Είδα αυτό
κ θυμήθηκα τη δική μου προσωπική ιστορία.
Κάποτε είχα διαβάσει το Έγκλημα και Τιμωρία. Είχα λοιμώδη μονοπυρήνωση και υποθέτω γι' αυτό τον λόγο δεν είχα εντυπωσιαστεί τόσο, δεν μου είχε αρέσει τόσο όσα τα άλλα διασκεδαστικά μυθιστορήματα του μεγάλου Ρώσου.
Όπως και να έχει - μου είχε μείνει αυτό. Κάποιος, κάπου, κάποτε, ο οποιοσδήποτε, μπορεί να σκεφτεί ότι αν κάνει κάτι, αυτό το κάτι θα είναι το εφαλτήριο για να γίνει ο ίδιος ένας αντίστοιχος Ναπολέων. (Ο Ρασκόλνικωφ είχε σκεφτεί πως αν σκότωνε, θα μπορούσε να υπερβεί εκείνο το όριο που χωρίζει έναν κοινό θνητό από έναν αθάνατο Στρατηγό)
Και οφείλω να ομολογήσω ότι κάποτε είχα πιστέψει πως μπορώ να γίνω και εγώ ένας αντίστοιχος Ναπολέων.
Ήταν την πρώτη φορά που είδα αυτό το dictum του μεγάλου Στρατάρχη στο αμόρε του. Μείνε άπλυτη της είχε πει, διότι έρχομαι σπίτι.
Προσοχή - δεν της είπε Πλύσου!
Ίσα-ίσα, της είπε κάτσε άπλυτη.
Συμπέρανα, λοιπόν, και εγώ, εύλογα θα έλεγε κανείς, πως ΑΝ έμενα άπλυτος για ένα μεγάλο και σεβαστό διάστημα, ναι, θα γινόμουν κάτι αντίστοιχο του Ναπολέοντα.
Και βάλθηκα να το κάνω.
Δεν μου ήταν κάτι δύσκολο. Δεν έχω καλές σχέσεις με το νερό. Μου αρέσει το μπάνιο αλλά στη θάλασσα. Έπειτα αφήνω το αλάτι πάνω μου, δεν θέλω να γίνω μεζές για τσίπουρο, αλλά με τη δικαιολογία ότι ψήνομαι.
Με το συγκεκριμένο δωμάτιο του σπιτιού όμως; Όχι, πολύ συχνά κάνω season να περάσω και απέξω.
Δεν θα μου ήταν δύσκολο, λοιπόν. Και εγώ - όπως ο δύσμοιρος Ρασκόλνικωφ του Ντ., αν έβρισκα την αντίστοιχη Σόνια μου, μία γυναίκα που δεν θα πλενόταν και - το σημαντικότερο - δεν θα απαιτούσε να πλυθώ όποτε βρισκόμαστε... Θα μεγαλουργούσα σαν τον Ναπολέοντα. Τι συνδυασμός!
Η αρχή, είπα, εύκολη (είναι κ ήμισυ του παντός). Το να μείνω άπλυτος είναι η default μου κατάσταση. Δεν είμαι κανένας μαλάκας υποχόνδριος.
Το να βρω όμως γυναίκα; Αυτό, παραδεχόμουν, ήταν το δύσκολο μέρος.
Είχαν, όμως, έτσι τα πράγματα;
Αλίμονο! Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας.
Άρχισα να μένω άπλυτος (κατ' άλλους, απλώς συνέχισα να μένω άπλυτος). Πιστεύοντας, βέβαια, πως αυτό θα έκανε ακόμη δυσκολότερη την εύρεση της δικής μου Ζοζεφίνας, κοιτούσα τις υποψήφιες από απόσταση.
Όμως, αυτές, σαν από κάποιο αρχέγονο ένστικτο, άρχισαν να συνωστίζονται γύρω μου. Εγώ; αν με ρωτούσε κανείς, θα ορκιζόμουν πως δεν έκανα απολύτως τίποτε γι' αυτό - ίσα-ίσα, το ότι έμενα άπλυτος στον δρόμο προς το δικό μου Βατερλώ με έκανε να χάνω πόντους στην αυτοεκτίμησή μου και να μην εκπέμπω κατά συνέπεια τίποτε το ερωτικό προς αυτές (πέρα ίσως από ένα διακριτικό άρωμα).
Και όμως!
Καθόμουν θυμάμαι σε ένα παγκάκι - είχα δεν είχα άπλυτος πόσο να πω, ένα σεβαστό διάστημα. Ξαφνικά, δίπλα μου κάθισε μία τύπισσα τρομερή, αμυγδαλωτά μάτια, φιδίσιο σώμα, φιλήδονα χείλη. Ήταν κ αλλοδαπή. Και με πήρε από το χέρι.
Πήγαμε σπίτι μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου και στην τύχη μου.
Άρχισε να με γδύνει. Είχα βρει τη Ζοζεφίνα μου! Πήγε στο μπάνιο, έπειτα ήλθε στο σκοτεινό δωμάτιο και μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
Την ακολούθησα. Και αυτή, αντί να μου δοθεί, με οδήγησε στη μπανιέρα, όπου με τοποθέτησε σαν αρκουδάκι του πάλμολιβ και άρχισε να με ...πλένει.
Και όσο με έπλενε, η ανάσα της γινόταν πιο βαριά, καθώς έφτανε σε σημεία δύσκολα, σημεία που είχε να δει το φως και το σαπούνι αιώνες ίσως, και καθώς καθαριζόμουν αυτή άρχισε να αναστενάζει, ως το σημείο εκείνο που το νερό άρχισε να πέφτει με ορμή πάνω μου και η ίδια να κραυγάζει έχοντας φτάσει σε οργασμό και εν τέλει λιποθυμώντας.
(από κάποιο σημείο και μετά υποθέτω ότι αυτά έγιναν, καθώς κάπου εκεί έχασα κ εγώ τις δικές μου, υποφέροντας από τόση καθαριότητα).
Let's come together in sweet harmony κλπ - αλλά αναίσθητοι τρόπον τινά
Το χειρότερο ήταν ότι αυτό συνεχίστηκε. Μάζευα βρωμιά, μάζευα βρωμιά, μάζευα βρωμιά, και σαν άλλος Σίσυφος αντί για Ναπολέων, υποχωρούσα, έδινα μία και τις άφηνα να με πλένουν, υποχωρώντας εγώ σε αυτές και αυτές σε αυτό το αρχέγονο ένστικτο που τις γέμιζε με στιγμές έντονου οργασμού καθώς με καθάριζαν και με έκαναν να αισθάνομαι σαν αρκουδάκι του πάλμολιβ αντί για στρατάρχη
Έπειτα - τις έβλεπα στην τηλεόραση - εκείνη, η πρώτη, με τα αμυγδαλωτά μάτια, ήταν η catwoman, και την έλεγαν Αν Χάθαγουεη, μια άλλη, ήταν η γουώντερ γούμαν και την έλεγαν γκαλ γκαντώ, άλλη ήταν η ηλέκτρα, άλλη η στορμ, κοκ...
συμπέρανα εύλογα πως το να με πλένουν αφαιρούσε τη δική μου δυνατότητα να γίνω Ναπολέων και έκανε όλες αυτές τις κάργιες καθαριότητας σούπερ ηρωίδες...
κλείστηκα μέσα, επιθυμώντας να τις αποφύγω, και αυτές οι μαινάδες άρχισαν να με ψάχνουν, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν αυτό το ένστικτο καταστροφής μου που τις έκανε να με κυνηγούν για να με πλύνουν, που γέμιζε αυτές με στιγμές πρωτόγνωρης ηδονής και εμένα με τη συνειδητοποίηση ότι ποτέ δεν θα γίνω Ναπολέων, ότι ποτέ δεν θα κατακτήσω την Αίγυπτο και ότι θα συνεχίσω να κρύβομαι - εγώ που άρχισα για Ναπολέων και έγινα ο άνθρωπος του Υπογείου καθώς τις ακούω να χτυπούν τις πόρτες ψάχνοντας φοβάμαι πως αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο και θα φέρουν την οδοντόβουρτσα για να καθαρίσουν τον στάβλο
