Όπως πάντα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Προσωπικά δεν έχω την ψυχολογική προδιάθεση, η οποία απαιτεί τις χριστιανικές διδαχές για να βγάλει νόημα από τον καθημερινό και...συμπαντικό (ποιοι είμαστε; πού και εάν, πάμε; κ.λπ) κόσμο γύρω μου. Λατρεύω και σέβομαι βαθύτατα τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, από τα πολιτικά συστήματά του έως τις τέχνες, πτυχές που αναμφίβολα έχουν επηρεαστεί από τον Χριστιανισμό, γι αυτό και επιλέγω τον αυτοχαρακτηρισμό "πολιτισμικά Χριστιανός". Αυτή η διάσταση βέβαια μας επηρεάζει όλους στον Ευρωπαϊκό χώρο ανεξάρτητα ιδεολογικής απόχρωσης - κάποιους ειδικά που...φιλο-κομμουνιστίζουν, κάλο θα ήταν να ανατρέξουν στις ιστορικές ρίζες της ιδεολογίας τους, καθώς δεν είναι stretch να ισχυριστεί κανείς πως κομμουνιστικός ριζοσπαστισμός και ουμανισμός χωρίς Χριστιανισμό δεν θα ήταν εφικτά (νήμα για άλλη φορά, μέχρι τότε αναλογιστείτε πόσα διαφορετικά ΚΚ και πόσες διαφορετικές χριστιανικές σέκτες υπάρχουν
).
@
Αρίστος
Εύστοχες οι ιστορικές αναφορές που παραθέτεις για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον εκπολιτισμό των Γότθων, αλλά οφείλεις να αναγνωρίσεις πως η σχέση μεταξύ Ευρωπαϊκών επιτευγμάτων και Χριστιανισμού είναι αμφίδρομη. Ο Χριστιανισμός επηρέασε τον πολιτισμό μας όσο επηρεάστηκε από τον τότε πολιτισμό μας, τον αρχαιοελληνικό/ρωμαϊκό. Ειδικά δε στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες που η εν λόγω θρησκεία δεν ήταν τίποτε πέρα από μια περιθωριακή ολιγάριθμη ιουδαϊστική σέκτα, η σχέση ήταν πολύ πιο μονόδρομη. Ο θρησκευτικός συγκρητισμός είχε λάβει δυσθεώρητες διαστάσεις, από ημερομηνίες και τρόπους τέλεσης τελετουργικών εθίμων έως ονοματοδοσίες και πλήρη ιδεολογική...ευκαμψία.
Επίσης το ότι επικράτησε ολοσχερώς ο Χριστιανισμός επί των πατρώων θρησκειών δεν είναι δα και σπαζοκεφαλιά πυρηνικής φυσικής και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί απόδειξη ιδεολογικής υπεροχής: η μεν πρόταση αξίας μιλούσε ανοιχτά για καλύτερους/χειρότερους, φυσική ανισότητα και επίτευξη θέωσης μέσω ηρωικών θυσιών και η δε εναλλακτική μίλησε στην ψυχή του κάθε καρμίρη που δεν είχε στον ήλιο μοίρα ("δεν φταις εσύ, έχει για εσένα ο Θεός στο υπερπέραν"). Αυτό δεν είναι επίθεση στην ποιότητα της θρησκείας καθαυτή, αλλά ιστορικό γεγονός. Ο Χριστιανισμός διαδόθηκε σαν γάγγραινα στις κατώτερες πλειοψηφικές τάξεις της Αυτοκρατορίας με την ίδια λογική που ο κομμουνισμός βρήκε απήχηση στις βιομηχανικές περιοχές: ανύψωσε τους μη-έχοντες με πρωτόγνωρες υποσχέσεις. Ξανά, και στις δύο περιπτώσεις, η...διάδοση δεν ήταν αναίμακτη ούτε αυτονόητα δημοφιλής, βλ. απουσία λαϊκής υποστήριξης Μπολσεβίκων το 1917 ή αντίσταση τοπικών εθνικών (στο θρήσκευμα) μετά τη θέσπιση του Χριστιανισμού ως μονοπωλιακής κρατικής θρησκείας.
@
Αλιόσα
Το να γράφεται από Έλληνες στα ελληνικά πως "ηθική χωρίς Χριστιανισμό δεν υπάρχει" αποτελεί ντροπή για το σύνολο της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Αν θεωρείς πως η απουσία του
αβρααμικού Θεού αποκτηνώνει τον άνθρωπο, αυτό δείχνει περισσότερα για εσένα παρά για τον Άνθρωπο ως ον.
Τέλος να σημειωθεί πως αποκλειστικά θρησκευτικοί φονταμενταλιστικοί πόλεμοι δεν αποτελούσαν feature των αρχαίων κοινωνιών και έγιναν καθημερινό φαινόμενο με την έλευση του Ιουδαϊσμου/Ισλάμ/Χριστιανισμού. Ο μέσος προ-χριστιανικός Ρωμαίος έβλεπε στις αιγυπτιακές π.χ. θεότητες στοιχεία των δικών του και, εάν δεν αδιαφορούσε πλήρως, τις δεχόταν ακομπλεξάριστα. Αυτό δεν μπορούσε να το δεχτεί καμία εκ των τριών αβρααμικών θρησκειών που κήρυττε την Μια και Απόλυτη Αλήθεια με τα γνωστά αποτελέσματα (τζιχάντ, σταυροφορίες, αλλά και...ενδοοικογενειακοί πόλεμοι).
“That is greatness. That is what it means to be a thoroughbred. The honorable end is the one thing that can not be taken from a man.”