Alphabet έγραψε: ↑18 Δεκ 2018, 22:31
stavmanr έγραψε: ↑18 Δεκ 2018, 21:22
Alphabet έγραψε: ↑18 Δεκ 2018, 21:12
Ολες οι οδηγιες του Ιησου στο κεφαλαιο 10 του Ματθαιου ειναι "προφητειες" (γεγονοτα βασικα γιατι ο συγγραφεας του Ματθαιου οταν το εγραψε, γνωριζε για τις διωξεις των χριστιανων) για το τι θα συμβει μετα τον θανατο του. Οτι θα κυνηγηθουν οι μαθητες, θα μαστγωθουν, θα τους φερουν ενωπιον συνεδριων/βασιλεων, κλπ.
Αν ο Ιησους εννοουσε οτι αυτα θα συμβουν κατα την διαρκεια της επιγειας ζωης του, τοτε θα ηταν ψευδοπροφητης, γιατι τιποτα απο αυτα δεν εγιναν, ενω ζουσε.
Αρα ο Ιησους μιλαγε για την Δ. Παρουσια του οταν ειπε οι θα ερθει ο Υιος του ανθρωπου.
Μα ο ίδιος γνώριζε ότι θα σταυρωθεί πριν τις διώξεις των χριστιανών. Όλα όσα αναφέρει γίνονται μετά τον θάνατό του. Στην ουσία τους ανακοινώνει τη Διαθήκη του.
Μάλλον, δεν σε καταλαβαίνω, alphabet...
Ο Χριστος δεν ήταν σαν τους κλασικούς παρλάτορες που απλά δίνουν οδηγίες εκ του ασφαλούς. Ό,τι δίδασκε το δίδασκε με το αίμα του. Τους οδήγησε στη σταύρωσή τους αφού πρώτα τους έδειξε ότι δεν αστειεύεται ο ίδιος. Τους οδήγησε με πράξεις, με στάση ζωής, κι όχι με λογύδρια. Ό,τι είπε -κυριολεκτικά
ό,τι - το έκανε πρώτα ο ίδιος.
Το κειμενο ειναι το εξης:
16 ᾿Ιδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί. 17 Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώσουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· 18 καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. 19 ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε. 20 οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν. 21 Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· 22 καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται...(μεχρι εδω συμφωνουμε οτι αυτα ειναι "προφητεια" για το τι μελλει συμβει μετα τον θανατο του) 23 ὅταν δὲ διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην· ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ τελέσητε τὰς πόλεις τοῦ ᾿Ισραὴλ ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. και συνεχιζει λεγοντας τους οτι δεν θα προλαβουν να κηρυξουν σε ολες τις πολεις του Ισραηλ, εως οτου επιστρεψει.
Στο δε χωρτο 16:28 τους το επιβεβαιωνει ...
"ἀμὴν λέγω ὑμῖν, εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ."
Τελος οπως σου εγραψα πιο πριν, αυτο διδαξαν και οι Ιωαννης, Πετρος και Παυλος στις επιστολες τους, οποτε δεν υπαρχει καμια αμφιβολια οτι ο Ιησους νομιζε οτι θα επιστρεψει κατα την διαρκεια της ζωης των μαθητων του. Αν λαβεις υπ' οψιν ολα αυτα, τοτε και η γενεα που αναφερει ο Ιησους στο Ματ 23:36, δεν σημαινει την ανθρωποτητα οπως εγραψες, αλλα μια γενεα ανθρωπων δηλαδη 20-25 χρονια.
Θέλετε ν΄αποδείξετε πως ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Λόγος , χρησιμοποίησε τον όρο «γενεά» με την έννοια που αποδίδουν σ΄αυτήν οι άνθρωποι , ή και οι απόστολοί του, χωρίς να πάρετε χωρία που δείχνουν να ομιλεί ένας (ο θείος Λόγος) πέρα από χρόνους και μικρά χρονικά διαστήματα που επινοούν οι κοινοί άνθρωποι. Ας θυμηθούμε πώς χρησιμοποιεί το λόγο πέρα από το χρόνο εκεί που εκφράστηκε «πριν Αβραάμ γενέσθαι, εγώ Ειμί» Ιω. 8,58 Προσέξατε τον ενεστώτα «ειμί»΄, ενώ ο Αβράμ υπήρξε πριν από κάποιους αιώνες... Ο χρόνος δεν υφίσταται στον αιώνιο Λόγο.
Έτσι και όταν χρησιμοποιεί τον όρο «γενεά» δε έχει κατά νουν τη σημασί που αποδίδουν οι κοινοί άνθρωποι, γι΄ αυτό δείτε στο λόγο του Ματθ. 12, 39 Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί, και σημείον ου δοθήσεται (μέλλον- παρελθόν-παρόν είναι απροσδιόριστα) αυτώ,, ει μη σημείον Ιωνά του Προφήτου. Ομιλεί λέγοντας ότι στη γενεά την άπιστη και μοιχαλίδα (μεταφορ.) δε θα δοθεί σημάδι πέαρά μόνο αυτό με τον Ιωνά..Μας δείχνει ξεκάθαρα λοιπόν πως απευθύνεται σε γενεά όχι με χρονική σημασία των 20-25 χρόνων, αλλά σε γενεά (σε ενικό) που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά ως προς την Ηθική παρακμή (πονηρά και μοιχαλίς), αλλιώς θα εγένοντο κι άλλα σημεία στις γενεές των ανθρώπων, αν δεν είχαν από τότε (της ύπαρξης του Ιωνά) τέτοια όμοια ηθικά χαρακτηριστικά (πονηρά και μοιχαλίς, διεστραμμένη, άπιστος). Λοιπόν όταν ομιλεί περί γενεάς (σε ενικό αριθμό), δεν αναφέρετται σε επινοήσεις ανθρώπινες με χρονικά διαστηματα, αλλά με ηθικά χαρακτηριστικά, όπως καλά «μυρίστικε» ο αγαπητός Σταβ. που δεν κόλλησε στη σημασία που αποδίδουν οι κοινοί άνθρωποι στον όρο. Έτσι βλέπουμε πως όταν πρόκειται ο Λόγος να αναφερθεί σε μεγάλες μάζες ανθρώπων που επί αιώνες έχουν τα ίδια ηθικά χαρακτηριστικά, χρησιμοποιεί τον όρο αυτό.
Βλέπουμε και μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα να έχει κοινά ηθικά χαρακτηριστικά με τους ανθρώπους των τότε χρόνων, ή και πολύ παλιώτερα. Στο παλιό Πχορουμ, κάποιος εαναφερόμενος στη σημασία περί γενεάς που ξαναθίξαμε είχε κάνει αναφορά σε ενδιαφέρουσες «εποχές» ανθρώπων, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ, που ομολογουμένως μ΄ εντιπωσίασαν. Πιθανόν να προσέγγισε το θέμα περί γενεάς από μια σκοπιά πρωτότυπη. Μου θύμισε τα λεγόμενα περί εποχών ανθρώπων του Βίκο (Τζιοβάνι Μπαττίστα) Εποχή των θεών, Εποχή των Ηρώων, Εποχή των Ανθρώπων.
ΥΓ
κάποιος να διευκολύνει να διαβαστούν από τον alphabet που δεν με «βλέπει».
«...γιατί σκοπός μας δεν είναι να μάθουμε πολλά. Σκοπός μας είναι μέσα από την εξάσκησή μας να φέρουμε σε κατάσταση κβαντισμού τον ίδιο το νου μας...»
