Ανεκπλήρωτοι πόθοι.
Δημοσιεύτηκε: 06 Ιούλ 2021, 00:52
Σήμερα το πρωί τις 7.45 μου έστειλε μήνυμα μετά από έναν χρόνο επικοινωνίας ο αγαπημένος μου, αυτός που γούσταρα από τα Εξάρχεια (Εξομολόγηση). Που είναι μια τύπισσα δηλαδή, αλλά για πρώτη φορά το λέω δημόσια, τον δέχομαι σαν άντρα.
Μου είπε να τον πάρω τηλέφωνο, με ρώτησε αν θέλω να μιλήσουμε γιατί δεν ήταν πολύ καλά (όντως) και ότι είναι κρίσιμα και θέλει να με ακούσει. Εγώ δεν τον σκέφτομαι εδώ και έναν χρόνο. Αλλά με έφαγε η περιέργεια.
Με αυτό το αγόρι το τρελό εγώ νιώθω πάντα περίεργα καλά, μπορώ να πω τα πάντα, να επικοινωνήσω σαν άνθρωπος, να νιώσω ταύτιση. Έχουμε και την ίδια ψυχοπαθολογία οπότε τον καταλαβαίνω και με καταλαβαίνει σε υπερβολικό βαθμό. Όταν είμαι μαζί του ζω μια γλυκιά παράνοια και ξεφεύγω τόσο που ούτε στο πχώρουμ έχω ανάγκη να γράψω γιατί τα λέω ΟΛΑ με έναν άνθρωπο. Αν ήμασταν μαζί θα πηγαίναμε σε άλλες σφαίρες της εμπειρίας και θα ήμουνα πλήρης και μονίμως καβλωμένος, αλλοπαρμένος, μοναδικός. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι μου είναι αυτός ο άντρας, ΓΙΑΤΙ ΝΑΙ φασιστικά γουρούνια του κόσμου, ΑΝΤΡΑΣ ΓΙΝΕΣΑΙ. Είναι άντρας κι ας μην έχει πουλί, κι εγώ τον υπεραγαπώ και θέλω να κάνω σεξ μαζί του όλη μέρα και όλη νύχτα.
Πάμε παρακάτω.
Μου είπε ότι είναι στα πρόθυρα κλονισμού και κάτι άλλα άσχετα και ότι θέλει να έρθει να με επισκεφτεί στην πόλη μου (επαρχία). Θα έρθει μόνο για να με δει.
Εγώ κάνω όνειρα.
Από την άλλη, έχω μια εκκρεμότητα με τη συντρόφισσα (την κομμουνίστρια παρθένα) και για να είμαι τίμιος και δίκαιος πρέπει να διαλέξω. Η συντρόφισσα με έχει πολύ στο περίμενε αν και στα αθώα μάτια της όλο αυτό είναι ερωτικό & φυσιολογικό. Δηλαδή νομίζει ότι κάτι υπάρχει εδώ και ότι «είμαστε καλά». Και με τη συντρόφισσα ψιλοκαβλώνω αλλά στη φάση που είμαι μία με μπούρκα να μου δώσεις εγώ πάλι θα καβλώνω. Είμαι από τη φύση μου καβλωτικός. Θέλω απλα να γαμήσω.
Η συντρόφισσα μου προσφέρει ηρεμία, όχι την ένταση που μου δημιουργεί ο άλλος, με βάζει σε μια σειρά στη ζωή, μια «ζωή με τάξη». Μου δείχνει πως θα πάνε νορμάλ τα πράγματα, είναι ένα λιμάνι ασφάλειας, φροντίδας. Μπορώ έτσι να στρώσω τη ζωή μου, να προκόψω και να ζήσω σαν καλός άνθρωπος. Δε με αναστατώνει όμως όπως ο ένας και μοναδκός.
Είμαι σε δίλημμα, τεράστιο δίλημμα.
Και το αφήνω σε εσάς.
Ποιον/α να διαλέξω στη ζωή μου να είμαι μαζί του;
Με τον σύντροφο;
Ή με τη συντρόφισσα;
Μου είπε να τον πάρω τηλέφωνο, με ρώτησε αν θέλω να μιλήσουμε γιατί δεν ήταν πολύ καλά (όντως) και ότι είναι κρίσιμα και θέλει να με ακούσει. Εγώ δεν τον σκέφτομαι εδώ και έναν χρόνο. Αλλά με έφαγε η περιέργεια.
Με αυτό το αγόρι το τρελό εγώ νιώθω πάντα περίεργα καλά, μπορώ να πω τα πάντα, να επικοινωνήσω σαν άνθρωπος, να νιώσω ταύτιση. Έχουμε και την ίδια ψυχοπαθολογία οπότε τον καταλαβαίνω και με καταλαβαίνει σε υπερβολικό βαθμό. Όταν είμαι μαζί του ζω μια γλυκιά παράνοια και ξεφεύγω τόσο που ούτε στο πχώρουμ έχω ανάγκη να γράψω γιατί τα λέω ΟΛΑ με έναν άνθρωπο. Αν ήμασταν μαζί θα πηγαίναμε σε άλλες σφαίρες της εμπειρίας και θα ήμουνα πλήρης και μονίμως καβλωμένος, αλλοπαρμένος, μοναδικός. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τι μου είναι αυτός ο άντρας, ΓΙΑΤΙ ΝΑΙ φασιστικά γουρούνια του κόσμου, ΑΝΤΡΑΣ ΓΙΝΕΣΑΙ. Είναι άντρας κι ας μην έχει πουλί, κι εγώ τον υπεραγαπώ και θέλω να κάνω σεξ μαζί του όλη μέρα και όλη νύχτα.
Πάμε παρακάτω.
Μου είπε ότι είναι στα πρόθυρα κλονισμού και κάτι άλλα άσχετα και ότι θέλει να έρθει να με επισκεφτεί στην πόλη μου (επαρχία). Θα έρθει μόνο για να με δει.
Εγώ κάνω όνειρα.
Από την άλλη, έχω μια εκκρεμότητα με τη συντρόφισσα (την κομμουνίστρια παρθένα) και για να είμαι τίμιος και δίκαιος πρέπει να διαλέξω. Η συντρόφισσα με έχει πολύ στο περίμενε αν και στα αθώα μάτια της όλο αυτό είναι ερωτικό & φυσιολογικό. Δηλαδή νομίζει ότι κάτι υπάρχει εδώ και ότι «είμαστε καλά». Και με τη συντρόφισσα ψιλοκαβλώνω αλλά στη φάση που είμαι μία με μπούρκα να μου δώσεις εγώ πάλι θα καβλώνω. Είμαι από τη φύση μου καβλωτικός. Θέλω απλα να γαμήσω.
Η συντρόφισσα μου προσφέρει ηρεμία, όχι την ένταση που μου δημιουργεί ο άλλος, με βάζει σε μια σειρά στη ζωή, μια «ζωή με τάξη». Μου δείχνει πως θα πάνε νορμάλ τα πράγματα, είναι ένα λιμάνι ασφάλειας, φροντίδας. Μπορώ έτσι να στρώσω τη ζωή μου, να προκόψω και να ζήσω σαν καλός άνθρωπος. Δε με αναστατώνει όμως όπως ο ένας και μοναδκός.
Είμαι σε δίλημμα, τεράστιο δίλημμα.
Και το αφήνω σε εσάς.
Ποιον/α να διαλέξω στη ζωή μου να είμαι μαζί του;
Με τον σύντροφο;
Ή με τη συντρόφισσα;