Phorum.com.gr

Στο συμπόσιο του Πλάτωνα ο Αριστοφάνης αναφέρει έναν πανάρχαιο μύθο για τα γένη της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με αυτόν τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία. Το αρσενικό το θηλυκό και και το ανδρόγυνο ή ερμαφρόδιτο φύλο που αποτελούνταν και απο τα δύο.

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σφαιροειδείς, είχαν τέσσερα χέρια και πόδια, δυο πρόσωπα και διπλά γεννητικά όργανα. Προχωρούσαν είτε όρθιοι είτε κυκλοτερώς, δηλαδή με τούμπες όπως οι ακροβάτες, θυμίζοντας μας το όραμα των τεσσάρων θείων όντων του Ιεζεκιήλ που είχαν την εμφάνιση ενός ανθρώπου και την εμφάνιση ενός τροχού και προχωρούσαν πάνω στις 4 πλευρές τους.

Το τρίτο φύλο, το ερμαφρόδιτο, είχε μεγάλη έπαρση και διέπραξε ύβρι προς του θεούς. Για να τιμωρήσει ο Δίας της αλαζονεία τους, τους χώρισε στη μέση κάνοντας να εξαρτάται ο καθένας τους απο το άλλο του μισό, το οποίο αναζητούσε απεγνωσμένα για να ξαναενωθεί μαζί του. Έτσι για τον Αριστοφάνη έρωτας είναι διαρκής πόθος και έλξη του ενός μισού για το άλλο αποτμηθέν απο τον θεό μισό του. Αν τώρα ένας άνδρας προέρχεται από το αρχικό ερμαφρόδιτο γένος, γίνεται γυναικομανής προσπαθώντας να ανακαλύψει στις γυναίκες το ελλείπον άλλο μισό του. Αν όμως προέρχεται απο άνδρα, του αρέσουν περισσότερο οι άνδρες και έχει ομοφυλοφιλικές τάσεις.

Για το ερμαφρόδιτο γένος, απο το οποίο προέρχεται η πλειοψηφία, στη γένεση της Παλαιάς διαθήκης διαβάζουμε

"και εποίησεν ο θεός τον άνθρωπος κατ'εικόνα εαυτού, κατ εικόνα Θεού εποίησε αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς (Α,27).
και έπλασε κύριος ο Θεός τον άνθρωπον απο χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν... πνοήν ζωής... και εγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν" (Β,7)

Τα δυο αυτά εδάφια αναφέρουν τη δημιουργία δυο ξεχωριστών ειδών ανθρώπων, α. ενός ερμαφρόδιτου (άρσεν και θήλυ), β ενός δεύτερου αρσενικού φύλου, του Αδάμ. Απο τον Αδάμ θα κατασκευΆσει ο Θεός αργότερα την Εύα.

Εκτός απο τις δύο αυτές φυλές της προαδαμικής και αδαμικής ανθρωπότητας, η γένεση αναφέρει στο τέταρτο κεφάλαιο και μια τρίτη φυλή, αυτή των Υιών του Θεού και των γιγάντων- Νεφελήμ

Το γεγονός ότι το ανθρώπινο έμβρυο είναι αμφισεξουαλικό μέχρι το σημείο που επικρατεί το ένα φύλο, ενώ το άλλο βρίσκεται σε αναστολή, έτσι ώστε κάθε άτομο να συνεχίζει να έχει σε υπολειμματική μορφή τα σεξουαλικά όργανα του αντίθετου φύλου- θα μπορούσε να εξηγηθεί απο το ότι και τα δύο φύλα προήλθαν απο το αρχαίο κοινό ερμαφρόδιτο πρόγονο, όπως άλλωστε παρατήρησε και ο Δαρβίνος στη καταγωγή του ανθρώπου

"Είναι γνωστό οτι στο σπονδυλωτό βασίλειο το ένα φύλο φέρει υπολείμματα διαφόρων υπολειμματικών μερών του, που ανήκουν στο σύστημα αναπαραγωγής του αντίθετου φύλου. Κάποιος απόμακρος πρόγονος ολόκληρου του βασιλείου των σπονδυλωτών φαίνεται να υπήρξε ερμαφρόδιτος."

Πηγή
Ο θείος ερμαφρόδιτος: το μυστήριο των πολικών όντων, Δημήτρης Ευαγγελόπουλος

Ο Σωκράτης στο συμπόσιο του Πλάτωνα εξηγεί γιατί ο έρως που είναι παντού είναι τόσο απροσέγγιστος και απρόσιτος. Γιατί εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις τον χάνεις.

Ο έρως λοιπόν είναι υιός του Πόρου και της Πενίας και φέρει την πληρότητα και τη Σοφία απο τη μία και την έλλειψη απο την άλλη. Με τη πρώτη υπόστασή του ο έρως κινεί το Ον προς τα ανώτερα επίπεδα, όπου ευρίσκεται το Θείον κάλλος του Διός. Στο Δία ο έρως είναι εσωτερικός μύχιος λόγος του Πόρου και της Μήτιδος- Σοφίας, όπου εντός του οικούν.

Ο εν έρωτι ευρισκόμενος αναζητά το θείο κάλλος. Ο Σωκράτης αναφέρει τη γέννηση του έρωτος κατά την εορτή που τελούσαν οι θεοί, λόγω της γεννήσεως της Αφροδίτης στον κόσμο. Πρώτα γεννήθηκε η Αφροδίτη η οποία μέσω του κοσμικού έρωτος διαπαιδαγωγεί την υλική φύση της ψυχής.

Πίσω όμως απο την Αφροδίτη βρίσκεται η αρχαία Σημιτική θεά του έρωτα, η Αστάρτη, Την Φοινικική της προέλευση επιβεβαιώνει και ο Ηρόδοτος. Αυτή η θεότητα είναι ανδρόγυνος, υπάρχει Ιστάρ με πώγωνα, ένας αρσενικός Ασταρ δίπλα στην Αστάρτη ΄΄οπως υπάρχει μια γενειοφόρος Αφροδίτη, ένας Αφρόδιτος δίπλα στην Αφροδίτη- άλλωστε Ένα πήλινο αφιέρωμα του 7ου αι. απεικονίζει την Αφροδίτη γενειοφόρο να αναδύεται απο ένα όσχεο-. Η Αστάρτη ονομάζεται βασίλισσα του ουρανού, όπως η Αφροδίτη ουράνια.. Η Αστάρτη λατρεύονταν σε βωμούς με θυμιάματα και θυσίες περιστεριών, ακριβώς όπως η Αφροδίτη και μόνο αυτή. Οι αρχαιολογικές έρευνες ανάγουν τον μεγαλοπρεπή ναό της αφροδίτης στη Πάφο στον 12 αι. Π.Χ απο την εποχή που Μυκηναίοι εγκαταστάθηκαν εκεί.Απο τη Μυκηναική παράδοση προέρχεται η τριμερής πρόσοψη του ναού με λατρευτικά κέρατα, όπως την απεικονίζουν μεταγενέστερα νομίσματα.

Στον Ησίοδο, ο μύθος της γεννήσεως της Αφροδίτης φθάνει σε σκοτεινά βάθη. Στην αφήγηση αυτή παρουσιάζεται αρχαιότερη απο του ολύμπιους θεούς, γεννήθηκε, ως δύναμη ενώσεως, με τη πρώτη κοσμική διαφοροποίηση, του χωρισμού ουρανού και γης. Γέννηση και ερωτική ένωση είναι οι δυνάμεις που κινούν τον κόσμο απο τον Ορφέα μέχρι τον Παρμενίδη.

Κατά τον 4ο αιώνα βρίσκουμε την Αφροδίτη χωρισμένη σε δύο όψεις, την Αφροδίτη Ουράνιαν, φορέας ενώσεως με το θείον και την Αφροδίτη πάνδημον που αντιπροσωπεύει την κατώτερη ερωτική ζωή.

Πηγή Burkert, αρχαία Ελληνική θρησκεία