Νίτσε: «Ποιο από τα δύο: Είναι ο άνθρωπος μια από τις γκάφες του Θεού ή ο Θεός μια από τις γκάφες του ανθρώπου;»;
Δημοσιεύτηκε: 13 Οκτ 2024, 22:33
Μιλάμε για τον Νίτσε και είναι θλιβερό να διαπιστώνει κανείς ότι και ο Νίτσε θεωρούσε την ιδέα του Θεού έργο της ανοησίας των προγόνων μας.
Η ιδέα του Θεού (των θεών αρχικά, βεβαίως) είναι έργο ενός συνόλου κυρίως ιστορικής συγκυρίας, κακοτυχίας για την ανθρωπότητα και πιθανόν αστεϊσμού.
Μερικοί εγκληματικοί αφεντάδες στην Αρχαία Εγγύς Ανατολή καταδιώκονταν από τα επαναστατημένα θύματά τους. Οι πονηροί οπαδοί τους διέδωσαν ότι αρχικά ανέβηκαν στα βουνά και μετά σκαρφάλωσαν με σκάλες στον ουρανό και έγιναν ουράνια όντα.
Με τον τρόπο αυτό καταλήξαν οι άνθρωποι να πιστεύουν σε θεούς.
Στο «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» και στο «Ο Αντίχριστος» ο Νίτσε κατηγόρησε την έννοια του Θεού ως προβολή των ανθρώπινων αναγκών, φόβων και επιθυμιών. Διακήρυξε το περίφημο, «Ο Θεός είναι νεκρός», που σημαίνει ότι η παραδοσιακή πίστη στον Θεό δεν ήταν πλέον βάσιμη στη σύγχρονη κοινωνία λόγω της ανόδου της επιστημονικής κατανόησης και της αυξανόμενης κυριαρχίας του ορθολογισμού. Υποστήριξε ότι οι άνθρωποι, αντί να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ύπαρξη και τις αποφάσεις τους, συχνά δημιουργούσαν θεούς για να δίνουν νόημα στη ζωή τους, να παρέχουν ηθική κατεύθυνση ή να εξηγούν τα μυστήρια της ζωής.
Δυστυχώς, ήταν οι αρχαίοι θεολόγοι που δίδαξαν ότι οι θεοί ήταν στον ουρανό και έστελναν κάτω αστραπές, βροντές και βροχή, διότι για τον λαό οι θεοί ζούσαν στα βουνά, όχι στον ουρανό.
Ο Νίτσε γνώριζε ότι για τους αρχαίους Έλληνες οι θεοί ζούσαν στον Όλυμπο. Για μας όμως, τους μοντέρνους ανθρώπους, «θεός» σημαίνει ουράνιο πλάσμα και θεωρώντας ότι το ίδιο σήμαινε και για τους αρχαίους δεν δίνουμε σημασία στο «ορεσίβιοι» και υποθέτουμε ότι οι άνθρωποι τους κατέβασαν στο βουνό για κάποιο λόγο.
Ο Νίτσε έζησε τον 19ο αιώνα (πέθανε στις 25 Αυγούστου του 1900), τα ιερογλυφικά είχαν ήδη αποκωδικοποιηθεί αλλά τα αρχαιότερα θρησκευτικά κείμενα, τα Κείμενα των Πυραμίδων, δεν είχαν ακόμα μεταφραστεί διότι οι πυραμίδες ανοίχτηκαν πολύ αργά, το 1881.
Οι ουράνιες σκάλες ήταν γνωστές στους επιστήμονες και τους ακαδημαϊκούς (η ουράνια σκάλα του Ιακώβ αναφέρεται στην Βίβλο) διότι αναφέρονται στις παραδόσεις πολλών λαών παγκοσμίως με την μορφή σκάλας, γέφυρας, ψηλού δέντρου ή ακόμα και ουράνιου τόξου. Μόνο όμως στα Κείμενα των Πυραμίδων αναφέρονται ως το μέσον μέσω του οποίου ένας άνθρωπος γινόταν θεός.
Το ιστορικό υπόβαθρο, η ιστορική συγκυρία, που παρέχει τις αναγκαίες πληροφορίες για να κατανοηθεί πως συνέβη και οι άνθρωποι παρήγαγαν την ιδέα της ουράνιας σκάλας, επίσης έλλειπε διότι δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμα τα παλαιολιθικά ειδώλια Αφροδίτης και τα συναφή τεχνουργήματα.
Ποιοι ήταν στην πραγματικότητα οι εγκληματικοί αφεντάδες που σκαρφάλωσαν τις σκάλες και έγιναν θεοί δεν ήταν ακόμα γνωστό. Οι επιστήμονες, επομένως, την εποχή εκείνη δεν γνώριζαν ποιες ήταν οι απαρχές της θρησκείας.
Ο Νίτσε δικαιολογείται που δεν γνώριζε. Δεν είχε όμως το δικαίωμα να κατηγορεί τους προγόνους για ανοησία εφόσον δεν είχε απόδειξη για όσα πίστευε.
Τα παλαιολιθικά ειδώλια Αφροδίτης είναι απεικονίσεις γυναικών που βιάζονταν φορώντας καλύπτρα για να μην μπορούν να δαγκώσουν και έχοντας τα χέρια δεμένα για να μην κομματιάσουν τον βιαστή.
Δεν ήταν λέαινες ή τίγρεις, ήταν γυναίκες Νεάντερταλ και οι ‘θεοί’ που τις βίαζαν ήταν καθαρόαιμοι λευκοί, οι οποίοι δημιούργησαν μια άδικη κοινωνία υπάνθρωπων μιγάδων η οποία παρήγαγε τους επαναστάτες που τους έδιωξαν και τους ανάγκασαν να καταφύγουν στην Ευρώπη.
Οι οπαδοί τους, που έμειναν πίσω, διέδωσαν την φήμη περί μετάβασής τους αρχικά στα βουνά και αργότερα στον ουρανό.
Οι σημερινοί επιστήμονες και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, δεν έχουν δικαιολογία που αφήνουν τον κόσμο ακόμα να πιστεύει πως οι θεοί είναι έργο ανόητων προγόνων.
Η ιδέα του Θεού (των θεών αρχικά, βεβαίως) είναι έργο ενός συνόλου κυρίως ιστορικής συγκυρίας, κακοτυχίας για την ανθρωπότητα και πιθανόν αστεϊσμού.
Μερικοί εγκληματικοί αφεντάδες στην Αρχαία Εγγύς Ανατολή καταδιώκονταν από τα επαναστατημένα θύματά τους. Οι πονηροί οπαδοί τους διέδωσαν ότι αρχικά ανέβηκαν στα βουνά και μετά σκαρφάλωσαν με σκάλες στον ουρανό και έγιναν ουράνια όντα.
Με τον τρόπο αυτό καταλήξαν οι άνθρωποι να πιστεύουν σε θεούς.
Στο «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα» και στο «Ο Αντίχριστος» ο Νίτσε κατηγόρησε την έννοια του Θεού ως προβολή των ανθρώπινων αναγκών, φόβων και επιθυμιών. Διακήρυξε το περίφημο, «Ο Θεός είναι νεκρός», που σημαίνει ότι η παραδοσιακή πίστη στον Θεό δεν ήταν πλέον βάσιμη στη σύγχρονη κοινωνία λόγω της ανόδου της επιστημονικής κατανόησης και της αυξανόμενης κυριαρχίας του ορθολογισμού. Υποστήριξε ότι οι άνθρωποι, αντί να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ύπαρξη και τις αποφάσεις τους, συχνά δημιουργούσαν θεούς για να δίνουν νόημα στη ζωή τους, να παρέχουν ηθική κατεύθυνση ή να εξηγούν τα μυστήρια της ζωής.
Δυστυχώς, ήταν οι αρχαίοι θεολόγοι που δίδαξαν ότι οι θεοί ήταν στον ουρανό και έστελναν κάτω αστραπές, βροντές και βροχή, διότι για τον λαό οι θεοί ζούσαν στα βουνά, όχι στον ουρανό.
Ο Νίτσε γνώριζε ότι για τους αρχαίους Έλληνες οι θεοί ζούσαν στον Όλυμπο. Για μας όμως, τους μοντέρνους ανθρώπους, «θεός» σημαίνει ουράνιο πλάσμα και θεωρώντας ότι το ίδιο σήμαινε και για τους αρχαίους δεν δίνουμε σημασία στο «ορεσίβιοι» και υποθέτουμε ότι οι άνθρωποι τους κατέβασαν στο βουνό για κάποιο λόγο.
Ο Νίτσε έζησε τον 19ο αιώνα (πέθανε στις 25 Αυγούστου του 1900), τα ιερογλυφικά είχαν ήδη αποκωδικοποιηθεί αλλά τα αρχαιότερα θρησκευτικά κείμενα, τα Κείμενα των Πυραμίδων, δεν είχαν ακόμα μεταφραστεί διότι οι πυραμίδες ανοίχτηκαν πολύ αργά, το 1881.
Οι ουράνιες σκάλες ήταν γνωστές στους επιστήμονες και τους ακαδημαϊκούς (η ουράνια σκάλα του Ιακώβ αναφέρεται στην Βίβλο) διότι αναφέρονται στις παραδόσεις πολλών λαών παγκοσμίως με την μορφή σκάλας, γέφυρας, ψηλού δέντρου ή ακόμα και ουράνιου τόξου. Μόνο όμως στα Κείμενα των Πυραμίδων αναφέρονται ως το μέσον μέσω του οποίου ένας άνθρωπος γινόταν θεός.
Το ιστορικό υπόβαθρο, η ιστορική συγκυρία, που παρέχει τις αναγκαίες πληροφορίες για να κατανοηθεί πως συνέβη και οι άνθρωποι παρήγαγαν την ιδέα της ουράνιας σκάλας, επίσης έλλειπε διότι δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμα τα παλαιολιθικά ειδώλια Αφροδίτης και τα συναφή τεχνουργήματα.
Ποιοι ήταν στην πραγματικότητα οι εγκληματικοί αφεντάδες που σκαρφάλωσαν τις σκάλες και έγιναν θεοί δεν ήταν ακόμα γνωστό. Οι επιστήμονες, επομένως, την εποχή εκείνη δεν γνώριζαν ποιες ήταν οι απαρχές της θρησκείας.
Ο Νίτσε δικαιολογείται που δεν γνώριζε. Δεν είχε όμως το δικαίωμα να κατηγορεί τους προγόνους για ανοησία εφόσον δεν είχε απόδειξη για όσα πίστευε.
Τα παλαιολιθικά ειδώλια Αφροδίτης είναι απεικονίσεις γυναικών που βιάζονταν φορώντας καλύπτρα για να μην μπορούν να δαγκώσουν και έχοντας τα χέρια δεμένα για να μην κομματιάσουν τον βιαστή.
Δεν ήταν λέαινες ή τίγρεις, ήταν γυναίκες Νεάντερταλ και οι ‘θεοί’ που τις βίαζαν ήταν καθαρόαιμοι λευκοί, οι οποίοι δημιούργησαν μια άδικη κοινωνία υπάνθρωπων μιγάδων η οποία παρήγαγε τους επαναστάτες που τους έδιωξαν και τους ανάγκασαν να καταφύγουν στην Ευρώπη.
Οι οπαδοί τους, που έμειναν πίσω, διέδωσαν την φήμη περί μετάβασής τους αρχικά στα βουνά και αργότερα στον ουρανό.
Οι σημερινοί επιστήμονες και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, δεν έχουν δικαιολογία που αφήνουν τον κόσμο ακόμα να πιστεύει πως οι θεοί είναι έργο ανόητων προγόνων.
