Πνευματική ανάπτυξη και μεταθανάτια ζωή

[Magistrus]

Με αφορμή ένα σοβαρό περιστατικό υγείας που πέρασε πρόσφατα ένας στενός συγγενής μου άλλαξε τελειως ο τρόπος που βλέπω τη ζωη.
Ένιωσα για πρώτη φορά τα χνώτα του Χάρου στο πρόσωπο μου, το ψυχρό άγγιγμα του στη ψυχη μου, τη βιαιότητα της Φύσης στο κάλεσμα του χρονου..
Και ξαφνικά το κεφάλι μου γέμισε με όλα αυτα τα διαχρονικα αναπάντητα φιλοσοφικά ερωτηματα που μας γεμίζουν φόβο. Απο πού ήρθαμε; γιατι ζουμε; έχει νόημα η ζωή μας; Υπάρχει ζωή μετα το θάνατο; Υπάρχει ψυχή; Υπάρχει Θεός; Τι σχέση έχουμε με τους άλλους ανθρωπους; Υπάρχουν άγγελοι και δαίμονες; Παράδεισος και Κόλαση;

Απο παλιά είχα διαβάσει βασικές αρχές Φιλοσοφίας, Ψυχολογιας, Θρησκειολογίας, μέχρι και Κβαντική Φυσική.. αλλα το αποτέλεσμα ήταν να μην πάρω απαντήσεις παρα υποδείξεις, θεωρίες και περισσότερα ερωτήματα. Πλέον έχω καταλήξει σε κάποια πράγματα αλλα όπως είναι φυσικό δέν πιστευω σε τίποτε για να παραμεινω αντικειμενικός και ανοιχτός..
Τώρα τελευταία έπεσα πάνω στην μέθοδο της "ενεργητικής φαντασίας" του Κάρλ Γιουνγκ και στη θεωρία του περι "συλλεκτικού ασυνειδήτου". Ο μεγάλος αυτός ψυχολόγος είχε διαβάσει πάρα πολύ Αλχημεία πράγμα που με παραξένεψε αλλά κέντρισε το ενδιαφέρον μου τα περι μετασχηματισμου της Συνείδησης. Με έχει βοηθήσει να καταλάβω πολλά πράγματα και παράλληλα να ψάξω σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις για αυτα που υποψιάζομαι.

Καταρχην πρεπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλες οι θρησκείες δεν είναι τιποτε άλλο απο πρωτόγονα αρχέτυπα που κληρονομούμε απο τους προγόνους μας τη στιγμή που θα γεννηθουμε και βρίσκονται αποθηκευμένα στο συλλεκτικό μας ασυνείδητο, το οποιο είναι ξέχωριστο απο το ασυνείδητο με τις προσωπικές μας μνημες. Για παράδειγμα το αρχέτυπο της μητρότητας που ειναι και το πιο βασικό εκδηλώνεται στο πρόσωπο της φυσικής μητέρας, της θετής μητέρας, της γιαγιας αλλά και μεταφορικά σε ένα ναο σε μια εκκλησια σε μια θηλυκή θεότητα όπως η Ισιδα και η Παναγία. Είναι σάν τις κλάσεις στον προγραμματισμο που δημιουργουν τα αντικείμενα.

(συνεχειζεται)

[Magistrus]

Με αφορμή ένα σοβαρό περιστατικό υγείας που πέρασε πρόσφατα ένας στενός συγγενής μου άλλαξε τελειως ο τρόπος που βλέπω τη ζωη.
Ένιωσα για πρώτη φορά τα χνώτα του Χάρου στο πρόσωπο μου, το ψυχρό άγγιγμα του στη ψυχη μου, τη βιαιότητα της Φύσης στο κάλεσμα του χρονου..
Και ξαφνικά το κεφάλι μου γέμισε με όλα αυτα τα διαχρονικα αναπάντητα φιλοσοφικά ερωτηματα που μας γεμίζουν φόβο. Απο πού ήρθαμε; γιατι ζουμε; έχει νόημα η ζωή μας; Υπάρχει ζωή μετα το θάνατο; Υπάρχει ψυχή; Υπάρχει Θεός; Τι σχέση έχουμε με τους άλλους ανθρωπους; Υπάρχουν άγγελοι και δαίμονες; Παράδεισος και Κόλαση;

Απο παλιά είχα διαβάσει βασικές αρχές Φιλοσοφίας, Ψυχολογιας, Θρησκειολογίας, μέχρι και Κβαντική Φυσική.. αλλα το αποτέλεσμα ήταν να μην πάρω απαντήσεις παρα υποδείξεις, θεωρίες και περισσότερα ερωτήματα. Πλέον έχω καταλήξει σε κάποια πράγματα αλλα όπως είναι φυσικό δέν πιστευω σε τίποτε για να παραμεινω αντικειμενικός και ανοιχτός..
Τώρα τελευταία έπεσα πάνω στην μέθοδο της "ενεργητικής φαντασίας" του Κάρλ Γιουνγκ και στη θεωρία του περι "συλλεκτικού ασυνειδήτου". Ο μεγάλος αυτός ψυχολόγος είχε διαβάσει πάρα πολύ Αλχημεία πράγμα που με παραξένεψε αλλά κέντρισε το ενδιαφέρον μου τα περι μετασχηματισμου της Συνείδησης. Με έχει βοηθήσει να καταλάβω πολλά πράγματα και παράλληλα να ψάξω σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις για αυτα που υποψιάζομαι.

Καταρχην πρεπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλες οι θρησκείες δεν είναι τιποτε άλλο απο πρωτόγονα αρχέτυπα που κληρονομούμε απο τους προγόνους μας τη στιγμή που θα γεννηθουμε και βρίσκονται αποθηκευμένα στο συλλεκτικό μας ασυνείδητο, το οποιο είναι ξέχωριστο απο το ασυνείδητο με τις προσωπικές μας μνημες. Για παράδειγμα το αρχέτυπο της μητρότητας που ειναι και το πιο βασικό εκδηλώνεται στο πρόσωπο της φυσικής μητέρας, της θετής μητέρας, της γιαγιας αλλά και μεταφορικά σε ένα ναο σε μια εκκλησια σε μια θηλυκή θεότητα όπως η Ισιδα και η Παναγία. Είναι σάν τις κλάσεις στον προγραμματισμο που δημιουργουν τα αντικείμενα.

Είναι φανερό λοιπον ότι οι θρησκείες περισσότερο έχουν να κάνουν με τη συνοχή των ανθρωπινων κοινωνιών, νόμους και κανόνες ηθικής, αντιμετωπιση των φόβων μας παρα με την Αλήθεια. Σαφώς όλες είναι χρήσιμες και περιέχουν σπερματικές αληθειες αλλά δέν έχουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα μου. Απαντουν με μιά οπτική γωνία και όχι σφαιρικά. Για παράδειγμα δέν μπορεί ένας σύγχρονος άνθρωπος να πειστεί ότι οι πρωτόπλαστοι ήταν δύο άτομα αντιθετου φύλου που ζουσαν σε ένα κήπο και ξεγελάστηκαν απο έναν Οφι να φάνε το καρπο της Γνώσης και να ζουν καταραμένοι στην εξορία της Γης. Πιο πιθανον είναι ο άνθρωπος να προέρχεται απο άλλα ζώα και να απέκτησε καποια στιγμή τη Γνώση να κάνει επιλογές και την επιγνωση του θανάτου του όταν εξελιχτηκε ο εγκέφαλος του.

Ο άνθρωπος ζεί μέσα στις ψευδαισθήσεις των αισθήσεων του και φτιάχνει ο καθένας μας την πραγματικότητα του. Ακόμα και τα γράμματα, οι αριθμοί, οι μονάδες μέτρησης, οι ενεργειες, τα σχήματα δέν είναι τίποτε άλλο απο σύμβολα. Σίγουρα αισθανόμαστε ότι υπάρχουν στο Σύμπαν πολλά περισσότερα απο όσα μπορουμε να αντιληφθουμε αλλά μόνο θεωρίες μπορούμε να έχουμε. Ετσι και γώ αισθάνομαι ότι αυτο που λέμε "Πραγματικός Εαυτός" (Inner Self) βρίσκεται σε άλλη σφαίρα ύπαρξης. Ας την πούμε πνευματική, αστρική ή όπως αλλιως θέλουμε.. Σιγουρα δέν ειναι εδώ στη Γή. Στη Γή, δηλαδή στην ύλη δέ βρίσκεται παρα μια προβολή της ύπαρξής μας με αποστολη.. την αυτογνωσια! Η συμμετρία βρίσκεται παντου στο Σύμπαν. Απο το φθαρτό σώμα μας μέχρι τους γαλαξίες.. Κατα αναλογο τρόπο αυτο που αντιλαμβανόμαστε ως μικρόκοσμος και μακροκοσμος δεν ειναι τίποτε άλλο απο είδωλα όπως αυτα που προκύπτουν μεταξύ δύο καθρεπτών που "κοιτιουνται". Η γέννηση και ο θάνατος είναι επίσης παντού στο Σύμπαν ώς συνέχεια της ζωής σάν κύκλος χωρις αρχή και τέλος αλλά μόνιμη διάρκεια.

Καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος εξελίσεται διανοητικά ακριβως γιατι έχει αισθήματα, φόβους, ανησυχιες αλλά έχει την τάση του ανθρωπομορφισμού των ενεργειών και εννοιών. Νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου ή ίσως και η μόνη μορφή ζωής με διανοητικότητα στο Συμπαν. Εχει πειστεί ότι υπάρχει κάποιο τελειο υπερφυσικό ον με συναισθήματα που ασχολείται συνέχεια με το είδος του.. Αραγε μετα τον υλικό μας θάνατο υπάρχει τιποτε απο όλα αυτα; Δέν νομιζω. Θεός σιγουρα υπάρχει στο Σύμπαν αλλα όχι έτσι οπως τον φανταζόμαστε στις θρησκείες. Σίγουρα υπάρχει κάποιος Θεός που διατηρει με τους νόμους του σε κίνηση και εξέλιξη το Σύμπαν. Δέν ειναι όμως πιο πιθανόν ο άνθρωπος να είναι απλώς ένα μικρό γρανάζι στο τεράστιο (αλλά όχι άπειρο) μηχανικο μας Σύμπαν;

(συνεχιζεται)

[Magistrus]

Γνωρίζουμε σήμερα ότι όλες οι μορφές ζωής στη Γή προέρχονται απο την ίδια πηγή. Ολοι οι συμπαντικοι νόμοι ισχύουν το ιδιο σε ολες τις διαστάσεις. Και μετά το θάνατο μας δέν έχουμε ουτε συναισθήματα ουτε αισθήσεις. Συνεπώς υπάρχει κάποια ανώτατη αρχή που διατηρεί το Συμπαν σε ισορροπια κινηση και εξέλιξη. Απο κάπου προέρχονται ολα αυτα τα πράγματα. Δέν πρέπει ομως να χρησιμοποιουμε ανθρωπομορφισμο για να ορισουμε την έννοια του Θεού. Ουτε ειμαστε σιγουροι οτι μας αγαπάει ή μας μισει. Αυτα ειναι ανθρωπινα χαρακτηριστικα που αποδιδουμε στο Θεό επειδή δέν τον κατανοουμε. Οι συμπαντικές δυνάμεις δέν έχουν ούτε ηθική ούτε αισθήματα ούτε γνωρίζουν καλο-κακό. Συνεπώς αυτο που λέμε "θεανθρωπινη ένωση" ή "σωτηρια της ψυχής" έχει να κάνει με την κατανόηση του Πραγματικου μας Εαυτου μετα θάνατον παρά με το Θεό.

[Magnus3]

[Magistrus]

Η προσωπική μου γνώμη λοιπον είναι ότι οι θρησκείες έχουν να κάνουν περισσότερο με την υλική ζωή μας παρά με την πνευματική. Ειναι απαραίτητες για την κοινωνική συνοχή με τους κωδικες συμπεριφορας, ηθικούς νόμους, ανθρωπισμο και τα σχετικά. Η πνευματική μας όμως ανάπτυξη είναι ιδιωτική υπόθεση και πάνω απο ολες τις θρησκειες. Το μόνο ενδιαφέρον σε ολες τις θρησκείες είναι το κομμάτι του μυστικισμού. Όσο περισσότερα πράγματα διαβάζουμε για το μυστικισμό απο την εποχή της αρχαίας Αιγύπτου και Βαβυλωνίας μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε οτι γενικά λένε τα ίδια πράγματα και χρησιμοποιούν παρόμοιες τεχνικές. Οι τεχνικές έχουν σκοπό να αλλάξουν τη συνειδητότητα μας για να διαλυθεί το Εγώ μας και να διευρυνθει η αντίληψή μας για να κατανοήσουμε καλύτερα το Σύμπαν. Απο την άποψη αυτη ο καθένας μας είναι μοναδικός γιατι δέν μπορούμε ποτέ να έχουμε τα ίδια βιώματα. Εδώ προκύπτει λοιπον το ερώτημα. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη ψυχοπνευματική μας διάσταση για να δούμε πέρα απο τα όρια μας; Ή μήπως όλα είναι δημιουργήματα του εγκεφάλου μας; Υπάρχει άλλη μορφή ζωής στο πνευματικό επίπεδο όπως οι άγγελοι και δαίμονες των θρησκειών ή είναι απλώς δημιουργήματα της ανθρωπινης φαντασίας που χρησιμοποιούνται για να αντιπροσωπεύσουν ενεργειες;

Αν κάποιος αυτο-υπνωτιστεί και μπεί στο υποσυνείδητό του μπορει να δημιουργήσει με τη φαντασία του "οντότητες" και να κάνει διάλογο μαζί τους. Δεν μιλάω για όνειρα ούτε παθητική φαντασια. Αυτη είναι η ενεργητική φαντασία του Γιουνγκ. Αν κάποιος πεθάνει κλινικά στο νοσοκομείο αλλά επανέλθει στη ζωή και αρχίζει να μιλάει για άγγελους φώς στο τουνελ και πνεύματα νεκρών τότε είναι όλα ψευδαισθησεις προιοντα του εγκεφάλου λογω της τραυματικής εμπειρίας. Τα ίδια μπορει να πεί και ένας ναρκομανής στο νοσοκομείο απο υπερβολική δόση οποτε βλεπει το brain tunneling και τον εαυτό του να γίνεται μαύρο σημείο που πιθανον να συναντά νεκρους φίλους του τοξικομανείς..
Αν πάλι κάποιος υποστηρίξει ότι κατάφερε να "υλοποίησει" αγγέλους πνεύματα με ένα σύστημα αποκρυφισμου τότε πιθανότατα έχει χρησιμοποιησει ψυχοτρόπες ουσίες ή βαθύ διαλογισμό και πρόκεται για δημιουργήματα της φαντασίας του. Γενικά το αρχέτυπο της σκιάς στο ατομικό και συλλογικό μας ασυνείδητο χρησιμοποιούταν ανέκαθεν για να προσωποποιήσει το παραφυσικό.

[Magistrus]

Υπάρχει λοιπον άλλη μορφή ζωής στο Σύμπαν εκτός απο τη Γή; Είναι πιθανον ότι υπάρχει. Η συνταγή της ζωής πάνω στη Γη είναι πολύ απλή: άνθρακας, οξυγόνο, άζωτο, και υδρογόνο, με λίγο φώσφορο, σίδηρο, κάλιο και νάτριο για ποικιλία. Η πολυπλοκότητά της όμως βασίζεται στον άπειρο σχεδόν αριθμό των συνδιασμών που σχηματίζουν μεταξύ τους τα απλά αυτά στοιχεία. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο που δέν μπορούμε να κατανοήσουμε η αρχική μορφή ζωής βασισμένη στο RNA, δηλαδή μονοκύτταρος μικροοργανισμός κατάφερε να κλωνοποιηθεί και να δημιουργήσει τα δύο φύλα αρσενικό και θηλυκο και να κάνει σέξ ώστε να πολλαπλασιαστει.. Σιγουρα έπαιξαν ρόλο οι κλιματικές αλλαγές στην επιφάνεια της Γής αλλά αυτό είναι απίθανο να έγινε τυχαία.. Δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο στο Συμπαν.
Επομένως κατα τον ίδιο τρόπο ειναι λογικό να σχηματιστηκαν και άλλες μορφες ζωής στους τόσους γαλαξιες που υπάρχουν στο Σύμπαν. Τώρα να έρθουμε σε επαφή με αυτές τις μορφές ζωής είναι εξαιρετικά δύσκολο λογω του κύκλου ζωης και θανατου που κυριαρχει στο Συμπαν. Γνωρίζουμε ότι ο Ηλιος θα σβήσει καποια στιγμη και θα εξαφανιστεί ο γαλαξίας μας. Πιθανον ο γαλαξίας μας να συγκρουστει με κάποιον άλλο γαλαξία και να συγχωνευτουν.. Ειναι πιθανον αυτές οι μορφές ζωης να μην έχουν κατασκευαστεί με βάση τον άνθρακα όπως στην επιφάνεια της Γής. Υπάρχει πιθανότητα να έχουν αυτες οι άγνωστες μορφες ζωής ανώτερη νοημοσύνη απο τον άνθρωπο; Ο άνθρωπος είναι απλώς ένας κρίκος της εξέλιξης. Συνεπώς οταν ένας άλλος μονοκύτταρος οργανισμός αρχισει να εξελίσεται σε ένα άλλο πλανητη είναι πιθανόν να παράγει είδη ζωής πολύ ανώτερης νοημοσύνης απο τον άνθρωπο. Βλέπουμε λοιπον ότι με πολύ ευκολία μιλάμε για τον θάνατο ώς το μόνιμο και παντοτινό τέλος μας (μηδενισμός) αλλα παντου στο Συμπαν ο θάνατος είναι στην ουσία η δημιουργία μιας νέας ανώτερης μορφής ζωής.

[Magistrus]

Καθένας έχει θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά στο χαρακτήρα του τα οποία κληρονομεί απο τους γονείς του. Καθένας μας έχει τη καλή και την κακή πλευρά του. Δέν υπάρχει τίποτε μεμπτο σε αυτο. Τίποτε στη Φύση δεν είναι τέλειο. Αντιθέτως παντού υπάρχουν αντίθετες δυνάμεις που αλληλοσυμπληρώνονται και βρίσκονται σε ισορροπία. Συνεπώς δέν μπορούμε να γνωρίσουμε τον πραγματικό εαυτό μας μόνο μέσα απο τα θετικά στοιχεια. Πρέπει να γνωρισουμε και τα αρνητικά. Δέν θα απαλαχτούμε ποτέ μας απο τα αρνητικά στοιχεία. Κανένας μας δέν θα γίνει "Αγιος" ούτε θα αφήσουμε αυτο το κόσμο καλύτερο απο ότι τον βρήκαμε. Συνεπώς η πνευματική ανάπτυξη θα έρθει με προαγωγή των θετικών μας στοιχείων, με σωστή διαχείρηση των αρνητικών μας στοιχείων και με αντιμετώπιση των φόβων μας. Ο μεγαλύτερος φόβος που βιώνουμε τη πρώτη και τελευταία στιγμή της ζωής μας και απλώς κοροιδεύουμε τον εαυτό μας ότι δέν υπάρχει κατα τη διάρκεια της ζωής μας έιναι ο φόβος του θανάτου.

Memento mori. Ο φόβος του θανάτου προέρχεται απο την άγνοια μας. Το γεγονός ότι υπάρχουμε ώς άνθρωποι μας αρκεί και δέν μας νοιάζει τόσο πολύ να μάθουμε τί είμασταν πριν γεννηθούμε. Οταν πεθάνουμε όμως; Αυτό μας νοιάζει και παρανοιάζει. Δέν μπορούμε να φανταστούμε το κόσμο να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς εμας. Το παράδοξο εδώ είναι ότι η ζωή μας φαίνεται γλυκειά και με χαρές. Πέρνουμε για παράδειγμα απο τις 1000 στιγμές που ζησαμε τις 10 καλές και ξεχνάμε τις 990 κακές. Γιατι η ζωή είναι πόνος άσχετα τι έχει ζήσει ο καθένας μας. Και καθόμαστε και σκεφτόμαστε.. τί έγιναν όλες αυτές οι καλές και κακες στιγμές; Μνήμες. Διδάγματα.

Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας. Ωστόσο λίγα είναι αυτά που έχουν πραγματική αξία και μας χρειάζονται πραγματικά. Μπορούμε να τα βρούμε με ένα απλό ερώτημα: Πόσο σημαντικό θα είναι αυτο που θα κάνω την ημέρα του θανάτου μου;
Χαράζουμε την πορεία της ζωής με τις επιλογές που κάνουμε. Καλές και κακές προς αναζήτηση της ευτυχιας. Το έργο μας μπορούμε μόνο να το αξιολογήσουμε μόνο με ένα τρόπο: Τι ζωή θα ζούμε όταν πλησιάζει το τέλος μας;
Είναι φανερό ότι ζωή και θάνατος ειναι οψεις του ίδιου νομίσματος. Η πνευματική ανάπτυξη είναι απαραίτητη για την ποιότητα της ζωής και την αυτογνωσία.

[Magistrus]

Από όσα έχω διαβάσει μέχρι στιγμής το μόνο θρησκευτικό και φιλοσοφικό σύστημα που με εκφράζει είναι ο γνωστικισμός.

“Abraxas produces the truth and lying, good and evil, light and darkness, in the same word in the same act. Therefore Abraxas is terrible
he is as splendid as the lion in the instant he strikes down his victim. He is beautiful as a spring day
He is the great and the small Pan alike
He is priopos
He is the monster of the underworld, a thousand-armed polyp, a coiled knot of winged serpents, frenzy.
He is the hermaphrodite of the earliest beginning.
He is the lord of toads and frogs, which live in the water and go up on the land, whose chorus ascends at noon and at midnight
He is the fullness that seeks union with emptiness
He is the holy begetting
He is love and its murder
He is the saint and his betrayer
To look upon him, blindness
To recognize him is sickness
to worship his is death
to fear him is wisdom.”