Μεγάλωσα με χριστιανική παιδεία και ήμουν αρκετά πιστός (έως και φανατικός) Χριστιανός. Διάβαζα πολλές φορές την Καινή Διαθήκη, πατερικά κείμενα και όλα τα συναφή. Λίγο μετά την εφηβεία άρχισα να διαβάζω και άλλα πράγματα, όπως φιλοσοφία, νταρμικές θρησκείες (Βουδισμό, Ινδουϊσμό κ.λπ.), αλλά και new age αναγνώσματα, οπότε έφυγα από τη Χριστιανική θρησκεία. Από τότε μέχρι και σήμερα αυτοπροσδιορίζομαι ως άθρησκος, όμως ούτε μια στιγμή σαν άθεος. Πέρασα και την «αντιχριστιανική» μου εποχή, από την οποία ξέφυγα, όμως, μιας και κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναλωνόμαστε στο να κράζουμε τα πιστεύω των άλλων.
Συνοπτικά, λοιπόν, πιστεύω ότι υπάρχει μια συμπαντική οντότητα (sic), ένα όλον, από το οποίο εκπορευόμαστε και στο οποίο (ενδεχομένως) επιστρέφουμε. Το λεγόμενο εν το παν, το οποίο -προφανώς και- δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη λογική, όντας ασύλληπτο από αυτή, δυνάμενο να προσεγγισθεί μόνο υπερβατικά. Πιστεύω, επίσης, ότι δεν ακολουθεί ανυπαρξία μετά τον θάνατο, παρά μια συνέχεια. Η ζωή είναι ένα μικρό διάλειμμα ενσάρκωσης από την αιώνιά μας ύπαρξη. Δεν αποκλείω δε και το ενδεχόμενο της μετενσάρκωσης. Θεωρώ ότι όλες οι θρησκείες διαθέτουν ψήγματα αλήθειας, αλλά δεν υπάρχει ο μοναδικός δρόμος και αποκλειστικότητα στην αλήθεια. Συμπαθώ ιδιαίτερα τον Βουδισμό, τον Νεοπλατωνισμό, αλλά και κάποιους Χριστιανούς διανοητές, όπως ο Αυγουστίνος.
*Να συμπληρώσω ότι αφορμή για το εν λόγω θέμα υπήρξε μια σκέψη του Imperium (του οποίου την οπτική θα εκτιμούσα δεόντως) να ανοιχτεί νήμα για τον Νεοπλατωνισμό. Ε, άνοιξα κάτι γενικότερο. Αυτά από εμένα
