Εκτωρ έγραψε: ↑13 Μαρ 2023, 19:47
Θα σας πω μια αληθινή ιστορία απ'τη ζωή μου. Τα ονόματα των πρωταγωνιστριών είναι αλλαγμένα, για προφανείς λόγους.
Η ιστορία ξεκινά πριν πολλά χρόνια, λίγο αφού τελείωσα το λύκειο. Περνούσα έξω από κάποιο συνοικιακό κατάστημα, και μια άγνωστη γυναίκα βγαίνει έξω στο άσχετο και μου φωνάζει "Έλα δω καλό μου παιδί." Ήταν η ιδιοκτήτρια, η "Ελένη". Μου είπε ότι της θύμιζα το παιδί της, που ήταν να κάνει μια εγχείρηση εκείνες τις μέρες. Μάλιστα μου έδωσε ένα 5ευρο. Εγώ τότε, μην ξέροντας τι άλλο να κάνω, απλώς πήρα το 5ευρο κι έφυγα.
Μετά όμως σκέφτηκα να πάω να τη ρωτήσω για το παιδί της. Οπότε μετά από κάνα δυο μέρες, ξαναπήγα στο εν λόγω κατάστημα. Από τότε, για λίγο καιρό, πήγαινα εκεί όποτε είχα όρεξη, και τα λέγαμε με την "Ελένη". Η "Ελένη", εκτός από το εγχειρισμένο παιδί της, είχε και μια κόρη, τη "Βούλα", η οποία συχνά ερχόταν στο κατάστημα και βοηθούσε τη μητέρα της. Οπότε κάποια στιγμή τη γνώρισα κι αυτή. Η "Βούλα" με περνάει καμιά 20ρια χρόνια.
Η "Βούλα" μου έδειχνε μία θα έλεγα μητρική συμπάθεια. Εγώ όμως, όπως σας έχω πει σε παλιότερα νήματά μου, καυλώνω σχεδόν με ότι θηλυκό κινείται, αρκεί το εν λόγω θηλυκό να βλέπεται, να μην είναι εντελώς μπάζο. Εντάξει, η "Ελένη" παραήταν σιτεμένη ακόμα και για μένα. Όμως η κόρη της η "Βούλα" δεν αποτελούσε εξαίρεση από τις καύλες μου.
Μια μέρα, η "Βούλα" μου πρότεινε να έρθω σπίτι της. Προφανώς δεν είχε τίποτα πονηρό στο νου της. Εξάλλου μου το πρότεινε παρουσία της μητέρας της, η οποία με ενθάρρυνε να πάω. Εγώ όμως, που καύλωνα μαζί της, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα βρισκόμουν μόνος μαζί της σ'ένα δωμάτιο. Έτσι αρνήθηκα. Η "Βούλα" όμως τις επόμενες μέρες επέμενε. Δεν ήταν πιεστική, η επιμονή της ακουγόταν περισσότερο χαιδευτική. Που να φανταζόταν τι προκαλούσε μέσα μου αυτή η -- αθώα από την πλευρά της -- συμπεριφορά.
Λυπάμαι πραγματικά. Λυπάμαι που η σεξουαλική σύγχυση που με βασανίζει από μικρό παιδί (σας έχω μιλήσει εκτενώς γι αυτή σε παλαιότερο νήμα) δε μου επέτρεπε να έχω μια υγιή σχέση με τη "Βούλα", την οποία κατά τ'άλλα συμπαθούσα. Οπότε πήρα τη σκληρή απόφαση όχι μόνο να μην πάω σπίτι της, αλλά και να σταματήσω τις επισκέψεις στο κατάστημα επ'αορίστον.
Την τελευταία φορά που της μίλησα από κοντά της "Βούλας", είπα ως δικαιολογία ότι θέλω να μείνω μόνος. Και από τότε δεν ξαναφάνηκα στο κατάστημά τους.
Ήλπιζα ότι κάποια μέρα θα ξεκαθάριζα τι θέλω απ'τις γυναίκες, και τότε θα επέστρεφα στο κατάστημα της "Ελένης" και της "Βούλας", για να φτιάξω μια υγιή σχέση μαζί τους. Αυτή η μέρα, η μέρα που θ'ανακαλύψω τι θέλω απ'τις γυναίκες, δεν έχει έρθει ακόμα.
Όπως και να'χει, μετά από την τελευταία φορά που μιλήσαμε από κοντά, για πολλά χρόνια δεν είχα καμία επαφή μαζί της. Αυτά τα χρόνια, την πέτυχα στο δρόμο μερικές φορές. Αυτή με χαιρετούσε εγκάρδια και προσπαθούσε να μάθει νέα μου, αλλά εγώ έτρεχα μακριά χωρίς ν'απαντάω.
Μια μέρα, λίγο πριν την κακοκαιρία Μήδεια του 2021, έχοντας αλλάξει με τα χρόνια και μη βλέποντας πια λόγο να κρύβω την αλήθεια από τους γύρω μου, αποφάσισα να πάω να της πω τον πραγματικό λόγο που τότε είχα ξεκόψει μαζί της. Όμως το κατάστημα ήταν πλέον ένας άδειος χώρος με την επιγραφή ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ. Τηλεφώνησα στον ενοικιαστή, αλλά δεν ήξερε να μου δώσει τα στοιχεία της "Ελένης" και της "Βούλας".
Έτσι το πήρα απόφαση ότι μάλλον δε θα τις ξανάβλεπα ποτέ.
Ώσπου τέλη του 2021, πέτυχα στο δρόμο την "Ελένη". Αμέσως την πλησίασα, απολογήθηκα για τη συμπεριφορά μου όλα αυτά τα χρόνια, και ζήτησα το τηλέφωνο της "Βούλας". Η "Ελένη" μου είπε ότι δεν το θυμόταν και θα τη ρώταγε. Μου έδωσε το δικό της τηλέφωνο για να επικοινωνήσουμε αργότερα.
Μετά από λίγες μέρες, τηλεφώνησα στην "Ελένη". Με ενημέρωσε ότι η "Βούλα" δε μου κράταγε κακία και ήθελε να ξαναεπικοινωνήσει μαζί μου. Στη συνέχεια μου έδωσε το τηλέφωνο της κόρης της.
Έτσι τηλεφώνησα στη "Βούλα" και απολογήθηκα για τη συμπεριφορά μου. Εκείνη γέλασε και είπε ότι δεν πειράζει. Στη συνέχεια της ζήτησα να συναντηθούμε, σκοπεύοντας να της εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους είχα φερθεί όπως είχα φερθεί. Εκείνη μου είπε ότι δούλευε πολλές ώρες (δεν τη ρώτησα που δουλεύει τώρα που έχει πέσει έξω το οικογενειακό τους κατάστημα) και δεν μπορούσε να με δει από κοντά. Τότε της ζήτησα την ηλεκτρονική της διεύθυνση, για να της τα γράψω αφού δεν μπορούσα να της τα πω. Μου την έδωσε.
Έτσι, αρχές του 2022, της έστειλα ένα ηλεκτρονικό μήνυμα. Παραδέχτηκα ότι με καύλωνε, και ότι ακόμα με καυλώνει (την έχω ψάξει στο Facebook, έχω δει σχετικά πρόσφατες φωτογραφίες της, και αν και κοντεύει τα 60, παραμένει καύλα), και ότι αυτός ήταν ο λόγος που φρίκαρα όταν με κάλεσε σπίτι της. Της είπα για το γενικότερο πρόβλημά μου με τις γυναίκες, ότι δηλαδή δεν ξέρω τι θέλω από αυτές. Της είπα για τους υπαρξιακούς μου προβληματισμούς, για την κατάθλιψη που έχω από τότε που ένα κανάλι στο Youtube με έπεισε ότι δεν υπάρχει Θεός και τώρα ζω χωρίς ελπίδα, απλώς περιμένοντας ο θάνατός μου να τα σβήσει όλα. Με δυο λόγια, της είπα τα πάντα για μένα, χαρτί και καλαμάρι.
Μετά περίμενα να δω την αντίδρασή της τώρα που ήξερε τον πραγματικό μου εαυτό. Και περίμενα, και περίμενα, αλλά δε μου απάντησε ποτέ. Της έστειλα άλλο ηλεκτρονικό μήνυμα, ζητώντας συγνώμη αν την είχα φρικάρει, αλλά ούτε σ'εκείνο μου απάντησε. Και στο τηλέφωνο, όποτε προσπαθούσα να την πάρω, δεν το σήκωνε. Και όταν κάποτε το σήκωσε, με διαβεβαίωσε ότι δεν την είχαν φρικάρει αυτά που της είχα γράψει, απλώς δουλεύει πολλές ώρες και δεν προλαβαίνει.
Νομίζω όμως ότι είναι φανερό ότι, από τότε που της έστειλα το μήνυμα με τις εξομολογήσεις μου, κάτι έχει αλλάξει στον τρόπο που με βλέπει. Εσείς τι λέτε; Ίσως τελικά κανείς να μην μπορεί ν'αντέξει τον αληθινό εαυτό μου.
