γράφτηκα προ καιρού σχολιάζοντας πάντα τους άλλους αλλά ήρθε η στιγμή να μοιραστώ ένα προσωπικό πρόβλημα και να ακούσω ιδέες και συμβουλές. Κατάγομαι από ένα νησί, δεν έχει σημασία ποιο, αλλά πάντως το αγαπημένο μου φαγητό είναι πατάτες αντιναχτές και στην νεότερη ιστορία μας συνέβη ένα γεγονός που μας δίχασε, αφήνοντας με προβληματισμένο για τον αν πρέπει να σπουδάσω Λονδίνο ή Λέστερ.
Γυρίζοντας από τις σπουδές και πιάνοντας δουλειά σε ένα μέρος που δεν θέλω να κατονομάσω αλλά κάθε μου κίνηση εξυπηρετεί χιλιάδες επιβάτες την ημέρα και απαλύνει ίσως δυσάρεστα συναισθήματα τους όπως ναυτία και υψοφοβία. Εκεί γνώρισα μια συνάδελφο και ξεκινήσαμε να βγαίνουμε κάποια ραντεβού, αν και γνωρίζω ότι η σωστή σειρά είναι πρώτα να την γνωρίσω στους δικούς μου και να παντρευτούμε σε έναν πύργο με τάφρο γύρω γύρω και μετά τα υπόλοιπα.
Συνήθως σημείο συνάντησης είναι ένα πολύ ρομαντικό μέρος, δεν θέλω να επεκταθώ γιατί εμπίπτει τρόπον τινά σε προσωπικά δεδομένα αλλά είναι μέρος που έχει πέσει σε δυσμένεια από τότε που ανακαλύφθηκαν τα ραντάρ στα πλοία. Αναμένω με αγωνία το τέταρτο ραντεβού μας και προτού τα κατοστήσουμε (είτε τα ραντεβού είτε την ηλικία) έχουμε συμφωνήσει σιωπηλά να επέλθει το μοιραίο: να ανακοινώσουμε επίσημα την σχέση μας.
Θα επανέλθω γιατί κάτι μου στέλνει στο βάιμπερ. Με μαλώνει κιόλας να κάνω πιο μικρά γράμματα να χωράει όλο το απόσπασμα σε ένα πριντ σκριν. Γλυκούλα...
