Πότε πήγαμε από το "υπάρχει" στο "είναι υπαρκτό για εμένα" ;
Πριν είπες ότι κάτι υπάρχει επειδή και μόνο το αντιλαμβάνεται ο νους μας. Δεν είπες ότι κάτι υπάρχει για *κάποιον* επειδή και μόνο το αντιλαμβάνεται αυτός ο *κάποιος*. Έχουν καμία σχέση οι δύο αυτές διατυπώσεις ;
Μετατοπίζεις συνέχεια την θέση σου με κάθε απάντηση.
Η πέτρα θα μπορούσε να υπάρχει θα μπορούσε και όχι. Κάποιος μπορεί να αντιληφθεί και τις δύο καταστάσεις. Ποιες από τις δύο ισχύει ;Μόλις μου μίλησες για μία πέτρα σε ένα μακρινό πλανήτη. Την επισήμανες ως υπαρκτή.
Κι εγώ την αντιλήφθηκα και σου απάντησα ναι.
Ταυτίζεις την δυνατότητα ύπαρξης με την ύπαρξη. Το μυαλό μπορεί να αντιληφθεί ως πιθανές άπειρες καταστάσεις χωρίς αντίκρισμα στην πραγματικότητα. Με το σκεπτικό σου όλες οι πιθανές εναλλακτικές υπάρχουν εξίσου με την πραγματικότητα !