Re: Παγανιστικές δοξασίες στη Θεσσαλική επαρχία
Δημοσιεύτηκε: 12 Οκτ 2023, 19:17
Αυτό εδώ έχει αναφερθεί;
Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://www.phorum.com.gr/
Ωραίος.taliban έγραψε: ↑14 Οκτ 2023, 21:40[img]https://i.postimg.cc/1Xv6xtZf/FB-I ... .jpg[/img]
Ζούσε μια φορά στη Βατσουνιά της Καρδίτσας μια κοπέλα που είχε πιαστεί στα χέρια με τον Χάροντα και τον είχε γονατίσει μπροστά σε όλο το χωριό, ντροπιάζοντάς τον βαθιά.
Ήταν ο καιρός που η φοράδα της Ισπανικής Γρίπης κάλπαζε σ’ όλον τον κάμπο και οι οπλές της είχαν ακουστεί της ν’ ανεβαίνουν στ’ Άγραφα. Το χτικιωμένο τούτο άλογο είχε ρίξει τα χνώτα του στο κρεβάτι του μικρού αδερφού της κοπέλας έτσι που αυτός έλιωνε σαν κερί από τον πυρετό, ενώ στο στήθος του διακρινόταν ξεκάθαρα το σημάδι από το μαύρο πέταλο του πανουκλοφόρου ζώου. Κάθε νύχτα ακουγόταν απ’ τις ντουλάπες η τσιρίδα της Γρίπης, ένας στιλπνός θόρυβος λες και τρίβονταν γυαλιά πάνω σε ποταμόπετρα. Κάθε πρωί σείονταν οι κουρτίνες χωρίς να τις αγγίζει αγέρας, λες κι ήταν άκρες απ’ το κουρελιασμένο φόρεμα της αρρώστιας. Το κορίτσι όμως δεν άφησε τον αδερφό της να σβήσει και παραφύλαξε στο προσκεφάλι του όταν ήταν φανερό πως μόνο ώρες του έμεναν μέχρι να ξεψυχήσει.
Εκείνο το βράδυ που ήταν να πεθάνει το αγόρι, ο Χάροντας σύρθηκε μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του δωματίου, λιγνός σαν καμινάδα, μαύρος σαν νύχια καψαλισμένα σε μαγκάλι. Φόραγε στο κρανίο σκούφια καταραμένη, εκείνη που ‘χει για να μην τον βλέπουν τα μάτια των θνητών. Η κοπέλα όμως είχε προνοήσει ρίχνοντας στο πάτωμα προζύμι διαβασμένο μες στο δάσος, ανάμεικτο με τρεις σταγόνες απ’ το αίμα της. Έτσι είδε τα αχνάρια του Θανάτου και, φέρνοντας ένα γύρο την ανέμη του αργαλειού της, έκανε τη σκούφια να πέσει κάτω. Χίμηξε έπειτα το κορίτσι απάνω στον Θεριστή και τον έσυρε έξω με τα χέρια και τα ξόρκια της, πέρα ως την πλατεία του χωριού. Εκεί τον έκανε να λυγίσει ταπεινωμένος το ποδάρι χάμω κι έπειτα τον έδιωξε απ’ το χωριό για πολλά χρόνια.
Δεν πέθαινε πια κόσμος στον οικισμό και χαίρονταν οι άνθρωποι. Γέροντες ζούσαν μαζί με τα τρισέγγονά τους και το νεκροταφείο έμενε παρατημένο, χορταριασμένο. Παιδιά δε γεννιόντουσαν πια, αλλά λίγο τους ένοιαζε τους χωριάτες, που κατάλαβαν πως δεν είναι πάντα προορισμός του ανθρώπου ν' αναπαράγει το είδος του. Πέρασαν τα χρόνια κι η τύχη των κατοίκων της Βατσουνιάς ακούστηκε μακριά και πύρωσε ζήλια δασιά στις καρδιές των άλλων ανθρώπων, των θνητών.
Ένα καταραμένο βράδυ μαζεύτηκε έξω από τη Βατσουνιά ένα πλήθος χολωμένο, κόσμος που έσταζε πράσινο φαρμάκι για τους αθάνατους χωριάτες, καλόγεροι με δάδες αναμμένες. Μπροστά τους έστεκε ο Θάνατος αρματωμένος με την τρανή του πανοπλία, φτιαγμένη από μνημόσυνες επωδές και κρύα σώματα – δεν είχε πια ανάγκη το σκουφί του.
Χίμηξε μπρος ο Χάροντας καβάλα στ’ άλογό του το θεόρατο, αυτό που όπου πατάει αφήνει αιτίες για δάκρυα και κόλλυβα. Κάλπασε προδοτικά μέσα στη νύχτα, από καθρέφτη σε καθρέφτη, και βγήκε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η γυναίκα εκείνη που τον είχε ταπεινώσει. Την άρπαξε με χέρια ατσαλωμένα, πριν αυτή προλάβει να πιάσει την ανέμη του αργαλειού, κι έπειτα οδήγησε το βαρυφορτωμένο άλογο έξω, εκεί που φούντωνε πυκνός καπνός. Το χωριό καιγόταν – η συνοδεία του Θανάτου, οι καλόγεροι της σήψης, είχαν πυρπολήσει τα σπίτια αφού είχαν μανταλώσει τα παραθύρια και τις πόρτες.
Έτσι έγινε κι η Βατσουνιά ξαναπέρασε στη δικαιοδοσία του Θανάτου. Μα λένε ακόμη κάποιοι πως αν ατρόμητη ψυχή κατέβει μες στον Άδη και δώσει μια ανέμη στη γυναίκα που κάποτε ταπείνωσε τον Χάροντα, τότε αυτή θα τον λαβώσει θανάσιμα.
Πηγή: https://www.facebook.com/paganritualsinThessaly
1 φορά έχω πάει εκεί και αν θυμάμαι σωστά έτσι είναι όπως το λες.