα ανέθεταν την αυτοκρατορία στον Σενέκα, σαν τον ενδεδειγμένο στα ανώτερα αξιώματα, χάρη στις μεγάλες του αρετές, γεγονός που θα δικαιολογούσε την ενέργεια τους» (XV, I, 25).
Είναι πολύ φανερό ότι είχαν το πρόβλημα πως θα δικαιολογούσαν στον λαό το έγκλημά τους. Η εμφάνιση του Παύλου τους δίνει τη λύση. Ότι ο Σενέκας θα τον χρησιμοποιήσει, είναι πια βέβαιο. Τί θα εκμεταλλευτεί όμως; Την αφέλεια του ημιμαθούς βαρβάρου; Τη φιλοδοξία του ή το μίσος του; Τελικά βέβαια δεν ξέρουμε ποιος την έφερε στον άλλον. Γιατί αποκλείεται να αποκάλυψε ο παμπόνηρος Εβραίος στον Σενέκα και το πραγματικό μίσος του κατά των ειδωλολατρών, καθώς και το όνειρο του εβραϊκού επεκτατισμού που υπηρετεί. Πάντως αλληλοεξυπηρετήθηκαν. Ο Παύλος φεύγει αμέσως για την Ισπανία, όπου κυβερνά ο Γκάλμπα. Οι επαρχίες πρέπει να ξεσηκωθούν για να δικαιώσουν την ανατροπή του Νέρωνα. Αμέσως μετά την επιστροφή του Παύλου στη Ρώμη, αρχές του 64, οργανώνεται και ξεσπά η πυρκαγιά της Ρώμης, τέλος του Μαρτίου.

Η φωτιά αρχίζει κατά την απουσία του Νέρωνα στο Άντιο, όπου γεννήθηκε και αγαπούσε πολύ και που απέχει από τη Ρώμη 50 χλμ., απόσταση τεράστια για την εποχή. Αυτό το παραδέχεται και ο Τάκιτος και ο Σουίτων, όπως και ότι ο Νέρων ειδοποιήθηκε μόνο την τέταρτη μέρα, όταν η μισή Ρώμη είχε γίνει στάχτη. Ποιος εμπόδισε τους δούλους να ειδοποιήσουν τον Νέρωνα ενωρίτερα; Πάλι οι παλατιανοί, πιθανότατα. Ο ίδιος ο Σουίτων, εμπαθής και κακόπιστος όσο δεν παίρνει, μας δίδει ένα ατράνταχτο ντοκουμέντο: «...και έκαψε τη Ρώμη. Αυτό κρύφτηκε τόσο λίγο, αφού πολλοί αξιωματούχοι είδαν στα κτήματα τους σκλάβους του διαμερίσματός του (παλατιού) με πυρσούς και στουπιά, αλλά δεν τόλμησαν να τους πιάσουν...». Οι «άγιοι» λοιπόν του Παύλου, που στέλναν από το παλάτι του Καίσαρα τους χαιρετισμούς τους στους Φιλιππισίους, κάνανε καλή δουλειά. Γιατί, τώρα, ο ίδιος ο Παύλος θα εξαφανιστεί αμέσως μετά από τη Ρώμη επί δυο χρόνια; Και γιατί οι Ρωμαϊκες αρχές που πριν τον έσωζαν συνέχεια τώρα δε θα πάψει να τον καταζητούν;

Ο G. Ricciotti [8] θα παραδεχτεί με συντριβή: «Απροσδόκητα ξαναεμφανίζεται ο Παύλος φυλακισμένος στη Ρώμη, απ’ όπου θα στείλει και το δεύτερο του γράμμα προς Τιμόθεο (1,17). Οι συνθήκες που περιβάλλουν τη δεύτερη του σύλληψη είναι πολύ σκοτεινές. Είναι, εξάλλου, σχεδόν βέβαιο ότι αυτή δεν έγινε στη Ρώμη, αλλά κάπου μακριά, όπου βρήκε τον Παύλο η αυτοκρατορική αστυνομία, που τον καταζητούσε, από τότε που εξαφανίστηκε από τη Ρώμη».
Κατά πάσα πιθανότητα, η σύλληψη αυτή συνέβη στην Τρωάδα, γιατί στην δεύτερη επιστολή του προς Τιμόθεο (δ', 13) παρακαλεί τον Τιμόθεο να του φέρει από την Τρωάδα το παλτό, τα βιβλία και τις μεμβράνες που άφησε κει, στο σπίτι κάποιου Κάρπου. Άφησε δηλαδή τα πάντα, οπότε θα 'φυγε κάπως ξαφνικά. Φαίνεται, εξάλλου, καθαρά ότι όλοι του οι παλιοί φίλοι φοβούνται να τον πλησιάσουν: «Ξέρεις ότι στην Ασία όλοι μου γύρισαν την πλάτη» (α' 15) και «στην πρώτη μου απολογία κανείς δε μου συμπαραστάθηκε, αλλά με εγκαταλείψανε όλοι» (δ', 16). Τί έχει κάνει και «ντρέπονται», γι' αυτόν; «Μη ντραπείς για μένα» γράφει (α', 8 ) και ο Ονησιφόρος «δε ντράπηκε για τις αλυσίδες μου» (α', 16).

Αποκαλύφτηκε ότι έπαιξε το παιχνίδι των Ρωμαίων, βάζοντας φωτιά στην πόλη και γι' αυτό φοβούνται να του συμπαρασταθούν ή τον περιφρονούν, γιατί έγινε αφορμή να γίνει ο διωγμός των χριστιανών που ακολούθησε, με αποτέλεσμα να αφανιστούν τόσες οικογένειες; Στην Ασία, λοιπόν, του γύρισαν την πλάτη, γιατί εκείνος γλίτωσε, ενώ οι άλλοι κάηκαν στον ιππόδρομο, οι «άλλοι», που εκείνος ξεσήκωσε να βάλουν τη φωτιά. Όταν πάλι τον πιάνουν, με την κατηγορία του αρχηγού (η αστυνομία τον αναζητεί επί δυο χρόνια σ' όλη την επικράτεια) είναι φυσικό να φοβούνται να τον πλησιάσουν. Και ο ίδιος ξέρει ότι δεν γλιτώνει, «Ο καιρός του χαμού μου έφτασε» (ο.π., δ', 6), όχι πάντως για τη θεολογική ιδεολογία του.

Το γεγονός λοιπόν ότι ο Παύλος ανακατεύεται σε μια πολιτική ίντριγκα από τις βρωμερότερες της ρωμαϊκής ιστορίας, που σκαρώνει η άρχουσα τάξη εναντίον ενός φιλέλληνα, δημοκράτη και λαοφίλητου αυτοκράτορα, όπως αναδύεται ο Νέρων, επιβεβαιώνει ότι ο Παύλος πολιτεύεται το θεό, όπως ομολογεί και ο ίδιος στην κυριολεξία. Και ότι στη Ρώμη δικάζεται, τη δεύτερη φορά, για ποινικό αδίκημα. Απόδειξη ότι οι μεγάλοι απολογητές του χριστιανισμού, ο Τερτυλλιανός, ο Ωριγένης και ο Ευσέβιος της Καισαρείας, σιωπούν για ένα τόσο σημαντικό συμβάν, όπως ο εμπρησμός της Ρώμης, που αποδόθηκε στους χριστιανούς και προκάλεσε τον πρώτο διωγμό εναντίον τους. Όντας κοντά στα γεγονότα δεν τολμούν να τα διαψεύσουν ή, αντίθετα, να τα εκμεταλλευτούν. Και στις δυο περιπτώσεις η αποσιώπηση είναι για μας μια ακόμη επιβεβαίωση της ενοχής. Εξάλλου, τα ιστορικά γεγονότα ακολουθούν με φοβερή συνέπεια.

Ο Ρωμαίος πολίτης Παύλος θα αποκεφαλιστεί, κατά τον Ιερώνυμο, δυο χρόνια μετά τον Σενέκα. Οι ανακρίσεις που άρχισαν μυστικά στο τέλος του 64 (μετά τον εμπρησμό) επισημοποιήθηκαν το 65, οπότε ο Σενέκας, ο Πίζον και πολλοί συγκλητικοί καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι προστάτες του συνωμότη Παύλου έχουν χαθεί. Ο Παύλος το σκάει από τη Ρώμη. Αλλά οι εμπρηστές, που συλλάβανε οι αρχές, καταγγέλλουν ότι αυτός ήταν ο οργανωτής. Ο ίδιος αναφέρεται σε κάποιον«Αλέξανδρο σιδερά που τού 'κανε πολύ κακό και να τώρα που βρίσκεται αλυσοδεμένος σαν κακούργος» (Τιμοθ., θ').
Τον εκτελέσανε λίγο έξω από τη Ρώμη. Όταν έπεσε το κεφάλι του, έκαμε τρία πηδήματα και στο καθένα απ’ αυτά, γίνηκε φυσικά κι από ένα θαύμα. Από τον αποκομμένο λαιμό, αντί για αίμα βγήκε γάλα, κατά τον Ιερώνυμο και την αμορφωσιά του. Για πολλά χρόνια οι Ρωμαίοι είχαν ενώσει τον όρο «χριστιανός» με το επίθετο «εμπρηστής», λέει ο Τερτυλλιανός στην «Απολογία» του. Ο αποκεφαλισμός, τα χρόνια εκείνα, θεωρείται ατιμωτικός θάνατος κοινού εγκληματία που αποκλείει και την ταφή του κατάδικου. Το γεγονός βεβαιώνουν ο Ευσέβιος Καισαρείας και ο Ιερώνυμος, προσδιορίζοντας σαν έτος της εκτέλεσης του το 14ο έτος της βασιλείας του Νέρωνα και δυο χρόνια μετά το θάνατο του Σενέκα. Και αναρωτιόμαστε: Τί απόγινε ο Ρωμαίος «πολίτης» Παύλος; Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ! Άλλα ήταν τα διαπιστευτήρια του: Του χαφιέ των Ρωμαίων κατακτητών.

[Εκτωρ]

1. χωρίς τον Ιησού της Ιστορίας δεν-θα μπορούσε να γεννηθή ο Χριστός της πίστεως

2. Οι πρώτες ομολογίες της εμφανίσεως του Ιησού μετά την ανάσταση στον Πέτρο και στους Δώδεκα και στους "πεντακόσιους αδελφούς" ανάγονται πιθανώς στό 33 μ.Χ.- δηλαδή πρόκειται γιά μια σπάνια στην Ιστορία ομολογία γεγονότος μέσα σε τρία μόλις χρόνια από την πραγματοποίηση του.

1. Με την ίδια λογική, υπάρχει και ο Βασιλιάς Αρθούρος, ο Μέρλιν, το Εξκάλιμπερ κτλ.

2. Με την ίδια λογική, ίσως είναι ακόμα ζωντανός ο Έλβις Πρίσλει. Επίσης πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν δει το Τέρας του Λοχ Νες, τον Γιέτι το χιονάναθρωπο των Ιμαλαίων κτλ.

Ασ'το, δεν το σώζεις.

[Κόκκορας]

βρε λέμε πριν το 61 "ολοι σας"λεγατε πως γινεται ολοκληρος επαρχος οπως ο ποντιος πιλατος και να μην εχουμε πηγες αλλες πλην των "εβραικων και χριστιανικων"(sic)->οποτε δεν συνεβη η ιστορια του Χριστου

ε και ηρθε η πετρα


αληθεια ξερετε πολλες αρχαιες ιστοριες να εχουν τοσες πολλες και διαφορετικες πηγες(ξεχνατε και τις επιστολες του Παυλου,στις οποιες εξιστορειται ολη η ιστορια του Χριστου) και μαρτυρες;
μην αναφερουμε τις προφητειες της Π.διαθηκης και τους Αγιους χιλιαδες χρονια τωρα μεχρι τις μερες μας και σας ..."νευριασω"

τελος παντων

[Thor]

Διαβασε λιγο παραπανω ρε Κοκκορα για τον Παυλο,δικη του ''εμπνευση'' ειναι ο χριστιανισμος,ειναι δυνατον να μην την υποστηριξει με την υπαρξη του υποτιθεμενου Χριστου;

[nostromos]

b46ffce0.jpg (6.31 KiB) Προβλήθηκε 236 φορές

[sharp]

b46ffce0.jpg

[Μπίστης]

Διαβασε λιγο παραπανω ρε Κοκκορα για τον Παυλο,δικη του ''εμπνευση'' ειναι ο χριστιανισμος,ειναι δυνατον να μην την υποστηριξει με την υπαρξη του υποτιθεμενου Χριστου;

Να διαβάσει βιβλία κάποιων που δεν τον καταλαβαίνουν και θεωρούν ότι έφτιαξε κάτι τερατώδες όπως ο Μωάμεθ ;

Είναι δική του έμπνευση ; στα Ευαγγέλια και τις υπόλοιπες επιστολές Αποστόλων λέγεται κάτι διαφορετικό που το ιδιοποιήθηκε ;

[Μπίστης]

-Δεν υπάρχουν κοσμικές αποδείξεις του 1ου αιώνα ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε. Όλες οι πηγές είναι είτε χριστιανικές είτε εβραϊκές.

οποτε δεν μας κανουν ε;

Πρέπει να αναφέρεται σε Γαλατικά και Βρετανικά κείμενα

[Κόκκορας]

Διαβασε λιγο παραπανω ρε Κοκκορα για τον Παυλο,δικη του ''εμπνευση'' ειναι ο χριστιανισμος,ειναι δυνατον να μην την υποστηριξει με την υπαρξη του υποτιθεμενου Χριστου;

Να διαβάσει βιβλία κάποιων που δεν τον καταλαβαίνουν

ναι αυτό θα κάνω! θα τρεξω