Libertatia, αλήθεια ή μύθος;

[independent44]

Αν δεις στη κατηγορία "ancestry" στη βικιπαιδεία των περισσότερων γνωστών και επιφανών ευγενών της πρώϊμης βιομηχανικής εποχής, όλοι χάνονται κάπου στο 1780-1790 , ή τους παρουσιάζουν σαν να ήταν απλοί χωρικοί και εργάτες πριν γίνουν σημαντικοί και ευκατάστατοι. Ποιος θα ήθελε να μαθευτεί πως η οικογενειακή περιουσία κάποιου ευγενούς προήλθε από πειρατικό πρόγονο;

Πολύ πιθανό κι αυτό.
Στην ξιφομαχία είχαν και γάντζο;

[Pirate95]

Αν δεις στη κατηγορία "ancestry" στη βικιπαιδεία των περισσότερων γνωστών και επιφανών ευγενών της πρώϊμης βιομηχανικής εποχής, όλοι χάνονται κάπου στο 1780-1790 , ή τους παρουσιάζουν σαν να ήταν απλοί χωρικοί και εργάτες πριν γίνουν σημαντικοί και ευκατάστατοι. Ποιος θα ήθελε να μαθευτεί πως η οικογενειακή περιουσία κάποιου ευγενούς προήλθε από πειρατικό πρόγονο;

Πολύ πιθανό κι αυτό.
Στην ξιφομαχία είχαν και γάντζο;

Αυτό δεν το γνωρίζω πάντως η λαβή του ξίφους είχε αγκάθια τα οποία απότρεπαν τον αφοπλισμό από κάποιον άλλον. Δηλαδή όλα αυτά που δείχνουν στις ταινίες όπου αφόπλιζαν πειρατές δεν είναι τόσο legit. Καταρχάς τα πειρατικά σπαθιά δεν ήταν από αληθινό σίδερο αλλά κράμματα, σε αντίθεση με τα σπαθιά μεσαιωνικού τύπου, δεν ζύγιζαν 6-7 κιλά το καθένα αλλά περίπου τα μισά επιτρέποντας μεγάλη ευκινησία. Οι κινήσεις ήταν σχεδόν πάντα ευθείες και δεν είχαν όλοι ίδιο επίπεδο στη τέχνη οπότε το πιο πιθανό είναι πως τις μάχες ξιφασκίας που στις ταινίες κρατάνε 2+ λεπτά της ώρας να τις έδιναν μόνο οι καπετάνιοι. Στο πειρατικό πλήρωμα δεν υπήρχε όριο ηλικίας, και παιδιά 9-10 χρονών υπήρχαν και αν και έβρισκαν λίγο χρόνο που και που να τους διδάξουν μερικά πράματα γύρω από τη μάχη οι παλιοί, δεν ήταν σχολείο ούτε προσκοπισμός, υπήρχε αλληλεγγυή αλλά δεν χάριζαν και κάστανα τύπου "έλα παιδί μου να στα μάθω όλα, μην αγχώνεσαι, σιγά σιγά θα γίνεις σαν τον Blackbeard". Στις δε μάχες, ο καθένας για τον εαυτό του, δεν υπήρχε τιμή τύπου 'ένας με έναν" όπως στις περισσότερες ταινίες, στη πραγματικότητα τα πισωμαχαιρώματα ήταν ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίσεις τη νίκη, δεν ήταν σαμουράι να υποκλίνονταν, πειρατές ήταν, επιβίωση με κάθε κόστος.

[independent44]

Αν δεις στη κατηγορία "ancestry" στη βικιπαιδεία των περισσότερων γνωστών και επιφανών ευγενών της πρώϊμης βιομηχανικής εποχής, όλοι χάνονται κάπου στο 1780-1790 , ή τους παρουσιάζουν σαν να ήταν απλοί χωρικοί και εργάτες πριν γίνουν σημαντικοί και ευκατάστατοι. Ποιος θα ήθελε να μαθευτεί πως η οικογενειακή περιουσία κάποιου ευγενούς προήλθε από πειρατικό πρόγονο;

Πολύ πιθανό κι αυτό.
Στην ξιφομαχία είχαν και γάντζο;

Αυτό δεν το γνωρίζω πάντως η λαβή του ξίφους είχε αγκάθια τα οποία απότρεπαν τον αφοπλισμό από κάποιον άλλον. Δηλαδή όλα αυτά που δείχνουν στις ταινίες όπου αφόπλιζαν πειρατές δεν είναι τόσο legit. Καταρχάς τα πειρατικά σπαθιά δεν ήταν από αληθινό σίδερο αλλά κράμματα, σε αντίθεση με τα σπαθιά μεσαιωνικού τύπου, δεν ζύγιζαν 6-7 κιλά το καθένα αλλά περίπου τα μισά επιτρέποντας μεγάλη ευκινησία. Οι κινήσεις ήταν σχεδόν πάντα ευθείες και δεν είχαν όλοι ίδιο επίπεδο στη τέχνη οπότε το πιο πιθανό είναι πως τις μάχες ξιφασκίας που στις ταινίες κρατάνε 2+ λεπτά της ώρας να τις έδιναν μόνο οι καπετάνιοι. Στο πειρατικό πλήρωμα δεν υπήρχε όριο ηλικίας, και παιδιά 9-10 χρονών υπήρχαν και αν και έβρισκαν λίγο χρόνο που και που να τους διδάξουν μερικά πράματα γύρω από τη μάχη οι παλιοί, δεν ήταν σχολείο ούτε προσκοπισμός, υπήρχε αλληλεγγυή αλλά δεν χάριζαν και κάστανα τύπου "έλα παιδί μου να στα μάθω όλα, μην αγχώνεσαι, σιγά σιγά θα γίνεις σαν τον Blackbeard". Στις δε μάχες, ο καθένας για τον εαυτό του, δεν υπήρχε τιμή τύπου 'ένας με έναν" όπως στις περισσότερες ταινίες, στη πραγματικότητα τα πισωμαχαιρώματα ήταν ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίσεις τη νίκη, δεν ήταν σαμουράι να υποκλίνονταν, πειρατές ήταν, επιβίωση με κάθε κόστος.

Έλα ντε, εύκολα θα αφόπλιζε ένας στρατιώτης κάποιον που είχε ζήσει ολη τη ζωή του με το σπαθί;
Σαν να στέλναμε νεοσύλλεκτους να πολεμήσουν τους Τσετσένους.
Σχετικά με τους πιο εντυπωσιακούς μύθους είχε δει κάτι για το Φαρ Ουέστ και το συσχετίζω κάπως με την εποχή των πειρατών.
Έλεγε πως όλα αυτά τα ακραία, ληστείες τραίνων με Ινδιάνους κτλ. έγιναν... Απλά έγιναν 1 φορά
Στις διηγήσεις όμως παρουσιάζονται σαν να γίνονταν κάθε μέρα.
Έγιναν 1 φορά, γι' αυτό ακριβώς έμειναν και στην Ιστορία

[Pirate95]

Πολύ πιθανό κι αυτό.
Στην ξιφομαχία είχαν και γάντζο;

Αυτό δεν το γνωρίζω πάντως η λαβή του ξίφους είχε αγκάθια τα οποία απότρεπαν τον αφοπλισμό από κάποιον άλλον. Δηλαδή όλα αυτά που δείχνουν στις ταινίες όπου αφόπλιζαν πειρατές δεν είναι τόσο legit. Καταρχάς τα πειρατικά σπαθιά δεν ήταν από αληθινό σίδερο αλλά κράμματα, σε αντίθεση με τα σπαθιά μεσαιωνικού τύπου, δεν ζύγιζαν 6-7 κιλά το καθένα αλλά περίπου τα μισά επιτρέποντας μεγάλη ευκινησία. Οι κινήσεις ήταν σχεδόν πάντα ευθείες και δεν είχαν όλοι ίδιο επίπεδο στη τέχνη οπότε το πιο πιθανό είναι πως τις μάχες ξιφασκίας που στις ταινίες κρατάνε 2+ λεπτά της ώρας να τις έδιναν μόνο οι καπετάνιοι. Στο πειρατικό πλήρωμα δεν υπήρχε όριο ηλικίας, και παιδιά 9-10 χρονών υπήρχαν και αν και έβρισκαν λίγο χρόνο που και που να τους διδάξουν μερικά πράματα γύρω από τη μάχη οι παλιοί, δεν ήταν σχολείο ούτε προσκοπισμός, υπήρχε αλληλεγγυή αλλά δεν χάριζαν και κάστανα τύπου "έλα παιδί μου να στα μάθω όλα, μην αγχώνεσαι, σιγά σιγά θα γίνεις σαν τον Blackbeard". Στις δε μάχες, ο καθένας για τον εαυτό του, δεν υπήρχε τιμή τύπου 'ένας με έναν" όπως στις περισσότερες ταινίες, στη πραγματικότητα τα πισωμαχαιρώματα ήταν ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίσεις τη νίκη, δεν ήταν σαμουράι να υποκλίνονταν, πειρατές ήταν, επιβίωση με κάθε κόστος.

Έλα ντε, εύκολα θα αφόπλιζε ένας στρατιώτης κάποιον που είχε ζήσει ολη τη ζωή του με το σπαθί;
Σαν να στέλναμε νεοσύλλεκτους να πολεμήσουν τους Τσετσένους.
Σχετικά με τους πιο εντυπωσιακούς μύθους είχε δει κάτι για το Φαρ Ουέστ και το συσχετίζω κάπως με την εποχή των πειρατών.
Έλεγε πως όλα αυτά τα ακραία, ληστείες τραίνων με Ινδιάνους κτλ. έγιναν... Απλά έγιναν 1 φορά
Στις διηγήσεις όμως παρουσιάζονται σαν να γίνονταν κάθε μέρα.
Έγιναν 1 φορά, γι' αυτό ακριβώς έμειναν και στην Ιστορία

Το καλό με τους πειρατές (καλό για αυτούς, όχι τους διώκτες τους) είναι πως η θάλασσα είναι τεράστια, δεν αφήνει ίχνη στο πέρασμά τους και ποτέ δεν ξέρεις τον δρόμο που πήρε κάποιος. Στη δύση δεν ισχύει το ίδιο, όλοι αφήνουν ίχνη πίσω τους και συμμορίες τύπου Ντάλτον αποκτούν μία επική μεγαλοποίηση, είναι σχεδόν σίγουρο πως αργά ή γρήγορα θα βρεθούν οπότε αυτό το μοιραίο τους καθιστά παράτολμους. Επίσης τα όπλα σε αντίθεση με τα ξίφη τα απλουστεύουν όλα.

[independent44]

Αυτό δεν το γνωρίζω πάντως η λαβή του ξίφους είχε αγκάθια τα οποία απότρεπαν τον αφοπλισμό από κάποιον άλλον. Δηλαδή όλα αυτά που δείχνουν στις ταινίες όπου αφόπλιζαν πειρατές δεν είναι τόσο legit. Καταρχάς τα πειρατικά σπαθιά δεν ήταν από αληθινό σίδερο αλλά κράμματα, σε αντίθεση με τα σπαθιά μεσαιωνικού τύπου, δεν ζύγιζαν 6-7 κιλά το καθένα αλλά περίπου τα μισά επιτρέποντας μεγάλη ευκινησία. Οι κινήσεις ήταν σχεδόν πάντα ευθείες και δεν είχαν όλοι ίδιο επίπεδο στη τέχνη οπότε το πιο πιθανό είναι πως τις μάχες ξιφασκίας που στις ταινίες κρατάνε 2+ λεπτά της ώρας να τις έδιναν μόνο οι καπετάνιοι. Στο πειρατικό πλήρωμα δεν υπήρχε όριο ηλικίας, και παιδιά 9-10 χρονών υπήρχαν και αν και έβρισκαν λίγο χρόνο που και που να τους διδάξουν μερικά πράματα γύρω από τη μάχη οι παλιοί, δεν ήταν σχολείο ούτε προσκοπισμός, υπήρχε αλληλεγγυή αλλά δεν χάριζαν και κάστανα τύπου "έλα παιδί μου να στα μάθω όλα, μην αγχώνεσαι, σιγά σιγά θα γίνεις σαν τον Blackbeard". Στις δε μάχες, ο καθένας για τον εαυτό του, δεν υπήρχε τιμή τύπου 'ένας με έναν" όπως στις περισσότερες ταινίες, στη πραγματικότητα τα πισωμαχαιρώματα ήταν ο καλύτερος τρόπος να εξασφαλίσεις τη νίκη, δεν ήταν σαμουράι να υποκλίνονταν, πειρατές ήταν, επιβίωση με κάθε κόστος.

Έλα ντε, εύκολα θα αφόπλιζε ένας στρατιώτης κάποιον που είχε ζήσει ολη τη ζωή του με το σπαθί;
Σαν να στέλναμε νεοσύλλεκτους να πολεμήσουν τους Τσετσένους.
Σχετικά με τους πιο εντυπωσιακούς μύθους είχε δει κάτι για το Φαρ Ουέστ και το συσχετίζω κάπως με την εποχή των πειρατών.
Έλεγε πως όλα αυτά τα ακραία, ληστείες τραίνων με Ινδιάνους κτλ. έγιναν... Απλά έγιναν 1 φορά
Στις διηγήσεις όμως παρουσιάζονται σαν να γίνονταν κάθε μέρα.
Έγιναν 1 φορά, γι' αυτό ακριβώς έμειναν και στην Ιστορία

Το καλό με τους πειρατές (καλό για αυτούς, όχι τους διώκτες τους) είναι πως η θάλασσα είναι τεράστια, δεν αφήνει ίχνη στο πέρασμά τους και ποτέ δεν ξέρεις τον δρόμο που πήρε κάποιος. Στη δύση δεν ισχύει το ίδιο, όλοι αφήνουν ίχνη πίσω τους και συμμορίες τύπου Ντάλτον αποκτούν μία επική μεγαλοποίηση, είναι σχεδόν σίγουρο πως αργά ή γρήγορα θα βρεθούν οπότε αυτό το μοιραίο τους καθιστά παράτολμους. Επίσης τα όπλα σε αντίθεση με τα ξίφη τα απλουστεύουν όλα.

Όντως παίζει ρόλο αυτό. Και θάλασσα και 150 χρόνια πίσω
Απλώς λέει π.χ Πράγματι κάποιος είχε γάντζο, κάποιος άλλος είχε 1 μάτι, κάποιος στ' αλήθεια είχε παπαγάλο, θησαυρό κτλ.
Στη διήγηση όμως επικράτησαν αυτά σαν γενική εικόνα ενώ ήταν πολύ σπάνια

[Pirate95]

Υπάρχει η τάση της εξτραβαγκάνζα δηλαδή να μεγαλοποιούμε ορισμένα εντυπωσιακά πράματα και αυτά να επιζούν του θρύλου. Αυτό οφείλεται εν μέρει και στους ίδιους τους πειρατές που το μόνο που άφησαν από καταγεγραμμένη ιστορία (πέρα από τοποθεσίες ορμητηρίων και καταστατικά μελών) ήταν τα ημερολόγια τύπου "Παρασκευή 24 Ιουνίου, είμαστε στο γεωγραφικό μήκος/πλάτος τάδε με κατεύθυνση προς τα νησιά Μπαρμπέϊντος, αρρώστησε ο Τζακ από γρίπη" , ο μέσος πειρατής ήταν αγράμματος (χωρίς να το λέω απαξιωτικά) και δεν άφησαν αρκετά ωστέ να σχηματίσουμε κάποια εικόνα πέρα από μίας πολύ γενικής και αόριστης επιφανειακής αφήγησης γεμάτη από στερεότυπα, προκαταλήψεις και μύθους.

Περισσότερο ρεαλισμό έχει ο Βαρόνος Μυνχάουζεν όταν αφηγείται παρά κάποιος που μιλάει για πειρατές όταν όλα σχεδόν που τους αφορούν είναι από αφηγήσεις τρίτων, τύπου Το νησί των Θησαυρών, Ροβινσώνας Κρούσος, κτλπ.

Επίσης, είναι ευρέως γνωστό οτί οι πειρατές έπιναν πολύ, σε σημείο ακόμα και αν είχαν όλη τη καλή θέληση να διηγηθούν σε κάποιον χρονικογράφο την ιστορία της ζωής τους, να μη θυμόντουσαν τα μισά λόγω ζάλης του μεθυσιού ή και του οπίου που οι περισσότεροι έκαναν χρήση.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Υπο μία έννοια όλες οι χώρες της αμερικανικής ηπείρου αποτέλεσαν αυτή την περιβόητη Libertatia. Οι βασιλικές εξουσίες
της Ευρώπης, προσελάμβαναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους πειρατές που έτσι και αλλιώς όργωναν τις θάλασσες για
να εγκατασταθούν στο Νέο Κόσμο και να φτιάξουν αποικίες. Ειδικά, κάτι νησάκια στη Καραιβική που ακόμα και σήμερα είναι
γνωστά ως libertarian φορολογικοί παράδεισοι αποτέλεσαν καταφύγια των πειρατών που εγκαταστάθηκαν εκεί και σιγά σιγά
άρχισαν να φτιάχνουν κοινότητες. Αλλά και στις ΗΠΑ ή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής χρειάστηκε να εγκατασταθούν πειρατές
και κουρσάροι, λαθρέμποροι και δουλέμποροι, δούλοι και κατάδικοι, αιρετικοί και στρατιώτες, πόρνες και κληρικοί για να φτιαχτούν
σιγά σιγά οι πόλεις και οι χώρες που ξέρουμε σήμερα. Δεν είναι τυχαίο πως οι αμερικανικές αποικίες(ειδικά οι αγγλικές) είχαν αυτοδιάθεση
εξαρχής. Υπήρχε ένα tradeoff μεταξύ των ευρωπαίκών κυβερνήσεων και των πρώτων αποίκων που δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά. Οι μεν
κατακτούσαν τη γη για λογαριασμό των δε και οι δε έδιναν αυτονομία στους μεν, οι οποίοι έχοντας στο μυαλό τους μοντέλα Μάνατζμεντ σαν
το πειρατικό μπορούσαν ήδη από το 17ο αιώνα να υιοθετήσουν το πολίτευμα της αβασίλευτης δημοκρατίας.

[Pirate95]

Υπο μία έννοια όλες οι χώρες της αμερικανικής ηπείρου αποτέλεσαν αυτή την περιβόητη Libertatia. Οι βασιλικές εξουσίες
της Ευρώπης, προσελάμβαναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους πειρατές που έτσι και αλλιώς όργωναν τις θάλασσες για
να εγκατασταθούν στο Νέο Κόσμο και να φτιάξουν αποικίες. Ειδικά, κάτι νησάκια στη Καραιβική που ακόμα και σήμερα είναι
γνωστά ως libertarian φορολογικοί παράδεισοι αποτέλεσαν καταφύγια των πειρατών που εγκαταστάθηκαν εκεί και σιγά σιγά
άρχισαν να φτιάχνουν κοινότητες. Αλλά και στις ΗΠΑ ή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής χρειάστηκε να εγκατασταθούν πειρατές
και κουρσάροι, λαθρέμποροι και δουλέμποροι, δούλοι και κατάδικοι, αιρετικοί και στρατιώτες, πόρνες και κληρικοί για να φτιαχτούν
σιγά σιγά οι πόλεις και οι χώρες που ξέρουμε σήμερα. Δεν είναι τυχαίο πως οι αμερικανικές αποικίες(ειδικά οι αγγλικές) είχαν αυτοδιάθεση
εξαρχής. Υπήρχε ένα tradeoff μεταξύ των ευρωπαίκών κυβερνήσεων και των πρώτων αποίκων που δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά. Οι μεν
κατακτούσαν τη γη για λογαριασμό των δε και οι δε έδιναν αυτονομία στους μεν, οι οποίοι έχοντας στο μυαλό τους μοντέλα Μάνατζμεντ σαν
το πειρατικό μπορούσαν ήδη από το 17ο αιώνα να υιοθετήσουν το πολίτευμα της αβασίλευτης δημοκρατίας.

Έχουν βάση τα όσα λες απλά δε ξέρω άμα όντως τα εννοείς επειδή έχεις αυτό το όνομα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Υπο μία έννοια όλες οι χώρες της αμερικανικής ηπείρου αποτέλεσαν αυτή την περιβόητη Libertatia. Οι βασιλικές εξουσίες
της Ευρώπης, προσελάμβαναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους πειρατές που έτσι και αλλιώς όργωναν τις θάλασσες για
να εγκατασταθούν στο Νέο Κόσμο και να φτιάξουν αποικίες. Ειδικά, κάτι νησάκια στη Καραιβική που ακόμα και σήμερα είναι
γνωστά ως libertarian φορολογικοί παράδεισοι αποτέλεσαν καταφύγια των πειρατών που εγκαταστάθηκαν εκεί και σιγά σιγά
άρχισαν να φτιάχνουν κοινότητες. Αλλά και στις ΗΠΑ ή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής χρειάστηκε να εγκατασταθούν πειρατές
και κουρσάροι, λαθρέμποροι και δουλέμποροι, δούλοι και κατάδικοι, αιρετικοί και στρατιώτες, πόρνες και κληρικοί για να φτιαχτούν
σιγά σιγά οι πόλεις και οι χώρες που ξέρουμε σήμερα. Δεν είναι τυχαίο πως οι αμερικανικές αποικίες(ειδικά οι αγγλικές) είχαν αυτοδιάθεση
εξαρχής. Υπήρχε ένα tradeoff μεταξύ των ευρωπαίκών κυβερνήσεων και των πρώτων αποίκων που δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά. Οι μεν
κατακτούσαν τη γη για λογαριασμό των δε και οι δε έδιναν αυτονομία στους μεν, οι οποίοι έχοντας στο μυαλό τους μοντέλα Μάνατζμεντ σαν
το πειρατικό μπορούσαν ήδη από το 17ο αιώνα να υιοθετήσουν το πολίτευμα της αβασίλευτης δημοκρατίας.

Έχουν βάση τα όσα λες απλά δε ξέρω άμα όντως τα εννοείς επειδή έχεις αυτό το όνομα.

Το όνομα μου είναι περισσότερο περιπαικτικό και σχετίζεται με κάποια φράση του ελληνικού στρατού. Από εκεί και πέρα, αν κατανοώ
σωστά τον μύθο της Libertatia αυτός περιγράφει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις αμερικανικές χώρες στα πρώτα βήματά τους. Ειδικά, τις αγγλόφωνες.

[Pirate95]

Δηλαδή, το κοντινότερο σύστημα διακυβέρνησης των πειρατών ήταν σαν μίξη αναρχοκαπιταλισμού (κάνουμε ό,τι γουστάρουμε για να αποκτήσουμε € αλλά δεν υπακούμε σε κανόνες) και δημοκρατίας, όσο φυσικά δεν ερχόταν σε σύγκρουση τα συμφέροντά μεταξύ των πειρατών, αν η απόφαση του καπετάνιου δεν σύμφερε τους ίδιους ή δε πίστευαν στη προοπτική της, έκαναν ανταρσία. Η απείθεια ήταν συνώνυμο του πειρατή και κατά μέσο όρο τουλάχιστον 2 φορές ανατρεπόταν ο καπετάνιος σε κάθε πλοίο, ο δε Blackbeard γι'αυτό ακριβώς απόκτησε τη φήμη του πιο "σκληρού" πειρατή, σκότωνε τους μελλοντικούς αντάρτες και αντιρρησίες πριν προπαγανδίσουν αυτοί και πείσουν το υπόλοιπο πλήρωμα να ανατρέψει την εξουσία.

[Pirate95]

Υπο μία έννοια όλες οι χώρες της αμερικανικής ηπείρου αποτέλεσαν αυτή την περιβόητη Libertatia. Οι βασιλικές εξουσίες
της Ευρώπης, προσελάμβαναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους πειρατές που έτσι και αλλιώς όργωναν τις θάλασσες για
να εγκατασταθούν στο Νέο Κόσμο και να φτιάξουν αποικίες. Ειδικά, κάτι νησάκια στη Καραιβική που ακόμα και σήμερα είναι
γνωστά ως libertarian φορολογικοί παράδεισοι αποτέλεσαν καταφύγια των πειρατών που εγκαταστάθηκαν εκεί και σιγά σιγά
άρχισαν να φτιάχνουν κοινότητες. Αλλά και στις ΗΠΑ ή τις χώρες της Λατινικής Αμερικής χρειάστηκε να εγκατασταθούν πειρατές
και κουρσάροι, λαθρέμποροι και δουλέμποροι, δούλοι και κατάδικοι, αιρετικοί και στρατιώτες, πόρνες και κληρικοί για να φτιαχτούν
σιγά σιγά οι πόλεις και οι χώρες που ξέρουμε σήμερα. Δεν είναι τυχαίο πως οι αμερικανικές αποικίες(ειδικά οι αγγλικές) είχαν αυτοδιάθεση
εξαρχής. Υπήρχε ένα tradeoff μεταξύ των ευρωπαίκών κυβερνήσεων και των πρώτων αποίκων που δεν ήταν τα καλύτερα παιδιά. Οι μεν
κατακτούσαν τη γη για λογαριασμό των δε και οι δε έδιναν αυτονομία στους μεν, οι οποίοι έχοντας στο μυαλό τους μοντέλα Μάνατζμεντ σαν
το πειρατικό μπορούσαν ήδη από το 17ο αιώνα να υιοθετήσουν το πολίτευμα της αβασίλευτης δημοκρατίας.

Έχουν βάση τα όσα λες απλά δε ξέρω άμα όντως τα εννοείς επειδή έχεις αυτό το όνομα.

Το όνομα μου είναι περισσότερο περιπαικτικό και σχετίζεται με κάποια φράση του ελληνικού στρατού. Από εκεί και πέρα, αν κατανοώ
σωστά τον μύθο της Libertatia αυτός περιγράφει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις αμερικανικές χώρες στα πρώτα βήματά τους. Ειδικά, τις αγγλόφωνες.

Δε μπορώ να το επιβεβαιώσω καθώς κανείς δε ξέρει αν στα αλήθεια υπήρξε η Libertatia αλλά ναι, πολύ πιθανόν να αποτέλεσε το ιδεολογικό πρότυπο της σύγχρονης Αμερικής. Εξάλλου ο Κολόμβος πειρατής ήταν αν εξετάσουμε τις ενέργειες του, εμείς τον θεωρούμε εξερευνητή απλά επειδή κατέγραψε κάπου τους ιθαγενείς και είχε πληρεξούσιο από το στατους κβο της τότε κυβέρνησης.

[independent44]

Το πλοίο στην Καρολίνα είναι όντως του Μαυρογένη;
Μακάρι με τα νέα μηχανήματα και τους κυνηγούς ναυαγίων-θησαυρών να μάθουμε πολλά ακόμα.

[Pirate95]

Το πλοίο στην Καρολίνα είναι όντως του Μαυρογένη;
Μακάρι με τα νέα μηχανήματα και τους κυνηγούς ναυαγίων-θησαυρών να μάθουμε πολλά ακόμα.

Μακάρι να μαθευτεί η ιστορία του πλοίου και να ξεδιαλύνει λίγο το τοπίο..

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Δηλαδή, το κοντινότερο σύστημα διακυβέρνησης των πειρατών ήταν σαν μίξη αναρχοκαπιταλισμού (κάνουμε ό,τι γουστάρουμε για να αποκτήσουμε € αλλά δεν υπακούμε σε κανόνες) και δημοκρατίας, όσο φυσικά δεν ερχόταν σε σύγκρουση τα συμφέροντά μεταξύ των πειρατών, αν η απόφαση του καπετάνιου δεν σύμφερε τους ίδιους ή δε πίστευαν στη προοπτική της, έκαναν ανταρσία. Η απείθεια ήταν συνώνυμο του πειρατή και κατά μέσο όρο τουλάχιστον 2 φορές ανατρεπόταν ο καπετάνιος σε κάθε πλοίο, ο δε Blackbeard γι'αυτό ακριβώς απόκτησε τη φήμη του πιο "σκληρού" πειρατή, σκότωνε τους μελλοντικούς αντάρτες και αντιρρησίες πριν προπαγανδίσουν αυτοί και πείσουν το υπόλοιπο πλήρωμα να ανατρέψει την εξουσία.

Αυτά συμβαίνουν σε όλες τις συμμορίες διαχρονικά.Απλώς από τη στιγμή που οι πειρατές θα κατέβαιναν στη στεριά και θα έμεναν εκεί για
όσο χρόνο χρειάζονταν για να γλυκαθούν και να εγκαταλείψουν τις θαλάσσιες περιπέτειες, θα έπρεπε και αυτοί σιγά σιγά να έρθουν πιο κοντά
στο πρότυπο του νοικοκύρη κυρ-Παντέλη.Δε λέω για κάποιο διάστημα κάποια πειρατικά πληρώματα μπορεί να ζούσαν ντεμί ντεμί ζωή αλλά να
χάνονταν στις μάχες, στις αρρώστιες και στα αλληλομαχαιρώματα. Άλλοι πειρατές μπορεί να ξενέρωναν εντελώς και να γυρνούσαν πίσω στα χωριά
και τις πόλεις τους αλλά όσοι επέλεγαν να εγκατασταθούν σε κάποια κοινότητα aka Libertatia θα άρχιζαν κατά πλειοψηφία και με γνώμονα τις ακλόνητες επιδράσεις του χρόνου και του μουνιού να καλλιεργούν κανά χωραφάκι, να κάνουν τίποτα μερεμέτια σαν τεχνίτες να εμπορεύονται καναδυό από τα λαθραία/κλοπιμαία των πρώην συντρόφων κοινώς να εγκαταλείπουν την πειρατική ζωή και να εντάσσονται σε μία κοινωνία νοικοκυραίων.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Έχουν βάση τα όσα λες απλά δε ξέρω άμα όντως τα εννοείς επειδή έχεις αυτό το όνομα.

Το όνομα μου είναι περισσότερο περιπαικτικό και σχετίζεται με κάποια φράση του ελληνικού στρατού. Από εκεί και πέρα, αν κατανοώ
σωστά τον μύθο της Libertatia αυτός περιγράφει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις αμερικανικές χώρες στα πρώτα βήματά τους. Ειδικά, τις αγγλόφωνες.

Δε μπορώ να το επιβεβαιώσω καθώς κανείς δε ξέρει αν στα αλήθεια υπήρξε η Libertatia αλλά ναι, πολύ πιθανόν να αποτέλεσε το ιδεολογικό πρότυπο της σύγχρονης Αμερικής. Εξάλλου ο Κολόμβος πειρατής ήταν αν εξετάσουμε τις ενέργειες του, εμείς τον θεωρούμε εξερευνητή απλά επειδή κατέγραψε κάπου τους ιθαγενείς και είχε πληρεξούσιο από το στατους κβο της τότε κυβέρνησης.

Το ιδεολογικό πρότυπο της Αμερικής επηρεάστηκε και από τις δοξασίες διαφόρων θρησκευτικών ομάδων και από άλλους παράγοντες, επίσης. Αλλά γενικά, ναι ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει σε ένα καράβι με συνελεύσεις και έστω κάποια αμυδρή αίσθηση του ανήκειν σε κάποια ας πούμε δημοκρατική ομάδα μπορεί κάλλιστα να ενσωματωθεί σε ή και να συνδημιουργήσει μία κοινότητα που το πολίτευμά της είναι η αβασίλευτη δημοκρατία.