Phorum.com.gr

Είναι μια δυσάρεστη σκέψη. Κι'αν για τους θρήσκους υπάρχει μια παρηγοριά -- η σκέψη ότι θα συνεχίσουν να ζουν, σε έναν καλύτερο κόσμο -- για μας τους άθεους, που ξέρουμε την αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα να μας δίνει ελπίδα, και η ιδέα του θανάτου είναι 1000 φορές πιο βασανιστική.

Πως την αντιμετωπίζετε αυτή τη βεβαιότητα, τη βεβαιότητα πως μια μέρα θα εξαφανιστείτε για πάντα;

Προσωπικά, δεν έχω βρει τρόπο να την αντιμετωπίσω. Ακόμα και σήμερα, είναι βράδια που βλέπω εφιάλτες. Εσείς τι κάνετε;

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, δεν μας απασχολεί. Όπως δεν μας απασχολεί πως δεν πεταμε.καλα θα ήταν, αλλά τι να κάνουμε. Έτσι, καλά θα ήταν να ζούσαμε για πάντα, μόνο εμείς βέβαια, όχι οι άλλοι, γιατί μετά θα έμπλεκε το θέμα, αλλά αφού δε γίνεται,απλα έχουμε γνώση της θνητοτητας μας, και προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή όσο καλύτερη γίνεται, για εμάς, τους δικούς μας και τους συνανθρώπους μας, όσο ζούμε.

Σκεφτομαι οτι το παθαν και αλλοι.

Αλλα...η επισημη απαντηση ειναι πως με την συνειδητοποιηση της μιας ζωης...προσπαθουμε να την ζησουμε οσο καλυτερα μπορουμε

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: ↑

31 Μαρ 2022, 17:50

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, δεν μας απασχολεί. Όπως δεν μας απασχολεί πως δεν πεταμε.καλα θα ήταν, αλλά τι να κάνουμε. Έτσι, καλά θα ήταν να ζούσαμε για πάντα, μόνο εμείς βέβαια, όχι οι άλλοι, γιατί μετά θα έμπλεκε το θέμα, αλλά αφού δε γίνεται,απλα έχουμε γνώση της θνητοτητας μας, και προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή όσο καλύτερη γίνεται, για εμάς, τους δικούς μας και τους συνανθρώπους μας, όσο ζούμε.

Εμένα πάντως δε με παρηγορεί αυτό.

Εκτωρ έγραψε: ↑

31 Μαρ 2022, 17:45

Είναι μια δυσάρεστη σκέψη. Κι'αν για τους θρήσκους υπάρχει μια παρηγοριά -- η σκέψη ότι θα συνεχίσουν να ζουν, σε έναν καλύτερο κόσμο -- για μας τους άθεους, που ξέρουμε την αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα να μας δίνει ελπίδα, και η ιδέα του θανάτου είναι 1000 φορές πιο βασανιστική.

Πως την αντιμετωπίζετε αυτή τη βεβαιότητα, τη βεβαιότητα πως μια μέρα θα εξαφανιστείτε για πάντα;

Προσωπικά, δεν έχω βρει τρόπο να την αντιμετωπίσω. Ακόμα και σήμερα, είναι βράδια που βλέπω εφιάλτες. Εσείς τι κάνετε;

Αν και νομίζω ότι είσαι τρολ, αν είσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά η ιδέα του θανάτου δεν θα έπρεπε να σε τρομάζει, αντιθέτως, μπορεί κανείς να πει ότι είναι η μόνη λογική λύση το να αυτοκτονήσει.

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: ↑

31 Μαρ 2022, 17:50

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, δεν μας απασχολεί. Όπως δεν μας απασχολεί πως δεν πεταμε.καλα θα ήταν, αλλά τι να κάνουμε. Έτσι, καλά θα ήταν να ζούσαμε για πάντα, μόνο εμείς βέβαια, όχι οι άλλοι, γιατί μετά θα έμπλεκε το θέμα, αλλά αφού δε γίνεται,απλα έχουμε γνώση της θνητοτητας μας, και προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή όσο καλύτερη γίνεται, για εμάς, τους δικούς μας και τους συνανθρώπους μας, όσο ζούμε.

Έχει επιπλοκές όμως αυτό - πρακτικά μηδενίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής και καταρρίπτει όλο το 'ηθικό' πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το είδος μας.

Αν δεν υπάρχει τίποτα μετά (που να περιλαμβάνει το στοιχείο της εμπειρίας γιατί κατά τα άλλα πάντα υπάρχει συνέχεια), η σύντομη ζωή των 80 χρόνων δεν αξίζει τίποτα. Ίσως μια ζωή των 4000-5000 χρονων να αποκτά μια μικρή αξία και μια ζωή τους ενός εκατομμυρίου ετών κάποια μεγαλύτερη...

Αν και είμαι ένθεη, σκέφτομαι ότι έχουν πεθάνει πολλοί άσημοι και διάσημοι, αγαπημένα πρόσωπα, αυτοί που αψήφησαν τον θάνατο για να ζω σ' αυτή την χώρα, ότι πεθαίνουν παιδιά από πείνα και κακουχίες, σε πολέμους.
Επίσης αν διαλυθεί το πέπλο και δεις με άλλα μάτια τον κόσμο, δεν μοιάζει τόσο επιθυμητός.

Ποια παρηγοριά ρε τύπε; Ποιος σου εγγυήθηκε ότι θα πάτε σε καλύτερους κόσμους;

Εμείς που πουλήσαμε την ψυχή μας στον Σατανά, μαλάκες είμαστε;

Διαβάζοντας Επίκουρο.

Προσωπικά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Αν και κατά καιρούς το κάνω και με χαλάει. Ώρες ώρες εύχομαι να πιστευα

Green Dragon έγραψε: ↑

31 Μαρ 2022, 18:20

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: ↑

31 Μαρ 2022, 17:50

Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, δεν μας απασχολεί. Όπως δεν μας απασχολεί πως δεν πεταμε.καλα θα ήταν, αλλά τι να κάνουμε. Έτσι, καλά θα ήταν να ζούσαμε για πάντα, μόνο εμείς βέβαια, όχι οι άλλοι, γιατί μετά θα έμπλεκε το θέμα, αλλά αφού δε γίνεται,απλα έχουμε γνώση της θνητοτητας μας, και προσπαθούμε να κάνουμε τη ζωή όσο καλύτερη γίνεται, για εμάς, τους δικούς μας και τους συνανθρώπους μας, όσο ζούμε.

Έχει επιπλοκές όμως αυτό - πρακτικά μηδενίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής και καταρρίπτει όλο το 'ηθικό' πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το είδος μας.

Αν δεν υπάρχει τίποτα μετά (που να περιλαμβάνει το στοιχείο της εμπειρίας γιατί κατά τα άλλα πάντα υπάρχει συνέχεια), η σύντομη ζωή των 80 χρόνων δεν αξίζει τίποτα. Ίσως μια ζωή των 4000-5000 χρονων να αποκτά μια μικρή αξία και μια ζωή τους ενός εκατομμυρίου ετών κάποια μεγαλύτερη...

Τίποτε δε μηδενίζει σε κοινωνικό πλαίσιο. Αν νιώθει οποιοσδήποτε πως είναι μάταιο να ζει αφού κι αυτός θα χαθεί μέσα στη λήθη, πρόβλημα του. Αν θέλει να πιστεύει σαχλαμάρες για να του δίνει κουράγιο, δικό του θέμα. Απλά μη θέλει να τον παίρνουμε στα σοβαρά. Ας δούμε τη ζωή ποιοτικά, και όχι ποσοτικά, όπως της αξίζει, και στα οποία χρόνια ζήσουμε, ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε καλύτερη για τα παιδιά μας, η έστω να μην κάνουμε κακό στους άλλους. Το ότι έχεις γνώση του θανάτου σου μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικα, πως δεν έχει αξία η απλή επιβίωση, αφού κάποτε θα λήξει, αλλά κάτι ανώτερο.

Gewponos90 έγραψε: ↑

31 Μαρ 2022, 18:34

Προσωπικά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Αν και κατά καιρούς το κάνω και με χαλάει. Ώρες ώρες εύχομαι να πιστευα

+1

Ο βιολογικός θάνατος είναι κάτι αναπόφευκτο. Το διακύβευμα είναι να έρθει σε μία ηλικία που θα αισθάνεσαι πλέον γεμάτος έχοντας ζήσει μία καλή ζωή, και αν είσαι θαρραλέο πνεύμα να τον νικήσεις αφήνοντας πίσω σου κάτι που θα εμπνεύσει τις επόμενες γενιές στον βαθμό που θα σε μνημονεύουν και θα μαθαίνουν για τα πεπραγμένα σου.

Έχω πάψει να αγχώνομαι για πράγματα που δεν μπορω να ελέγξω.
Μετά από αρκετά μέσα έξω στα νοσοκομεία έχω αποδεχθεί ΑΠΌΛΥΤΑ και με ηρεμία κάποια θέματα.

Ο κανόνας είναι ένας:
Αν με θάψουν με χριστιανικη κηδεία ( το πιθανότερο) το σίγουρο είναι πως η νεκροφόρα ΔΕΝ θα έχει κοτσαδορο με τρέιλερ για να φορτώσει ότι έχω στην κατοχή μου για να τα πάρω μαζί μου.

Αν και δεν είμαι άθεος , με παρηγορεί η σκέψη ότι μπορεί κάποιοι από τους απογόνους μου να ανήκουν σε γενιά που θα έχει νικήσει αυτόν τον εχθρό . Επίσης , έχω σκεφτεί μία θεωρία ότι ίσως πεθαίνει πραγματικά μόνο όποιος δεν κάνει απογόνους - ίσως αυτός που κάνει μετά από κάποιες γενιές μετεμψυχώνεται , δεδομένου ότι κρατούμε μέσα μας στοιχεία και συμπεριφορές από πολύ μακρινούς μας προγόνους και δεδομένου ότι κάθε ημέρα που ξυπνάς το πρωί μέχρι τα εξήντα σου , η φύση σε ωθεί να κάνεις παιδιά , δεν μπορεί κάποιος λόγος θα υπάρχει εκτός της συνέχειας του είδους . Γιατί να υπάρχει το είδος ;
Οπότε πρέπει να κάνουμε παιδιά , το μόνο σίγουρο .
Κατά τα άλλα δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα να κλαίμε , όταν είμαστε τόσο ηλίθιοι που ασχολούμαστε με σαχλαμάρες αντί να ενώσουμε την νοημοσύνη μας με κάθε τρόπο , άνευ ηθικής , ώστε να μπορέσουμε σιγά σιγά να σκοτώσουμε τον θάνατο . Τουλάχιστον τον προγραμματισμένο ( παθολογικά αιτία / γήρας ) . Άλλο να γνωρίζεις ότι θα πεθάνεις αν σε πατήσει φορτηγό και άλλο ότι είσαι καταδικασμένος εκ γεννηθείς .