Ομοιότητες μεταξύ Έπους του Γκιλγκαμές και Ομηρικών Επών

[ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ]

Η υπόθεσή μου σού φαίνεται " παράλογη" ;;;

Το πρώτο μέρος δεν είναι παράλογο - είναι σωστό.
Όντως είναι γεγονός ότι έφτιαξαν τους λόφους πρώτα και μετά τα ζιγκουράτ για ιερούς σκοπούς - ακόμα και στη μυθολογία της μεσοποταμίας, οι θεοί τους έχουν σχέση με βουνά (πάνω ή μέσα σε αυτά...).
Το δεύτερο δεν είναι - εάν χρησιμοποιούνταν για σωστικούς σκοπούς θα ήταν πολύ περισσότερα από λίγα ζινγκουράτ μέσα στις πόλεις.

Γιατί νά μήν είχε τό ίδιο κίνητρο ο Ζοζέρ καί ο Ιμχοτέπ.....

Είναι πολύ απλό: οι φαράω ήταν ήδη θεοί στα μάτια των υπηκόων τους!!!
Και όταν είσαι θεός, το πόπολο σε λατρεύει χωρίς κανένα δισταγμό.
Δημιούργησαν λοιπόν ένα σύμπλεγμα για να λατρεύονται μετά θάνατον...
Όμως η βαθμιδωτή πυραμίδα του Djozer δείχνει από που πήρε την ιδέα.

.

.

Είχαν ήδη δεί τόν Νείλο νά υπερπλημμυρίζει σέ λέω.....μέ θύματα.....

Καί αμμοθύελλες πού έθαβαν στρατούς......

Καί σε μόνο μία Πυραμίδα από τά συμπλέγματα μπορούν νά ανέβουν 20-30 χιλιάδες κόσμος.....

Γιατί τό αποκλείεις λόγω μή επαρκών......μπορεί νά ήταν γιά τό στρατό καί τούς πλούσιους οι υπάρχοντες.....

Καί είδα οτι εχουν μετρηθεί έως τώρα 900 τόσες.....εκτός θαμμένων.....δέν τίς λές καί λίγες....

Καί βασικά αυτή η σκέψη θάθελα νά μού πείς αν είναι παράλογη.....

Τό νά φτιάξεις κάποιο Λόφο στήν μέση της ερήμου μέ σκοπό νά σέ σώσει....

Καί οι Ολλανδοβέλγοι σού είπα έχουν σήμερα μικρά λοφάκια διάσωσης.....

Εδώ φαντάσου οταν πήγα στό Νεπάλ....στήν αρχή τών μουσώνων....κάθε μέρα τό νερό στήν Κατμαντού

εφτανε 20 πόντους καί πλημμύριζαν όλα σχεδόν τά ισόγεια μαγαζιά.....κάθε μέρα 30 λεπτών βροχής.....

Φαντάσου Μπαγκλαντές.....

.

[ΓΑΛΗ]

Και ακριβώς γι' αυτό ήταν απολύτως φυσικό να συνοδεύουν τον βασιλιά στον άλλο κόσμο και όσοι ήταν απαραίτητοι για τις υπηρεσίες τους. Άνθρωποι και ζώα. Και αυτό δεν είναι υπόθεση γιατί υπάρχουν εκατοντάδες γλυπτά και παραστάσεις της συγκεκριμένης ιεροτελεστίας.

Όχι στην Αίγυπτο...
Ναι όμως στην Μεσοποταμία...
Υπάρχουν τα αρχαιολογικά ευρήματα.

Από την άλλη στο αρχαίο βασίλειο της Αιγύπτου κατά την τρίτη και τέταρτη δυναστεία, ο φαραώ ήταν θεός - καμία σχέση με τις υπόλοιπες δυναστείες πριν ή μετά...
.

Όχι στη Αίγυπτο, σε ό,τι αφορά στην συνοδεία του νεκρού άρχοντα ανθρώπων και ζώων (συνήθως αλόγων). Η νοοτροπία πάντως για τη σημαντικότητα του θανάτου, ειδικώς για τους βασιλείς ήταν από τα βασικά σημεία της κοσμοαντίληψης τους. Ουσιαστικώς, η ζωή ήταν μια προετοιμασία γι' αυτό.

Σε όλους τους πολιτισμούς υπήρχε η διαδικασία μεταφοράς των ψυχών στον άλλο κόσμο, το εισιτήριο-αντίτιμο για την είσοδο, η περιπλάνηση στο ενδιάμεσο πεδίο και η διαφορά μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης. Τα Ηλύσια Πεδία, τα Τάρταρα, οι όχθες του Αχέροντα, η Βαλχάλα, οι Βαλκυρίες, οι Εκπεπτωκότες Άγγελοι, οι Τιτάνες και γενικώς το σκηνικό της Θείας Κωμωδίας του Δάντη, είναι η ίδια ιστορία με άλλα ονόματα.

Αλλά ακριβώς σ' αυτήν την ίδια ιστορία, φαίνονται και οι ιδιαιτερότητες των πολιτισμών. Εννοώ ότι στην Ελλάδα, δεν υπήρξαν ποτέ ογκώδη ταφικά μνημεία ούτε υπερμεγέθη αγάλματα αρχόντων. Το μέγεθος αφορούσε πάντα σε ναούς και παραστάσεις θεών. Ακόμη και ο Αλέξανδρος την είδε Ήλιος μόνον όταν βρέθηκε στο περιβάλλον της Ανατολής.

[Jimmy81]

Τσέκαρα λίγο και το θέμα των ομοιοτήτων μεταξύ Οσύσσειας και Ευαγγέλιου του Μάρκου με τις οποίες έχει ασχοληθεί ο Dennis MacDonald όπως ανέφερε ο Παρασκευάς. Μερικές ενδιαφέρουσες είναι οι παρακάτω:

https://www.learnreligions.com/homer-an ... ark-248662

- Ο Ιησούς ήταν μαραγκός όπως και ο Οδυσσέας ο οποίος γενικά είχε ξυλουργικές/κατασκευαστικές δεξιότητες.

- Και ο Οδυσσέας και ο Ιησούς περιστοιχίζονται από ενίοτε αναξιόπιστους (ή δύσπιστους) συντρόφους που ενεργούν απερίσκεπτα και κάνουν αφελείς ερωτήσεις.

- Και ο Οδυσσέας και ο Ιησούς προσπαθούν να επιστρέψουν στο "σπίτι" τους -Ιθάκη και Οίκο του Θεού ατίστοιχα- αλλά για να το καταφέρουν θα περάσουν πολλά και ποικίλα μαρτύρια.

[Leporello]

Είχαν ήδη δεί τόν Νείλο νά υπερπλημμυρίζει σέ λέω.....μέ θύματα.....

Καί αμμοθύελλες πού έθαβαν στρατούς......

Καί σε μόνο μία Πυραμίδα από τά συμπλέγματα μπορούν νά ανέβουν 20-30 χιλιάδες κόσμος.....

Γιατί τό αποκλείεις λόγω μή επαρκών......μπορεί νά ήταν γιά τό στρατό καί τούς πλούσιους οι υπάρχοντες.....

Καί είδα οτι εχουν μετρηθεί έως τώρα 900 τόσες.....εκτός θαμμένων.....δέν τίς λές καί λίγες....

Καί βασικά αυτή η σκέψη θάθελα νά μού πείς αν είναι παράλογη.....

Τό νά φτιάξεις κάποιο Λόφο στήν μέση της ερήμου μέ σκοπό νά σέ σώσει....

Καί οι Ολλανδοβέλγοι σού είπα έχουν σήμερα μικρά λοφάκια διάσωσης.....

Εδώ φαντάσου οταν πήγα στό Νεπάλ....στήν αρχή τών μουσώνων....κάθε μέρα τό νερό στήν Κατμαντού

εφτανε 20 πόντους καί πλημμύριζαν όλα σχεδόν τά ισόγεια μαγαζιά.....κάθε μέρα 30 λεπτών βροχής.....

Φαντάσου Μπαγκλαντές.....

Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά τουλάχιστον οι πυραμίδες τής Γκίζας ήταν επιστρωμένες με λείες πλάκες ασβεστόλιθου. Θα'λεγε κανείς ότι αντίθετα, ήταν σχεδιασμένες να εμποδίσουν τους ανθρώπους να ανέβουν.

[Πάολο]

Με τους Σουμεριους, χαλαει λιγο η σουπα της ΙΕ γλωσσας.
Κι ο Χουρμουζιαδης εβγαλε στο φως την πινακιδα του Δισπηλιου. Καπου στο 5 χιλ π.Χ. λεει εγινε.
Αλνιλαμ λενε το ε' αστρο, στη ζωνη του Ωριωνα.
Στην Αθηναικη Δημοκρατια, ενιοτε ψηφιζαν προσωπα, και οχι νομους, (Αλκιβιαδης).
Ο Οδυσσεας βγαζει εναν εγωισμο, οταν φτανουν στις Σειρηνες. Ειχε δειξει το ιδιο με τον Θερσιτη. Ισως και με τον Παλαμηδη.
Στα υπερ του, οτι μας εδωσε το νοστιμον ημαρ, οταν αρνηθηκε την Καλυψω.
Το λιωσιμο των παγων, δημιουργει πολιτισμους, ολο και βορειοτερα.

[Jimmy81]

Ας αναφέρω δύο ακόμα σημαντικές ομοιότητες μεταξύ Έπους του Γκιλγκαμές και Ομήρου όπως τις περιγράφει ο Walter Burkert στο συναρπαστικό βιβλίο του "Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός-Η Επίδραση της Ανατολής".

Α. Συναντάμε περίπλοκες μορφές αφηγηματικής τεχνικής. Στο Έπος του Γκιλγκαμές και συγκεκριμένα στην πινακίδα 11, η περιπέτεια του κατακλυσμού ενσωματώνεται με άμεσο λόγο από τον πρωταγωνιστή του κατακλυσμού Ουτναπιστίμ. Επίσης η διπλή δράση στην αρχή του Έπους του Γκιλγκαμές που πρέπει να φέρει κοντά τον Γκιλγκαμές και τον μετέπειτα φίλο του Ενκιντού, παρατίθεται με τέτοιο τρόπο που η αφήγηση ακολουθεί πρώτα τις περιπέτειες του Ενκιντού και τη μεταμόρφωσή του στα πλαίσιο του πολιτισμού και κατόπιν αφηγείται τις προετοιμασίες του Γκιλγκαμές για τη συνάντηση με άμεσο λόγο που απευθύνει η πόρνη στον Ενκιντού. Ομοίως στην Οδύσσεια ο ποιητής ενσωματώνει τις περισσότερες από τις περιπέτειες του Οδυσσέα με μορφή άμεσου λόγου σε πρώτο πρόσωπο που αφηγείται ο ίδιος ο Οδυσσέας στους Φαίακες και επινοεί μια διπλή πλοκή για να φέρει κοντά τον Οδυσσέα με τον Τηλέμαχο.

Β. Προμηνύοντας κατά κάποιο τρόπο την Ιλιάδα, το Έπος του Γκιλγκαμές εκφράζει ένα συγκεκριμένο ήθος σχετικά με τη θνητότητα των ανθρώπων. Το κύριο θέμα του έπους είναι «η μοίρα της ανθρωπότητας» (simatu awilutim), που σημαίνει θάνατο εν αντιθέσει με την αθανασία των θεών που μόνο ο ήρωας του Κατακλυσμού Ουτναπιστίμ κατάφερε να κερδίσει για τον εαυτό του. Πριν την πάλη με τον γίγαντα Χουμπάμπα ο Γκιλγκαμές περιγράφει την ηρωϊκή συνέπεια: οι θεοί, μαζί με τον Σαμάς (τον θεό του ήλιου) ζουν παντοτινά. Όσο για το ανθρώπινο γένος, οι μέρες του είναι μετρημένες…Αλλά εσύ εδώ φοβάσαι το θάνατο (απευθύνεται στον φίλο του, Ενκιντού)?...Εγώ θα προχωρήσω μπροστά από σένα…Αν πρόκειται να πέσω ας υψώσω το όνομά μου. Συνεπώς, επειδή ο άνθρωπος στερείται την αιωνιότητα, αυτό που του μένει είναι να αποκτήσει καλή φήμη και υστεροφημία θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο.

Η αντίστοιχη ελληνική έννοια που εκφράζεται στην Ιλιάδα είναι η αθάνατη δόξα (κλέος άφθιτον). Λέει χαρακτηριστικά ο Σαρπηδόνας στον Γλαύκο:

«Καλέ μου, αν ήταν απ' τον πόλεμο ξεφεύγοντας ετούτον
εμείς αγέραστοι κι αθάνατοι να ζήσουμε αιώνια,
μήτε κι εγώ μαθές ανάμεσα στους πρώτους θα χτυπιόμουν,
μήτε να μπεις και σένα θα 'σπρωχνα στη δοξαντρούσα μάχη.
Μα τώρα έτσι κι αλλιώς μας ζώνουνε του χάρου οι Λάμιες όλους,
αρίφνητες· θνητός δε δύνεται να τις ξεφύγει. Πάμε
να ιδούμε κάποιο αν θα δοξάσουμε ή αν μας δοξάσει κάποιος!» (Μ.322-328)

Αυτή, ωστόσο, η κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης δεν οδηγεί σε περίσκεψη ως προς τους θεούς. Αντίθετα μπορεί να υπάρξουν βίαια ξεσπάσματα. Π.χ. ο Ενκιντού μετά τη σφαγή του Ταύρου του Ουρανού εκτοξεύει το μπούτι του ταύρου στην Ιστάρ και κραυγάζει: «Το ίδιο θα έκανα σε ‘σένα αν μπορούσα». Στο ίδιο ύφος ο Αχιλλέας φωνάζει στον Απόλλωνα που τον ξεγέλασε: «Αλήθεια θα έπαιρνα εκδίκηση να είχα μονάχα τη δύναμη» (Ιλ. Χ.20)

[Gouerino 4]

Είχαν ήδη δεί τόν Νείλο νά υπερπλημμυρίζει σέ λέω.....μέ θύματα.....

Καί αμμοθύελλες πού έθαβαν στρατούς......

Καί σε μόνο μία Πυραμίδα από τά συμπλέγματα μπορούν νά ανέβουν 20-30 χιλιάδες κόσμος.....

Γιατί τό αποκλείεις λόγω μή επαρκών......μπορεί νά ήταν γιά τό στρατό καί τούς πλούσιους οι υπάρχοντες.....

Καί είδα οτι εχουν μετρηθεί έως τώρα 900 τόσες.....εκτός θαμμένων.....δέν τίς λές καί λίγες....

Καί βασικά αυτή η σκέψη θάθελα νά μού πείς αν είναι παράλογη.....

Τό νά φτιάξεις κάποιο Λόφο στήν μέση της ερήμου μέ σκοπό νά σέ σώσει....

Καί οι Ολλανδοβέλγοι σού είπα έχουν σήμερα μικρά λοφάκια διάσωσης.....

Εδώ φαντάσου οταν πήγα στό Νεπάλ....στήν αρχή τών μουσώνων....κάθε μέρα τό νερό στήν Κατμαντού

εφτανε 20 πόντους καί πλημμύριζαν όλα σχεδόν τά ισόγεια μαγαζιά.....κάθε μέρα 30 λεπτών βροχής.....

Φαντάσου Μπαγκλαντές.....

Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά τουλάχιστον οι πυραμίδες τής Γκίζας ήταν επιστρωμένες με λείες πλάκες ασβεστόλιθου. Θα'λεγε κανείς ότι αντίθετα, ήταν σχεδιασμένες να εμποδίσουν τους ανθρώπους να ανέβουν.

Και μαλιστα αυτες οι πλακες ηταν βαμμενες κοκκινες για αυτο οι ελληνες ονομασαν τα κτιρια πυραμιδες

[Leporello]

Και μαλιστα αυτες οι πλακες ηταν βαμμενες κοκκινες για αυτο οι ελληνες ονομασαν τα κτιρια πυραμιδες

Που το είδες αυτό ότι ήταν βαμένες κόκκινες; Γιά την ετυμολογία, δες κι'αυτό:
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... y=purami/s

[ΓΑΛΗ]

Ας αναφέρω δύο ακόμα σημαντικές ομοιότητες μεταξύ Έπους του Γκιλγκαμές και Ομήρου όπως τις περιγράφει ο Walter Burkert στο συναρπαστικό βιβλίο του "Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός-Η Επίδραση της Ανατολής".

Α. Συναντάμε περίπλοκες μορφές αφηγηματικής τεχνικής. Στο Έπος του Γκιλγκαμές και συγκεκριμένα στην πινακίδα 11, η περιπέτεια του κατακλυσμού ενσωματώνεται με άμεσο λόγο από τον πρωταγωνιστή του κατακλυσμού Ουτναπιστίμ. Επίσης η διπλή δράση στην αρχή του Έπους του Γκιλγκαμές που πρέπει να φέρει κοντά τον Γκιλγκαμές και τον μετέπειτα φίλο του Ενκιντού, παρατίθεται με τέτοιο τρόπο που η αφήγηση ακολουθεί πρώτα τις περιπέτειες του Ενκιντού και τη μεταμόρφωσή του στα πλαίσιο του πολιτισμού και κατόπιν αφηγείται τις προετοιμασίες του Γκιλγκαμές για τη συνάντηση με άμεσο λόγο που απευθύνει η πόρνη στον Ενκιντού. Ομοίως στην Οδύσσεια ο ποιητής ενσωματώνει τις περισσότερες από τις περιπέτειες του Οδυσσέα με μορφή άμεσου λόγου σε πρώτο πρόσωπο που αφηγείται ο ίδιος ο Οδυσσέας στους Φαίακες και επινοεί μια διπλή πλοκή για να φέρει κοντά τον Οδυσσέα με τον Τηλέμαχο.

Β. Προμηνύοντας κατά κάποιο τρόπο την Ιλιάδα, το Έπος του Γκιλγκαμές εκφράζει ένα συγκεκριμένο ήθος σχετικά με τη θνητότητα των ανθρώπων. Το κύριο θέμα του έπους είναι «η μοίρα της ανθρωπότητας» (simatu awilutim), που σημαίνει θάνατο εν αντιθέσει με την αθανασία των θεών που μόνο ο ήρωας του Κατακλυσμού Ουτναπιστίμ κατάφερε να κερδίσει για τον εαυτό του. Πριν την πάλη με τον γίγαντα Χουμπάμπα ο Γκιλγκαμές περιγράφει την ηρωϊκή συνέπεια: οι θεοί, μαζί με τον Σαμάς (τον θεό του ήλιου) ζουν παντοτινά. Όσο για το ανθρώπινο γένος, οι μέρες του είναι μετρημένες…Αλλά εσύ εδώ φοβάσαι το θάνατο (απευθύνεται στον φίλο του, Ενκιντού)?...Εγώ θα προχωρήσω μπροστά από σένα…Αν πρόκειται να πέσω ας υψώσω το όνομά μου. Συνεπώς, επειδή ο άνθρωπος στερείται την αιωνιότητα, αυτό που του μένει είναι να αποκτήσει καλή φήμη και υστεροφημία θέτοντας τη ζωή του σε κίνδυνο.

Η αντίστοιχη ελληνική έννοια που εκφράζεται στην Ιλιάδα είναι η αθάνατη δόξα (κλέος άφθιτον). Λέει χαρακτηριστικά ο Σαρπηδόνας στον Γλαύκο:

«Καλέ μου, αν ήταν απ' τον πόλεμο ξεφεύγοντας ετούτον
εμείς αγέραστοι κι αθάνατοι να ζήσουμε αιώνια,
μήτε κι εγώ μαθές ανάμεσα στους πρώτους θα χτυπιόμουν,
μήτε να μπεις και σένα θα 'σπρωχνα στη δοξαντρούσα μάχη.
Μα τώρα έτσι κι αλλιώς μας ζώνουνε του χάρου οι Λάμιες όλους,
αρίφνητες· θνητός δε δύνεται να τις ξεφύγει. Πάμε
να ιδούμε κάποιο αν θα δοξάσουμε ή αν μας δοξάσει κάποιος!» (Μ.322-328)

Αυτή, ωστόσο, η κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης δεν οδηγεί σε περίσκεψη ως προς τους θεούς. Αντίθετα μπορεί να υπάρξουν βίαια ξεσπάσματα. Π.χ. ο Ενκιντού μετά τη σφαγή του Ταύρου του Ουρανού εκτοξεύει το μπούτι του ταύρου στην Ιστάρ και κραυγάζει: «Το ίδιο θα έκανα σε ‘σένα αν μπορούσα». Στο ίδιο ύφος ο Αχιλλέας φωνάζει στον Απόλλωνα που τον ξεγέλασε: «Αλήθεια θα έπαιρνα εκδίκηση να είχα μονάχα τη δύναμη» (Ιλ. Χ.20)

Ειλικρινά τώρα, θεωρείτε ότι οι συγκρίσεις σε τόσο γενικές έννοιες, όπως η εκδικητικότητα, η φιλοδοξία, η επιθυμία για αθανασία, οι εκρήξεις οργής, η αμφισβήτηση των θεών κλπ κλπ κλπ είναι κάτι σημαντικό;

[omg kai 3 lol]

ο Χ.Λ. Μπορχες ειχε αναφερει οτι απο την απαρχη της ανθρωποτητας ολα τα λογοτεχνικα εργα σε ολες τις τεχνες βασιζονται σε 4-5 βασικα σεναρια με παραλλαγες, πχ ενας ανεκπληρωτος ερωτας, η πολιορκια μια πολης, μιας γυναικας, ενος εθνους, η μαχη δυο αντιρροπων δυναμεων για ισχυ κλπ. κλπ.

[ΓΑΛΗ]

Και μαλιστα αυτες οι πλακες ηταν βαμμενες κοκκινες για αυτο οι ελληνες ονομασαν τα κτιρια πυραμιδες

Από που προκύπτει αυτό;

Η λέξη "πυραμίς" έχει διάφορες ερμηνείες. Κάποιοι θεωρούν ότι προκύπτει από αναγραμματισμό της αιγυπτιακής λέξης pimar και κάποιοι από την ελληνική λέξη "πυρ" που αφορά όμως στο σχήμα και όχι το χρώμα της φωτιάς. Υπάρχουν και κάποιες ερμηνείες που αποδίδουν την έννοια "δοχείο πυρός" (όπου το πυρ συμβολίζει την ενέργεια, δύναμη) με το συνδυασμό των λέξεων πυρ και αμίς που σήμαινε δοχείο αλλά σε κάποιες μεταφράσεις το "αμίς" σημαίνει δοχείο νυκτός.

[ΓΑΛΗ]

ο Χ.Λ. Μπορχες ειχε αναφερει οτι απο την απαρχη της ανθρωποτητας ολα τα λογοτεχνικα εργα σε ολες τις τεχνες βασιζονται σε 4-5 βασικα σεναρια με παραλλαγες, πχ ενας ανεκπληρωτος ερωτας, η πολιορκια μια πολης, μιας γυναικας, ενος εθνους, η μαχη δυο αντιρροπων δυναμεων για ισχυ κλπ. κλπ.

Δεν ήξερα την αναφορά του Μπόρχες σ' αυτό αλλά δεν είναι κάτι αυτονόητο το να υπάρχουν σε όλες τις μυθολογίες και τα αντίστοιχα έπη, οι ίδιες αναφορές στα ανθρώπινα πάθη; Εννοώ ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν επηρεασμοί από άλλες μυθολογίες, αν ο κάθε πολιτισμός για γεωγραφικούς πχ λόγους, είχε πλήρη αδυναμία πρόσβασης και συγχρωτισμού με άλλες θρησκείες, θα υπήρχαν σίγουρα κοινά μεταξύ τόσο των συσχετισμών του θείου με τη φύση όσο και με τον ανθρώπινο ανταγωνισμό.

[omg kai 3 lol]

ο Χ.Λ. Μπορχες ειχε αναφερει οτι απο την απαρχη της ανθρωποτητας ολα τα λογοτεχνικα εργα σε ολες τις τεχνες βασιζονται σε 4-5 βασικα σεναρια με παραλλαγες, πχ ενας ανεκπληρωτος ερωτας, η πολιορκια μια πολης, μιας γυναικας, ενος εθνους, η μαχη δυο αντιρροπων δυναμεων για ισχυ κλπ. κλπ.

Δεν ήξερα την αναφορά του Μπόρχες σ' αυτό αλλά δεν είναι κάτι αυτονόητο το να υπάρχουν σε όλες τις μυθολογίες και τα αντίστοιχα έπη, οι ίδιες αναφορές στα ανθρώπινα πάθη; Εννοώ ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν επηρεασμοί από άλλες μυθολογίες, αν ο κάθε πολιτισμός για γεωγραφικούς πχ λόγους, είχε πλήρη αδυναμία πρόσβασης και συγχρωτισμού με άλλες θρησκείες, θα υπήρχαν σίγουρα κοινά μεταξύ τόσο των συσχετισμών του θείου με τη φύση όσο και με τον ανθρώπινο ανταγωνισμό.

ετσι ειναι, απο την εποχη των ομηρικων επων μεχρι σημερα ο ανθρωπος εξακολουθει να εχει τα ιδια παθη, τις ιδιες αδυναμιες, τις ιδιες ανησυχιες,
το μονο που αλλαζει ειναι ο χρονος και ο τοπος

[stavmanr]

Τσέκαρα λίγο και το θέμα των ομοιοτήτων μεταξύ Οσύσσειας και Ευαγγέλιου του Μάρκου με τις οποίες έχει ασχοληθεί ο Dennis MacDonald όπως ανέφερε ο Παρασκευάς. Μερικές ενδιαφέρουσες είναι οι παρακάτω:

https://www.learnreligions.com/homer-an ... ark-248662

- Ο Ιησούς ήταν μαραγκός όπως και ο Οδυσσέας ο οποίος γενικά είχε ξυλουργικές/κατασκευαστικές δεξιότητες.

- Και ο Οδυσσέας και ο Ιησούς περιστοιχίζονται από ενίοτε αναξιόπιστους (ή δύσπιστους) συντρόφους που ενεργούν απερίσκεπτα και κάνουν αφελείς ερωτήσεις.

- Και ο Οδυσσέας και ο Ιησούς προσπαθούν να επιστρέψουν στο "σπίτι" τους -Ιθάκη και Οίκο του Θεού ατίστοιχα- αλλά για να το καταφέρουν θα περάσουν πολλά και ποικίλα μαρτύρια.

Βάλε και τον Πινόκιο στην ανάλυσή σου. Κι εκείνος πατέρα ξυλουργό είχε...

[ΓΑΛΗ]

Σε κάθε περίπτωση, μεταξύ του έπους του Γκιλγκαμές και των Ομηρικών επών, προσωπικώς θεωρώ τα δεύτερα πολύ πιο πυκνά στις έννοιες και φυσικά περισσότερο παραστατικά σε εικόνες και συμβολισμούς. Και προφανώς αυτό δεν είναι μόνον δική μου άποψη γιατί τόσο τα έπη όπως και οι ελληνικές τραγωδίες έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα (σε συμβολισμούς και όρους) τόσο στην φιλοσοφία όσο και σε όλες τις εκφάνσεις του δυτικού πολιτισμού.

Το ειρωνικό του θέματος είναι ότι η αρχαία Ελλάδα υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα εκ των έσω.
Δηλαδή του χώρου που τη χρησιμοποίησε ως βάση της φιλοσοφίας και ιδιαιτερότητας του δικού του πολιτισμού. Και εννοώ τη Δύση.